JOHANN SEBASTIAN BACH BWV 500 – 507

BWV 500

So gehst du nun, mein Jesu,hin/Així que vés ara, Jesús meu


Any 1735
Ària espiritual, en clau de sol menor, per a (vocal) i continu.
Indicació de temps.- Cançó sacra
Llibretista.-Caspar Friedrich Nachtenhöfer (1624-1685)

Gespräch der Seele mit Jesu

Seele
So gehst du nun, mein Jesu, hin,
den Tod für mich zu leiden,
für mich, der ich ein Sünder bin,
der dich betrübt in Freuden.
Wohlan! Fahr fort,
du edler Hort,
mein Augen sollen fließen
ein Tränensee,
mich Ach und Weh,
die Leiden zu begießen.

Jesus
Ach Sünd! Du schädlich Schlangengift,
wie weit kannst du es bringen!
Dein Lohn, der Fluch, mich itzt betrifft,
in Tod tut er mich bringen.
Itzt kommt die Nacht
Der Sündenmacht
Fremd Schuld muss ich abtrage.
Betracht es recht,
du Sündenknecht,
nun darfst du nicht mehr zagen.

Seele
Ich, ich, Herr Jesu, sollte zwar
der Sündenstrafe leiden
an Leib und Seel, an Haupt und Haar,
auch ewig aller Freuden
beraubet sein
und leiden Pein,
so nimmst du hin die Schulde.
Dein Blut und Tod
Bringt mich für Gott,
ich bleib in deiner Hulde.

Jesus
Ja, liebe Seel, ich büß die Schuld,
die du hättst sollen büßen.
Erkenne daraus meine Huld,
die ich dir ließ genießen.
Ich nehm den Fluch,
und einzig Sach,
vom Fluch dich zu befreien.
Denk meiner Lieb,
durch deren Trieb
die Segen dir gedeihen.

Seele
Was kann vor solche Liebe dir,
Herr Jesu, ich wohl geben?
Ich weiß und finde nichts an mir,
doch will, weil ich wird leben,
mich Liebster dir,
hier nach Gebühr,
zu dienen ganz verschreiben,
auch nach der Zeit,
in Ewigkeit,
dein Diener sein und bleiben.

Així que vés ara, Jesús meu
Conversa de l’ànima amb Jesús
Ànima
Ves doncs ara, Jesús meu,
a patir la mort per mi,
perquè jo, pecador,
que t’afligeixo d’alegria.
Ben fet! Continua,
noble refugi, un llac de llàgrimes
brollarà dels meus ulls.
ai i at per vessar els meus sofriments.
Jesús
Oh pecat! Verí de serp nociu,
fins a quin punt el pots portar!
El teu sou, la maledicció que ara m’afecta,
em portarà a la mort.
Ara arriba la nit
del poder del pecat
he de pagar la culpa dels altres.
Mira-ho bé,
servent del pecat,
ara ja no pots dubtar més.
Ànima
Jo, jo, Senyor Jesús, hauria de
patir el càstig del pecat
en el cos i l’ànima, en el cap i els cabells,
i també hauria d’ estar eternament privat
de totes les alegries i patir el càstig,
llavors accepteu la culpa.
La teva sang i la teva mort em porten a Déu,
em quedo en la teva misericòrdia.

Jesús
Sí, estimada ànima, expio la culpa
que hauríeu d’expiar.
Reconeix d’aquest el meu favor,
que t’he donat per gaudir.
Treu la maledicció
i l’únic que puc fer
és alliberar-te de la maledicció.
Recorda el meu amor,
per l’impuls del qual
et venen les benediccions.

Ànima
Què et puc donar davant tal amor,
Senyor Jesús?
No conec i no trobo res en mi,
però com que viuré, vull dedicar -me,
estimada meva, a servir-te
aquí segons el teu deure , fins i tot després del temps,
en l’eternitat, de ser i seguir sent el teu servidor.

BWV 501

So gibst du nun, mein Jesu, gute Nacht/Ara, Jesús meu, dius bona nit!


Any 1735
Ària espiritual, en clau de sol menor, per a (vocal) i continu.
Indicació de temps.-Cançó sacra
Llibretista.-August Pfeiffer (1640-1698)

So gibst du nun, mein Jesu, gute Nacht!

So gibst du nun, mein Jesu, gute Nacht!
So stirbst du denn, mein allerliebstes Leben?
Ja, du bist hin, dein Leiden ist vollbracht.
Mein Gott ist tot, sein Geist ist aufgegeben.
Mein Gott ist tot, sein Geist ist aufgegeben.

Mein Schatz ist hin, den meine Seele liebt;
der neigt sein Haupt, dem sich der Himmel bücket
Der mir und aller Welt das Leben gibt,
wird von dem Tod ins finstre Grab gedrücket.
wird von dem Tod ins finstre Grab gedrücket.

Kommt Geschöpfe, kommet doch herbei!
Klagt euren Herrn, ihr Erdenklüfte zittert!
Du, Abgrund, brich und gib dein Angstgeschrei,
ihr Gräber reißt, ihr harten Felsen splittert!
ihr Gräber reißt, ihr harten Felsen splittert!

Ach traurt mit mir, ach seht, der Held im Streit,
des Vaters Wort, die Zuflucht aller Frommen
der Menschen Heil, der Herr der Herrlichkeit
der Lebensfürst ist schmählich umgekommen.
der Lebensfürst ist schmählich umgekommen.

Wie schmählich ist dein Leib doch zugericht,
Wie schmerzlich ist dein Lebensband zerrissen
Doch trennet dieser Riss die Liebe nicht,
sie kniet für deinem Kreuz und will dich küssen
sie kniet für deinem Kreuz und will dich küssen

Ach! kann ich dir, mein Schatz, zu guter letzt
denn nicht noch etwas Angenehmes schenke
Hier ist mein Herz; ach! ists so wert geschätzt,
so lass dich doch in dieses Grab versenken.
so lass dich doch in dieses Grab versenken.

So schließ ich denn mit dir mein Herze zu.
Nun hab ich dich, wie kann ich denn verderben?
Bring du mich auch, wenn dirs gefällt, zur Ruh;
mit dir will ich, mein Jesu, willig sterben.
mit dir will ich, mein Jesu, willig sterben.

