Über Allen Zauber Liebe D.682
Any 1820
En sol major
Llibretista.- Johann Mayrhofer
Per a veu i piano
Über Allen Zauber Liebe
Sie hüpfte mit mir auf grünem Plan,
Und sah die falbenden Linden an,
Mit trauernden Kindesaugen.
Die stillen Lauben sind entlaubt,
Die Blumen hat der Herbst geraubt,
Der Herbst gar nichts taugen.
Ach, du bist ein schönes Ding,
Frühling!
Über allen Zauber Frühling.
Das zierliche Kind, wie’s vor mir schwebt!
Aus Lilien und Rosen zart gewebt,
Mit Augen gleich den Sternen; –
Blüht mir dein holdes Angesicht,
Dann mag, fürwahr ich zage nicht,
Der Maien sich entfernen.
Färbet nur des Lebens Trübe
Liebe:
Über allen Zauber Liebe.
L’amor és sobretot màgic
Saltava amb mi sobre les extensions verdes
I mirava els til·lers que es tornaven marrons
Amb els ulls dolents de nen;
“El fullatge tranquil ha caigut,
La tardor ha robat les flors,
La tardor no té absolutament res a oferir.
Oh, ets una cosa bonica, primavera!
Sobretot màgia: la primavera.
Aquella nena delicada, com es mou davant meu!
Teixida tendrament de lliris i roses,
Amb ulls com les estrelles; –
“Si el teu bell rostre està florint per a mi,
Llavors no dubto a dir
Que May s’ha d’haver marxat.
L’únic que dóna color a l’avorrit de la vida és l’amor:
Sobretot la màgia, l’amor”.
Die Sterne Le stelle D 684
Any 1820
En mi bemoll major
Indicació de temps.- Lent (Langsam)
Llibretista.- Friedrich Schlegel
Per a veu i piano
Die Sterne Le stelle
Du staunest, o Mensch, was heilig wir strahlen?
O folgtest du nur den himmlischen Mächten,
Vernähmest du besser, was freundlich wir winken,
Wie wären verschwunden die irdischen Qualen!
Dann flösse die Liebe aus ewigen Schalen,
Es athmeten alle in reinen Azuren,
Das lichtblaue Meer umschwebte die Fluren,
Und funkelten Sterne auf den heimischen Thalen.
Aus göttlicher Quelle sind alle genommen,
Ist jegliches Wesen nicht eines im Chore?
Nun sind ja geöffnet die himmlischen Tore,
Was soll denn das bange Verzagen noch frommen?
O wäret ihr schon zur Tiefe geklommen,
So sähet das Haupt ihr von Stermen umflogen
Und spielend um’s Herz die kindlichen Wogen,
Zu denen die Stürme des Lebens nicht kommen.
Les estrelles
Estàs sorprès, home, com de sants brillem?
Oh, si només seguissis els poders celestials,
Seria millor escoltar el que amablement agitem,
Com haurien desaparegut els turments terrenals!
Llavors l’amor brollaria dels bols eterns,
Tothom respirava en pur atzur,
El mar blau clar surava pels camps,
I les estrelles brillaven a les valls locals.
Tots són trets de la font divina,
No tots els éssers són un en el cor?
Ara les portes celestials estan obertes,
De què serveix el desànim ansiós?
Oh, si ja haguessis pujat a les profunditats,
Veureu estrelles volant al vostre cap
I les ones infantils juguen al voltant del cor,
A qui no arriben les tempestes de la vida.
Morgenlied D.685
Any 1820
En la menor
Indicació de temps.- Bastant lent ( Ziemlich langsam)
Llibret extret d’un poema del drama de Wermer
Llibretista.- Johann Mayrhofer
Per a veu i piano
Morgenlied
Eh’ die Sonne früh aufsteht,
Wenn aus dem dampfenden Meer,
Herauf und herunter das Morgenrot weht,
Voranfährt mit dem leuchtenden Speer:
Flattern Vöglein dahin und daher,
Singen fröhlich die Kreuz und die Quer
Ein Lied, ein jubelndes Lied.
