FELIX MENDELSSOHN BARTHOLDY Obres per a cor a capella

Coro de niños ideas de coro cantando música, cantando, niños, s, coro png | Klipartz

6 Líder Opus 41

Per a veus mixtes SATB a capella
1834/ 8

Nº1.- Im Walde: Iht Vogel in den Zweigen schwank/Vosaltres ocells, a les branques

Any 1838
En la major
Llibretista.- August von Platen
Indicació de temps.-Lento e dolçe

Im Walde: Iht Vogel in den Zweigen schwank

Ihr Vögel in den Zweigen schwank,
Wie seid ihr froh und frisch und frank
Und trillert Morgenchöre.
Ich fühle mich im Herzen krank,
Wenn ich’s von unten höre.

Ein Stündchen nur schleich’ ich heraus
In euer ästig Sommerhaus
Und muss mich des beklagen;
Ihr lebet stets in Saus und Braus,
Seht’s nachten hier und tagen.

Ihr sucht der Bäume grünes Dach,
Der Wiese Schmelz, den Kieselbach,
Ihr flieht vor Stadt and Mauer,
Und laßt die Menschen [sagen] ach,
In ihrem Vogelbauer.

Vosaltres ocells, a les branques

Vosaltres ocells, a les branques gronxolants,
Que alegres, frescos i lliures sou
Quan refileu en una coral al matí.
Jo em sento malalt al cor
Quan us escolto des de baix.

M’esquitllo a fora just per una horeta
Vers la vostra casa d’estiu al brancatge
I per això m’haig de plànyer;
Vosaltres porteu sempre una vida molt regalada,
I feu de la nit dia.

Cerqueu les verdes capçades dels arbres,
L’esclat de les prades, els rierols codolosos,
Voleu damunt ciutats i muralles,
I feu que els homes diguin: oh! dins llurs gàbies d’ocells.

Nº2.-Entflieh mit mir und sei mein Weib/Fuig amb mi i segueix la meva dona

Any 1838
Indicació de temps.-Andante
En clau de mi major
Llibretista.- Heinrich Heine “Volkslieder nº2”
Entflieh mit mir und sei mein Weib

Entflieh mit mir und sei mein Weib,
Und ruh’ an meinem Herzen aus;
Fern in der Fremde sei mein Herz
Dein Vaterland und Vaterhaus.

Gehst du nicht mit, so sterb ich hier
Und du bist einsam und allein;
Und bleibst du auch im Vaterhaus,
Wirst doch wie in der Fremde sein.

Fuig amb mi i segueix la meva dona

Fuig amb mi i sigues la meva dona
I reposa al meu cor;
Que lluny a l’estranger, el meu cor
Sigui la teva pàtria i la teva casa paterna.

Si tu no fuges amb mi, aleshores jo moriré aquí
I tu et quedaràs tota sola;
I encara que romanguis a la casa del pare,
Serà com si visquessis en terra estrangera.

Nº3.- Es fiel ein Reif/Va caure una gelada 

Any 1838
En la menor
Indicació de temps.-Un poco Allegro
Llibretista.- Heinrich Heine “ Volkslieder nº 2”

Es fiel ein Reif

Es fiel ein Reif in der Frühlingsnacht,
er fiel auf die bunten Blaublümelein,
sie sind verwelket, verdorret.

Ein Jüngling hatte ein Mädchen lieb,
sie flohen heimlich von Hause fort,
es wusst’ weder Vater noch Mutter.

Sie sind gewandert hin und her,
sie haben gehabt weder Glück noch Stern,
sie sind gestorben, verdorben.

Va caure una gelada

Una gelada va caure a la nit de primavera,
Va caure sobre les colorides flors blaves,
S’han marcit, marcit.

Un jove estimava una noia,
Van fugir d’amagat de casa,
Ni el pare ni la mare ho sabien.

Vagaven d’anada i tornada,
No van tenir sort ni estrella,
Van morir, malmesos.

Nº4 Auf ihrem Grab/A la seva tomba s’alça un til·ler

Any 1834
En clau de mi major
Indicació de temps.-Assai sostenuto
Llibretista.- Heinrich Heine  “Volkslieder nº 3 “

Auf ihrem Grab

Auf ihrem Grab, da steht eine Linde,
Drin pfeifen die Vögel und Abendwinde,
Und drunter sitzt, auf dem grünen Platz,
Der Müllersknecht mit seinem Schatz.

Die Winde, die wehen so lind und so schaurig,
Die Vöge, die singen so süß und so traurig:
Die schwatzenden Buhlen, die werden stumm,
Sie weinen und wissen selbst nicht warum.

A la seva tomba s’alça un til·ler

A la seva tomba s’alça un til·ler,
Damunt del que xiulen els ocells i el vent de ponent,
I dessota, a l’herba verda, seuen
El mosso del moliner i la seva estimada.

El vent bufa tan suau i tan sinistre,
Els ocells canten tan dolçament i tan tristos:
Els garlaires enamorats callen de sobte,
Es posen a plorar i no saben per què.

Nº 5.- Mailied: Der Schnee zerrinnt/La neu es fon


Any 1838
En clau de si bemoll major
Indicació de temps.- Allegro
Llibretista.- Ludwig Christoph Heinrich Hölty
Der Schnee zerrinnt

Der Schnee zerrinnt,
Der Mai beginnt,
Die Blüten keimen
AufGartenbäumen,
Und Vogelschall
Tönt überall.

Pflückt einen Kranz,
Und haltet Tanz
Auf grünen Auen,
Ihr schönen Frauen,
Wo junge Main
Uns Kühlung streun.

Wer weiß, wie bald
Die Klocke schallt,
Da wir des Maien
Uns nicht mehr freuen:
Wer weiß, wie bald
Die Klocke schallt!

Drum werdet froh!
Gott will es so,
Der uns dies Leben
Zur Lust gegeben!
Genießt der Zeit,
Die Gott verleiht!

La neu es fon

La neu es fon,
Comença el maig,
Les flors germinen
Als arbres del jardí,
I el soroll dels ocells
Sona per tot arreu.

Tria una corona,
I segueix ballant
A les pastures verdes,
Dones precioses,
On nen Principal
Ens ens hem de refredar.

Qui sap quan aviat
Sona la campana,
Ja que som al maig
Ja no estem contents:
Qui sap quan aviat
Sona la campana!

Així que sigueu feliços!
Déu ho vol així,
Qui ens dona aquesta vida
Donat per plaer!
Gaudeix del temps,
Que Déu atorga!

Nº 6- Auf dem See: Und Frische Nahrung/En el llac

Any 1838
En clau de do major
Indicació de temps.-Allegro molto vivace
Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe
Auf dem See

Und frische Nahrung, neues Blut
Saug ich aus freier Welt:
Wie ist Natur so hold und gut,
Die mich am Busen hält!

Die Welle wieget unsern Kahn
Im Rudertakt hinauf,
Und Berge, wolkig himmelan,
Begegnen unserm Lauf.

Aug, mein Aug, was sinkst du nieder?
Goldne Träume, kommt ihr wieder?
Weg, du Traum! so gold du bist:
Hier auch Lieb und Leben ist.

Auf der Welle blinken
Tausend schwebende Sterne,
Weiche Nebel trinken
Rings die türmende Ferne;

Morgenwind umflügelt
Die beschattete Bucht,
Und im See bespiegelt
Sich die reifende Frucht.

En el llac

I fresc nodriment, nova sang xuclo jo del món lliure;
Com n’és d’amable i bona la natura
Que em sosté en la seva sina!