Komm immer, Tod, und senke mich ins Grab;
ob gleich mein Herz und alle Kräfte krachen,
so setzt mein Jesus doch nicht von mir ab,
auch mitten in des bittern Todes Rachen.
auch mitten in des bittern Todes Rachen.

Mein Jesus tötet dich, was willt du, Tod?
Er hat dich ja schon in den Sieg verschlungen
durch seinen Tod. Was hab ich denn für Not?
Ich bin vom Tod zum Leben durchgedrungen.
Ich bin vom Tod zum Leben durchgedrungen.

Drauf wag ichs und scheu keine Sterbensnot:
Auf Jesu Tod ist allezeit gut sterben.
So ist denn nun mein Tod nicht mehr ein Tod,
er ist ein Gang, das Leben zu erwerben.
er ist ein Gang, das Leben zu erwerben.

Willkommen, Tod, ich sterbe wohlgemut;
ich liefre dir zu deinen treuen Händen,
mein liebster Gott, dein teures proper Gut,
den Geist, dafür dein Sohn sich ließ verpfänden.
den Geist, dafür dein Sohn sich ließ verpfänden.

Drauf will ich fort, ihr Engel, seid ihr da?
Kommt, holet mich, die Welt wird mir zu enge!
Nun bin ich durch! Triumph! Victoria!
Gott holt mich ein mit trefflichem Gepränge.
Gott holt mich ein mit trefflichem Gepränge.

Mein Jesus kömmt, das liebe Gotteslamm
empfänget mich auf seiner Himmelsweide,
tut schön mit mir gleichwie ein Bräutigam,
er führet mich zur stolzen Ruh und Freude.
er führet mich zur stolzen Ruh und Freude.

Er spricht zu mir: Willkommen liebes Kind!
auf so viel Angst will ich dich nun erquicken
im Paradies, da fromme Seelen sind,
komm, komm und lass dich an mein Herze drücken.
komm, komm und lass dich an mein Herze drücken.

Mein Jesu, dir sei ewig Lob und Dank,
dass mich dein lieber Anblick so erfreuet,
so nehm ich denn mein Erbteil in Empfang
und bin zum Himmelsfürsten eingeweihet.
und bin zum Himmelsfürsten eingeweihet.

Hier ist gut sein! o Herrlichkeit, o Pracht!
Weg, Welt, mit deinen Perlen und Rubinen!
Gnug, dass nunmehr der Himmel mich anlacht,
die Engelsburg, das Schloss der Seraphinen.
die Engelsburg, das Schloss der Seraphinen.

Es hält mich hier entzückt ein schönes Licht,
und nebenst mir die Engel und die Thronen;
ich seh von Angesicht zu Angesicht
Gott, der ein Wesen ist und drei Personen.
Gott, der ein Wesen ist und drei Personen.

Ich hör hier stets die süße Melodei,
die Engelstimm der besten Musikanten,
es wohnet mir in tausend Freuden bei
die Schar von Himmelsfreunden und verwandten.
die Schar von Himmelsfreunden und verwandten.

Trotz! Unglück! trotz, dass eins sich an mich macht!
Trotz, dass mir Satan dräut mit einem Stoße!
Furcht, Sorge, Kummer, Trauren, gute Nacht!
ich lache dein in meines Jesu Schoße.
ich lache dein in meines Jesu Schoße.

Weicht, Schmerz und Weh die ihr mich in der Zeit
so hart gedrückt: Habt Dank für eure Plagen;
ihr habt gemacht, dass ich in Ewigkeit
darf desto schönre Ehrenkronen tragen.
darf desto schönre Ehrenkronen tragen.

Ade! mein Leib, du armes Marterhaus,
ade! ihr matten, abgezehrten Glieder,
ihr habt euch gnug durchächzt: nun ist es aus!
Geht, leget euch in Gottes Namen nieder.
Geht, leget euch in Gottes Namen nieder.

Nimm, Erd, indes den blassen Körper an,
lass ihn in deinem Schoß fein sanfte liegen,
so will ich alles, was du mir getan
an Angst und Drangsal, ewig nimmer rügen.
an Angst und Drangsal, ewig nimmer rügen.

So lass ihn fein dir wohl befohlen sein,
bis Jesus ruft: Auf liebe Freund und Brüder!
Kommt, nehmt mit Leib und Seel den Himmel ein!
So gib ihn ohn Verzug der Seele wieder.
So gib ihn ohn Verzug der Seele wieder.

Dass ich mit Leib und Seel aus meiner Gruft
dem wunderschönen Aufgang aus der Höhe
entgegen werd gezücket in der Luft
und in sein Reich mit vollen Sprüngen gehe.
und in sein Reich mit vollen Sprüngen gehe.

Ara, Jesús meu, dius bona nit!
Ara, Jesús meu, dius bona nit!
És així com mors, la meva estimada vida?
Sí, has marxat, el teu patiment s’ha acabat.
El meu Déu ha mort, el seu esperit està abandonat.
El meu Déu ha mort, el seu esperit està abandonat.

Ha desaparegut el meu tresor, a qui estima la meva ànima;
Qui inclina el cap, davant qui el cel s’inclina,
que em dóna vida a mi i a tot el món,
és empès per la mort a la fosca tomba.
és empès per la mort a la fosca tomba.

Vine, criatures, vine a nosaltres!
Lamenteu-vos al vostre Senyor, esquerdes de la terra tremoleu!
Tu, abisme, trenca i fes el teu crit de por,
les tombes s’esquincen, les roques dures s’estellen!
Les tombes s’esquerden, les roques dures s’estellen!

Oh plora amb mi, oh mira, l’heroi de la batalla,
la paraula del pare, el refugi de tots els piadosos
dels homes, la salvació, el Senyor de la glòria, el Príncep
de la vida, ha mort ignominiosament.
el príncep de la vida ha mort ignominiosament.

Quina vergonya s’ha destrossat el teu cos,
que dolorós s’ha trencat el teu vincle de vida
Però aquesta llàgrima no separa l’amor,
s’agenolla per
la teva creu i et vol besar

Oh! En fi, estimada, no et
puc donar alguna cosa agradable?
Oh! Si és tan valorat,
deixeu-vos enterrar en aquesta tomba.
Així que deixeu-vos enterrar en aquesta tomba.

