JOHANNES BRAHMS Lieder i Cançons 3 Opus 33 Opus 33/Nº15

Període Romàntic

Quince Romançes  Opus 33


“Magelone”
Per a veu amb acompanyament de piano
Text.- Johann Ludwig Tieck
Any 1861/69

Opus 33/Nº1

Keinem hat es noch gereut- Ningú s’ha lamentat encara 

Principi.- Keinem hat es noch gereut
Indicaió de temps.-Allegro, en mi bemoll major
Any 1861

Keinen hat es noch gereut

Keinen hat es noch gereut,
Der das Roß bestiegen,
Um in frischer Jugendzeit
Durch die Welt zu fliegen.

Berge und Auen,
Einsamer Wald,
Mädchen und Frauen
Prächtig im Kleide,
Golden Geschmeide,
Alles erfreut ihn mit schöner Gestalt.

Wunderlich fliehen
Gestalten dahin,
Schwärmerisch glühen
Wünsche in jugendlich trunkenem Sinn.

Ruhm streut ihm Rosen
Schnell in die Bahn,
Lieben und Kosen,
Lorbeer und Rosen
Führen ihn höher und höher hinan.

Rund um ihn Freuden,
Feinde beneiden,
Erliegend, den Held. –
Dann wählt er bescheiden
Das Fräulein, das ihm nur vor allen gefällt.

Und Berge und Felder
Und einsame Wälder
Mißt er zurück.
Die Eltern in Tränen,
Ach, alle ihr Sehnen –
Sie alle verreinigt das lieblichste Glück.

Sind Jahre verschwunden,
Erzählt er dem Sohn
In traulichen Stunden,
Und zeigt seine Wunden,
Der Tapferkeit Lohn.
So bleibt das Alter selbst noch jung,
Ein Lichtstrahl in der Dämmerung.

Ningú s’ha lamentat encara

Ningú s’ha lamentat encara
El que va muntar el cavall
Estar en una nova joventut
Per volar pel món.

Muntanyes i prats,
Bosc solitari, noies i dones
Magnífic de vestit, joies d’or,
Tot li agrada amb una forma preciosa.

Escapant miraculosament formes allà,
Brillant amb entusiasme
Desitjos en un esperit juvenil borratxo.

La fama li dóna roses
Puja ràpidament al tren, estimant i solidari,
Llorer i roses
Condueix-lo cada cop més amunt.

Hi ha alegries al seu voltant,
L’enveja dels enemics,
Sucumbir davant l’heroi. –
Després tria modestament
La dama que només li agrada per sobre de totes les altres.

I muntanyes i camps
I boscos solitaris
Es mesura enrere.
Els pares amb llàgrimes,
Oh, tots els anhels –
Tots estan units per la més dolça felicitat.

Han desaparegut anys,
Li diu al seu fill
En hores de confiança,
I mostra les seves ferides,
La recompensa de la valentia.
Així que la vellesa mateixa segueix sent jove,
Un raig de llum al crepuscle.

Opus 33/Nº2

Traun! Bogen und Pfeil sind gut für den Feind!/Ah! El arc i les fletxes  son eficients per l’enemic 


Principi.- Traun! Bogen und Pfeil sind gut für den Feind
Indicació de temps.-Fort (Kräftig) en do menor
Any 1861

Traun! Bogen und Pfeil sind gut für den Feind!

Traun! Bogen und Pfeil
Sind gut für den Feind,
Hülflos alleweil
Der Elende weint;
Dem Edlen blüht Heil,
Wo Sonne nur scheint,
Die Felsen sind steil,
Doch Glück ist sein Freund.

Traun! L’arc i la fletxa són bons per a l’enemic!

Traun! arc i fletxa
Són bons per a l’enemic,
Impotent en tot moment
El miserable plora;
Perquè el noble prosperi,
Allà on només brilla el sol,
Les roques són escarpades,
Però la sort és la seva amiga.