Les onades bressolen la nostra barca al compàs dels rems
I muntanyes, cap al cel ennuvolades, vénen al nostre encontre.

Ulls, ulls meus, per què baixeu l’esguard?
Somnis daurats, tornareu?
Fora, tu somni! Per més daurat que siguis
Aquí també hi ha amor i vida.

Damunt les onades resplendeixen mil estrelles surant,
Suaus boires beuen l’entorn de la llunyania encimbellada.

El vent del matí aleteja a l’entorn de la badia ombrívola,
I en el llac s’emmiralla la fruita madura.

6 Lieder Opus 48

Any 1839

Dedicats a Dr. Martin and Dr. Spiess in Frankfurt am Main

Per a quatre veus SATB

Nº1 Frühlingsahnung/Auguri de primavera

Any 1839

Llibretista.-Ludwig Uhland

Dedicats a Dr. Martin and Dr. Spiess in Frankfurt am Main

Frühlingsahnung

O sanfter, süsser Hauch!
Scho weckest du wieder
Mir Frühlingslieder,
Bald blühen die Veilchen auch.

Auguri de primavera

Oh hàlit lleuger i dolç!
Ja tornes a inspirar en mi
Cants primaverals,
Aviat floriran també les violetes.

Nº2 Die Primel/La Prímula

Any 1839

Llibretista.- Nikolaus Lenau

Dedicades Dr. Martin and Dr. Spiess in Frankfurt am Main

Die Primel
Liebliche Blume,
bist du so früh schon
wiedergekommen?
Sei mir gegrüsset,
Primula veris!

Leiser denn alle
Blumen der Wiese
hast du geschlummert,
liebliche Blume,
Primula veris!

Dir nur vernehmbar
lockte das erste
Sanfte Geflüster
weckenden Frühlings,
Primula veris!

Mir auch im Herzen
blühte vor Zeiten,
schöner denn alle
Blumen der Liebe,
Primula veris!

II
Liebliche Blume,
Primula veris!
Holde, dich nenn ich
Blume des Glaubens.

Gläubig dem ersten
Winke des Himmels
Eilst du entgegen,
Öffnest die Brust ihm.

Frühling ist kommen.
Mögen ihn Fröste,
Trübende Nebel
Wieder verhüllen;

Blume, du glaubst es,
Daß der ersehnte
Göttliche Frühling
Endlich gekommen,

Öffnest die Brust ihm;
Aber es dringen
Lauernde Fröste
Tödlich ins Herz dir.

Mag es verwelken!
Ging doch der Blume
Gläubige Seele
Nimmer verloren.

La Prímula
Flor encisadora
Tan aviat has tornat a rebrotar?
Jo et saludo,
Primula veris!

Sense fer soroll, perquè
Totes les altres flors de la prada encara dormitegen,
Flor encisadora,
Primula veris!

Només tu has atret
De forma perceptible
La primerenca, suau remor
De la primavera que es desperta.
Primula veris!

Així mateix, en el meu cor, florien abans,
Més formoses que totes, les flors de l’amor.
Primula veris!

II
Flor encisadora,
Primula veris!
Benvolent, jo t’anomeno flor de la fe.

Fidel, corres a l’encontre del primer senyal del cel,
Li obres el teu cor.

La primavera ha arribat
Però gelades i boires espesses
Volen de nou ocultar-la.

Flor, creus tu que la tan anhelada, divina primavera,
Ha finalment arribat?

Tu li obres el cor però, sotjant,
La gelada penetra, mortífera, dins teu.

Encara que es marceixi, que l’ànima fidel de la flor,
No es perdi mai!

Nº3. Frühlingsfeier/Festa de primavera

Any 1839

Veus SATB

Llibretista.-Ludwig Uhland

Dedicades Dr. Martin and Dr. Spiess in Frankfurt am Main

Frühlingsfeier

Süßer, goldner Frühlingstag!
Inniges Entzücken!
Wenn mir je ein Lied gelang,
Sollt’ es heut’ nicht glücken?

Doch warum in dieser Zeit
An die Arbeit treten?
Frühling ist ein hohes Fest:
Laßt mich ruhn und beten!

Festa de primavera

Dolç, auri dia de primavera!
Encís entranyable!
Si mai m’hagués de sortir bé una cançó,
No hauria de reeixir avui?

Però, per què en aquest temps haig de treballar?
La primavera és una gran festa: deixeu-me reposar i pregar!

Nº4. Lerchengesang/Quina dolça sonoritat

Any 1839

Llibretista.-Ludwig Uhland

Dedicades Dr. Martin and Dr. Spiess in Frankfurt am Main

Lerchengesang

Wie lieblicher Klang!
O Lerche! dein Sang,
Er hebt sich, er schwingt sich in Wonne.
Du nimmst mich von hier,
Ich singe mit dir,
Wir steigen durch Wolken zur Sonne.

O Lerche! du neigst
Dich nieder, du schweigst,
Du sinkst in die blühenden Auen.
Ich schweige zumal
Und sinke zuthal,
Ach! tief in Moder und Grauen.

Quina dolça sonoritat

Quina dolça sonoritat té el teu cant, oh alosa,
S’enlaira, vibra ple de delit, emporta-te’m d’aquí
Jo cantaré amb tu pugem cap al sol, a través dels núvols.

Oh alosa! T’inclines cap baix, calles,
T’endinses en la prada florida.
Jo callo ensems i m’enfonso també,
Ai! En les profunditats de la podridura i l’horror.

Nº5. Morgengebet/Pregària del matí

Any 1839

Llibretista.-Joseph von Eichendorff,  Joseph Karl Benedikt

Dedicades Dr. Martin and Dr. Spiess in Frankfurt am Main

Morgengebet

O wunderbares, tiefes Schweigen,
Wie einsam ist’s noch auf der Welt!
Die Wälder nur sich leise neigen,
Als ging’ der Herr durchs stille Feld.

Ich fühl mich recht wie neu geschaffen,
Wo ist die Sorge nun und Not?
Was mich noch gestern wollt’ erschlaffen,
Ich schäm’ mich dess im Morgenrot.

Die Welt mit ihrem Gram und Glücke
Will ich, ein Pilger, frohbereit
Betreten nur wie eine Brücke
Zu dir, Herr, übern Strom der Zeit.

Und buhlt mein Lied, auf Weltgunst [lauernd],
Um schnöden Sold der Eitelkeit:
Zerschlag’ mein Saitenspiel, und schauernd
Schweig ich vor dir in Ewigkeit.

Pregària del matí

Oh meravellós, profund silenci,
Quina solitud hi ha encara en el món!
Els boscos suaument s’inclinen
Com si el Senyor passegés per el camp silenciós.

Jo em sento com engendrat de nou.
On són ara l’aflicció i el destret?
De tot allò que, encara ahir em volia afeblir,
Me’n empegueeixo ara a la llum de l’aurora.

En el món, amb el seu neguit i joia,
Vull jo, un pelegrí, entrar-hi alegrement,
Com si fos un pont cap a Tu,
Senyor, sobre el corrent del temps.

I la meva cançó afalagadora espera guanyar-se el favor del món
Per el vil salari de la vanitat:
Trenco les meves cordes i, tremolant,
Restaré en silenci, davant Teu, per tota l’eternitat.