Així que tanco el meu cor amb tu.
Ara et tinc, com puc arruïnar-te?
Si us plau, calma’m;
Jo, el meu Jesús, vull morir de bon grat amb tu.
Jo, el meu Jesús, vull morir de bon grat amb tu.

Vine sempre, Mort, i enfonsa’m a la tomba;
Encara que el meu cor i totes les meves forces s’esquerdan,
el meu Jesús no em deixarà,
ni tan sols enmig de les amargues mandíbules de la mort.
fins i tot enmig de les amargues mandíbules de la mort.

El meu Jesús et mata, què vols, la mort?
Ell ja t’ha engolit en la victòria
amb la seva mort. Quina necessitat tinc?
He passat de la mort a la vida.
He passat de la mort a la vida.

Aleshores m’arrisco i no defugi la necessitat de morir:
sempre és bo morir després de la mort de Jesús.
Així que la meva mort ja no és una mort,
és un viatge per adquirir vida.
és una manera d’adquirir vida.

Benvinguda, mort, moro de bon humor;
Entrego a les teves mans fidels,
Déu meu estimat, la teva possessió preciosa,
l’esperit, pel qual el teu fill es va deixar comprometre.
l’esperit pel qual el teu fill es va deixar comprometre.

Aleshores vull marxar, àngels, hi sou?
Vine a buscar-me, el món s’està fent massa estret per a mi!
Ara ja he acabat! Triomf! Victòria!
Déu m’atrapa amb excel·lent pompa.
Déu m’atrapa amb excel·lent pompa.

Ve el meu Jesús, el benvolgut Anyell de Déu
em rep a la seva pastura celestial,
em tracta bellament com un nuvi,
em porta al repòs i a l’alegria orgullós.
ell em porta a un orgullós descans i alegria.

Em diu: Benvingut, estimat nen!
Després de tanta por, ara vull refrescar-te
al paradís, on hi ha ànimes pietoses,
vine, vine i deixa’t que t’agafi al cor.
Vine, vine i deixa’m agafar-te al meu cor.

Jesús meu, sigui eternament lloat i agraït
pel fet que m’agrada tant veure’t,
per això rebo la meva herència
i sóc inaugurat com a Príncep del Cel.
i estic iniciat com el Príncep del Cel.

És bo estar aquí! oh glòria, oh esplendor!
Fora, món, amb les teves perles i robins!
Ja n’hi ha prou que el cel em somriu ara,
Castel Sant’Angelo, el castell dels Seraphines.
Castel Sant’Angelo, el castell dels Seraphines.

Aquí em delecta una llum preciosa,
i al meu costat hi ha els àngels i els trons;
Veig Déu cara a cara
que és un ésser i tres persones.
Déu, que és un ésser i tres persones.

Aquí sempre escolto la dolça melodia,
la veu angelical dels millors músics,
visc en mil goigs amb
la multitud d’amics i familiars celestials.
la multitud d’amics i familiars celestials.

Malgrat! Mala sort! malgrat que un m’ataca!
Tot i que Satanàs m’amenaça amb un cop!
Por, preocupació, pena, tristesa, bona nit!
Em ric de tu en el si del meu Jesús.
Em ric de tu en el si del meu Jesús.

Aparteu-vos, dolor i ai, que
m’heu oprimit tant en aquest temps:
doneu gràcies per les vostres plagues;
Has fet possible que porti corones d’honor
encara més belles per a l’eternitat.
pot portar les corones d’honor més belles.

Adéu! el meu cos, pobre casa de tortura,
adéu! membres febles i gastats,
ja heu gemec prou: ara s’ha acabat!
Vés, estire’t en nom de Déu.
Vés, estire’t en nom de Déu.

Mentrestant, terra, accepta el teu cos pàl·lid i
deixa’l reposar suaument a la teva falda, i mai et retreuré
tota la por i l’angoixa que m’has causat . de por i tribulació, mai retrets.

Per tant, que us sigui ben manat
fins que Jesús cridi: Estimats amics i germans!
Vine, pren el cel amb cos i ànima!
Així que retorneu-lo a l’ànima sense demora.
Així que retorneu-lo a l’ànima sense demora.

Que jo, amb cos i ànima , seré extret de la meva tomba en l’aire cap
a la bella que s’aixeca d’allò més alt
i aniré amb salts complets al seu regne.
i entra al seu regne a grans salts

BWV 502 

So wünsch’ ich mir zu guter Letzt ein  selig Stündlein/Això és el que desitjo per últim, però no menys important


Any 1735
Ària espiritual, en clau de sol major, per a (vocal) i continu.
Indicació de temps.- Cançó sacra
Llibretista.-Johann Rist (1607-1667)

So wünsch ich mir zu guter Letzt
So wünsch ich mir zu guter Letzt
ein selig’s Stündlein, wohl zu sterben,
das mich für alles Kreuz ergötzt
und krönet mich zum Himmelserben
Komm, süßer Tod, und zeige mir,
wo doch mein Freund in Ruhe weidet,
bis meine Seel auch mit Begier
zu ihm aus dieser Welt abscheidet

Steh auf, mein Gott, reich mir dein Hand,
und ziehe mich aus lauter Gnaden
zu dir ins rechte Vaterland,
sie seufzet nach dem Freudensaal
da mir kein Unfall mehr kann schaden.
Steh auf, es ist schon hohe Zeit,
erlöse mich aus allem Jammer;
komm, komm, mein Gott, ich bin bereit,
zu gehen nach der Ruhekammer.

O lieblich, süßes Stündelein,
wie trag ich doch so groß Verlangen
nach dir allein, bei Gott zu sein,
denn meine Tage sind vergangen;
drum, liebster Vater, gib mir doch
ein selig und vernünftig Ende
damit, indem ich lebe noch,
ein Freudenblick sich zu mir wende.

Errette bald aus aller Qual
und aus dem Kerker meine Seele,
sie seufzet nach dem Freudensaal
aus dieser dunklen Sündenhöhle.
Ach! hat sie doch so manchen Tag
das bittre Elend müssen bauen.
Nun gib sie endlich, dass sie mag
das Paradies mit Freuden schauen.

Ist doch mein Leben wie das Heu
verdorret und wie Rauch verschwunden,
was sollt ich denn mit Furcht und Scheu
erwarten erst die Todesstunden.
Ach nein! ich will mit großem Dank
aus dieser Welt zum Himmel eilen.
Mein Herz ist ganz vor Liebe krank,
es will durchaus sich nicht verweilen.

