FRANZ PETER SCHUBERT Lieder per a veu sola i piano D 138 – D 155

Firma de Franz SchubertSignatura Franz Peter Schubert

Scubert creia en una bellesa ideal i no en volia cap altre.

D 138 Op. 5 núm. 1 “Rastlose Liebe” Amor sense repós

Any   1815

Lletrista.-Johann Wolfgang von Goethe

Per a veu i piano

Rostlose Liebe

Dem Schnee, dem Regen,
Dem Wind entgegen,
Im Dampf der Klüfte
Durch Nebeldüfte,
Immer zu! Immer zu!
Ohne Rast und Ruh!

Lieber durch Leiden
Möcht ich mich schlagen,
Als so viel Freuden
Des Lebens ertragen.

Allí dónes Neigen
Von Herzen zu Herzen,
Ach, wie so eigen
Schaffet das Schmerzen!

Wie soll ich fliehen?
Wälderwärts ziehen?
Alles vergebens!
Krone des Lebens,
Glück ohne Ruh,
Liebe, bist du!

Amor sense repós
Sota la neu i la pluja,
davant del vent,
a la boira dels precipicis,
a través de la boira.
Endavant! Endavant!
Sense calma, sense repòs!
M’estimaria més batre’m
enmig de turments,
que suportar tantes dites
de la vida.
Tot aquest pendent
de cor a cor
Ai, quina aflicció
Tan peculiar provoca!
Com faré per fugir?
Potser cap al bosc?
Tot és en va!
Corona de la vida,
Dita sense repòs.
Això ets, Amor!

Firma de Franz Schubert(Signatura Franz Schubert)

D 141 Op. posth. 131 núm. 1 “Der Mondabend” El vespre a la llum de la lluna

Any 1815

En la major

Indicació de temps.- Preciós, una mica ràpid (Lieblich, etwas geschwind)

Llibretista.- Johann Gottfried Kumpf.

Per a veu i piano

“Der Mondabend”

Rein und freundlich lacht der Himmel
Nieder auf die dunkle Erde;
Tausend goldne Augen blinken
Lieblich in die Brust der Menschen,
Und des Mondes lichte Scheibe
Segelt heiter durch die Bläue.

Auf den goldnen Strahlen zittern
Süßer Wehmuth Silbertropfen,
Dringen sanft mit leisem Hauche
In das stille Herz voll Liebe,
Und befeuchten mir das Auge
Mit der Sehnsucht zartem Thaue.

Funkelnd prangt der Stern des Abends
In den lichtbesäten Räumen,
Spielt mit seinem Demantblitzen
Durch der Lichte Duftgewebe,
Und viel’ holde Engelsknaben
Streuen Lilien um die Sterne.

Schön und hehr ist wohl der Himmel
In des Abends Wunderglanze;
Aber meines Lebens Sterne
Wohnen in dem kleinsten Kreise:
In das Auge meiner Silli
Sind sie alle hingezaubert.

El vespre a la llum de la lluna

Pur i benèvol somriu el cel
Cap baix, vers la terra ombrívola;
Milers d’ulls daurats resplendeixen
Gentilment vers el cor dels humans,
I el disc lluminós de la lluna
Navega serenament a través de l’atzur.

Damunt els raigs daurats titil•len
Gotes d’argent d’una dolça melangia
Que, amb un hàlit lleuger, penetren
Dins del cor silenciós i ple d’amor,
I m’humitegen els ulls
Amb la tendra rosada de l’anhel.

Centellejant, brilla l’estrella del vespre
Al firmament sembrat de llums,
Amb el seu llampegueig adamantí,
Juga amb el calitjós vel de la llum,
I nombrosos angelets encisadors
Escampen lliris al voltant de les estrelles.

Bell i sublim és veritablement el cel
En la meravellosa resplendor del vespre;
Però les estrelles de la meva vida
Habiten en el més petit dels cercles:
Als ulls de la meva Silli
És on resten embruixades.

D 142 “Geistes-Gruß”

Any 1816 al 1820

Fa major, sol major diferentes versions

En diferentes temps de diverses versions.- Poc a poc i altris

Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe

Per a veiu i piano

Geistes-Gruß
Hoch auf dem alten Turme steht
Des Helden edler Geist,
Der, wie das Schiff vorübergeht,
Es wohl zu fahren heißt.

“Sieh, diese Senne war so stark,
Dies Herz so fest und wild,
Die Knochen voll von Rittermark,
Der Becher angefüllt;

Mein halbes Leben stürmt’ ich fort,
Verdehnt’ die Hälft’ in Ruh,
Und du, du Menschenschifflein dort,
Fahr immer, immer zu.”