Nº6 Herbstlied/Cançó de tardor

Any 1839

Llibretista.- Nikolaus Lenau

Dedicades Dr. Martin and Dr. Spiess in Frankfurt am Main

Herbstlied

Holder Lenz, du bist dahin!
Nirgends, nirgends darfst du bleiben!
Wo ich sah dein frohes Blühn,
Braust des Herbstes banges Treiben.

Wie der Wind so traurig fuhr
Durch den Strauch, als ob er weine;
Sterbeseufzer der Natur
Schauern durch die welken Haine.

Wieder ist, wie bald! wie bald!
Mir ein Jahr dahingeschwunden.
Fragend rauscht es aus dem Wald:
“Hat dein Herz sein Glück gefunden?”

Waldesrauschen, wunderbar
Hast du mir das Herz getroffen!
Treulich bringt ein jedes Jahr
Welkes Laub und welkes Hoffen.

Cançó de tardor

Primavera encisadora, has marxat!
Enlloc, enlloc, pots tu restar!
Allà on veié el teu alegre florejar,
Ara bramula l’angoixant tumult de la tardor.

Com n’és de trist el vent que bufa
A través dels matolls, com si plorés;
Sospir moribund de la natura
Tremolant per els boscatges marcits.

Que aviat! Que aviat! Ha passat un altre any.
La remor del bosc pregunta:
“El teu cor ha trobat la benaurança?”

Meravellosa fressa dels boscos m’has colpit el cor!
Cada any porta fidelment
Fulles seques i esperances marcides.

6 Lieder Opus 50

Per a veus mixtes SATB a capella
1837/40

Nº1 Türkisches Schenkenlied/No et sentis amb mi, rufiós

Any 1837/40

Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe

Dedicat Both Liedertafeln in Leipzig

Türkisches Schenkenlied

Dem Kellner:
Setze mir nicht, du Grobian,
Mir den Krug so derb vor die Nase!
Wer mir Wein bringt, sehe mich freundlich an,
Sonst trübt sich der Eilfer im Glase.

Dem Schenken:
Du zierlicher Knabe, du komm herein,
Was stehst du denn da auf der Schwelle?
Du sollst mir künftig der Schenke sein,
Jeder Wein ist schmackhaft und helle.

Al cambrer:
No m’empenyis a terra, tu groller
Posant-me el càntir vulgarment davant el nas!
El qui em porta vi, que em miri amicalment;
Si no el vi s’entela en el got.

Al noi de la tasca:
Tu tendre noi, vine –
Per què t’estàs al llindar?
Tu hauries de ser el meu cambrer d’ara en endavant,
Cada vi és gustós i brillant.

Nº2 Der Jäger Abschied/Qui t’ha bastit, oh bell boscatge

Any 1837/40

LLibretista.-Joseph von Eichendorff

Dedicat Both Liedertafeln in Leipzig

Der Jäger Abschied

Wer hat dich, du schöner Wald,
Aufgebaut so hoch da droben?
Wohl den Meister will ich loben,
Solang noch mein’ Stimm’ erschallt:
Lebe wohl,
Lebe wohl, du schöner Wald!

Tief die Welt verworren schallt,
Oben einsam Rehe grasen.
Und wir ziehen froh und blasen,
Daß es tausendfach verhallt:
Lebe wohl,
Lebe wohl, du schöner Wald!

Banner, der so kühle wallt!
Unter deinen grünen Wogen
Hast du treu uns auferzogen
Frommer Sagen Aufenthalt!
Lebe wohl,
Lebe wohl, du schöner Wald!

Was wir still gelobt im Wald,
Wollen’s draußen ehrlich halten,
Ewig bleiben treu die Alten:
Bis das letzte Lied verhallt:
Lebe wohl,
Schirm’ dich Gott, du deutscher Wald !

Qui t’ha bastit, oh bell boscatge

Qui et té, bosc preciós,
Tan alt construït allà dalt?
Lloaré el mestre,
Mentre la meva veu’ encara soni:
Adéu,
Adéu, bosc preciós!

El món sona profundament confús,
Els cérvols pasturen solitaris a dalt.
I tirem de bon grat i bufem,
Perquè ressoni mil vegades:
Adéu,
Adéu, bosc preciós!

Pancarta que flueix tan genial!
Sota les teves ones verdes
Ens has criat fidelment
Pietat digues quedi’s!
Adéu,
Adéu, bosc preciós!

El que en silenci vam jurar al bosc,
Vols mantenir les coses honestes fora,
Els ancians romanen fidels per sempre:
Fins que s’esvaeix l’última cançó:
Adéu,
Déu et protegeix, bosc alemany!

Nº3 Sommerlied/Com els camps i les prades

Any 1837/40

Llibretista.-Johann Georg Jacobi

Dedicat Both Liedertafeln in Leipzig

Sommerlied

Wie Feld und Au
So blinkend im Thau!
Wie Perlen-schwer
Die Pflanzen umher!
Wie durch den Hain
Die Lüfte so rein!
Wie laut, im hellen Sonnenstrahl,
Die süßen Vöglein allzumahl!

Ach! aber da,
Wo Liebchen ich sah,
Im Kämmerlein,
So nieder und klein,
So rings bedeckt,
Der Sonne versteckt
Wo blieb die Erde weit und breit
Mit aller ihrer Herrlichkeit?

Com els camps i les prades

Com els camps i les prades brillen amb la rosada!
Com carregades de perles estan les plantes tot al voltant!
Que pur és el vent a través del boscatge!
Que fort, sota els brillants raigs del sol,
Canten tots els dolços ocellets!

Ai! Però allà on vaig veure la meva estimada
A la seva petita cambra, tan baixa i petita,
Tan recoberta tot a l’entorn, amagada del sol 
On la terra al voltant restà allunyada
Amb tota la seva esplendor!

Nº4 Wasserfahrt/A l’horitzó llunyà

Any 1837/40

Llibretista.-Heinrich Heine

Dedicat Both Liedertafeln in Leipzig

Wasserfahrt

Am fernen Horizonte
Erscheint, wie ein Nebelbild,
Die Stadt mit ihren Thürmen,
In Abenddämmrung gehüllt.

Ein feuchter Windzug kräuselt
Die graue Wasserbahn;
Mit traurigem Tacte rudert
Der Schiffer in meinem Kahn.

Die Sonne hebt sich noch einmal
Leuchtend vom Boden empor,
Und zeigt mir jene Stelle,
Wo ich das Liebste verlor.

A l’horitzó llunyà

Lluny, a l’horitzó, apareix, com una nebulosa,
La ciutat amb les seves torres,
Embolcallada en el crepuscle.

Una ventada humida encrespa
El gris canal d’aigua;
Amb un ritme trist rema
El barquer a la meva barca.

El sol surt un altre cop,
Lluminós, s’enlaira des de terra
I em mostra aquell lloc,
On vaig perdre la meva estimada.

Nº5 Liebe and Wein/Amor i vi

Any 1837/40

Llibretista.-Julius Mosen

Dedicat Both Liedertafeln in Leipzig

Was quälte dir dein banges Herz?

Vin a tout prix –

Was quälte dir dein banges Herz?
“Liebesschmerz!”
Was machte dir dein Auge roth?
“Liebesnoth!”
Was gab dir Sorgen ohne Zahl?
“Liebesqual!”

Ei, das hast du schlimm bedacht;
Denn schon manchesmal
Hat gar grausam umgebracht
Liebesschmerz und Qual!

Was heilte dich von deiner Pein?
“Alter Wein!”
Was gab dir dann den besten Trost?
“Frischer Most!”
Was stärkte wieder deinen Muth?
“Traubenblut!”