»Was freut ihr Vöglein euch allzumal
So herzig im wärmenden Sonnenstrahl?«
»Wir freu’n uns, daß wir leben und sind,
Und daß wir luft’ge Gesellen sind,
Nach löblichem Brauch
Durchflattern wir fröhlich den Strauch,
Umweht vom lieblichen Morgenwind
Ergötzet die Sonne sich auch.«
»Was sitzt ihr Vöglein so stumm und geduckt
Am Dach im moosigen Nest?«
»Wir sitzen, weil uns die Sonn’ nicht beguckt,
Schon hat sie die Nacht in die Wellen geduckt,
Der Mond allein, der liebliche Schein,
Der Sonne lieblicher Widerschein
Uns in der Dunkelheit nie verläßt,
Darob wir im Stillen uns freu’n.«
O Jugend, kühlige Morgenzeit,
Wo wir, die Herzen geöffnet und weit,
Mit raschem und erwachenden Sinn,
Der Lebensfrische uns erfreut,
Wohl flohst du dahin!
Wir Alten sitzen geduckt im Nest,
Allein der liebliche Widerschein der Jugendzeit,
Wo wir im Frührot uns erfreut,
Uns auch im Alter nie verläßt,
Die stille, sinnige Fröhlichkeit.
Cançó del matí
Abans que el sol surti d’hora,
Quan del mar fumant
L’alba bufa amunt i avall
Avança amb la llança brillant;
Els ocells revolotegen aquí i allà
Canta alegrement el creuament
Una cançó, una cançó de joia.
Que feliços ocellets
Tan dolç als raigs de sol càlids?
“Estem contents d’estar vius i de ser,
I són com gent airejada,
Segons un lloable costum
Voltegem feliços per la mata;
Bufat pel dolç vent del matí,
El sol també es recupera”
Per què esteu ocellets asseguts tan tempestuosos i ajupits?
Al terrat del niu de molsa?
“Ens asseiem perquè el sol no ens mira.
Frühlingsglaube D 686
Any 182o
En sol major
Indicació de temps.- Massig en segones versions
En tercera versió.- Bastant lent (Ziemlich langsam)
Llibretista.- Johann Ludwig Uhland
Per a veu i piano
Frühlingsglaube
Die linden Lüfte sind erwacht,
Sie säuseln und wehen Tag und Nacht,
Sie schaffen an allen Enden.
O frischer Duft, o neuer Klang!
Nun, armes Herze, sei nicht bang!
Nun muß sich alles, alles wenden.
Die Welt wird schöner mit jedem Tag,
Man weiß nicht, was noch werden mag,
Das Blühen will nicht enden;
Es blüht das fernste, tiefste Tal:
Nun, armes Herz, vergiß der Qual!
Nun muß sich alles, Alles wenden.
Fe de primavera
Els aires suaus han despertat,
Xiuxiuejen i bufen dia i nit,
Creen a tots els extrems.
Oh aroma fresc, oh so nou!
Ara, pobre cor, no tinguis por!
Ara tot, tot ha de canviar.
El món es torna cada dia més bonic,
No saps què passarà després,
La florida no vol acabar;
La vall més llunyana i profunda està florint:
Ara, pobre cor, oblida’t del turment!
Ara tot, tot ha de canviar.
NACHTHYMNE D 687
Any 1872
En do major
Llibretista.- Friedrich von Hardenberg
Per a veu i piano
Nachthymne
Hinüber wall’ ich,
Und jede Pein
Wird einst ein Stachel
Der Wollust seyn.
Noch wenig Zeiten,
So bin ich los,
Und liege trunken
Der Lieb’ im Schooß.
Unendliches Leben
Wogt mächtig in mir;
Ich schaue von oben
Herunter nach dir.
An jenem Hügel
Verlischt dein Glanz –
Ein Schatten bringet
Den kühlenden Kranz.
O! sauge, Geliebter,
Gewaltig mich an,
Daß ich entschlummern
Und lieben kann.
Ich fühle des Todes
Verjüngende Flut,
Zu Balsam und Aether
Verwandelt mein Blut –
Ich lebe bey Tage
Voll Glauben und Muth,
Und sterbe die Nächte
In heiliger Glut.