Salutació espiritual

Es troba a l’alçada de l’antiga torre
L’esperit noble de l’heroi,
Qui, mentre passa el vaixell,
Conduir-lo probablement es diu.

“Mira, aquest pastor era tan fort,
Aquest cor tan fort i salvatge,
Els ossos plens de medul·la de cavaller,
La copa es va omplir;

He estat fugint de mitja vida,
mig estirat en pau,
I tu, petit vaixell humà allà,
Sempre, sempre condueix.”

D 143 Op. posth. 109 núm. 2Genügsamkeit

Any 1815

En mi major

Llibretista.- Franz von Schober

Per a veu i piano

Genügsamkeit

Dort raget ein Berg aus den Wolken her,
Ihn erreicht wohl mein eilender Schritt.
Doch ragen neue und immer mehr,
Fort, da mich der Drang noch durchglüht.

Es treibt ihn vom schwebenden Rosenlicht
Aus dem ruhigen, heitern Azur.
Und endlich waren’s die Berge nicht,
Es war seine Sehnsucht nur.

Doch nun wird es ringsum öd’ und flach,
Und doch kann er nimmer zurück.
O Götter, gebt mir ein Hüttendach
Im Tal und ein friedliches Glück.

Senzillesa

Allà, una muntanya es dreça per damunt dels núvols,
Els meus passos ràpids m’hi apropen.
Però d’altres es drecen encara més amunt,
Mentre un ardent afany m’empeny encara.

L’esperonava la llum rosada surant a l’atzur tranquil i serè.
I finalment no hi hagué més muntanyes, tan sols el seu deler.

Ara però, tot al seu voltant és erm i planer
I tanmateix, no pot tornar enrere.
Oh déus, doneu-me l’aixopluc d’una cabana
A la vall i una plàcida benaurança.

D 144 Romanze

medieval cavaller agenollar-se amb espasa, davant de l'edifici ruïna - armadura fotografies i imatges d'estoc

Any 1816

Indicació de temps.- Poc a poc

Llibretista.- Friedrich Leopold zu Stolberg-Stolberg

Per a veu i piano

Romanze

In der Väter Hallen ruhte
Ritter Rudolfs Heldenarm,
Rudolfs, den die Schlacht erfreute,
Rudolfs, welchen Frankreich scheute
Und der Sarazenen Schwarm.

Er, der letzte seines Stammes,
Weinte seiner Söhne Fall:
Zwischen Moosbewachsnen Mauern
Tönte seiner Klage Trauern
In der Zellen Wiederhall.

Romança

A les estances dels avantpassats
Es troba l’heroica armadura del cavaller Rudolf,
De Rudolf, que gaudia de les batalles,
De Rudolf, a qui França temia
I l’host dels sarraïns.

Ell, el darrer de la seva nissaga,
Plorà la mort dels seus fills:
Entre les muralles cobertes de molsa,
Ressonava el seu plany d’aflicció
I l’eco el repetia a les cel·les.

D 149 Der Sänger

Any 1815

En re major

Indicació de temps.- Allegro

Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe

Per a veu i piano

Der Sänger
Was hör ich draußen vor dem Tor,
Was auf der Brücke schallen?
Lass den Gesang vor unserm Ohr
Im Saale widerhallen!
Der König sprach’s, der Page lief;
Der Page kam, der König rief:
Lasst mir herein den Alten!

Gegrüßet seid mir, edle Herrn,
Gegrüßt ihr schönen Damen!
Welch reicher Himmel, Stern bei Stern!
Wer kennet ihre Namen?
Im Saal voll Pracht und Herrlichkeit
Schließt, Augen, euch, hier ist nicht Zeit,
Sich staunend zu ergötzen.

Der Sänger drückt’ die Augen ein,
Und schlug in vollen Tönen.
Die Ritter schauten mutig drein
Und in den Schoß die Schönen.
Der König, dem es wohlgefiel,
Ließ, ihn zu ehren für sein Spiel,
Eine goldne Kette holen.

Die goldne Kette gib mir nicht,
Die Kette gib den Rittern,
Vor deren kühnem Angesicht
Der Feinde Lanzen splittern.
Gib sie dem Kanzler, den du hast,
Und lass ihn noch die goldne Last
Zu andern Lasten tragen.

Ich singe, wie der Vogel singt,
Der in den Zweigen wohnet;
Das Lied, das aus der Kehle dringt,
Ist Lohn, der reichlich lohnet.
Doch darf ich bitten, bitt ich eins:
Lass mir den besten Becher Weins
In purem Golde reichen.