Opus 33/Nº3

Sind es Schmerzen, sin es Freuden/Son les seves penes, les seves joies 


Principi.- Sind es Schmerzen,sind es Freuden
Indicació de temps.- Andante, en la bemoll major/ si major, Vivace, en la bemoll major
Any 1861

Sind es Schmerzen, sin es Freuden

Sind es Schmerzen, sind es Freuden,
Die durch meinen Busen ziehn?
Alle alten Wünsche scheiden,
Tausend neue Blumen blühn.

Durch die Dämmerung der Tränen
Seh’ ich ferne Sonnen stehn, –
Welches Schmachten? welches Sehnen!
Wag’ ich’s? soll ich näher gehn?

Ach, und fällt die Träne nieder,
Ist es dunkel um mich her;
Dennoch kömmt kein Wunsch mir wieder,
Zukunft ist von Hoffnung leer.

So schlage denn, strebendes Herz,
So fließet denn, Tränen, herab,
Ach, Lust ist nur tieferer Schmerz,
Leben ist dunkles Grab, –

Ohne Verschulden
Soll ich erdulden?
Wie ist’s, daß mir im Traum
Alle Gedanken
Auf und nieder schwanken!
Ich kenne mich noch kaum.

O, hört mich, ihr gütigen Sterne,
O höre mich, grünende Flur,
Du, Liebe, den heiligen Schwur:
Bleib’ ich ihr ferne,
Sterb’ ich gerne.
Ach, nur im Licht von ihrem Blick
Wohnt Leben und Hoffnung und Glück!

Si és dolor, és alegria

És dolor, és alegria,
Que passa pel meu pit?
Tots els vells desitjos marxen,
Floreixen mil flors noves.

A través del crepuscle de les llàgrimes
Veig sols llunyans dempeus, –
Quina langor? quin anhel!
M’atreveixo? m’he d’apropar?

Oh, i deixa caure les llàgrimes,
És fosc al meu voltant?
Però no em torna cap desig,
El futur està buit d’esperança.

Bateu doncs, cor lluitador,
Així que les llàgrimes cauen,
Oh, el plaer és només un dolor més profund,
La vida és una tomba fosca, –

Sense culpa
He de suportar?
Com és el meu somni?
Tots els pensaments
Rockant amunt i avall!
Amb prou feines em conec encara.

Oh, escolteu-me, estels amables,
O escolta’m, camp verd,
Tu, amor, el sant vot:
Em quedo lluny d’ella
M’agradaria morir.
Oh, només a la llum de la seva mirada
Viu la vida, l’esperança i la felicitat!

Opus 33/Nº4

Liebe kam aus fernen Landen/L’amor venie de terres llunyanes


Principi.- Liebe Kam  aus fernen Landen
Indicació de temps.- Andante, en re bemoll major/ Poco vivace e sempre animato, en fa major-Tempo I

Liebe kam aus fernen Landen

Liebe kam aus fernen Landen
Und kein Wesen folgte ihr,
Und die Göttin winkte mir,
Schlang mich ein mit süßen Banden.

Da begann ich Schmerz zu fühlen,
Tränen dämmerten den Blick:
Ach! was ist der Liebe Glück,
Klagt’ ich, wozu dieses Spielen?

Keinen hab’ ich weit gefunden,
Sagte lieblich die Gestalt,
Fühle du nun die Gewalt,
Die die Herzen sonst gebunden.

Alle meine Wünsche flogen
In der Lüfte blauen Raum,
Ruhm schien mir ein Morgentraum,
Nur ein Klang der Meereswogen

Ach! wer löst nun meine Ketten?
Denn gefesselt ist der Arm,
Mich umfleucht der Sorgen Schwarm;
Keiner, keiner will mich retten?

Darf ich in den Spiegel schauen,
Den die Hoffnung vor mir hält?
Ach, wie trügend ist die Welt!
Nein, ich kann ihr nicht vertrauen.