Himne a la nit
Vaig més enllà com un pelegrí
I cada pena
Serà un dia un agulló
De voluptat.
Encara un poc de temps
I seré lliure
I jauré embriagat
A la falda de l’amor.
Una vida sense fi es remou
Poderosament dintre meu;
De dalt estant esguardo
Cap baix al teu envers.
En aquell tossal
S’extingeix el teu esclat
I una ombra portarà
La refrescant corona.
Oh, estimat, absorbeix-me
Amb tota la teva força,
Perquè m’abalteixi
I pugui estimar.
Sento el devessall
Rejovenidor de la mort,
En bàlsam i èter
La meva sang es transforma
De dia visc
Ple de fe i coratge
I de nit moro
En un sagrat fervor.
Vier Canzonen D 688
Quatre cançons
Nº1.- Gehen Sie nicht in die Nähe der Urne
Any 1820
Indicació de temps.- Non t’accostar all’urna Andante con moto en do major
Llibretista.- Jacopo Vittorelli
Per a veu i piano
Gehen Sie nicht in die Nähe der Urne
das enthält meine Knochen.
Dieses fromme Land
Es ist meinem Schmerz heilig.
Ich lehne Ihre Hyazinthen ab
Ich will nicht, dass du weinst
das trauert um die Toten
Zwei Tränen, zwei Blumen?
Gottlos! Das hättest du dann tun sollen
Biete mir einen Hoffnungsschimmer
als ich mein Leben beendete
im Tal der Seufzer.
Ah! Was für ein nutzloser Schrei
betäubt den Wald?
Respektiere einen unglücklichen Schatten
und lass sie schlafen.
No t’acostes a l’urna
No us acosteu a l’urna
Que conté els meus ossos;
Aquesta terra compassiu
És sagrada per al meu dolor.
Nego les teves flors,
No vull el teu plor;
De què serveixen els morts
Unes quantes llàgrimes i unes flors?
Un cruel! Hauríeu d’haver vingut
A ajudar-me
Quan la meva vida s’estava esfumant
Lleugerament i patint.
Amb quin plor inútil
Assalteu el bosc?
Respecteu una ombra trista
I deixeu-la dormir.
Nº2.-Guarda, che bianca luna -Schau dir diesen weißen Mond an!
En sol major
Indicació de temps.- Guarda, che bianca luna. Andante en sol major
Llibretista.- Jacopo Vittorelli
Per a veu i piano
Text original amb italià
Guarda, che bianca luna!
Guarda, che notte azzurra!
Un’aura non sussurra,
Nò, non tremola uno stel.
L’usignoletto solo
Va dalla siepe all’orno,
E sospirando intorno
Chiami la sua fedel.
Ella, che’l sente oppena,
Vien di fronda in fronda,
E pare che gli dica,
Nò, non piangere, son qui.
Che gemiti son questi,
Che dolci pianti Irene,
Tu mai non me sapesti
Rispondere cosi!
Text amb Alemany
Schau dir diesen weißen Mond an!
Schau dir diese blaue Nacht an!
Eine Aura flüstert nicht,
Nein, nein, ein Stern flackert.
Die Nachtigall allein
Es geht von der Hecke bis zum Orno,
Und seufzte herum
Rufen Sie Ihre Gläubigen an.
Wer es gut fühlt,
Es kommt von Zweig zu Zweig,
Und es scheint, dass er ihm sagt:
Nein, weine nicht: Ich bin hier.
Was sind das für ein Stöhnen!
Was für süße Tränen Irene,
Du hast mich nie gekannt
Antworten Sie so!
Guaita que blanca és la lluna
Guaita que blanca és la lluna!
Guaita que blava és la nit!
Cap oreig xiuxiueja,
No, cap branca tremola.
El rossinyol tot sol
Va de la bardissa al faig
I tot sospirant a l’entorn
Crida la seva estimada.
Ella, que a penes el sent,
Va de branca en branca
I sembla dir-li,
No, no ploris, soc aquí.
Quins laments són aquests,
Quins dolços plors, Irene,
Tu mai has sabut
Respondre’m així!