O angenehmer lieber Tod,
du bist zwar greulich anzusehen,
mir aber nicht, weil du in Not
mich länger nicht willst lassen stehen.
Ich weiß, die Reichen fürchten dich,
die Großen dieser Welt erschrecken,
ich aber nicht, du tröstest mich,
dass mich mein Heiland wieder wird aufwecken.

So lass mich, o Herr, mein sterblichs Kleid,
damit ich Armer bin umgeben,
verwechseln mit der Ewigkeit
und dieses mit dem andern Leben
Mach auf die Tür, ich eil herzu,
Verzug, den kann ich gar nicht leiden
Ach hilf! dass ich in stolzer Ruh
jetzt fröhlich mög in Zion weiden.

O liebster Jesu, Bräutigam!
dass meine Seele so verlanget,
das machet der Schoß Abraham,
da Lazarus mit Freuden pranget.
Mein Geist, der hat in dieser Welt
dich oft gesucht, doch nicht gefunden
bringst du ihn nun ins Freudenzelt,
so hat er alles überwunden.

Es funden mich zu dieser Zeit
sogar von meiner ersten Jugend,
des Teufels Volk, gottlose Leut
und Spötter aller Zucht und Tugend,
die schlugen mich bis auf den Tod
und haben mir mein Kleid genommen.
Mein Gott, sieh an die große Not,
und lass mich aus dem Jammer kommen.

Mein Herz erzittert wie ein Laub,
von wegen so viel schwerer Plagen.
Bald werd ich meiner Feinde Raub,
bald ist mein Geist in mir zerschlagen.
Herr, sende mir dein tröstlich Wort,
dass ich in Sünde nicht verderbe,
erquicke mich, wenn ich muss fort,
und hilf mir, dass ich selig sterbe.

Gott, meiner Seelen Durst bist du,
wenn werd ich einmal zu dir treten,
wenn schau ich dich in ewger Ruh
, wo dich die Cherubin anbeten
Hier lebe ich in großer Not,
und meines Herzens Tränenquellen,
die müssen sein mein täglich Brot,
ach, lass mich bald mein Haus bestellen.

Gefangen lieg ich gar zu hart,
erlöse mich von diesen Banden,
dass ich bei meiner Widerpart
nicht werde ganz und gar zuschanden.
Nimm mich doch auf, dein liebes Kind,
das täglich wünschet dich zu sehen,
führ mich zur Himmelsfreud geschwind,
das Himmelsfest mit zu begehen.

Hier sitz ich in der Finsternis,
und in dem dunkeln Todesschatten,
die Lebenszeit ist ungewiss,
doch weiß ich, dass Gott wird erstatten
mein Leid, das mich so sehr geplagt,
zeither ich auf die Welt geboren.
Doch tröst ich mich, was Jesus sagt:
Wer gläubig bleibt, ist nicht verloren.

Sei gnädig mir, mein treuer Gott,
in meiner letzten Todesstunden,
versüße mir die Todesnot,
erbarme dich um Christi Wunden.
Mein letzter Wunsch soll dieser sein:
Herr Jesu! nimm in deine Hände
mein’ Leib und Seel, so schlaf ich ein
recht selig an dem Lebensende.

Això és el que desitjo per últim, però no menys important

Per últim, però no menys important, desitjo
una hora benaventurada per morir bé,
que em fa feliç per tota la creu
i em corona com a hereu del cel
Vine, dolça mort, i mostra’m
on pastura en pau el meu
amic la meva ànima també
l’allunya d’aquest món

Aixeca’t, Déu meu, dóna’m la teva mà,
i per pura gràcia atrau-me
a la teva veritable pàtria,
ella sospira pel saló de l’alegria
perquè ja no em pot fer mal cap accident.
Aixeca’t, ja és hora,
allibera’m de tota misèria;
vinga, vinga, Déu meu, estic preparat
per anar a la cambra de descans.

Oh dolça, dolça hora,
com desitjo tant
per tu sol, estar amb Déu,
perquè els meus dies han passat;
Per tant, estimat pare, si us plau, doneu-me
un final feliç i sensat
perquè mentre encara sigui viu,
una mirada d’alegria es torni cap a mi.

Allibereu aviat la meva ànima de tot turment
i de la presó
sospira per la sala de l’alegria
d’aquesta fosca cova del pecat.
Oh! Ha hagut de suportar una amarga misèria molts dies .
Ara, per fi, deixa-la
veure el paradís amb alegria.

Si la meva vida s’ha marcit com el fenc
i ha desaparegut com el fum,
per què hauria d’esperar amb por
i temor les hores de la mort?
Oh no! Vull córrer des d’aquest món cap al cel amb gran gratitud
El meu cor està completament malalt d’amor, no vol aturar-se.

Oh, agradable, estimada mort,
ets horrible de mirar,
però no per a mi, perquè no vols deixar-me dempeus més en angoixa

Sé que els rics et temen,
els grans d’aquest món s’espanten,
però jo no, tu em consoles
perquè el meu Salvador em desperta de nou.

Deixa’m, doncs, Senyor, que confongui la meva vestimenta mortal amb l’eternitat , i aquesta amb l’altra vida, perquè jo, pobre home,
estigui envoltat , m’afanyo a venir, tard, no ho suporto gens . Ai, ajuda! que ara pugui pasturar feliçment a Sió en un repòs orgullós .

Oh Jesús estimat, nuvi!
Que la meva ànima desitgi això
és el que fa el si d’Abraham,
ja que Llàtzer s’alegra d’alegria.
El meu esperit, sovint t’ha buscat en aquest món,
però no l’ha trobat
Si ara el portes a la tenda de l’alegria,
ho ha superat tot.

En aquella època,
fins i tot des de la meva primera joventut,
el poble del diable, gent impía
i burlador de tota disciplina i virtut,
em va trobar i em van colpejar fins a la mort
i em van treure la roba.
Déu meu, mira el gran problema,
i deixa’m sortir de la misèria.

El meu cor tremola com una fulla
per tantes plagues greus.
Aviat seré robat dels meus enemics,
aviat el meu esperit dins meu serà destruït.
Senyor, envia’m la teva paraula de consol
perquè no mori en el pecat,
refresca’m quan hagi de marxar
i ajuda’m a morir feliç.