O, und dennoch laß nicht wanken,
Was dir nur noch Stärke gibt,
Wenn die Einz’ge dich nicht liebt,
Bleib nur bittrer Tod dem Kranken.

L’amor venie de terres llunyanes

L’amor venia de terres llunyanes
I cap criatura la va seguir,
I la deessa em va fer senyals,
Entrellaça’m amb dolços vincles.

Llavors vaig començar a sentir dolor,
Les llàgrimes van sorgir a la vista:
Oh! què és l’amor la felicitat,
Em queixo, per què jugar a aquest joc?

No he trobat ningú lluny,
Va dir la figura dolçament,
Ara sents la violència,
Qui d’altra manera lligava els cors.

Tots els meus desitjos van volar
A l’espai blau de l’aire,
La fama em va semblar un somni matinal,
Només un so de les ones del mar

Oh! Qui afluixarà ara les meves cadenes?
Perquè el braç està lligat,
L’eixam de preocupacions m’envolta;
Ningú, ningú vol salvar-me?

Puc mirar-me al mirall,
Qui té l’esperança davant meu?
Oh, que enganyós és el món!
No, no puc confiar en ella.

Ah, i tanmateix no ho deixis vacil·lar,
El que només et dóna força,
Si l’únic no t’estima,
Només queda la mort amarga per als malalts.

Opus 33/Nº5

So willst du des Armen/Això és el que vols del pobre home  

Principi.- So willst du des Armen
Indicació de temps.-Allegro, en fa major
Any 1862

So willst du des Armen

So willst du des Armen
Dich gnädig erbarmen?
So ist es kein Traum?
Wie rieseln die Quellen,
Wie tönen die Wellen,
Wie rauschet der Baum!

Tief lag ich in bangen
Gemäuern gefangen,
Nun grüßt mich das Licht!
Wie spielen die Strahlen!
Sie blenden und malen
Mein schüchtern Gesicht.

Und soll ich es glauben?
Wird keiner mir rauben
Den köstlichen Wahn?
Doch Träume entschweben,
Nur lieben heißt leben;
Willkommene Bahn!

Wie frei und wie heiter!
Nicht eile nun weiter,
Den Pilgerstab fort!
Du hast überwunden,
Du hast ihn gefunden,
Den seligsten Ort!

Això és el que vols del pobre home

Això és el que vols del pobre home
Tenir pietat de tu?
Així que no és un somni?
Com degoten les molles,
Com sonen les ones
Com cruix l’arbre!

Vaig tenir molta por
Atrapat a les parets,
Ara la llum em saluda!
Com juguen els raigs!
Enlluernan i pinten
La meva cara tímida.

I m’ho he de creure?
Ningú em robarà
La deliciosa bogeria?
Però els somnis suren,
Només estimar és viure;
Benvingut tren!

Que lliure i que alegre!
No us precipiteu ara,
Treu el bastó del pelegrí!
Has superat
El vas trobar
El lloc més beneït!

Opus 33/Nº6

Wo Will ich die Freude, die Wonne denn tragen?/On vull portar l’alegria, la felicitat? 


Principi.- Wo will ich die Freude, die denn tragen?
Indicació de temps.- Allegro, en la major/ Poco sostenuto, en fa major, Poco animato, en la major/ Vivace ma non tropo
Any 1862

Wo Will ich die Freude, die Wonne denn tragen?

Wie soll ich die Freude,
Die Wonne denn tragen?
Daß unter dem Schlagen
Des Herzens die Seele nicht scheide?

Und wenn nun die Stunden
Der Liebe verschwunden,
Wozu das Gelüste,
In trauriger Wüste
Noch weiter ein lustleeres Leben zu ziehn,
Wenn nirgend dem Ufer mehr Blumen erblühn?

Wie geht mit bleibehangnen Füßen
Die Zeit bedächtig Schritt vor Schritt!
Und wenn ich werde scheiden müssen,
Wie federleicht fliegt dann ihr Tritt!