Cançó nº3 Da quel sembiante appresi
Any 1820
En si bemoll major
Indicació de temps.- Da quel sembiante appresi. Allegretto en si bemoll major
Llibretista.- Pietro Metastasio
Per a veu i piano
Text amb italià
Da quel sembiante appresi
A sospirar d’amore,
Sempre per quel sembiante
Sospirerò d’amore.
La face a cui m’accesi
Solo m’alletta e piace,
E fredda ogn’altra face
Per riscaldarmi il cuore.
Text amb Alemany
Von diesem Antlitz habe ich gelernt,
In Liebe zu seufzen
Immer werde ich für dieses Antlitz
In Liebe seufzen.
Die Fackel, an der ich mich entzündet habe,
erfreut allein mich und gefällt mir,
Und zu kalt ist jede andere Flamme,
Mir das Herz zu erwärmen
D’aquell rostre he après
D’aquell rostre he après
A sospirar d’amor,
I sempre per aquell rostre
Sospiraré d’amor.
La torxa en la que m’he encès
Només a mi em sedueix i em plau,
I totes les altres torxes són massa fredes
Per escalfar-me el cor.
Cançó nº4 Ich erinnere mich gut daran
Any 1820
En si bemoll major
Indicació de temps.-Mio ben ricordati. Andantino (Si bemoll major)
Llibretista.- Pietro Metastasio
Per a veu i piano
Text amb Italià
Mio ben ricordati,
s’avvien ch’io mora:
quanto quest’anima
fedel t’amò.
E se pur amano
le fredde ceneri:
nell’urna ancora
t’adorerò.
Text amb Alemany
Ich erinnere mich gut daran,
Wenn es passiert, sterbe ich:
Wie viel diese Seele
Ich habe dich treu geliebt.
Und selbst wenn sie lieben
Die kalte Asche:
Immer noch in der Urne
Ich werde dich verehren.
Recorda, estimada
Recorda, el meu bé,
Si jo he de morir,
Com fidel el meu cor
T’ha estimat.
I si les fredes cendres
Són capaços d’estimar,
Des de la tomba llavors
Jo t’adoraré.
Abendröte D 690
;
Any 1823
En la major
Indicació de temps.- Lent (Langsam)
Llibretista.- Friedrich Schlegel.
Per a veu i piano
Abendröte
Tiefer sinket schon die Sonne,
Und es atmet alles Ruhe;
Tages Arbeit ist vollendet,
Und die Kinder scherzen munter.
Grüner glänzt die grüne Erde,
Eh’ die Sonne granz versunken.
Milden Balsam hauchen leise
In die Lufte nun die Blumen,
Der die Seele zart berühert,
Wenn die Sinne selig trunken.
Kleine Vögel, ferne Menschen,
Berge, himmelan geschwungen,
Un der grobe Siberstrom,
Der im Tale schlank gewunden;
Alles scheint dem Dichter redend;
Denn er hat den Sinn gefunden;
Und das All ein einzig Chor,
Manches lied aus einem Munde.
Resplendor del vespre
El sol s’enfonsa més avall,
I tot respira tranquil;
S’ha acabat el treball del dia,
I els nens fan broma feliços.
La terra verda brilla més verda,
Abans que el sol s’enfonsés completament.
El bàlsam suau respira tranquil·lament
A l’aire ara les flors,
Qui toca l’ànima amb tendresa,
Quan els sentits s’emborranyen feliçment.
Ocellets, gent llunyana,
Muntanyes, corbades cap al cel,
I el groller corrent de plata,
El de la vall serpenteja esvelt;
Tot sembla que parla al poeta;
Perquè ha trobat el sentit;
I tot un sol cor,
Moltes cançons d’una boca.
Die Vogel D 691
Any 1823
En la major
Indicació de temps.-Lent (Langsam)
Llibretista.- Friedrich von Schlegel
Per a veu i piano
Die Vogel
Wie lieblich und fröhlich,
Zu schweben and zu singen,
Von glänzender Höhe
Zur Erde zu blicken!