Ei, so bringt uns schnell herbei
Dieses edle Gut!
Denn nun bleibt es doch dabei:
Wein erfrischt das Blut!

Amor i vi
Què turmentava el teu angoixat cor?
“La pena d’amor!”
Què feia envermellir els teus ulls?
“La manca d’amor!”
Què et donava incomptables afliccions?
“El turment de l’amor!”

Ei, tu has considerat malament això,
Car moltes vegades
La pena i el turment de l’amor
Han brutalment matat molta gent!

Què t’ha guarit de la teva pena?
“El vi vell!”
Què t’ha donat el millor reconfort?
“El most fresc!”
Què ha reforçat de nou el teu coratge?
“La sang del raïm!”

Ei, així doncs, porteu-nos de pressa
Aquest noble tresor!
Car ara resta una qüestió:
El vi rejoveneix la sang!

Nº6 Wanderlied/De la vall fins a les muntanyes

Any 1837/40

Llibretista.- Joseph von Eichendorff

Dedicat Both Liedertafeln in Leipzig

Wanderlied

Vom Grund bis zu den Gipfeln,
So weit man sehen kann,
Jetzt blüht’s in allen Wipfeln,
Nun geht das Wandern an:

Die Quellen von den Klüften,
Die Ström’ auf grünem Plan,
Die Lerchen hoch in Lüften,
Der Dichter frisch voran.

Und die im Tal verderben
In trüber Sorgen Haft,
Er möcht sie alle werben
Zu dieser Wanderschaft.

Und von den Bergen nieder
Erschallt sein Lied ins Tal,
Und die zerstreuten Brüder
Faßt Heimweh allzumal.

Da wird die Welt so munter
Und nimmt die Reiseschuh,
Sein Liebchen mittendrunter
Die nickt ihm heimlich zu.

Und über Felsenwände
Und auf dem grünen Plan
Das wirrt und jauchzt ohn Ende
Nun geht das Wandern an!

De la vall fins a les muntanyes

De la vall fins a les muntanyes,
Tan lluny on la vista arriba,
Adés totes les capçades dels arbres floreixen,
Adés comença la caminada:

Les fonts de les afraus,
Els rius a les verdes planures,
Les aloses a dalt en l’aire,
Tots avancen amb vigor endavant.

I els qui a la vall es malegen,
Presoners de penoses inquietuds,
La primavera els convida a aquesta caminada.

I davallant de les muntanyes
Ressona la seva crida a la vall,
I a la confraria dispersada,
Ho senten tots a la vegada.

Llavors tothom esdevé joiós
I agafa les botes de caminar,
I al mig d’ells l’estimada ens fa signes d’amagat.

I damunt els espadats
I a la verda planura,
Hi ha gatzara i alegria sense fi 
Adés comença la caminada!

6 Lieder Opus 59

Per a veu mixtes a capella SATB i cor

Any 1837/43

Nº1Im Grünen/Benvingut a la natura!

Any 1837

En clau de la major

Llibretista.- Helmina von Chézy

Dedicat a Henriette Benecke

Im Grünen

Willkommen im Grünen!
Der Himmel ist blau,
Und blumig die Au!
Der Lenz ist erschienen!
Er spiegelt sich hell
Am luftigen Quell,
Im Grünen!

Willkommen im Grünen!
Das Vögelchen springt
Auf Sprossen, und singt:
Der Lenz ist erschienen!
Ihm säuselt der West
Ums heimliche Nest,
Im Grünen!

Willkommen im Grünen!
Aus knorrigem Spalt
Der Eichen erschallt
Das Sumsen der Bienen;
Flink tragen sie heim
Den würzigen Seim
Im Grünen!

Willkommen im Grünen!
Es blöcket im Thal
Das Lämmchen, vom Stral sic
Der Sonne beschienen;
Das fleckige Reh
Durchhüpfet den Klee
Im Grünen!

Willkommen im Grünen!
Hier labt uns der Most,
Bei ländlicher Kost;
Und Weiblein bedienen!
Hier ruhen wir weich
Am plätschernden Teich
Im Grünen!

Willkommen im Grünen!
Hier darf man vertraut
Gelagert im Kraut,
Zum Kuß sich erkühnen!
Es wallet vor Lust
Auch Weiblein die Brust
Im Grünen!

Willkommen im Grünen!
Ein Kranz von Gezweig
Und Blüten wird euch
Die Strafende sühnen.
Die sprödeste Frau
Nimmt’s nicht so genau
Im Grünen!

Benvingut a la natura!

Benvingut a la natura
El cel és blau,
I l’Au és florit!
Ha aparegut la primavera!
Es reflecteix brillantment
A la primavera airejada,
Al descobert!

Benvinguts al verd!
L’ocellet salta
Als esglaons, i canta:
Ha aparegut la primavera!
Occident li xiuxiueja.
Al voltant del niu secret,
A l’aire lliure!

Benvinguts al verd!
De la bretxa nudosa
L’alzina ressona
El brunzit de les abelles;
Els porten a casa ràpidament
El picant Seim
A l’aire lliure!

Benvinguts al verd!
Està bloquejant a la vall
El xai de Stral sic
Brillat pel sol;
El cérvol tacat
Salta pel trèvol
A l’aire lliure!

Benvinguts al verd!
Aquí el most ens refresca,
Amb menjar del país;
I serviu les dones!
Aquí descansem suaument
A l’estany ondulant
A l’aire lliure!

Benvinguts al verd!
Aquí pots confiar
Emmagatzemat en herbes,
Atreveix-te a fer un petó!
Està rebent de plaer
També pit de dona
A l’aire lliure!

Benvinguts al verd!
Una corona de branques
I les flors seran teves
Expiar els que castiguen.
La dona més trencadissa
No t’ho prenguis massa seriosament
A l’aire lliure!

Nº2 Frühzeitiger Frühling/Primavera precoç

Any 1843

En clau de sol major

Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe

Dedicat a Henriette Benecke

Frühzeitiger Frühling

Tage der Wonne
Kommt ihr so bald?
Schenkt mir die Sonne,
Hügel und Wald?

Reichlicher fließen
Bächlein zumal.
Sind es die Wiesen
Ist es das Thal?

Blauliche Frische!
Himmel und Höh!
Goldene Fische
Wimmeln im See.

Buntes Gefieder
Rauschet im Hain;
Himmlische Lieder
Schallen darein.

Unter des Grünen
Blühender Kraft,
Naschen die Bienen
Summend am Saft.

Leise Bewegung
Bebt in der Luft,
Reizende Regung,
Schläfernder Duft.

Mächtiger rühret
Bald sich ein Hauch,
Doch er verlieret
Gleich sich im Strauch.

Aber zum Busen
Kehrt er zurück.
Helfet, ihr Musen,
Tragen das Glück!

Saget seit gestern
Wie mir geschah?
Liebliche Schwestern,
Liebchen ist da!

Primavera precoç

Dies de joiatan aviat heu vingut?
Per donar-me el sol, als tossals i al bosc?

Més copiosos corren de nou els rierols.
Són les prades, és la vall?

Blava frescor!
Cel i alçàries!
Peixos daurats formiguegen a l’estany.

Acolorits plomatges remoregen al boscatge;
Cants celestials ressonen a dins.

Sota la verdoruna força floreix,
Llaminegen les abelles
Bugonant al nèctar.

Un suau bellugueig tremola a l’aire,
Efusió encisadora de flaires dorments.

Més fort es remou de sobte un hàlit a l’aire,
Però es perd tot seguit als matolls.

