JOHANN SEBASTIAN BACH BWV 519 al BWV 524

CANTS SAGRATS I QUODLIBET

BWV 519

Hier lieg’ ich nun/Aquí estic ara, oh Pare de tota gràcia


Any 1735
En clau de fa menor
Indicació de temps.- Cant sagrat
Per a ( vocal ) i continu.
Llibretista.-  Johann Arndt
No és clar que l’obra sigui de Bach.

Hier lieg ich nun, o Vater aller Gnaden

Continuo Hier lieg ich nun, o Vater aller Gnaden,
vor deinem Thron mit Sündenlast beladen,
mein eigen Herz schilt mich ins Angesicht,
doch schrei ich noch: Ach Gott, verstoß mich nicht!

Hier lieg ich nun, mein Gott, zu deinen Füßen,
ach lasse mich der süssen Huld geniessen,
mit welcher du die Deinen oft erquickst,
und ihnen Licht, Trost, Freud und Kraft zuschickst.

Aquí estic ara, oh Pare de tota gràcia

Continu

Aquí estic davant
del teu tron, oh Pare de tota gràcia, carregat de pecats,
el meu propi cor em renya a la cara,
però encara clamo: Oh Déu, no em llenceu!

Aquí estic, Déu meu, als teus peus,
oh deixa’m gaudir del dolç favor
amb què sovint refresques els teus éssers estimats
i els envies llum, consol, alegria i força.

BWV 520

Das walt’ mein Gott/El meu Déu sap


Any 1735
En clau de re major
Indicació de temps.- Cant sagrat
Per a ( vocal ) i continu.
Llibretista.- Gottfried Vopelius el 1682.

Das walt mein Gott

Continuo Das walt mein Gott,
Gott Vater, Sohn und heilger Geist,
der mich erschaffen hat,
mir Leib und Seel gegeben,
im Mutterleib das Leben,
gesund ohn allem Schad.

El meu Déu sap
Continu
Aquest és el poder del meu Déu,
Déu Pare, Fill i Esperit Sant,
que em va crear,
em va donar cos i ànima,
vida en el ventre matern,
saludable sense cap mal.

BWV 521

Gott, mein Herz die Dank zusendet/Déu, el meu cor t’envia gràcies


Any 1735
En clau de sol major,
Indicació de temps.- Cant sagrat
Per a ( vocal ) i continu.
Llibretista.- Ämilie Juliane Gräfin von Schwarzburg-Rudolstadt (1682).

Gott, mein Herz dir Dank zusendet

Continuo Gott, mein Herz dir Dank zusendet,
weil mit Wohltun dieser Tag
Angefangen und vollendet,
so dass ich mit Jauchzen sag:
Ich bin aller Sünden los,
ruhe sanft in Jesu Schoß.
Ich bin Jesu Braut heut worden,
steh in seinem Liebesorden.

Déu, el meu cor t’envia gràcies
Continu
Déu, el meu cor t’envia gràcies,
perquè aquest dia
ha començat i ha acabat amb bones accions,
perquè dic amb alegria:
estic lliure de tots els pecats,
descansa suaument en el si de Jesús.
Avui m’he convertit en núvia de Jesús
i estic en el seu ordre d’amor.

BWV 522

Meine Seele, lass e gehen/Ànima meva, deixa-ho anar


Any 1735
En clau de fa menor
Indicació de temps.- Cant Sagrat
Per a ( vocal ) i continu.

Meine Seele, lass es gehen

Continuo Meine Seele, lass es gehen,
wie es in der Welt jetzt geht.
Meine Seele, lass es stehen,
wie es jetzo geht und steht.
Liebste Seele, halte stille,
denke dass es Gottes Wille.

Ànima meva, deixa-ho anar
Continu

Ànima meva, deixa-ho anar
com va al món ara.
ànima meva, deixa que es mantingui
com està ara.
Estimada ànima, quedi quiet,
pensa que és la voluntat de Déu.