Die Menschen sind töricht,
Sie können nicht fliegen.
Sie jammern in Nöten,
Wir flattern gen Himmel
Der Jäger will töten,
Dem Früchte wir pickten,
Wir müssen ihn höhnen
Und Beute gewinnen.
Els ocells
Que bonic i alegre
Per flotar i cantar,
D’alçada brillant
Per mirar la terra!
La gent és ximple
No poden volar.
Ploren en angoixa,
Voltegem cap al cel
El caçador vol matar,
La fruita que vam picotejar,
Ens hem de burlar d’ell
I guanyar botí.
Der Knabe D 692
Any 1820
En la Major
Indicació de temps.- Allegro
Llibretista.- Friedrich von Schlegel
Per a veu i piano
Der Knabe
Any 1820
En si major
Indicasió de temps.- Langsam
Llibretista.- Friedrich Schlegel
Per a veu i piano
Der Fluss
Wie rein Gesang sich windet
Durch wunderbarer Saitenspiele Rauschen,
Er selbst sich wieder findet,
Wie auch die Weisen tauschen,
Daß neu entzückt die Hörer ewig lauschen:
So fließet mir gediegen
Die Silbermasse, schlangengleich gewunden,
Durch Büsche, die sich wiegen
Vom Zauber süß gebunden,
Weil sie im Spiegel neu sich selbst gefunden;
Wo Hügel sich so gerne
Und helle Wolken leise schwankend zeigen,
Wenn fern schon matte Sterne
Aus blauer Tiefe steigen,
Der Sonne trunkne Augen abwärts neigen.
So schimmern alle Wesen
Den Umriß nach im kindlichen Gemüthe,
Das zur Schönheit erlesen
Durch milder Götter Güte
In dem Krystall bewahrt die flücht’ge Blüthe.
El corrent
Com un cant pur que s’entrellaça a través
Del meravellós mormol del joc de les cordes,
Es troba de nou ell mateix,
Com també les melodies canvien, de forma que,
De nou encisats, els oïdors les escoltin eternament:
Així flueix amb fermesa
La massa argentada, serpentejant,
A través dels matolls que es gronxen
Dolçament, aferrats per l’encanteri
De retrobar-se ells mateixos en el reflex;
Allà on de bon grat els tossals
I els núvols lluminosos es mostren vacil•lants
En silenci, quan al lluny, les pàl•lides estrelles
S’enlairen de les blaves fondàries
I el sol abaixa els seus ebris ulls.
Així resplendeixen tots els éssers,
Com siluetes en un esperit infantívol
Que, escollit per la seva bellesa,
Per mitjà de la gentil bondat dels déus
Conserva en el cristall la flor fugissera.
Any 1820
En re major
Indicació de temps.- Bastant lent (Ziemlich langsam)
Llibretista.- Friedrich Schlegel
Per a veu i piano
Friedlich lieg ich hingegossen,
Lenke hin und her das Ruder,
Atme kühl im Licht des Mondes,
Träume süß im stillen Mute;
Gleiten lass ich auch den Kahn,
Schaue in die blanken Fluten,
Wo die Sterne lieblich schimmern,
Spiele wieder mit dem Ruder.
Säße doch das blonde Mägdlein
Vor mir auf dem Bänkchen ruhend,
Sänge schmachtend zarte Lieder.
Himmlisch wär mir dann zu Mute.
Ließ mich necken von dem Kinde,
Wieder tändelnd mit der Guten.
Friedlich lieg ich hingegossen,
Träume süß im stillen Mute,
Atme kühl im Licht des Mondes,
Führe hin und her das Ruder.
Estic reclinat tranquil·lament
Mentre guio el timó d’anada i tornada,
Respiro l’aire fresc a la llum de la lluna,
Somiant dolçament, en un estat d’ànim tranquil;
També deixo lliscar el vaixell,
Miro cap a les aigües brillants
On les estrelles llueixen amorosament
I torno a jugar amb el timó.
Si aquella noia rossa estigués asseguda
Davant meu descansant en aquell banc petit,
Estaria mandra cantant cançons tendres.
Aleshores, el meu estat d’ànim pujaria al cel.