Però a la sina torna enrere.
Ajudeu-lo, Muses, a portar la felicitat!

Em podeu dir com, des d’ahir, això m’ha succeït?
Gentils germanes, la meva estimada és allà!

Nº3 Abschied vom Walde/Oh àmplies valls, oh tossals

Any 1843

En clau de mi bemoll major

Llibretista.- Joseph von Eichendorff

Dedicat a Henriette Benecke

Abschied vom Walde

O Täler weit, O Höhen,
o schöner grüner Wald,
du meiner Lust und Wehen
andächt’ger Aufenthalt!
Da draussen, stets betrogen,
saus die geschäft’ge Welt;
schlag’ noch einmal die Bogen
um mich, du grünes Zelt!

Wenn es beginnt zu tagen,
Die Erde dampft und blinkt,
Die Vögel lustig schlagen,
Daß dir dein Herz erklingt:
Da mag vergehn, verwehen
Das trübe Erdenleid,
Da sollst du auferstehen
In junger Herrlichkeit!

Im Walde steht geschrieben
ein stilles ernstes Wort
vom rechten Tun und Lieben,
und was des Menschen Hort.
Ich habe treu gelesen
die Worte, schlicht und wahr,
und durch mein ganzes Wesen
ward’s unaussprechlich klar.

Bald werd’ ich dich verlassen,
fremd in die Fremde geh’n,
auf buntbewegten Gassen
des lebens Schauspiel seh’n.
Und mitten in dem Leben
wird deines Ernst’s Gewalt
mich Einsamen erheben,
so wird mein Herz nicht alt.

Oh àmplies valls, oh tossals

Oh àmplies valls, oh tossals,
Oh formós i verd bosc,
Tu, el meu goig i el meu turment,
Sojorn de recolliment!
Allà fora, sempre enganyós,
S’apressa el món atrafegat;
Desplega encara una vegada els teus arcs
Al meu entorn, tu verd tendal!

Quan comença a clarejar,
La terra fumeja i resplendeix,
Els ocells canten alegres,
I al teu cor ressona:
Puix que passen, s’esvaneixen,
Les tristes penes terrenals,
Aleshores tu ressuscitaràs
En una esplendor novella!

Al bosc està escrita
Una silent i formal màxima
Sobre el recte comportament i l’amor,
I sobre què és el tresor de la humanitat.
Jo vaig llegir fidelment
Les paraules, senzilles i veraces,
I a través de tot el meu ésser
S’espargí una indicible claredat.

Aviat et deixaré,
I seré un estrany en terra estrangera,
Als carrers moguts i bigarrats,
Veuré l’espectacle de la vida.
I al mig d’aquella vida,
El poder de la teva seriositat
M’elevarà, solitari,
I així no envellirà el meu cor.

Nº4 Die Nachtigall/El rossinyol era lluny

Any 1843

En clau de la bemoll major

Llibreteista.- Johann Wolfgang von Goethe

Dedicat a Henriette Benecke

Die Nachtigall

Die Nachtigall, sie war entfernt,
Der Frühling lockt sie wieder;
Was neues hat sie nicht gelernt,
Singt alte, liebe Lieder.

El rossinyol era lluny

El rossinyol era lluny
Però l’ha atret la primavera;
No ha après res de nou,
Canta velles, agradables cançons.

Nº5 Ruhetal/Quan als darrers raigs del capvespre

Any 1843

En clau de re major

Llibretista.- Ludwig Uhland

Dedicat a Henriette Benecke

Ruhetal

Wann im letzten Abendstrahl
Goldne Wolkenberge steigen
Und wie Alpen sich erzeigen,
Frag’ ich oft mit Tränen:
Liegt wohl zwischen jenen
Mein ersehntes Ruhetal?

Quan als darrers raigs del capvespre

Quan als darrers raigs del capvespre
Muntanyes àuries de núvols s’enlairen
I com apareixen els Alps
Sovint em pregunto amb llàgrimes:
Probablement es troba entre aquests
La vall calma que jo anhelo?

Nº6 Jagdlied/Cançó de cacera

Any 1843

En clau de si menor

Llibretista.-Joseph Karl Benedikt, Freiherr von Eichendorff

Dedicat a Henriette Benecke

Jagdlied  Durch schwankende Wipfel

Durch schwankende Wipfel
Schießt güldener Strahl,
Tief unter den Gipfeln
Das neblige Tal.
Fern hallt es am Schlosse,
Das Waldhorn ruft,
Es wiehern die Rosse
In die Luft, in die Luft!

Bald Länder und Seen
Durch Wolkenzug
Tief schimmernd zu sehen
In schwindelndem Flug,
Bald Dunkel wieder
Hüllt Reiter und Roß,
O Lieb’, o Liebe
So laß mich los! –

Immer weiter und weiter
Die Klänge ziehn,
Durch Wälder und Heiden
Wohin, ach wohin?
Erquickliche Frische,
Süß-schaurige Lust!
Hoch flattern die Büsche,
Frei schlägt die Brust.

Cançó de cacera

A través de gronxolants capçades
Apunta un raig daurat,
A baix, dessota els cims a la vall boirosa.
De lluny ressona al castell
La crida del corn de caça,
Els cavalls renillen a l’aire, a l’aire!

Adés, terres i llacs
A través de la corrua de núvols
Es veuen resplendir pregonament
En un vol vertiginós,
Adés, la foscúria de nou embolcalla genets i cavalls,
Oh amor, oh amor deixa’m anar!

Cada cop més lluny s’escampen els sons,
A través de boscos i prades, cap on, ai, cap on?
Frescor que reanima, dolç esglai de joia!
Alts, onegen els matolls, lliure, batega el cor.

4 Lieder Opus 75

Any 1837/44

Cor masculí  TTBB

Nº1 Der frohe Wandersmann/A qui Déu vol manifestar el seu…

Any 1844

En clau de mi major

Llibretista.-Joseph Freiherrn von Eichendorff

Wem Gott will rechte Gunst erweisen

Wem Gott will rechte Gunst erweisen,
Den schickt er in die weite Welt,
Dem will er seine Wunder weisen
In Berg und Wald und Strom und Feld.

Die Trägen, die zu Hause liegen,
Erquicket nicht das Morgenrot,
Sie wissen nur vom Kinderwiegen,
Von Sorgen, Last und Not um Brot.

Die Bächlein von den Bergen springen,
Die Lerchen schwirren hoch vor Lust,
Was sollt’ ich nicht mit ihnen singen
Aus voller Kehl’ und frischer Brust?

Den lieben Gott laß ich nur walten;
Der Bächlein, Lerchen, Wald und Feld,
Und Erd’ und Himmel will erhalten,
Hat auch mein Sach’ aufs Best’ bestellt.

A qui Déu vol manifestar el seu…

A qui Déu vol manifestar el seu veritable favor,
A ell l’envia a l’ampli món,
Li vol mostrar les seves meravelles
A les muntanyes, boscos, rius i camps.

Als indolents que resten a casa,
No els estimula l’aurora,
Només coneixen la criança d’infants,
Les preocupacions, les càrregues i la manca de pa.

Els rierols brollen de les muntanyes,
Les aloses piulen ben fort de pur goig,
Per què no hauria de cantar amb ells,
A plena veu i a plens pulmons?

Jo sols deixo fer el bon Déu,
Ell preservarà els rierols, les aloses,
Els boscos i camps, la terra i el cel,
I també s’ocuparà ben bé dels meus afers.