BWV 523

Ich gnüge micht  an meinem Ständen/Estic content amb el meu estat


Any 1736?
En clau de mi menor
Indicació de temps.- Cant sagrat
Per a (vocal) i continu.

Ich gnüge mich an meinem Stande

Continuo Ich gnüge mich an meinem Stande,
in den der Höchste mich gesetzt,
Und acht es gar für keine Schande,
bin ich nicht jedem gleichgeschätzt.
Ich darf so wenig meinen Schöpfer
anklagen als der Ton den Töpfer.

Estic content amb el meu estat

Continu

Em contento amb la posició
en què em va situar l’Altíssim,
i no considero cap vergonya
si no soc valorat per igual per tots.
No puc acusar el meu creador més que el fang acusa el terrisser.

BWV 524

Quodlibet


Any 1708
En clau de famajor/re menor/sol menor
Per a solistes S.A.T.B. amb continu.
Escrita per a casament-Estrenada: 1707?-Llibret: Anònim-Total 2 parts, 1 obra coral
Quodlibet.- És una composició musical que combina diverses melodies diferents —normalment melodies populars— en contrapunt , i sovint d’una manera alegre i humorística.

Hochzeitsquodlibet
Fragment

Continuo Steiß.
Was seind das vor große Schlösser,
Die dort schwimmen auf der See
Und erscheinen immer größer,
Weil sie näher kommen her,
Ist es Freund oder Feind,
Oder wie ist es gemeint?
Was muss ich von fern erblicken,
Sagt mir, wer reit’ dort herein?
Trägt ein großes Rad am Rücken,
Der Henker muss gestorben sein!
Ei, wie reit’ der Kerl so dumm,
Hat einen Trauermantel um.
Ergo tanto instantius debemus fugere terrena,
Quanto velocius aufugiunt caduca et vana.
Wer in Indien schiffen will,
Find’ bei mir der Schiffe viel,
Ich bin eben kein Schiffersflegel,
Brauche weder Mast noch Segel,
Wie man in dem Texel tut;
Denn ein Backtrog ist ebensogut.
Notabene Knisterbart, was macht der Meister Schneider,
Mir plezt er meine Hosen, mir flickt er meine Kleider.
Braucht man den Backtrog vor den Kahn,
Ei, so kommt man übel an;
Dann man plumpt in den Teich so frisch
Und schwimmt darin wie ein Stockfisch,
Probatum est.
O ihr Gedanken,
Warum quälet ihr meinen Geist? – Backtrog! –
Warum wollet ihr wanken,
Da mich die Hoffnung feste stehen heißt.
Ei, wie sieht die Salome so sauer um den Schnabel,
Darum, weil der Pferdeknecht sie kitzelt mit der Gabel.
Ei, wie frisst das Hausgesind so gar viel Käs und Butter,
Wären sie Kälber gleich wie du, so fräßen sie das Futter.
Wenn man mit dem Spinnrad sitzt auf einem großen Schimmel,
Reißen ihre Goschen auf fast alle Bauerlümmel;
Wenn man mit dem Spinnrad sitzt auf einem großen Fuchsen,
Kriegen vor Gelächter die Leute fast den Schlucksen;
Wenn man mit dem Spinnrad sitzt auf einem großen Rappen,
Ei, da will der Trauermantel gar nicht dazu klappen;
Wenn man statt des Orlochschiffs den Backtrog will gebrauchen,