Er setzt’ ihn an, er trank ihn aus:
O, Trank voll süßer Labe!
O, wohl dem hochbeglückten Haus,
Wo das ist kleine Gabe!
Ergeht’s euch wohl, so denkt an mich,
Und danket Gott so warm, als ich
Für diesen Trunk euch danke.

El cantant
Què sento fora de la porta?
Quins ressons al pont?
Deixeu el cant davant les nostres orelles
Ressò a la sala!
El rei va parlar, el patge va córrer;
Va arribar el patge, el rei va cridar:
Deixa’m entrar el vell!

Salutacions, nobles senyors,
Salutacions dones precioses!
Quin cel més ric, estrella per estrella!
Qui sap els seus noms?
A la sala plena d’esplendor i glòria
Tanca els ulls, aquí no hi ha temps,
Per delectar-se amb la sorpresa.

El cantant va tancar els ulls,
I colpejar a tota velocitat.
Els cavallers semblaven valents
I a la falda les guapes.
El rei que estava content
Que sigui honrat pel seu joc,
Aconsegueix una cadena d’or.

No em dones la cadena d’or,
Dóna la cadena als cavallers,
Davant la seva cara atrevida
Les llances de l’enemic es trenquen.
Doneu-los al canceller que teniu,
I deixa-li la càrrega daurada
Per portar altres càrregues.

Jo canto com canta l’ocell,
Qui habita a les branques;
La cançó que surt de la gola
És un sou que val molt la pena.
Però puc preguntar, pregunto una cosa:
Deixa’m la millor copa de vi
Ric en or pur.

Se la va posar, se la va beure:
Oh, beguda plena de quall dolç!
Oh, bé a la casa molt feliç,
On és aquest petit regal!
Si estàs bé, pensa en mi,
I gràcies a Déu tan cordialment com jo
Gràcies per aquesta beguda.

D 150 Lodas Gespenst-El fantasma de Loda

Any 1816

En sol menor

Llibretista.-James Macpherson

Per a veu i piano

Loda’s Gespenst

Der bleiche und kalte Mond, erhob sich in Osten.
Der Schlaf stieg auf die Jünglinge nieder!
ihre blauen Helme schimmern zum Strahl;
das sterbende Feuer vergeht.
Der Schlaf aber ruhte nicht auf dem König:
er hob sich mitten in seinen Waffen,
und stieg langsam den Hügel hinauf,
die Flamme des Thurns von Sarno zu sehn.

Die Flamme war düster und fern;
der Mond verbarg in Osten sein rothes Gesicht;
es stieg ein Windstoß vom Hügel herab,
auf seinen Schwingen war Lodas Gespenst.
Es kam zu seiner Heimat, umringt mit seinen Schrecken;
und schüttelte seinen düstern Speer.
In seinem dunkeln Gesicht glühn seine Augen wie Flammen;
seine Stimme gleicht entferntem Donner.
Fingal stieß seinen Speer in die Nacht,
und hob seine mächtige Stimme.

Zieh dich zurück du Nachtsohn:
ruf deine Winde und fleuch!
Warum erscheinst du, vor mir,
mit deinen schattigten Waffen?
Fürcht ich deine düstere Bildung,
du Geist des leidigen Loda?
Schwach ist dein Schild von Wolken:
kraftlos das Luftbild, dein Schwert;
Der Windstoß rollt sie zusammen;
und du bist selber verloren;
fleuch von meinen Augen, du Nachtsohn!
ruf deine Winde und fleuch!

Mit hohler Stimme versetzte der Geist,
willst du aus meiner Heimat mich treiben?
Vor mir beugt sich das Volk.
Ich dreh die Schlacht im Felde der Tapfern.
Auf Völker werf ich mein Aug, und sie verschwinden:
mein Odem verbreitet den Tod.
Auf den Rücken der Winde schreit ich voran:
vor meinem Gesichte brausen Orkane.
Aber mein Sitz ist ruhig über den Wolken;
angenehm die Gefilde meiner Ruh.

Bewohn deine angenehmen Gefilde, sagte der König:
denk nicht an Comhals Erzeugten.
Steigen meine Schritte aus meinen Hügeln
in deine friedliche Ebne hinauf?
Begegne ich dir mit einem Speer,
auf deiner Wolke, du Geist des leidigen Loda?
Warum runzelst du denn deine Stirn auf mich?
Warum schüttelst du deinen luftigen Speer?
Du runzelst deine Stirn vergebens:
nie floh ich vor den Mächtigen im Krieg.
Und sollen die Söhne des Winds,
Den König von Morven erschrecken?
Nein; er kennt die Schwäche ihrer Waffen!