Nº2  Abendständchen/Serenata vespral      Ninna-Nanna

Any 1839

En clau de si bemoll major

Llibretista.-Joseph Freiherrn von Eichendorff

Abendständchen

Schlafe, Liebchen, weil’s auf Erden
Nun so still und seltsam wird!
Oben gehn die goldnen Herden,
Für uns alle wacht der Hirt.

In der Ferne ziehn Gewitter;
Einsam auf dem Schifflein schwank,
Greif’ ich draußen in die Zither,
Weil mir gar so schwül und bang.

Schlingend sich an Bäum’ und Zweigen
In Dein stilles Kämmerlein,
Wie auf goldnen Leitern, steigen
Diese Töne aus und ein.

Und ein wunderschöner Knabe
Schifft hoch über Tal und Kluft,
Rührt mit seinem goldnen Stabe
Säuselnd in der lauen Luft.

Und in wunderbaren Weisen
Singt er ein uraltes Lied,
Das in linden Zauberkreisen
Hinter seinem Schifflein zieht.

Ach, den süßen Klang verführet
Weit der buhlerische Wind,
Und durch Schloß und Wand ihn spüret
Träumend jedes schöne Kind.

Serenata vespral

Dorm, amor meu, mentre a la terra
Ara tot esdevé tranquil i insòlit!
Allà dalt caminen les daurades ramades,
El pastor té cura de tots nosaltres.

Al lluny, es congrien tempestes;
Tot sol, damunt la trontollant barqueta,
Toco a fora la cítara,
Perquè estic sufocat i angoixós.

Entrellaçant-se a arbres i branques,
Dins la teva tranquil·la cambra,
Pugen, com per escales daurades,
Aquests sons, dins i fora.

I un bellíssim noiet
Singla per damunt valls i afraus,
Toca amb la seva vareta d’or,
Murmurejant en l’aire tebi.

I de forma meravellosa
Canta una cançó molt antiga
Que, en suaus cercles màgics,
Segueix la seva barqueta.

Ai, seduït per el dolç so,
Lluny, el vent amorós,
I a través de panys i parets el perceben,
Somiant, tots els formosos infants.

Nº3 Trinklied/Mentre un resta sobri

Any 1837

En clau de mi major

Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe

Solang man nüchtern ist

Solang man nüchtern ist,
Gefällt das Schlechte;
Wie man getrunken hat,
Weiß man das Rechte;
Nur ist das Übermaß
Auch gleich zuhanden:
Hafis, o lehre mich,
Wie du’s verstanden!

Denn meine Meinung ist
Nicht übertrieben:
Wenn man nicht trinken kann,
Soll man nicht lieben;
Doch sollt ihr Trinker euch
Nicht besser dünken:
Wenn man nicht lieben kann,
Soll man nicht trinken.

Mentre un resta sobri

Mentre un resta sobri,
Li plau el que és dolent;
Quan un ha begut
Se sap el que és correcte;
Però també l’excés és a tocar de les mans:
Hafis, oh, ensenya’m com ho entens això!

Car el meu parer no és pas exagerat:
Qui no pot beure no hauria d’estimar;
Però vosaltres bevedors
No ho podríeu pensar millor:
Qui no pot estimar no hauria de beure.

Nº4 Abschiedstafel/Penya de comiat

Any 1844

En clau de re major

Llibretista.- Joseph Karl Benedikt, Freiherr von Eichendorff

Abschiedstafel

So rückt denn in die Runde!
Es schleicht die Zeit im Dunkeln,
Sie soll uns rüstig finden
Und heiter, stark und gut!
Gar viel ist zu vollbringen,
Gar Vieles muß mißlingen.
So mag die letzte Stunde
Nachleuchten uns und funkeln!
Wo unsre Pfad’ sich winden,
Wir sind in Gottes Hut.

Dem Bruder meines Lebens,
Der, fern, mit mir zusammen,
Sei denn aus Herzensgrunde
Das erste Glas gebracht!
Ich brauch’ ihn nicht zu nennen,
Er aber wird mich kennen.
Viel Land trennt uns vergebens,
Ihm soll dies Wort, die Stunde,
Durch alle Adern flammen,
Wie ich an Ihn gedacht!

Zu dir nun, heitre Schöne,
Wend’ ich mich voll Gedanken.
Wie sie zu Dir sich wenden,
Muß ich so fröhlich sein.
So weit Poeten wohnen,
So weit der Wälder Kronen,
So weit kunstreiche Töne
Die heiteren Gedanken
Und Himmelsgrüße senden:
Ist Alles mein und Dein.

Laß nie die Schmach mich sehen,
Daß auch Dein Herz, der Lüge
Des andern Volks zum Raube,
Bereuend feig und hohl,
An Licht und Schmuck mag zagen!
Nicht wahr ist, was sie sagen:
Daß Lieb’ und Lust vergehen,
Nicht wahr, daß uns betrüge
Der schöne, freud’ge Glaube,
Und also lebe wohl!

Ihr aber, klug’ Gesellen,
Die hier mit in dem Kreise,
Wie quält Ihr mich seit Jahren
Mit weisem Rath und Wort.
Stoßt an, es sei vergessen!
Im Meere, ungemessen
Sind viele tausend Wellen
Und tausend Schiffe fahren,
Ein jedes seine Reise,
Komm’ jedes in seinen Port!

Vom Berg’ hinabgewendet,
Seh’ ich die Ströme, Zinnen,
Der Liebsten Schloß darunter –
Nun, Morgenlohe, hülle
In Glorie dein Reich!
Dir, tieflebend’ge Fülle,
Schleudr’ ich das Glas hinunter,
Mir schwindeln alle Sinnen,
So wend’ ich mich geblendet,
Gott segne Dich und Euch.

Penya de comiat

Així que entra a la ronda!
El temps s’arrossega a les fosques,
Ens hauria de trobar alerta
I alegre, fort i bo!
Hi ha molt per aconseguir,
Moltes coses estan destinades a fallar.
Així que l’última hora
Ens brilla i brilla!
On els nostres camins serpenten,
Estem a la cura de Déu.

El germà de la meva vida,
El, lluny, amb mi,
[A menys que] del cor
El [primer] got portat!
No necessito posar-li un nom
Però em coneixerà.
Molta terra ens separa en va,
A ell li serà aquesta paraula, l’hora,
Flama per totes les venes,
Com vaig pensar en ell!

A tu ara, bellesa alegre,
Em giro a mi mateix plena de pensaments.
Quan es dirigeixen cap a tu,
He de ser tan feliç.
Pel que fa als poetes,
Fins a la corona del bosc,
Fins aquí tons artístics
Els pensaments alegres
I envia salutacions celestials:
Tot és meu i teu.

No em deixis veure mai la vergonya
Que el teu cor també és mentida
Per la presa de les altres persones,
[Repentiment covard i buit,
La llum i la decoració poden ser tímids!]
El que diuen no és cert:
Que l’amor i el desig s’esvaeixen,
No és cert que estem fent trampes?
La bella i alegre fe,
I així adéu bé!

Però vosaltres, intel·ligents,
Els del cercle aquí,
Com m’has turmentat durant anys
Amb consells i paraules savis.
Brindis, que s’oblidi!
Al mar, sense mesurar
Són molts milers d’ones
I mil vaixells naveguen,
Cadascú té el seu viatge,
Vine cadascú al seu port!

Baixat de la muntanya,
Veig els rierols, els merlets,
El castell de la persona estimada a sota –
Bé, foc del matí, tapeu-vos
En glòria el teu regne!
A tu, plenitud profunda,
Llanço el vidre cap avall,
Tots els meus sentits estan marejats,
Així que em quedo cec,
Déu et beneeixi a tu i a tu.