Ach, da wird man alsobald in das Wasser wie die Plumphecht tauchen.
Große Hochzeit, große Freuden,
Große Degen große Scheiden;
Große Richter, große Büttel,
Große Hunde, große Knittel;
Große Väter, große Söhne,
Große Goschen, große Zähne;
Große Pfeile, große Köcher,
Große Nasen, große Löcher;
Große Herren, große Wappen,
Große Fässer, große Zappen;
Große Gerste, große Körner,
Große Köpfe, große Hörner;
Großer Hafer, große Trespen,
Große Pferde, große Wespen;
Große Weinberg, große Trauben,
Große Weiber, große Hauben;
Große Kugeln, große Kegel,
Große Bauren, große Flegel;
Große Jungfern, große Kränze,
Große Esel, große Schwänze;
Große Lachen, groß Gepatsche,
Große Frauen, groß Geklatsche;
Große Klöppel, große Trummel,
Große Wespen, große Hummel;
Große Leinwand, große Bleiche,
Große Backträg, große Teiche.
Ach, wie hat mich so betrogen der sehr schlaue Cypripor.
Urschel, brenne mir ein Licht an,
Dass ich dabei sehen kann!
Willst du mir kein Licht anzünden,
Will ich dich wohl im Finstern finden.
Ist gleich schlimm das Frauenzimmer,
Ist doch der Backtrog noch viel schlimmer!
Pantagruel war ein sehr lustiger Mann,
Und mancher Hofbedienter trägt blaue Strümpfe an,
Und streifte man denen Füchsen die Häutlein aus,
So gäb’s viel nackigter Leute auf manchem Fürstenhaus.
Wären denen Dukaten die großen Krätzen gleich,
So wäre unser Nachbar viel Millionen reich.
Mein Rücken ist noch stark, ich darf mich gar nicht klagen.
Du könntest, wie mich dünkt, wohl zwanzig Säcke tragen.
Das muss ein dummer Esel sein,
Der lieber Koffent säuft als Wein
Und in der kalten Stube schwitzt
Und statt des Schiffs im Backtrog sitzt!
Punctum.
Dominus Johannes citatur ad Rectorem Magnificum hora pomeridiana secunda propter ancillam in corona aurea.
Studenten seind sehr fröhlich, wie ihr alle wisst,
Solang ein blutiger Heller im Beutel übrig ist.
Wär der Galgen Magnet und der Schneider Eisen,
Wie mancher würde noch heute an den Galgen reisen!
Wär ich König in Portugal, was fragt ich darnach,
Ein andrer möchte kippen mit dem Backtrog in Bach.
Bona dies, Meister Kürschner, habt ihr keine Füchse mehr!
Ich verkauf sie alle nach Hofe, mein hochgeehrter Herr.
Ich sahe eine Jungfer, die hat sehr stolz getan
Und hat doch wohl bei Urbens kein ganzes Hemde an!
Mancher stellt sich freundlich mit feiner Zung
Und denkt doch in dem Herzen wie Goldschmieds Jung.
In diesem Jahre haben wir zwei Sonnenfinsternissen,
Und zu Breslau auf dem Keller schenkt man guten Scheps,
Und in meinem Beutel regiert der fressende Krebs.
Hört ihr Herren allzugleich,
Was da geschehen in Österreich,
Hört ihr Herren allerhand,
Was da geschehen in Brabant,
Da hat geboren eine alte Frau
Eine junge Sau!
Seid freundlich eingeladen
Zum Topfbraten!
Ei, was ist das vor eine schöne Fuge!