Em deixaria burlar pel nen,
I ella em deixaria coquetejar amb ella a canvi. –
Estic reclinat en pau,
Somiant dolçament, en un estat d’ànim tranquil,
Estic respirant l’aire fresc a la llum de la lluna,
Mentre dirigeixo el timó d’anada i tornada.
Namenstagslied D 695
Any 1820
En la major
Indicació de temps.- Moderato
Llibretista.- Albert Stadler
Per a veu i piano
“El seu amic Albert Stadler li envia un poema que ha escrit ell perqué Schubert posi la música. Josefina von Koller vol felicitar al seu pare en el dia del seu sant.
Namenstagslied
Vater, schenk’ mir diese Stunde,
Hör’ ein Lied aus meinem Munde!
Dir verdank’ ich das Gelingen
Meine Wünsche heut’ zu singen,
Denn du hast mit güt’ger Hand
Mir den Weg dazu gebahnt.
O, laß diese Hand mich küssen!
Sieh’ des Dankes Tränen fließen!
Denn sie hat mir mehr gegeben
Als Gesang: ein schönes Leben;
Und mit kindlich frohem Blick
Dank’ ich ihr des Lebens Glück.
Himmel, sende deinen Segen
Dem verehrten Mann entgegen!
Strahle ihm, des Glückes Sonne!
Schäum’ ihm über, Kelch der Wonne!
Und von Blumen voller Pracht
Sei ein Kranz ihm dargebracht.
Diesen Kranz in deinen Haaren
Möge Gott uns stets bewahren,
Und ich fleh’s mit nassen Blicken;
Noch ein zweiter soll dich schmücken,
Blau und golden, denn dir spricht
Jeder Mund: Vergiß mein nicht!
Cançó per a l’onomàstica
Pare, dóna’m aquesta hora,
Escolta una cançó de la meva boca!
T’agraeixo que hagis fet acomplir
El meu desig de cantar avui,
Car amb la teva benèvola mà,
M’hi has obert el camí.
Oh, permet que besi aquesta mà!
Guaita com em cauen les llàgrimes d’agraïment!
Car m’ha donat molt més
Que el cant: una bona vida;
I amb un esguard joiós i infantívol
Et dono les gràcies per la felicitat a la meva vida.
Cel, envia la teva benedicció
Vers l’home honrat!
Il·lumina’l amb el sol de la benaurança!
Fes que vessi la copa del seu goig!
I que una corona de flors esplendorosa
Se li faci arribar.
Aquesta corona al teu cap
Que Déu la guardi per sempre,
Ho suplico amb ulls plens de llàgrimes;
Encara un altre t’ha d’ornamentar,
De blau i daurat, car totes les boques
Et diuen: no m’oblidis!
Liebeslauschen, D.698
Any 1820
En la major
Indicació de temps.- Andantino
Llibretista.-Franz Xaver von Schlechta
Per a veu i piano
Liebeslauschen
Hier unten steht ein Ritter
Im hellen Mondenstrahl,
Und singt zu seiner Zitter
Von treuer Liebe Qual:
»Lüfte, spannt die blauen Schwingen
Sanft für meine Botschaft aus,
Rufet sie mit leisem Klingen
An dieß Fensterchen heraus.
Sagt ihr, daß im Blätterdache
Seufz’ ein wohlbekannter Laut,
Sagt ihr, daß noch einer wache,
Und die Nacht sey kühl und traut,
Sagt ihr, wie des Mondes Welle
Sich an ihrem Fenster bricht,
Sagt ihr, wie der Wald, die Quelle
Heimlich und von Liebe spricht!
Doch drang die zarte Weise
Wohl nicht zu Liebchens Ohr,
Der Sänger schwang sich leise
Zum Fensterlein empor.
Und oben zog der Ritter
Ein Kränzchen aus der Brust;
Das band er fest am Gitter
Und seufzte: »Blüht in Lust!«
»Und fragt sie, wer euch brachte,
Dann, Blumen, thut ihr kund.«
Ein Stimmchen unten lachte:
»Dein Ritter Liebemund.«
A l’escolta de l’amor
Aquí baix hi ha un cavaller
Sota la claror de la lluna
I canta amb la seva cítara
De les penes de l’amor fidel:
“Oratjols, desplegueu les ales blaves
Suaument per portar el meu missatge,
Crideu-la amb veu baixa
Per què surti a aquesta finestreta.