4 Lieder Opus 76

Per TTBB

Any 1837/47

Das Lied vom braven Mann

Any 1837

Llibretista.-Heinrich Heine

Nº2 Rheinweinlied

Any 1844

Llibretista.-Georg Herwegh

Nº3 Lied für die Deutschen in Lyon

Any 1846

LLibretista.-Heinrich Wilhelm Stolze

Nº4 Comitat: Nun zu guter Letzt

Any 1847

LLibretista.-August Heinrich Hoffmann von Fallersleben

6 Lieder Opus 88

Per a 4 veus (SATB) i cor mixte

1839/47

Nº1 Neujahrslied/Cançó d’any nou

Any 1844

Llibretista.-Johann Peter Hebel

Neujahrslied

Mit der Freude zieht der Schmerz
Traulich durch die Zeiten,
Schwere Stürme, milde Weste,
Bange Sorgen, frohe Feste
Wandeln sich zur Seiten.

Und wo manche Thräne fällt,
Blüht auch eine Rose,
Schon gemischt, noch eh’ wir’s bitten,
Ist für Thronen und für Hütten
Schmerz und Lust im Loose.

War’s nicht so im alten Jahr?
Wird’s im neuen enden?
Sonnen wallen auf und nieder,
Wolken geh’n und kommen wieder,
Und kein Wunsch wird’s wenden.

Gebe denn, der über uns
Wägt mit rechter Waage,
Jedem Sinn für seine Freuden,
Jedem Mut für seine Leiden,
In die neuen Tage.

Jedem auf des Lebens Pfad
Einen Freund zur Seite,
Ein zufriedenes Gemüthe,
Und zu stiller Herzensgüte
Hoffnung in’s Geleite.

Cançó d’any nou

Amb la joia viatja el dolor
Íntimament units a través dels temps,
Severes tempestes, suaus vents de ponent,
Penes angoixants, festes alegres,
Caminen una a costat de l’altra.

I allà on cauen moltes llàgrimes,
Floreixen també les roses,
Ja aplegats, encara abans que els hi demanem,
La pena i el goig són en el destí
De palaus i barraques.

És que no era així en el passat any?
Deixarà de ser-ho en el nou?
Sols surten i es ponen,
Núvols passen i tornen
I cap desig ho pot fer canviar.

Vulgui donar doncs, el qui és damunt tots nosaltres,
I mesura amb justes balances,
Sentit a tots per llurs joies,
Coratge a tots per llurs sofrences en els nous dies.

Donar a tots en el camí de la vida
Un amic a llur costat, un ànim acontentat,
I, per a una plàcida bondat del cor,
Esperança com acompanyament.

Nº2 Der Glückliche/Felicitat d’amor

Any 1843

Llibretista.-Joseph von Eichendorff

Ich hab’ ein Liebchen lieb recht von.

Ich hab’ ein Liebchen lieb recht von Herzen,
Hellfrische Augen hat’s wie zwei Kerzen,
Und wo sie spielend streifen das Feld,
Ach, wie so lustig glänzet die Welt!

Wie in der Waldnacht zwischen den Schlüften
Plötzlich die Täler sonnig sich klüften,
Funkeln die Ströme, rauscht himmelwärts
Blühende Wildnis – so ist mein Herz!

Wie vom Gebirge ins Meer zu schauen,
Wie wenn der Seefalk, hangend im Blauen,
Zuruft der dämmernden Erd’, wo sie blieb? –
So unermesslich ist rechte Lieb’!

Felicitat d’amor

Tinc un amor que estimo de tot cor,
Ella té els ulls lluminosos com dues candeles
I on ells, juganers, acaronen el camp,
Ai! Que joiós llueix el món!

Tal com de nit en el bosc entre les gorges
De sobte les valls s’obren al sol,
Centellegen els rius i remoreja vers el cel
La natura florida -així és el meu cor!

Com mirar el mar des de les muntanyes,
Com quan el falcó marí surant en l’atzur
Crida a l’hora baixa: on és la terra? –
Així d’incommensurable és el ver amor!

Nº3 Hirtenlied/Oh hivern, malvat hivern

Any 1839

Llibretista.-Johann Ludwig Uhland

Hirtenlied

O Winter, schlimmer Winter,
Wie ist die Welt so klein!
Du drängst uns all’ in die Täler,
In die engen Hütten hinein.

Und geh’ ich auch vorüber
An meiner Liebsten Haus,
Kaum sieht sie mit dem Köpfchen
Zum kleinen Fenster heraus.

Und nehm ich’s Herz in die Hände
Und geh hinauf ins Haus:
Sie sitzt zwischen Vater und Mutter,
Schaut kaum zu den Äuglein heraus.

O Sommer, schöner Sommer,
Wie wird die Welt so weit!
Je höher man steigt auf die Berge,
Je weiter sie sich verbreit’t.

Und stehest du auf dem Felsen,
Traut’ Liebchen! ich rufe dir zu.
Die Halle sagen es weiter,
Doch Niemand hört es als du.

Und halt’ ich dich in den Armen
Auf freien Bergeshöh’n:
Wir seh’n in die weiten Lande,
Und werden doch nicht geseh’n.

Oh hivern, malvat hivern

Oh hivern, malvat hivern,
Que n’és de petit el món!
Tu ens empenys a tots vers la vall,
Cap dins a les petites cabanes.

I si jo passo davant la casa de la meva estimada,
A penes veig el seu petit cap
Esguardant a la seva finestra.

I si em veig amb cor, pujo a casa seva;
Ella seu entre el pare i la mare
I amb els seus petis ulls a penes em mira.

Oh estiu, formós estiu, que ampli s’esdevé el món!
Com més alt hom puja a la muntanya, més vast s’estén.

I si tu estiguessis damunt d’una roca,
Estimada meva! Et cridaria.
L’eco ho faria ressonar al lluny,
Però ningú més que tu ho sentiria.

I si t’agafés amb els meus braços
A la lliure alçària de la muntanya,
Esguardaríem la vasta contrada,
Però ningú ens podria veure.

Nº4 Die Waldvögelein/Vine anem a passejar

>

Any 1843

Llibretista.-. Christian Wilhelm von Schütz

Die Waldvögelein

Kommt, laßt uns geh’n spazieren
Durch den vielgrünen Wald!
Die Vögel musizieren,
Daß Berg und Tal erschallt.

Wohl dem, der frei kann singen,
Wie du, du Volk der Luft,
Und seine Stimme schwingen
Zu dem, auf den er hofft.

Wohl jedem, der frei lebet
Wie du, du leichte Schar,
In Trost und Frieden schwebet
Und außer aller Fahr.

Vine anem a passejar

Vine, anem a passejar al bosc amb molts colors del verd,
Els ocells fan la música,
Que ressona a la muntanya i la vall.

Feliç aquell que pot cantar lliure
Com tu, poblador de l’aire,
I fer arribar la seva veu a qui ell espera.

Feliç aquell que viu en llibertat com tu, estol lleuger,
Que sura en confiança i pau
I està fora de tot perill.

 Nº5 Deutschland/Alemanya

Any 1847

Llibretista.-Emanuel Geibel

Durch tiefe Nacht ein Brausen zieht

Durch tiefe Nacht ein Brausen zieht,
Und beugt die knospenden Reiser,
Im Winde klingt ein altes Lied,
Das Lied vom deutschen Kaiser.