Déu, tu ets la set de la meva ànima,
quan vindré a tu un dia,
quan et veuré en el repòs etern
on els querubins t’adoren
Aquí visc en gran angoixa,
i les fonts de llàgrimes del meu cor,
han de ser sigues el meu pa de cada dia,
ai, deixa’m encarregar la meva casa aviat
Empresonat estic massa dur,
allibereu-me d’aquests llaços per no quedar totalment deshonrat
pel meu adversari .
Accepteu-me, el vostre fill estimat,
que desitja veure’t cada dia,
condueix-me ràpidament a l’alegria del cel per celebrar la festa celestial.

BWV 503

Steh’ ich bei meinem Gott/Si estic amb el meu Déu


Any 1735
Ària espiritual, en clau de mi menor, per a (vocal) i continu.
Indicació de temps.- Cançó sacra
Llibretista.- Johann Daniel Herrenschmidt (1675-1723)

Steh’ ich bei meinem Gott

Steh ich bei meinem Gott
in unverrückten Gnaden,
so kann mir keine Not
an meiner Seelen schaden.
Kommt gleich ein Unfall her,
weiß ich, dass, der ihn sendet,
der ihn zu seiner Ehr
und meinem Besten wendet.

Weil unser Arzt uns will
die Wunden gründlich heilen,
pflegt er nicht allzu sehr
mit seiner Kur zu eilen,
er nimmt nicht Öl allein,
die Schmerzen stets zu lindern,
es muss auch scharfer Wein
das wilde Fleisch verhindern.

Und wenn auch die Natur
hierüber sich erschüttert
und unter solcher Kur
an allen Gliedern zittert
merkt doch der Geist dabei,
dass Gott durch diese Schmerzen
den Tod in Lieb und Treu
abtreibe von dem Herzen.

Er spricht: Ist Ephraim
nicht meine teure Krone?
Ich weiß wohl, was ich ihm,
als meinem lieben Sohne,
vorlängsten zugesagt
es muss mein Herze brechen,
weil ihn der Kummer nagt,
ihm freundlich zuzusprechen.

Du bist, mein liebes Kind,
selbst von mir abgewichen
und unter manche Sünd
der Wollust nachgeschlichen;
ich aber habe dir
durch alle Warnungsstufen
mit brünstiger Begier
beweglich zugerufen.

Wie oftmal habe ich
auch mitten in der Sünden
dich lassen einen Stich
in dem Gemüt empfinden?
Wie oft hat nach der Tat
die Pein in dem Gewissen
dir einen guten Rat
zur Bessrung geben müssen?

Wie oft hast du die Schuld
mir wieder abgebeten,
dass du in meine Huld
aufs neue möchtest treten?
Wie oftmals aber ist
der Bund von dir gebrochen,
weil du mit Heuchlerlist
die Buße hast versprochen?

Sollt ich nicht zorniglich
wie Adama dich richten
und wie Zeboim dich
bis auf den Grund zernichten?
Ich hätt es Macht und Recht,
doch muss ich mich des Armen,
der sich als einen Knecht
zu Füßen wirft, erbannen.

Und O! wie will ich dir
so viele Lieb erzeigen,
wenn du mit Ernst zu mir
des Herzens Ohr wirst neigen.
Der Himmel selbst ist dein
mit allen Seligkeiten,
wo du wirst tapfer sein,
die Krone zu erstreiten.

Dies ist die süße Stimm
des allerliebsten Freundes;
was acht ich nun den Grimm
des argen Seelenfeindes.
Im Glauben fahr ich fort,
die Ehre zu erjagen,
dass ich vor Jesu dort
mög edle Palmen tragen.

Und ist Geduld gleich Not,
so will sie der doch geben,
der uns durch seinen Tod
erkaufet hat das Leben
Der hat das Schlangengift
mit seinem Blut vertrieben,
so dass nichts Böses trifft
die, so ihn herzlich lieben.

Was uns von außen fehlt,
wird innerlich ersetzet,
weil unsern Geist nicht quält,
was unsern Leib verletzet.
In Armut sind wir reich,
gesund in kranken Tagen,
stets fröhlich, wenn uns gleich
das Trauren scheint zu plagen.

Man bringt uns ins Gerücht,
ob uns schon niemand kennet,
uns nimmt das Leben nicht,
was Leib und Seel sonst trennet
und wenn die Vatersrut
uns scheinet gar zu töten,
so wird es eilends gut,
auch mitten in den Nöten.

Drum sag ich noch einmal:
Bin ich bei Gott in Gnaden,
kann keine Not noch Qual
mir an der Seele schaden.
Glaub und Gebet und Fleiß
wird endlich das erfüllen,
dass ich mit Dank und Preis
stets ehre Gottes Willen.

Si estic amb el meu Déu

Si estic amb el meu Déu
en serena gràcia,
cap angoixa podrà
la meva ànima fer mal.
Si ve l’adversitat,
sé que Ell me l’envia,
i que per a la seva glòria
i el meu bé haurà de ser.

El nostre metge vol
curar del tot les ferides,
i si en la curació
no s’afanya
i no pren l’oli
per alleujar els dolors,
amb el vi més pur
remeirà els meus mals.

Si la naturalesa
amb això s’esglaia
i davant aquest capellà
tots els meus membres tremolen,
l’esperit coneix
que Déu en els dolors
amb amor i fidelitat
la mort aparta

Ell diu: No és Efraïm
la meva preuada corona?
Bé sé que a ell,
com el meu estimat fill,
fa molt li he dit
que el meu cor es trenca
perquè el rosega la pena
que amablement li he donat.

Tu ets el meu estimat fill,
que de mi t’has allunyat
i amb molts pecats
has buscat els plaers;
però jo,
amb tota sol·licitud
i amb ardent anhel,
sempre t’he trucat.

Com sovint,
fins i tot enmig del pecat,
he deixat que una punxada
sentis al cor?
De fet sovint
el dolor del cor
t’ha aconsellat
perquè millors.

Com sovint a la culpa
m’has demanat de nou
que poguessis entrar
en la meva benvolença.
Però com sovint
has trencat l’enllaç
i amb hipocresia
promès expiació.