Schlage, sehnsüchtige Gewalt,
In tiefer, treuer Brust!
Wie Lautenton vorüberhallt,
Entflieht des Lebens schönste Lust.
Ach, wie bald
Bin ich der Wonne mir kaum noch bewußt.

Rausche, rausche weiter fort,
Tiefer Strom der Zeit,
Wandelst bald aus Morgen Heut,
Gehst von Ort zu Ort;
Hast du mich bisher getragen,
Lustig bald, dann still,
Will es nun auch weiter wagen,
Wie es werden will.

Darf mich doch nicht elend achten,
Da die Einz’ge winkt,
Liebe läßt mich nicht verschmachten,
Bis dies Leben sinkt!
Nein, der Strom wird immer breiter,
Himmel bleibt mir immer heiter,
Fröhlichen Ruderschlags fahr’ ich hinab,
Bring’ Liebe und Leben zugleich an das Grab.

On vull portar l’alegria, la felicitat?

Com se suposa que he de sentir l’alegria,
Portar l’alegria?
Això sota la pallissa
Que el cor no divideixi l’ànima?

I si ara les hores
L’amor va desaparèixer,
Per què el desig
En un desert trist
Per continuar vivint una vida sense plaer,
Quan ja no hi ha flors enlloc de la riba?

Com tractar amb els peus coberts de plom
Temps amb compte, pas a pas!
I si he de marxar,
Que lleuger com una ploma vola el seu pas!

Vaga, violència anhelosa,
En un pit profund i fidel!
Mentre el so del llaüt fa ressò passat,
El plaer més bonic de la vida s’escapa.
Oh, que aviat
Ja no soc conscient de l’alegria.

Afanya’t, segueix corrents,
Profund corrent del temps,
Aviat giraràs de demà a avui,
Anar d’un lloc a un altre;
M’has portat fins aquí,
Divertit aviat, després tranquil,
Ara vull atrevir-me a anar més enllà,
Com vol ser.

No pensis que soc miserable,
Com l’únic ens fa senyals,
L’amor no em deixarà morir de gana,
Fins que aquesta vida s’enfonsa!
No, el corrent és cada cop més ample,
El cel sempre roman serè per a mi,
Baixo amb un alegre cop de rem,
Porta l’amor i la vida a la tomba alhora.

Opus 33/Nº7

War es dir, dem diese Lippen bebten?/Vas ser tu a qui tremolaven els llavis? 


Principi.- War es dir ,dem  diese Lippen bebten
Indicació de temps.-Animada (Labhaft) en re major/ Animato, en si major/re major
Any 1862/9

War es dir, dem diese Lippen bebten

War es dir, dem diese Lippen bebten,
Dir der dargebotne süße Kuß?
Gibt ein irdisch Leben so Genuß?
Ha! wie Licht und Glanz vor meinen Augen schwebten,
Alle Sinne nach den Lippen strebten!

In den klaren Augen blickte
Sehnsucht, die mir zärtlich winkte,
Alles klang im Herzen wieder,
Meine Blicke sanken nieder,
Und die Lüfte tönten Liebeslieder.

Wie ein Sternenpaar
Glänzten die Augen, die Wangen
Wiegten das goldene Haar,
Blick und Lächeln schwangen
Flügel, und die süßen Worte gar
Weckten das tiefste Verlangen;
O Kuß, wie war dein Mund so brennend rot!
Da starb ich, fand ein Leben erst im schönsten Tod.

Vas ser tu a qui tremolaven els llavis?

Vas ser tu a qui tremolaven els llavis?
El dolç petó que t’ofereix?
Hi ha tal plaer en una vida terrenal?
Ha! com la llum i l’esplendor flotaven davant els meus ulls,
Tots els sentits van arribar als llavis!

Mirant als ulls clars
L’enyorança que em va fer un gest amb tendresa,
Tot va tornar a sonar al cor,
Els meus ulls es van enfonsar,
I l’aire cantava cançons d’amor.