Fleuch zu deinem Land, versetzte die Bildung:
Faß die Winde, und fleuch!
Ich halt die Winde in der Höhle meiner Hand:
ich bestimm den Lauf des Sturms.
Der König von Sora ist mein Sohn;
er neigt sich vor dem Stein meiner Kraft.
Sein Heer umringt Carric-Thura;
und er wird siegen!
Fleuch zu deinem Land, Erzeugter von Comhal,
oder spüre meine flammende Wuth!

Er hob seinen schattigten Speer in die Höhe!
er neigte vorwärts seine schreckbare Länge.
Fingal gieng ihm entgegen, und zückte sein Schwert;
die Klinge des dunkelbraunen Luno.
Der blitzende Pfad des Stahls durchdrang den düstern Geist.
Die Bildung zerfloß, gestaltlos, in Luft,
wie eine Säule von Rauch,
welche der Stab des Jünglings berührt,
wie er aus der sterbenden Schmiede aufsteigt.

Laut schrie Lodas Gespenst, als es,
in sich selber gerollt, auf dem Winde sich hob.
Inistore bebte beym Klang.
Auf dem Abgrund hörtens die Wellen.
Sie standen, vor Schrecken, in der Mitte ihres Laufs!
die Freunde von Fingal sprangen plötzlich empor,
Sie griffen ihre gewichtigen Speere,
Sie mißten den König:
zornig fuhren sie auf;
All ihre Waffen erschollen!

Der Mond rückte in Osten voran.
Fingal kehrte im Klang seiner Waffen zurück.
Groß war der Jünglinge Freude,
ihre Seelen ruhig, wie das Meer nach dem Sturm.
Ullin hob den Freudengesang.
Die Hügel Inistores frolockten.
Hoch stieg die Flamme der Eiche;
Heldengeschichten wurden erzählt.

El fantasma de Loda

La pàl·lida i freda lluna s’enlairava a llevant.
La son s’abatia damunt els jovencells!
Llurs elms blaus lluentejaven als raigs lluminosos;
El foc morent s’apagava.
El son però no donà repòs al rei:
Ell es llevà enmig de les armes
I pujà lentament al tossal,
Per veure la flama de la torre de Sarno.

La flama era tètrica i llunyana;
A llevant, la lluna ocultava la seva faç vermella;
Un cop de vent davallà del tossal,
Damunt les seves ales, hi havia el fantasma de Loda.
Venia vers el seu estatge envoltat dels seus espantalls;
I brandava la seva tenebrosa llança.
Al seu llòbrec rostre, refulgien els seus ulls com flames;
La seva veu semblava un tro llunyà.
Fingal gità la seva llança en la nit
I aixecà la seva veu potent.

Enretira’t tu, fill de la nit,
Crida els teus vents i envola’t!
Per què t’apareixes davant meu,
Amb les teves arme ombrives?
Creus que em fa por la teva llòbrega figura,
Tu esperit del tètric Loda?
Feble és el teu escut de núvols:
Impotent l’espectre de la teva espasa;
El cop de vent els recaragola ensems;
I tu estàs perdut;
Envola’t lluny dels meus ulls, tu fill de la nit!
Crida els teus vents i envola’t!

Amb veu cavernosa respongué el fantasma,
Em vols fer fora de casa meva?
El poble s’inclina davant meu.
Faig girar la batalla del cantó dels valents.
Adreço el meu esguard a les nacions i desapareixen:
El meu hàlit escampa la mort.
Avanço damunt el llom dels vents:
Davant el meu rostre bramulen els huracans.
Però la meva residència al damunt dels núvols és tranquil•la
I els camps del meu repòs plaents.

Viu en els teus camps plaents, digué el rei:
No pensis en el fill de Comhal.
És que pugen els meus passos, des dels meus tossals,
Vers la teva tranquil·la plana?
Et trobo amb una llança,
damunt el teu núvol, tu esperit del tètric Loda?
Per què m’arrufes les celles?
Per què brandeges la teva airosa llança?
Endebades arrufes les celles:
A la guerra mai he fugit dels poderosos.
I els fills del vent, haurien
D’espantar al rei de Marven?
No, ell coneix la feblesa de llurs armes!

Retira’t al teu país, digué la figura:
Munta damunt els vents i envola’t!
Jo retinc els vents al palmell de la meva mà:
Jo decideixo el curs de les tempestes.
El rei de Sora és el meu fill;
Ell es vincla davant la pedra del meu poder.
El seu exèrcit rodeja Carric-Thura;
I ell vencerà!
Retira’t al teu país, fill de Comhal,
O fes-te càrrec de la meva fogosa còlera!