No hauria irat
jutjar-te com a Admà,
i com a Zeboím
del tot destruir-te?
Tenia poder i dret,
i vaig compadir el pobre,
que quin esclau
als meus peus es tirava,

Oh, com voldria
mostrar-te el meu amor,
si de debò cap a mi
inclinessis l’oïda del teu cor.
El mateix cel és teu,
amb tota la seva felicitat,
si tinguessis el valor
de lluitar per la corona.

 Aquesta és la dolça veu
del més amable amic;
per què témer el furor
de l’enemic de la meva ànima?
Amb fe aniré endavant
per aconseguir la glòria,
i que allà davant de Jesús
pugui portar el palmell.

I si falta la paciència,
també ens la donarà
aquell que amb la seva mort
la vida ens va obtenir.
De la serp el verí
amb la seva sang va espantar,
i res de dolent passarà
a qui de debò ho estima.

 El extern que ens falta
serà donat interiorment,
doncs allò que el cos fereix
l’esperit no afligeix.
A la pobresa rics,
sans a la malaltia,
sempre alegres estem
així el duel ens colpege.

Famosos serem,
sense que ningú ens conegui,
no ens treuen la vida
separant cos i ànima.
I si encara semblés
que la sanció ens mata,
no serà sinó per bé,
inclusivament a l’angoixa.

I així dic una vegada més:
Si a la gràcia de Déu estic,
cap dolor ni temor
a la meva ànima faran malbé.
La fe i la pregària
han d’aconseguir per fi
que agraït alabe
sempre la voluntat de Déu.

BWV 504

Vergiss mein nicht,dass ich dein nicht vergesse/No m’oblidis, perquè no oblidi el teu


Any 1735
Ària espiritual, en clau de sol menor, per a (vocal) i continu.
Indicació de temps.- Cançó sacra
Llibretista.-Gottfried Arnold (1666-1714)

Vergiss mein nicht, dass ich dein nicht vergesse

Vergiss mein nicht, dass ich dein nicht vergesse
und meiner Pflicht, die ich, o Wurzel Jesse,
dir schuldig bin. Erinnre stets mein Herz
der unzählbaren Gunst und Lieblichkeiten,
die du mir ungesucht hast wollen zubereiten.
Du wirst, was mir hinfort gebricht,
vergessen nicht.

Verlier mich nicht, mein Hirt, aus deinen Armen,
aus deinem Schoß und herzlichen Erbarmen,
von deiner Weide honigsüßen Kost,
aus deinen Führen, Locken, Warnen, Sorgen,
das ich bei dir genieß vom Abend bis am Morgen.
Solang dein Stab sein Amt verricht,
verlier mich nicht.

Verlass mich nicht, mein Herr und bester Lehrer
bei der Gefahr so vieler Friedensstörer,
o wache selbst und lass dein Liebspanier
mich ringsherum mit tausend Schilden decken,
dass keines Feindes Macht und Heer mich kann
erschrecken.
Dein Auge, das auf mich gericht’,
verlass mich nicht.

Verstoß mich nicht, doch wie kannst du verstoßen?
Du weißt von lauter Liebe und Liebkosen,
von Gnad und Huld; denn dein mitleidig Herz
dich zwinget, meine Schwachheit stets zu tragen.
Wer wollt von solcher Treu an der Vollendung zagen?
Dein Herz, das dir so ofte bricht,
verstoß mich nicht.

Vergiss auch nicht, Herr, deine Reichsgenossen,
auf die dein Blut in voller Kraft geflossen,
o fasse sie in deiner Liebesbrust
Gib, dass dein Zion sich bald deiner freue
und jedermann dir stift ein Denkmal deiner Treue
und keiner der so teuren Pflicht
vergesse nicht.

Vergiss mein nicht, und wer könnt dich vergessen?
Man kann ja das Geheimnis nicht ermessen,
dass du in mir und ich in dir soll sein.
Wie sollt ich nicht an dich, du an mich denken,
da du mich willst in dich und dich in mich versenken?
Du wirst mich ewiglich, mein Licht,
verlassen nicht.

No m’oblidis, perquè no oblidi el teu

No m’oblidis, que no oblido el teu
i el meu deure, que jo, arrel de Jessè,
et dec. Recordeu sempre al meu cor
els innombrables favors i la dolçor
que heu volgut atorgar-me.
A partir d’ara no oblidaràs què em passa

No em perdis, pastor meu, dels teus braços,
de la teva falda i càlida misericòrdia,
del menjar dolç com la mel de la teva pastura,
de les teves guia, al·licites, advertències, preocupacions,
que gaudeixo amb tu des del vespre fins al matí.
Mentre el vostre personal faci la seva feina,
no m’abandoneu.

No m’abandonis, Senyor i millor mestre,
davant el perill de tants trastorns de la pau,
vigileu-vos i deixeu que el vostre estimat espanyol
em cobreixi per tot arreu amb mil escuts,
perquè cap poder i exèrcit enemic no pugui. espantar-me
El teu ull que està posat en mi,
no em deixis.

No m’ofenguis, però com pots ofendre’m?
Saps d’amor i carícies purs,
de gràcia i de favor; perquè el teu cor compassiu
t’obliga a suportar sempre la meva debilitat.
Qui voldria desesperar-se d’aquesta fidelitat a la perfecció?
El teu cor, que tantes vegades es trenca,
no m’allunyis.

No t’oblidis, Senyor, dels teus companys del regne,
sobre els quals la teva sang ha fluït amb tota força,
o subjecta’ls en el teu pit d’amor,
fes que la teva Sió aviat s’alegri en tu
i que tothom faci un monument de la teva lleialtat tu i ningú oblida
el deure tan estimat .

No m’oblidis, i qui pot oblidar-te?
No es pot entendre el secret
que tu hauries d’estar en mi i jo hauria d’estar en tu.
Com no puc pensar en tu i tu en mi,
ja que vols que m’enfonsi en tu i t’enfonsi en mi? No
em deixaràs mai, llum meva .

BWV 505

Vergiss mein nicht, dass ich dein nicht vergesse/No m’oblidis


Any 1735
Ària espiritual, en clau de la menor, per a (vocal) i continu.
Indicació de temps.- Cançó sacra
Llibretista.-Gottfried Arnold (1666-1714)

Vergiss mein nicht
Vergiss mein nicht,
vergiss mein nicht, mein allerliebster Gott.
Ach! höre doch mein Flehen,
ach! lass mir Gnad geschehen,
wenn ich hab Angst und Not,
du meine Zuversicht,
vergiss mein nicht, vergiss mein nicht.