Com un parell d’estrelles
Els ulls i les galtes brillaven
Els cabells daurats es balancejaven,
Mirades i somriures onejaven
Ales, i les paraules dolces en absolut
Va despertar els desitjos més profunds;
Ai, petó, com la teva boca era tan vermella!
Després vaig morir, només vaig trobar la vida en la mort més bella.

Opus 33/Nº8

Wir müssen uns trennen/ Ens hem de separar 


Principi.- Wir müssen uns trenen, geliebtes Saitenspiel
Indicació de temps:-Andante, en sol bemoll major/Allegro, en si bemoll major Tempo I
Any 1862/9

Wir müssen uns trennen

Wir müssen uns trennen,
Geliebtes Saitenspiel,
Zeit ist es, zu rennen
Nach dem fernen, erwünschten Ziel.

Ich ziehe zum Streite,
Zum Raube hinaus,
Und hab’ ich die Beute,
Dann flieg’ ich nach Haus.

Im rötlichen Glanze
Entflieh’ ich mit ihr,
Es schützt uns die Lanze,
Der Stahlharnisch hier.

Kommt, liebe Waffenstücke,
Zum Scherz oft angetan,
Beschirmet jetzt mein Glücke
Auf dieser neuen Bahn!

Ich werfe mich rasch in die Wogen,
Ich grüße den herrlichen Lauf,
Schon mancher ward niedergezogen,
Der tapfere Schwimmer bleibt obenauf.

Ha! Lust zu vergeuden
Das edele Blut!
Zu schützen die Freude,
Mein köstliches Gut!
Nicht Hohn zu erleiden,
Wem fehlt es an Mut?

Senke die Zügel,
Glückliche Nacht!
Spanne die Flügel,
Daß über ferne Hügel
Uns schon der Morgen lacht!

Ens hem de separar

Ens hem de separar,
Estimat joc de cordes,
És hora de córrer
Per a l’objectiu llunyà i desitjat.

Vaig a lluitar,
Fora al robatori,
I si tinc el botí,
Llavors tornaré a casa.

En un resplendor vermellós
M’escapo amb ella,
La llança ens protegeix,
L’armadura d’acer aquí.

Vine, estimades armes,
Sovint s’utilitza com a broma,
Protegeix la meva felicitat ara
En aquesta nova pista!

Em llenço ràpidament a les onades,
Saludo la meravellosa carrera,
Molts ja han estat arrossegats,
El valent nedador es manté a dalt.

Ha! ganes de malgastar
La sang noble!
Per protegir l’alegria
El meu deliciós bé!
No patir menyspreu,
A qui li falta coratge?

Baixa les regnes,
Bona nit!
Obre les ales,
Això sobre turons llunyans
El matí ja ens somriu!

Opus 33/Nº9

Ruhe, Süssliebchen/Tranquil·la, carinyo 

Principi.- Ruhe, Süssliebchen, im Schatten
Indicació de temps.- Lent (Langsam) en la bemoll major/animato, en la major/la bemoll major
Any 1862/9

Ruhe, Süssliebchen

Ruhe, Süßliebchen, im Schatten
Der grünen, dämmernden Nacht:
Es säuselt das Gras auf den Matten,
Es fächelt und kühlt dich der Schatten
Und treue Liebe wacht.
Schlafe, schlaf ein,
Leiser rauscht der Hain,
Ewig bin ich dein.

Schweigt, ihr versteckten Gesänge,
Und stört nicht die süßeste Ruh’!
Es lauschet der Vögel Gedränge,
Es ruhen die lauten Gesänge,
Schließ, Liebchen, dein Auge zu.
Schlafe, schlaf ein,
Im dämmernden Schein,
Ich will dein Wächter sein.

Murmelt fort, ihr Melodien,
Rausche nur, du stiller Bach.
Schöne Liebesphantasien
Sprechen in den Melodien,
Zarte Träume schwimmen nach.
Durch den flüsternden Hain
Schwärmen goldne Bienelein
Und summen zum Schlummer dich ein.