Ell aixecà la seva sinistra llança!
Tirà endavant la seva espantosa llargària.
Fingal li anà a l’encontre desembeinant la seva espasa;
L’acer del bru-fosc Luno.
El llampegant trajecte de l’acer penetrà el tètric fantasma.
La figura es desféu a l’aire, sense forma, com una columna de fum,
Que el bastó del jovencell toca,
Quan s’enlaira de la forja que s’extingeix.

El fantasma de Loda cridà fort mentre,
Caragolat en ell mateix, s’enlairà en el vent.
Inistore tremolà al ressò.
A l’abisme les onades el sentiren.
De l’espant, s’aturaren al bell mig del seu curs!
De sobte, els amics de Fingal saltaren cap amunt,
Prengueren llurs feixugues llances,
No trobaren el rei:
Enfurismats de ràbia,
Llurs armes totes ressonaren!

La lluna es desplaçà a llevant.
Fingal retornà en el ressò de les seves armes.
Gran era la joia dels jovencells,
Llurs ànimes tranquil·les, com el mar després de la tempesta.
Ullin entonà el cant de l’alegria.
Els tossals d’Inistore exultaren.
La flama del roure s’enlairà ben alt;
Es narraren contes d’herois.

D 151 Auf einen Kirchhof- A un cementiri

Any 1815

En la major

Indicació de temps.- Lent (Langsam)

Llibretista.-Franz Xaver von Schlechta

Per a veu i piano

Tomba del compositor Franz Schubert al cementiri de Viena — Foto de Stock

Auf einen Kirchhof

Sei gegrüßt, geweihte Stille,
Die mir sanfte Trauer weckt,
Wo Natur die bunte Hülle
Freundlich über Gräber deckt.

Leicht von Wolkenduft getragen,
Senkt die Sonne ihren Lauf,
Aus der finstern Erde schlagen
Glühend rote Flammen auf!

Ach, auch ihr, erstarrte Brüder,
Habet sinkend ihn vollbracht;
Sankt ihr auch so herrlich nieder
In des Grabes Schauernacht?

Schlummert sanft, ihr kalten Herzen,
In der düstern langen Ruh’,
Eure Wunden, eure Schmerzen
Decket mild die Erde zu!

Neu zerstören, neu erschaffen
Treibt das Rad der Weltenuhr,
Kräfte, die im Fels erschlaffen,
Blühen wieder auf der Flur!

Und auch du, geliebte Hülle,
Sinkest zuckend einst hinab,
Und erblühst in schönster Fülle
Neu, ein Blümchen auf dem Grab.

Wankst, ein Flämmchen durch die Grüfte,
Irrest flimmernd durch den Moor,
Schwingst, ein Strahl, dich in die Lüfte,
Klingest hell, ein Ton, empor!

Aber du, das in mir lebet,
Wirst auch du des Wurmes Raub?
Was entzückend mich erhebet,
Bist auch du nur eitel Staub?

Nein, was ich im Innern fühle,
Was entzückend mich erhebt,
Ist der Gottheit reine Hülle,
Ist ihr Hauch, der in mir lebt.

A un cementiri

Et saludo silenci sagrat,
Que desvetlles en mi una dolça tristor,
Allà on l’acolorit embolcall de la natura,
Cobreix amablement les tombes.

Portat amb lleugeresa per la flaire dels núvols
El sol s’esfondra en el seu curs,
De la fosca terra es desfermen
Vermelles flames ardents!

Ai, també vosaltres, germans enrigidits,
Heu acabat el vostre trajecte anant a fons;
Heu també davallat tan magníficament
A l’horrible nit de la tomba?

Dormiu plàcidament, vosaltres, cors gèlids,
En el llarg, tenebrós repòs,
Les vostres ferides, les vostres penes
Benignament les cobreix la terra!

Destruir de nou, crear de nou,
És el que emmena la roda del rellotge del temps,
Les forces que dormen a les roques,
Brosten de nou en els camps!

I tu també, estimat embolcall,
T’enfonsaràs algun dia tremolant,
I floriràs en la plenitud més bella,
Tot nou, una flor damunt la tomba.

Vacil·les, una petita flama pels sepulcres,
Erres amb llum tremolosa pels aiguamolls,
Saltes, un raig de llum, en l’aire,
Una nota que ressona clara, amunt!

Però tu, que vius dintre meu,
Seràs també la presa dels cucs?
El que amb encís m’enalteix,
Ets tu també no res més que pols insubstancial?