Vergiss mein nicht,
vergiss mein nicht, ach treibe fern von mir
des bösen Feindes Tücke,
ingleichen das Gelücke,
das mich nur trennt von dir,
du meines Lebens Licht,
vergiss mein nicht, vergiss mein nicht.

Vergiss mein nicht,
vergiss mein nicht, mein allerhöchster Gott.
Vergib mir meine Sünden,
ach! lass mich Gnade finden,
so hat es keine Not,
wenn solche mich anficht,
vergiss mein nicht, vergiss mein nicht.

Vergiss mein nicht,
vergiss mein nicht, wenn mich die böse Welt
mit ihrer Bosheit plaget
und mir von schätzen saget,
die sie doch nicht behält.
Ich bin ihr nicht verpflicht’,
vergiss mein nicht, vergiss mein nicht.

Vergiss mein nicht,
vergiss mein nicht, wenn itzt der herbe Tod
mir nimmt mein zeitlich Leben,
du kannst ein besseres geben,
mein allerliebst Gott;
hör, wenn dein Kind noch spricht:
Vergiss mein nicht, vergiss mein nicht!

No m’oblidis
No m’oblidis,
no m’oblidis, Déu meu molt estimat.
Oh! escolta la meva súplica,
oh! fes-me pietat
quan tinc por i necessiti,
tu la meva confiança,
no m’oblidis, no m’oblidis.

No m’oblidis,
no m’oblidis, oh allunya de mi
l’engany del mal enemic,
com la bretxa
que només em separa de tu,
llum de la meva vida,
no m’oblidis, no m’oblidis.

No m’oblidis,
no m’oblidis, Déu meu altíssim.
Perdona’m els meus pecats,
oh! Deixa’m trobar misericòrdia,
llavors no caldrà
si algú em desafia,
no m’oblidis, no m’oblidis.

No m’oblidis,
no m’oblidis, quan el món malvat
em turmenti amb la seva malícia
i em parli de tresors
que no guarda.
No li estic obligada,
no m’oblidis, no m’oblidis.

No m’oblidis,
no m’oblidis, si la mort amarga
em treu la vida temporal,
pots donar-ne una de millor,
Déu meu amorós;
escolta quan el teu fill encara diu:
No m’oblidis, no m’oblidis!

BWV 506

Was bidt du doch,o Seele, so betrübet/Per què estàs, oh ànima, tan trista?


Any 1715
Ària espiritual, en la menor, per a (vocal) i continu
Indicació de temps.- Cançó sacra
Llibretista.-Rudolph Friedrich von Schultt (1641-1718)

Was bist du doch, o Seele, so betrübet
Was bist du doch, o Seele, so betrübet,
da dir der Herr ein Kreuz zu tragen giebet?
Was grämst du dich.
so ängstiglich,
als würdest du drum nicht von Gott geliebet?

Wie bist du so unruhig und bekümmert,
weil dich die Freudensonne nicht anschimmert
Was sorgest du,
bist voll Unruh?
Dadurch wird ja dein Zustand nur verschlimmert.

Was quälst du dich mit Zweifelmut und Sorgen,
weil dir des Herren Hülfe ist verborgen?
Ach! wirf auf ihn
die Sorge hin,
der dich bisher versorgt, hilft heut und morgen.

Er lässt gewisslich dich nicht hülflos bleiben
und wird zur rechten Zeit die Not vertreiben.
Nach Angst und Leid
folgt Lust und Freud,
drum sollt du nur geduldig sein und gläuben.

Gott tut dir väterlich als seinem Kinde,
sind gleich die Schläge hart und nicht gelinde,
so trau ihm doch,
er liebt dich noch
und schafft, dass endlich all dein Leid verschwinde.

Halt stille in Geduld, Gott meint es treulich,
und seiner Ruten Zucht ist dir gedeihlich
dass sei gewiss
und gläube dies,
das liebe Kreuz ist dir sehr gut und heilig.

Harr nur und trau auf Gott in allem Leiden
und lass dich keine Not von ihm abscheiden,
hör, was er sagt,
sei unverzagt,
mein Kind, ich will dich mir zum Preis bereiten.

Drum, Seele, sei getrost zu Gott erhoben,
sein hülfreich Antlitz zeigt sich dir von oben,
er ist dein Gott,
hilft dir aus Not,
du sollt ihn hier und dort mit Freuden loben.

Per què estàs, oh ànima, tan trista?

Per què estàs tan trista, ànima,
quan el Senyor t’ha donat una creu per portar?
Per què estàs preocupat?
tanta por,
com si no fossis estimat per Déu?

Com estàs tan inquiet i preocupat
perquè el sol de l’alegria no brilla sobre tu?
Per què estàs preocupat
i ple d’inquietud?
Això només empitjorarà el vostre estat.

Per què et turmentes amb dubtes i preocupacions
perquè t’amaga l’ajuda del Senyor?
Oh! Deixa
la teva cura a aquell
que t’ha cuidat fins ara, t’ajudarà avui i demà.

Sens dubte, no us deixarà quedar indefens
i allunyarà els problemes en el moment adequat.
Després de la por i el sofriment
ve el plaer i l’alegria,
així que només has de ser pacient i creure.

Déu et fa de pare com a fill seu,
encara que els cops siguin durs i no suaus,
confia en ell,
encara t’estima
i per fi farà desaparèixer tot el teu patiment.

Mantingueu-vos quiets amb paciència, Déu ho vol dir fidelment,
i la disciplina de la seva vara us prosperarà,
estigueu segurs
i creieu això,
la estimada creu és molt bona i santa per a vosaltres.

Només espera i confia en Déu en tot sofriment
i que cap problema et separi d’ell,
escolta el que diu,
sigues valent,
fill meu, et prepararé com a premi per a mi.

Per tant, ànima, alça’t amb confiança a Déu,
el seu rostre útil t’apareix des de dalt,
ell és el teu Déu,
t’ajuda en els moments de necessitat,
has de lloar-lo aquí i allà amb alegria.