Tranquil·la, carinyo

Pau i tranquil·litat, amor, a l’ombra
De la nit verda i crepuscular:
L’herba cruixeix sobre les estores,
L’ombra t’aviva i et refresca
I l’amor fidel es desperta.
Dormir, adormir-se,
L’arbreda cruixeix més tranquil·la,
Soc teu per sempre.

Calleu, cançons amagades,
I no molestis la pau més dolça!
Pots escoltar la multitud d’ocells,
Les cançons sonores callen,
Tanca els ulls, estimada.
Dormir, adormir-se,
En la resplendor crepuscular,
Vull ser el teu tutor.

Murmurau, melodies,
Afanya’t, corrent tranquil.
Belles fantasies d’amor
parlant amb les melodies,
Els somnis tendres suren.
A través del bosc xiuxiuejant
Abelles daurades pululant
I et tarareja per dormir.

Opus 33/Nº9

Verzweiflung/Desesperació


Principi.- So tönet denn, schäumende Wellen
Indicació de temps.-Allegro, en do menor
Any 1862/9

Verzweiflung

So tönet denn, schäumende Wellen,
Und windet euch rund um mich her!
Mag Unglück doch laut um mich bellen,
Erbost sein das grausame Meer!

Ich lache den stürmenden Wettern,
Verachte den Zorngrimm der Flut;
O, mögen mich Felsen zerschmettern!
Denn nimmer wird es gut.

Nicht klag’ ich, und mag ich nun scheitern,
Im wäßrigen Tiefen vergehn!
Mein Blick wird sich nie mehr erheitern,
Den Stern meiner Liebe zu sehn.

So wälzt euch bergab mit Gewittern,
Und raset, ihr Stürme, mich an,
Daß Felsen an Felsen zersplittern!
Ich bin ein verlorener Mann.

Desesperació  

Així sona, ones que fan escuma,
I el vent al meu voltant!
Que la desgràcia bordi fort al meu voltant,
Enfadar-se amb el mar cruel!

Em ric del temps tempestuós,
Menyspreu la ira del diluvi;
Oh, que les roques em trenquin!
Perquè mai serà bo.

No em queixo, encara que falli,
Morir a les profunditats aquòtiques!
Els meus ulls no tornaran a il·luminar mai més,
Per veure l’estrella del meu amor.

Així que roda cap avall amb tempestes,
I apresseu-vos cap a mi, tempestes,
Que les roques es trenquen contra les roques!
Soc un home perdut.

Opus 33/Nº11

Wie schnell verschwindet so Licht als Glanz/O, com la llum i el resplendor desapareixen amb rapidesa  


Principi.- Wie schnell verschwindet so Licht als Glanz
Indicació de temps.- Una mica lent (Etwas langsam) en fa menor/ fa major/ fa menor
Any 1862/9

Wie schnell verschwindet so Licht als Glanz

Wie schnell verschwindet
So Licht als Glanz,
Der Morgen findet
Verwelkt den Kranz,

Der gestern glühte
In aller Pracht,
Denn er verblühte
In dunkler Nacht.

Es schwimmt die Welle
Des Lebens hin,
Und färbt sich helle,
Hat’s nicht Gewinn;

Die Sonne neiget,
Die Röte flieht,
Der Schatten steiget
Und Dunkel zieht.

So schwimmt die Liebe
Zu Wüsten ab,
Ach, daß sie bliebe
Bis an das Grab!

Doch wir erwachen
Zu tiefer Qual:
Es bricht der Nachen,
Es löscht der Strahl.

Vom schönen Lande
Weit weggebracht
Zum öden Strande,
Wo um uns Nacht.

O, com la llum i el resplendor desapareixen amb rapidesa  

Que ràpid desapareix
Tan lleuger com la brillantor,
El matí troba
Marceix la corona,

El que brillava ahir
En tota esplendor,
Perquè es va marcir
A la nit fosca.

L’onada neda
De la vida,
I es torna brillant,
No hi ha cap benefici?