No, el que sento al meu interior,
El que amb encís m’enalteix,
És el pur embolcall de la divinitat,

D 152 Minona oder die Kunde der Dogge.-Minona o el missatge de l’alà”

Any 1815

En la menor

Indicació de temps.- Moderadament lent (Mässig langsam)

Llibretista.- Friedrich Anton Franz Bertrand

Per a veu i piano

Minona oder die Kunde der Dogge

Wie treiben die Wolken so finster und schwer
Dort über die liebliche Leuchte daher!
Wie rasseln dir Tropfen auf Fenster und Dach!
Wie treibet’s da draußen so wütig und jach,
Als trieben sich Geister in Schlachten!

Und wunder! Wie plötzlich die Kämpfenden ruhn,
Als bannten itzt Gräber ihr Treiben und Thun!
Und über die Haide, und über den Wald –
Wie weht es herüber so öde, so kalt!
So schaurig vom schimmernden Felsen!

O Edgar! wo schwirret dein Bogengeschoß?
Wo flattert dein Haarbusch? wo tummelt dein Roß?
Wo schnauben die schwärzlichen Doggen um dich?
Wo spähst du am Felsen der Beute für mich?
Dein harret das liebende Mädchen!

Dein harret, o Jüngling! in jeglichem Laut,
Dein harret so schmachtend die zagende Braut;
Es dünkt ihr zerrissen das lieblich Band,
Es dünkt ihr so blutig das Jägergewand –
Wohl minnen die Todten uns nimmer!

Noch hallet den moosigen Hügel entlang
Wie Harfengelispel der Minnegesang.
Was frommt es? Schon blinken die Sterne der Nacht
Hinunter zum Bette von Erde gemacht,
Wo eisern die Minnenden schlafen!

So klagt sie; und leise tappt’s draußen umher,
Es winselt so innig, so schaudernd und schwer;
Es greift sie Entsetzen, sie wanket zur Thür,
Bald schmiegt sich die schönste der Doggen vor ihr,
Der Liebling des harrenden Mädchens;

Nicht, wie sie noch gestern mit kosendem Drang,
Ein Bote des Lieben, zum Busen ihr sprang –
Kaum hebt sie vom Boden den trauernden Blick,
Schleicht wieder zum Pförtchen, und kehret zurück,
Die schreckliche Kunde zu deuten.

Minona folgt schweigend mit bleichem Gesicht,
Als ruft es die Arme vor’s hohe Gericht –
Es leuchtet so düster der nächtliche Strahl –
Sie folgt ihr durch Moore, durch Haiden und Thal
Zum Fuße des schimmernden Felsen.

»Wo weilet, o schimmernder Felsen, der Tod?
Wo schlummert der Schläfer, von Blute so roth?«
Wohl war es zerrissen das liebliche Band,
Wohl hatt’ ihm, geschleudert von tückischer Hand,
Ein Mordpfeil den Busen durchschnitten.

Und als sie nun nahet mit ängstlichem Schrei,
Gewahrt sie den Bogen des Vaters dabei.
»O Vater, o Vater, verzeih es dir Gott!
Wohl hast du mir heute mit frevelndem Spott
So schrecklich den Dräuschwur erfüllet!

Doch soll ich zermalmet von hinnen itzt gehn?
Er schläft ja so lockend, so wonnig und schön!
Geknüpft ist nun ewig das eherne Band;
Und Geister der Väter im Nebelgewand
Ergreifen die silberne Harfe.«

Und plötzlich entreißt sie mit sehnender Eil
Der Wunde des Lieben den tödtenden Pfeil;
Sie stößt ihn, ergriffen von Freuden und Weh,
Mit Hast in den Busen, so blendend als Schnee,
Und sinket am schimmernden Felsen.

Minona o el missatge de l’alà”

Com volen els núvols tan foscos i feixucs
Des d’allà, damunt l’estimable farell!
Com baten les gotes de pluja a la finestra i a la teulada!
Quin tropell allà fora tan furiós i sobtat,
Com si els esperits es lliuressin a la batalla!

I oh miracle! Tot d’una els combatents es calmen
Com si les tombes conjuressin llurs fets i accions!
I per damunt del bruguerar, per damunt del bosc,
com bufa l’oreig, tan desolat, tan fred!
Tan terrible des del rocam resplendent!

Oh Edgar! On xiula la fletxa del teu arc?
On oneja el teu flocall de cabells? On renilla el teu cavall?
On ensumen els negrencs alans al teu voltant?
On sotges al rocam una presa per a mi?
T’espera la donzella estimada!

T’espera, oh donzell! A qualsevol lladruc,
T’espera delint-se la teva temorenca promesa;
Li sembla que el lligam de l’amor s’ha trencat,
Li sembla que el teu vestit de cacera està tacat de sang –
Car els morts ja no ens poden estimar!

Al llarg del molsós tossal ressona encara,
Com una remor d’arpa, el cant de l’amor.
Per a què serveix? Ja brillen les estrelles de la nit,
Cap avall, vers el llit fet de terra
On dormen els ferris amants!