Digueu-li que sota el cobricel de fullatge
Sospira una tonada que ella coneix molt bé,
Digueu-li que hi ha algú que vetlla encara
I que la nit és fresca i entranyable,
Digueu-li com les onades de la lluna
Rompen a la seva finestra,
Digueu-li com els boscos i les fonts
Parlen secretament de l’amor!
Però la tendra melodia no arribà
A les orelles de l’estimada,
I així el cantor grimpà sense fer soroll
A la finestreta.
I allà dalt, el cavaller es tragué
Una petita corona de flors del pit;
La lligà ben fort a la reixa
I sospirà: “Floriu en la joia!”
“I si ella pregunta qui l’ha portat,
Llavors, flors, feu-li saber.”
Una veueta rigué a baix:
“El teu cavaller Boca d’amor.”
Der entsühnte Orest D 699
Any 1820
En do major
Indicació de temps.- Molt lentament, amb força (Sehr langsam, mit Kraft)
Llibretista.- Johann Mayrhofer
Per a veu i piano
Der entsühnte Orest
Zu meinen Füßen brichst du dich,
O heimatliches Meer,
Und murmelst sanft, Triumph, Triumph!
Ich schwinge Schwert und Speer.
Mykene ehrt als König mich,
Beut meinem Wirken Raum,
Und über meinem Scheitel saust
Des Lebens goldner Baum.
Mit morgendlichen Rosen schmückt
Der Frühling meine Bahn,
Und auf der Liebe Wellen schwebt
Dahin mein leichter Kahn.
Diana naht: o Retterin,
Erhöre du mein Fleh’n!
Laß mich, das Höchste wurde mir,
Zu meinen Vätern geh’n!
Orestes absolt
Als meus peus rompen les teves onades,
Oh mar de la meva pàtria;
I suaument murmureges: triomf, triomf!
Jo brando la meva espasa i la meva llança.
Micenes m’honora com el seu rei,
Dóna cabuda a les meves accions,
I damunt el meu cap brunzeix
L’arbre daurat de la vida.
Amb roses del matí guarneix
La primavera el meu camí,
I damunt les ones de l’amor sura
La meva lleugera barca.
Diana s’apropa: oh salvadora,
Escolta la meva súplica!
Concedeix-me el que més desitjo,
Tornar a casa dels meus pares!
Freiwilliges Versinken D 700
Any 1820
En re major
Indicació de temps.- Molt lentament (Sehe langsam)
Llibretista.- Johann Mayrhofer
Per a veu i piano
Freiwilliges Versinken
Wohin, o Helios? Wohin? In kühlen Fluten
Will ich den Flammenleib versenken,
Gewiß im Innern, neue Gluten
Der Erde feuerreich zu schenken.
Ich nehme nicht, ich pflege nur zu geben;
Und wie verschwenderisch mein Leben,
Umhüllt mein Scheiden gold’ne Pracht,
Ich scheide herrlich, naht die Nacht.
Wie blaß der Mond, wie matt die Sterne!
Solang ich kräftig mich bewege;
Erst wenn ich auf die Berge meine Krone lege,
Gewinnen sie an Mut und Kraft in weiter Ferne.
Enfonsament voluntari
Cap on vas, oh Hèlios? Cap on? En les aigües fresquívoles
Vull enfonsar el meu cos flamejant,
Segur, en el meu fur interior, de donar el meu ardor
Ple de foc a la terra.
No prenc mai res, només tinc per costum de donar
I la meva vida és tan pròdiga,
El meu comiat s’embolcalla d’una esplendor daurada,
Superb és el meu adéu, la nit s’apropa.
Que pàl·lida és la lluna, que esllanguides les estrelles!
En tant que jo em moc vigorós;
Només quan posi la meva corona a les muntanyes
Guanyaran en força.