BWV 507 

Wo ist mein Schäflein, das ich liebe/On és la meva ovella que estimo


Any 1735
Ària espiritual, en clau de si bemoll major, per a (vocal) i continu.
Indicació de temps.- Cançó sacra
Llibretista.-Julia Patientia von Schultt (ca.1680-ca.1701)

Wo ist mein Schäflein, das ich liebe
Jesus, der getreueste Hirte:

Wo ist mein Schäflein, das ich liebe,
das sich so weit von mir verirrt
und selbst aus eigner Schuld verwirrt,
darum ich mich so sehr betrübe.
Wisst ihrs, ihr Auen und ihr Hecken?
So sagt mirs, euren Schöpfer, an,
ich will sehn, ob ich’s kann erwecken
und retten von der Irrebahn.

Ach! Schäflein, finde dich doch wieder
zu dem, der dich so herzlich liebt
und nie was Böses hat verübt
an dir, der sich gelassen nieder
um dich zu suchen und zu fassen
auf seine Achsel sanftiglich,
der nimmermehr dich kann verlassen,
denn meine Lieb währt ewiglich.

Ich kann dich ja nicht länger wissen
in solcher Abgeschiedenheit,
du läufst itzt hin und her zerstreut
und musst die große Freude missen,
so andre Schäflein bei mir finden,
die nur in meinem Schoße ruhn,
da sind sie sicher für den Winden,
die ihnen Schaden können tun.

Du findest eher keinen Frieden,
bis du dich hast in mir versenkt
und dein Herz ganz zu mir gelenkt.
Ich bin’s alleine, der den Müden
kann Leben, Kraft, Erquickung geben.
So komme doch nur bald herzu.
Ach! schone doch dein armes Leben
und schaffe deiner Seelen Ruh.

Willst du, o armes Lamm, nicht hören,
läufst immer weiter weg von mir,
ruf ich doch sehnlich für und für,
ob du noch wolltest wiederkehren
zu deinem Ursprung, deiner Quelle,
aus welcher du geflossen bist,
die ja so lieblich und so helle
von Ewigkeit gewesen ist.

Kann dich mein Rufen nicht erweichen,
das in der Wüsten laut erschallt
und in den Klüften widerhallt,
so bist du wohl recht zu vergleichen
den harten Felsen und den Steinen,
die doch mein Wort zerschmeißen kann
Ach! ich muss für Erbarmen weinen,
dass du mich nicht willt hören an.
Schäflein:

Wes ist die Stimme, die ich höre
in dieser wilden Wüstenei?
Es scheint, als obs ein Hirte sei,
er rufet immer: Wiederkehre!
Sollt er mich auch wohl etwa meinen?
Ich sehe wohl, dass ich verirrt.
Nun bin ich krank auf meinen Beinen,
ach! hätt ich mich nicht so verirrt!
Schäflein:

Ich will dir keine Ruhe lassen,
ich will dich rufen, bis du hörst
und dich von Herzen zu mir kehrst.
Ach! wie will ich dich doch umfassen
und an mein Herz ganz sanfte drücken,
in Liebesseilen sollt du gehn,
denn wird kein Feind dich mehr berücken,
in meinem Schutze sollt du stehn.
Schäflein:

Ach treuer Hirt! ich komm gelaufen,
so gut ich kann, auf dein Geschrei,
du musst mich aber machen frei
und selber bringen zu dem Haufen
der andern Schäflein, die dich kennen,
die dich nur ihre Augenlust
und allerliebsten Hirten nennen
Nun drück mich fest an deine Brust.

On és la meva ovella que estimo?
Jesús, el pastor més fidel:
On és la meva ovelleta que estimo,
que s’allunya tant de mi
i està confusa per culpa seva,
per això estic tan trista.
Ho sabeu, prats i bardisses?
Així que digues-me, el teu Creador,
vull veure si puc despertar-lo
i salvar-lo del camí equivocat.

Oh! Ovelleta, troba el camí de tornada
a aquell que t’estima tant calorosament
i mai no t’ha fet res de dolent
que s’asseu tranquil·lament
a buscar-te i et subjecta suaument a l’aixella,
que mai et podrà deixar,
perquè el meu amor dura. per sempre.

Ja no et puc conèixer
en tant reclusió,
ara corres d’anada i tornada distretament
i has de perdre’t la gran alegria
que es troben amb mi altres ovelles,
que només descansen a la meva falda,
allà estan a salvo dels vents
que les perjudiquen. poder fer.

No trobaràs la pau
fins que no t’hagis submergit en mi
i no hagis dirigit el teu cor completament cap a mi.
Soc jo l’únic que
puc donar vida, força i refresc al cansat.
Així que vine aquí aviat.
Oh! Salva la teva pobre vida
i porta pau a les teves ànimes.

Si tu, pobre anyell, no vols escoltar,
corres cada cop més lluny de mi,
crido amb enyorança, una vegada i una altra,
si encara vols tornar
al teu origen, la teva font
d’on vas sorgir,
que és tan bonic i tan brillant
ha estat des de l’eternitat.

Si el meu crit, que ressona fort al desert
i ressona a les escletxes, no et pot suavitzar ,
tens raó de ser comparat amb
les roques dures i les pedres que
la meva paraula pot trencar.
He de plorar per pietat
que no em vulguis escoltar.
Ovelles:

Qui és la veu que escolto
en aquest desert salvatge?
Sembla com si fos un pastor,
sempre crida: Torna!
Ell també es refereix a mi?
Veig que estic perdut.
Ara estic malalt als peus,
ai! No m’hauria perdut tant!
Jesús, el pastor:

No vull donar-te pau,
vull trucar-te fins que no escoltis
i tornis a mi amb el cor.
Oh! com vull abraçar-te
i pressionar-te molt suaument al meu cor
caminaràs en cordes d’amor,
perquè ja no t’apoderarà cap enemic,
estaràs a la meva protecció.
Ovelles:
Oh pastor fidel! Vindré corrents
com puc als teus crits,
però has d’alliberar-me
i portar-me tu mateix a la munió d’
altres ovelles que et coneixen,
que només
t’anomenen el delit dels seus ulls i el pastor més estimat
ben fort al teu pit.

Bach va inventar noves tècniques i melodies que mai abans s’havien escoltat a la música orquestral. La seva música era vivaç i contenia àmplies i atrevides combinacions d’instruments a l’uníson. L’estil musical de Bach es va anomenar Contrapunto, una tècnica de composició que implica superposar múltiples línies melòdiques simultàniament.