Ella es plany així; quelcom talpeja a fora sense fer soroll,
Gemega fluixet, esglaiador i sever;
Presa d’espant, ella tentineja fins a la porta,
Ben aviat se li atansa el més formós dels alans,
El preferit de la donzella que espera;

No pas com ahir, quan encara amb un gest afectuós,
Com un missatger de l’amor, es llançà al seu pit –
A penes aixeca l’esguard del terra,
Repta vers la porta i torna enrere,
Per anunciar la terrible notícia.

Minona el segueix en silenci, amb el rostre esblaimat,
Com si, la pobre, fos cridada davant el tribunal suprem –
El besllum de la nit resplendeix tan tètric –
Segueix el gos a través d’aiguamolls, ermots i valls
Fins al peu del rocam resplendent.

“Oh rocam resplendent, on resta la mort?
On reposa el dorment, encara vermell de sang?”
El lligam d’amor s’havia certament esquinçat,
Una fletxa mortal llançada per una pèrfida mà
Li havia travessat el pit.

I quan ella s’apropa amb un crit de temor,
Veu al costat l’arc del seu pare.
“Oh pare, oh pare, que Déu et perdoni!
Avui amb criminal escarni de ben cert
Has acomplert el terrible jurament que m’amenaçava!

Però ara, desfeta, haig de marxar d’aquí?
Ell dorm tan xamós, tan feliç, tan bell!
El ferri lligam ha estat nuat per sempre;
I els esperits dels avantpassats, amb túniques vaporoses,
Agafen les arpes d’argent.”

I tot d’una, amb impacient vivor, arrenca
De la ferida de l’estimat, la fletxa mortal;
I, corpresa de joia i dolor, la clava
De seguit al seu pit, radiant com la neu,
I cau morta al rocam resplendent.

D 153 Als ich sie erröten sah-Quan la vaig veure enrojolar-se

Any 1815

En sol major

Indicació de temps.- Amb afecte amorós (Mit Liebes-Affekt)

Llibretista.- Bernhard Ambros Ehrlich

Per a veu i piano

Als ich sie erröten sah

All mein Wirken, all mein Leben,
Strebt nach dir Verehrte hin!
Alle meine Sinne weben
Mir dein Bild o Zauberinn!

Du entflammest meinen Busen
Zu der Leyer Harmonie,
Du begeisterst mehr als Musen
Und entzückest mehr als sie. – –

Ach dein blaues Auge strahlet
Durch den Sturm der Seele mild,
Und dein süßes Lächeln mahlet
Rosig mir der Zukunft Bild.

Herrlich schmückt des Himmels Gränzen
Zwar Aurorens Purpurlicht,
Aber lieblicheres Glänzen
Uiberdeckt dein Angesicht,

Wenn mit wonnetrunknen Blicken
Ach! und unaussprechlich schön,
Meine Augen voll Entzücken
Purpurn dich erröthen sehn.

Quan la vaig veure enrojolar-se

Tots els meus afanys, tota la meva vida
Malden per tu, adorada meva!
Tots els meus sentits ordeixen
La teva imatge, oh encantadora!

Tu aflames el meu cor
Amb l’harmonia de la lira,
Tu inspires més que les muses
I encises més que elles ho fan.

Ai, els teus ulls blaus resplendeixen suaument
A través de la tempesta de la meva ànima,
I el teu dolç somriure pinta
Per a mi un futur color de rosa.

Els confins del cel estan esplèndidament ornats
De ben cert amb la llum porpra de l’aurora,
Però un esclat encara més formós
Cobreix el teu rostre,

Quan amb esguards ebris de delit
Ai, inefablement joliu,
Quan els meus ulls plens d’encís
Et veuen enrojolar amb color de porpra.

D 155 Das Bild Op. posth. 165 núm. 3

Any 1815

En fa major

Indicació de temps.- Moderat (Mässig)

Llibretista.-Desconegut (Unknown)

Per a veu i piano

Das Bild
Ein Mädchen ist’s, das früh und spät
Mir vor der Seele schwebet,
Ein Mädchen, wie es steht und geht
Aus Himmelsreiz gewebet.
Ich seh’s, wenn in mein Fenster mild
Der junge Morgen blinket,
Ich seh’s, wenn, lieblich wie das Bild,
Der Abendstern mir winket.

Mir folgt’s, ein treuer Weggenoss
Zur Ruh und ins Getümmel:
Ich fänd es in der Erde Schoß,
Ich fänd es selbst im Himmel.
Es schwebt vor mir in Feld und Wald,
Prangt überm Blumenbeete,
Und glänzt in Seraphims Gestalt
Am Altar, wo ich bete.