Quodlibet de casament
fragment

Continu

Cor

Gropa

Què són aquests grans castells
que suren allà sobre el mar
i semblen cada cop més grans
perquè s’apropen?
És amic o enemic,
o què vol dir?
Què he de veure des de lluny?
Digueu-me, qui hi puja?
Porta una gran roda a l’esquena,
El botxí deu haver mort!
Oh, que estúpid és el noi,
que porta una capa de dol.
Ergo tanto instantius debemus fugere terrena,
Quanto velocius aufugiunt caduca et vana.
Qui vulgui navegar a l’Índia
trobarà molts vaixells amb mi.
No sóc un mariner, no
necessito pal ni vela,
com fa la gent al Texel;
Perquè un abeurador és igual de bo.
Notabene Knisterbart, què fa el mestre sastre
M’està agafant els pantalons, m’està arreglant la roba.
Si necessites l’abeurador davant del vaixell,
ou, acabaràs en un mal lloc;
Llavors et fiques a l’estany tan fresc
i hi nedes com un bacallà,
Probatum est.
Oh pensaments,
per què turmenteu la meva ment? – Cuina! –
Per què vols vacil·lar,
ja que l’esperança em diu que em mantingui ferm?
Ai, com es veu tan enfadada la Salomé pel bec,
perquè el nuvi li fa pessigolles amb la forquilla.
Oh, com es mengen tant de formatge i mantega els criats de la casa
Si fossin vedells com tu, es menjarien el pinso?
Si t’asseus en un gran cavall blanc amb la teva roda,
les entranyes cauran sobre quasi tots els pagesos;
Quan t’asseus damunt d’una guineu gran amb la teva roda que fa girar,
la gent gairebé s’embolica de riure;
Quan estàs assegut sobre un gran cavall negre amb la teva roda de filar,
la capa de dol no vol funcionar gens;
Si voleu utilitzar l’abeurador en comptes del vaixell Orloch,
aviat us submergiu a l’aigua com un lluç de pruna.
Gran casament, grans alegries,
grans espases, grans beines;
Grans jutges, grans agutzils,
grans gossos, grans matons;
Grans pares, grans fills,
grans goshens, grans dents;
Grans fletxes, grans carcaixos,
grans nassos, grans forats;
Grans senyors, grans escuts,
grans barrils, grans zapps;
Gran ordi, grans grans,
grans caps, grans banyes;
Grans civades, grans bromes,
grans cavalls, grans vespes;
Gran vinya, grans raïms,
grans dones, grans caputxes;
Boles grans, cons grans,
Grans pagesos, grans boigs;
Verges grans, corones grans,
culs grans, polles grans;
Grans riures, grans aplaudiments,
grans dones, grans aplaudiments;
Grans batecs, grans tambors,
grans vespes, grans borinots;
Gran llenç, gran lleixiu,
gran backsplash, grans estanys.
Oh, com m’ha enganyat el molt llest Cypripor.
Urschel, crema’m una llum
perquè pugui veure!
Si no em vols encendre una llum,
et trobaré a les fosques.
L’habitació de la dona està igual de dolenta,
però l’abeurador és encara pitjor!
Pantagruel era un home molt divertit,
i molts servents de la cort porten mitges blaves,
i si les guineus fossin despullades de la pell,
hi hauria molta gent nua a moltes cases prínceps.
Si els grans trossos fossin iguals a ducats,
el nostre veí seria ric en milions.
La meva esquena encara és forta, no em puc queixar.
Crec que probablement podríeu portar vint sacs.
Deu ser un ruc estúpid
que preferiria beure koffent que vi
i suar a la cambra freda
i seure a l’abeurador en lloc del vaixell!
Punctum.
Dominus Johannes citatur ad Rectorem Magnificum hora pomeridiana secunda propter ancillam in corona aurea.
Els estudiants estan molt contents, com tots sabeu,
sempre que quedi un malet d’euros a la bossa.
Si la forca fos un imant i el sastre fos de ferro,
quants anirien encara avui a la forca!
Si jo fos rei a Portugal, què li demanaria a
algú més que voldria tirar l’abeurador al rierol?
Tant de bo, mestre peler, que ja no tens guineus!
Els vendré tots a la cort, estimat senyor.
Vaig veure una donzella que actuava molt orgullosa
i, tanmateix, a Urbens segurament no duia una camisa sencera!
Algunes persones actuen de manera amistosa amb una bona llengua
i, tanmateix, pensen en el seu cor com el Jung de Goldschmied.
Aquest any tenim dos eclipsis solars,
i a Breslau al celler donen bons Scheps,
i a la meva bossa regna el càncer de menjar.
Vosaltres, senyors, escolteu tot d’una, Què
passa a Àustria, escolteu
tots, senyors,
Què passa a Brabant? Esteu amablement convidats a l’olla! Ai, quina articulació més bonica!

John Eliot Gardiner, famós director especialista a Bach diu que la música de Bach té un sentit d’alteritat: quan escoltem la seva música entrem a un altre món, tant des del punt de vista de l’intèrpret com de l’oient.