El sol s’inclina,
El rubor fuig,
L’ombra s’aixeca
I la foscor dibuixa.

Així neda l’amor als deserts,
Oh, que ella es quedés
A la tomba!

Però ens estem despertant
Al turment profund:
El vaixell es trenca,
El raig l’apaga.

Del bonic país
Portat lluny
A la platja desolada,
On al nostre voltant la nit.

Opus 33/Nº12

Muss es eine Trennung geben/Hi ha d’haver una separació 


Principi.- Muss es eine Trennug geben
Indicació de temps.-Poco andante, en sol menor
Any 1862/9

Muss es eine Trennung geben

Muß es eine Trennung geben,
Die das treue Herz zerbricht?
Nein, dies nenne ich nicht leben,
Sterben ist so bitter nicht.

Hör’ ich eines Schäfers Flöte,
Härme ich mich inniglich,
Seh’ ich in die Abendröte,
Denk’ ich brünstiglich an dich.

Gibt es denn kein wahres Lieben?
Muß denn Schmerz und Trennung sein?
Wär’ ich ungeliebt geblieben,
Hätt’ ich doch noch Hoffnungsschein.

Aber so muß ich nun klagen:
Wo ist Hoffnung, als das Grab?
Fern muß ich mein Elend tragen,
Heimlich bricht das Herz mir ab.

Hi ha d’haver una separació

Hi ha d’haver una separació
Que trenca el cor fidel?
No, això no és el que jo anomeno viure,
Morir no és tan amarg.

Sento una flauta de pastor,
M’acaricio profundament,
Miro la posta de sol,
Penso en tu apassionadament.

No hi ha amor veritable?
Hi ha d’haver dolor i separació?
Si hagués quedat sense estimar,
Si encara tingués una mica d’esperança.

Però ara m’he de queixar:
On és l’esperança sinó la tomba?
He de suportar la meva misèria lluny,
El meu cor es trenca en secret.

Opus 33/Nº13

Sulima/Sulima 


Principi.- Geliebter, wo zaudert dein irrender Fuss?
Indicació de temps.-Amb suavitat, en secret (Zart,heimlich) en mi major
Any 1862

Sulima 

Geliebter, wo zaudert
Dein irrender Fuß?
Die Nachtigall plaudert
Von Sehnsucht und Kuß.

Es flüstern die Bäume
Im goldenen Schein,
Es schlüpfen mir Träume
Zum Fenster hinein.

Ach! kennst du das Schmachten
Der klopfenden Brust?
Dies Sinnen und Trachten
Voll Qual und voll Lust?

Beflügle die Eile
Und rette mich dir,
Bei nächtlicher Weile
Entfliehn wir von hier.

Die Segel, sie schwellen,
Die Furcht ist nur Tand:
Dort, jenseit den Wellen
Ist väterlich Land.

Die Heimat entfliehet,
So fahre sie hin!
Die Liebe, sie ziehet
Gewaltig den Sinn.

Horch! wollüstig klingen
Die Wellen im Meer,
Sie hüpfen und springen
Mutwillig einher,

Und sollten sie klagen?
Sie rufen nach dir!
Sie wissen, sie tragen
Die Liebe von hier.

Sulima

Estimat, on dubta
El teu peu errant?
El rossinyol xerra
D’enyor i petons.

Els arbres xiuxiuegen
En el resplendor daurat,
Els somnis em vénen
A la finestra.

Oh! coneixes el llanguiment?
El pit que batega?
Aquest pensament i esforç
Ple de turment i ple de plaer?

Inspirar la pressa
I salva’m per tu,
Durant la nit
Escapem d’aquí.

S’inflen les veles,
La por és només un truc:
Allà, més enllà de les onades
És terra paterna.

La pàtria s’escapa,
Així que porteu-la allà!
Amor, tira
Sentit poderós.