Ergötzt mein Aug, o Himmel, sich
So oft an deiner Bläue;
So ist’s, weil ich der Gleichheit mich
Mit ihrem Auge freue.
Auch du, o Ros, erhieltest nicht,
Dass ich so gern dich pflückte,
Wenn nicht der Huldinn Angesicht
Ein gleicher Purpur schmückte.

Ich horch auf ihre Stimme nur
Beim Lied der Nachtigallen;
Seh im Gewühl der Ährenflur
Nur ihrer Locken Wallen;
Empfind im Hauch der Morgenluft
Die Ruh nur, die sie lächelt,
Und in der Nelke Balsamduft,
Wie süß ihr Odem fächelt.

Wenn ich auf jungbegraster Hut
Die frommen Lämmchen zähle:
Nicht minder, denk ich, sanft und gut
Ist auch des Mädchens Seele!
Und seh ich Täubchen, zwei und zwei,
Der Liebe froh genießen;
Ach! seufzt mein Herz, gleich warm und treu
Würd ihre Lippe küssen.

Dann fühl ich, dass von süßem Schmerz,
Ich durch und durch erwarme:
Mich dünkt, ich drücke sie ans Herz
Und halte sie im Arme!
Laut sagen mir dann Frost und Glut,
Die schauernd mich durchzücken,
Laut sagt mir jeder Tropfe Blut:
Dich kann nur Sie beglücken!

Allein das Bild, das spät und früh
Mir vor der Seele schwebet,
Ist’s nur Geschöpf der Phantasie,
Aus Luft und Traum gewebet?
O nein, so warm auch Liebe mir
Das Engelbildnis malet,
Ist’s doch nur Schatten von der Zier,
Die an dem Mädchen strahlet.

An einem nur, an Fühlbarkeit,
Wird dieses übertroffen:
Wenn jenes Herz und Hand mir weiht,
Lässt kaum das Urbild – hoffen!
O Mädchen, lerne von dem Bild
Den süßesten der Triebe:
Sei wie dein Bildnis hold und mild,
Und lächle, lächle – Liebe!

La imatge

És una noia que arriba d’hora i tard
Flota davant la meva ànima,
Una noia mentre està dempeus i camina
Teixit amb encant celestial.
Ho veig quan fa suau a la meva finestra
Els joves parpelleigs del matí,
Ho veig quan, tan bonic com la imatge,
L’estrella del vespre em fa senyals.

Em segueix, un company fidel
Per la pau i la tranquil·litat:
El trobaria al ventre de la terra,
Jo mateix ho trobaria al cel.
Flota davant meu al camp i al bosc,
Emblemàtic sobre els parterres,
I brilla amb la forma de Serafim
A l’altar on prego.

Delecteu els meus ulls, oh cel
Tan sovint per la teva blava;
Així és perquè m’agrada la igualtat
Alegra’t amb els seus ulls.
Tu tampoc, oh Ros, no vas rebre
Que m’ha agradat tant escollir-te,
Si no la cara d’Huldinn
Un violeta semblant adornat.

Només escolto la seva veu
Al cant dels rossinyols;
Veure en l’enrenou del camp de blat
Només flueixen els seus rínxols;
Sent l’alè de l’aire del matí
Només la pau que ella somriu,
I al clau hi ha una olor de bàlsam,
Quina dolçor els seus fans d’alè.

Quan estic a l’herba jove
Compteu els anyells pietosos:
Ni menys, crec, amable i bo
També és l’ànima de la noia!
I veig coloms, dos i dos,
Gaudeix de l’amor feliçment;
Oh! sospira el meu cor, igualment càlid i fidel
Li besaria el llavi.

Llavors sento el dolç dolor,
M’escalfo de cap enllà:
Crec que la tinc a prop del meu cor
I agafa-la als teus braços!
Aleshores les gelades i les brases em diuen en veu alta:
Que em tremola,
Cada gota de sang em diu en veu alta:
Només ella et pot fer feliç!

Només la imatge, el tard i primerenc
Flota davant la meva ànima,
És només una criatura de la imaginació,
Teixit amb aire i somnis?
Oh, no, l’amor és tan càlid per a mi
El retrat d’àngel pinta,
És només una ombra de l’ornament,
La que brilla a la noia.

En una sola cosa, en el tacte,
Si es supera:
Quan aquest cor i la mà em consagren,
L’arquetip gairebé no deixa espai a l’esperança!
Oh noia, aprèn de la imatge
El més dolç dels brots:
Sigues com la teva imatge, amable i amable,
I somriu, somriu – amor!