Escolta! sona voluptuós
Les onades al mar,
Salten i salten
De bon grat,

I haurien de demandar?
T’estan cridant!
Ja ho sabeu, porten
L’amor des d’aquí.

Opus 33/Nº14

Wie frih und frisch/Que aviat i que fresc 


Principi.- Wie froh und frisch mein Sinn sich hebt
Indicació de temps.-Animada (Lebhaft) en sol major/do major/sol major
Any 1869

Wie frih und frisch

Wie froh und frisch mein Sinn sich hebt,
Zurück bleibt alles Bangen,
Die Brust mit neuem Mute strebt,
Erwacht ein neu Verlangen.

Die Sterne spiegeln sich im Meer,
Und golden glänzt die Flut.
Ich rannte taumelnd hin und her,
Und war nicht schlimm, nicht gut.

Doch niedergezogen
Sind Zweifel und wankender Sinn;
O tragt mich, ihr schaukelnden Wogen,
Zur längst ersehnten Heimat hin.

In lieber, dämmernder Ferne,
Dort rufen heimische Lieder,
Aus jeglichem Sterne
Blickt sie mit sanftem Auge nieder.

Ebne dich, du treue Welle,
Führe mich auf fernen Wegen
Zu der vielgeliebten Schwelle,
Endlich meinem Glück entgegen!

Que aviat i que fresc

Que feliç i fresc és el meu esperit,
Només queda la por,
El pit lluita amb un nou coratge,
Un nou desig desperta.

Les estrelles es reflecteixen al mar,
I la riuada brilla daurada.
Vaig córrer tambaleant d’anada i tornada,
I no va ser dolent, ni bo.

Però tirat cap avall
Són dubtes i ments vacil·lants;
Oh, porteu-me, ones balancejants,
Cap a la pàtria tant esperada.

En una distància estimada i crepuscular,
Allí criden cançons natives,
De cada estrella
Mireu-la amb ulls suaus.

Anivella’t, onada fidel,
Condueix-me per camins llunyans
Al llindar tan estimat,
Per fi cap a la meva felicitat!

Opus 33/Nº15

Treue Liebe dauert lange/L’amor fidel dura molt de temps 


Principi.- Treue Liebe dauert lange
Indicació de temps.- Bastant lent (Ziemlich langsam) en mi bemoll major/Animada (Lenhaft)/ Tempo I
Any 1869

Treue Liebe dauert lange

Treue Liebe dauert lange,
Überlebet manche Stund‘,
Und kein Zweifel macht sie bange,
Immer bleibt ihr Mut gesund.

Dräuen gleich in dichten Scharen,
Fordern gleich zum Wankelmut
Sturm und Tod, setzt den Gefahren
Lieb’ entgegen, treues Blut.

Und wie Nebel stürzt zurücke,
Was den Sinn gefangen hält,
Und dem heitern Frühlingsblicke
Öffnet sich die weite Welt.

Errungen,
Bezwungen
Von Lieb’ ist das Glück,
Verschwunden
Die Stunden,
Sie fliehen zurück;
Und selige Lust,
Sie stillet,
Erfüllet
Die trunkene, wonneklopfende Brust;
Sie scheide
Von Leide
Auf immer,
Und nimmer
Entschwinde die liebliche, selige, himmlische Lust!

L’amor fidel dura molt de temps

L’amor fidel dura molt de temps,
Sobreviu moltes hores,
I sens dubte la fa témer,
El seu valor sempre roman ferm.

Són com una densa multitud
Exigeixen la mateixa inconstància
Tempesta i mort, oposen als perills
L’amor i la sang fidel.

I com la boira retrocedeix,
El que manté captiva la ment,
I a l’alegre mirada primaveral
L’ample món s’obre.

Assolit,
Conquerit
De l’amor és la felicitat,
Desapareguda
Les hores, fugen cap enrere;
I el plaer feliç,
S’apaguen,
Plena
El pit ebri i feliç;
Se separen
Del dolor
Per sempre, i mai
Desapareix el dolç, feliç, celestial plaer!