Mein Sinn ist wild, mein Sinn ist schwer,
Ich kann nicht lassen vom Lauschen;
Es klingt, als zög’ in den Wolken ein Heer,
Es klingt wie Adlers Rauschen.

Viel tausend Herzen sind entfacht
Und harren wie das meine,
Auf allen Bergen halten sie Wacht,
Ob rot der Tag erscheine.

Deutschland, die schön geschmückte Braut,
Schon schläft sie leis’ und leiser
Wann weckst du sie mit Trompetenlaut,
Wann führst du sie heim, mein Kaiser!

Un soroll rugent arriba per la nit profunda

Un soroll rugent arriba per la nit profunda,
I doblega els brots en flor,
Una vella cançó sona al vent,
La cançó de l’emperador alemany.

La meva ment és salvatge, la meva ment és pesada,
No puc parar d’escoltar;
Sembla com si hi hagués un exèrcit als núvols,
Sembla el murmuri d’Adler.

Molts milers de cors s’encenen
I espera com el meu,
Vigilen totes les muntanyes,
Si el dia apareix vermell.

Alemanya, la núvia bellament decorada,
Ella ja està dormint suaument i més tranquil·la…
Quan els despertaràs amb el so d’una trompeta,
Quan els portaràs a casa, emperador meu!

Nº6 Der wandernde Musikant/A través dels camps i les fagedes

Any 1840

Llibretista.-Joseph von Eichendorff

Der wandernde Musikant

Durch Feld und Buchenhallen,
bald singend, bald fröhlich still,
recht lustig sei vor allen,
wer’s Reisen wählen will.

Wenn’s kaum im Osten glühte,
die Welt noch still und weit:
da weht recht durchs Gemüte
die schöne Blütenzeit !

Der Lerch’ als Morgenbote
sich in die Lüfte schwingt,
eine frische Reisenote
durch Wald und Herz erklingt.

O Lust, vom Berg zu schauen
weit über Wald und Strom,
hoch über sich den blauen
tiefklaren Himmelsdom !

Vom Berge Vöglein fliegen
und Wolken so geschwind,
Gedanken überfliegen
die Vögel und den Wind.

Die Wolken ziehn hernieder,
das Vöglein senkt sich gleich,
Gedanken gehn und Lieder
fort bis ins Himmelreich.

A través dels camps i les fagedes

A través dels camps i les fagedes,
Adés cantant, adés alegrament silenciós,
Per damunt de tot, ben joiós,
És qui ha escollit de viatjar.

Quan tot just vermelleja a llevant,
El món és encara tranquil i ampli:
Llavors alena a l’esperit
El joliu temps de les flors!

L’alosa, missatgera del matí, aixeca el vol,
Una tonada viatgera ressona
A través del bosc i del cor.

Oh goig de mirar des de la muntanya,
Lluny, per damunt de boscos i rius,
I a dalt la blava, diàfana cúpula del cel!

De la muntanya, els ocells
I els núvols volen rabent,
Però els pensaments sobrevolen
Els ocells i el vent.

Els núvols volen cap avall,
Igualment, l’ocellet davalla,
Però els pensaments i els cants
S’enlairen fins al regne dels cels.

Opus 100

Any 1839/44

Per SATB i cor mixte

Primera publicació el 1852 a Leipzig i a  Londres

Nº1 Andenken,/Arreu verdegen els arbres

Any 1844

Llibretista.-. August Heinrich Hoffmann von Fallersleben

Die Bäume grünen überall

Die Bäume grünen überall,
Die Blumen blühen wieder,
Und wieder singt die Nachtigall
Nun ihre alten Lieder.
O glücklich, wer noch singt und lacht,
Dass auch der Frühling sein gedacht!

Froh wollt’ ich sein in Wald und Feld
Und mit den Vögeln singen,
Und wie die ganze Frühlingswelt
Nach Lust und Freude ringen.
Was soll mir Blüt’ und Nachtigall?
Du fehlst mir, fehlst mir überall.

O liebes Herz, und soll ich dich
Nun nimmer wiedersehen,
So mag der Frühling auch für mich
Mit Blüt’ und Sang vergehen.
Was soll der Frühling doch für mich,
Was ist ein Frühling ohne dich!

Arreu verdegen els arbres

Arreu verdegen els arbres,
les flors brosten de nou,
I el rossinyol torna a cantar ara
Les seves velles cançons.
Oh, feliç qui encara canta i riu,
Perquè la primavera també ha pensat en ell!

Alegre, jo voldria anar pels boscos i els camps
I cantar amb els ocells,
I com el món sencer a primavera maldar pel goig i la joia.
Què signifiquen per a mi les flors i el rossinyol?
Tu em manques, em manques a tot arreu.

Oh cor estimat, si ara no et puc tornar a veure mai més,
Llavors, per a mi la primavera
Amb les flors i els cants podria bé desaparèixer.
Què significa per a mi la primavera,
Què és una primavera sense tu!

Nº2 Lob des Frühlings/Lloança de la primavera

Any1843

Llibretista.-Ludwig Uhland

Lob des Frühlings

Saatengrün, Veilchenduft,
Lerchenwirbel, Amselschlag,
Sonnenregen, linde Luft!

Wenn ich solche Worte singe,
Braucht es dann noch großer Dinge,
Dich zu preisen, Frühlingstag?

Lloança de la primavera

Brots verds, flaire de violetes,
Renou d’aloses, trinat de merles,
Sol i pluja, oreig suau!

Quan canto aitals paraules,
Calen encara coses més grans
Per lloar-te, dia de primavera?

Nº3 Frühlingslied/Vull anar a través de muntanyes i valls

Any 1844

Llibretista.-August Heinrich Hoffmann von Fallersleben

Frühlingslied

Berg und Thal will ich durchstreifen
In der Frühlingstage Pracht,
Wo auf Wiesen und in Wäldern
Die verjüngte Schöpfung lacht.

In das Wonnemeer der Düfte,
Das aus allen Blüthen quillt,
Will ich ganz mich untertauchen
Bis der Seele Durst gestillt.

Bis ich selber untergehe
In der Blüthen Balsamduft,
Und aus dir verjüngt erstehe
Du geliebte Frühlingsluft.

Vull anar a través de muntanyes i valls

Vull anar a través de muntanyes i valls
En l’esplendor dels dies de primavera,
Allà, on a les prades i boscos,
Somriu l’univers rejovenit.

Dins del delectable mar de les flaires
Que brollen de totes les flors,
M’hi vull submergir completament
Fins que es calmi la set de la meva ànima.

Fins que jo mateix m’enfonsi
En la flaire balsàmica de les flors,
I que de tu, rejovenit sorgeixi,
De tu, estimat oreig de primavera.

Nº4 Im Wald/Oh bosc, tu, font de frescor

Any 1839

Llibretista.-Heinrich Weismann (El text de l’autor encara no s’ha comparat amb una font primària)

Im Wald

O Wald, du kühlender Bronnen,
wie labst du die lechzende Brust!
Vom sengenden Brande der Sonnen
lädst du zu erfrischender Lust.

Und ruh’n wir beschattet von Zweigen,
das Auge zum Äther gewandt,
so scheint sich der Himmel zu neigen,
kühl weht’s wie aus himmlischem Land.

O Wald, du Tempel der Töne,
hoch wölbt sich dein grünendes Dach,
hell klingt in verdoppelter Schöne
Gesang in den Wipfeln noch nach.

Und rührt uns beim Klange der Lieder
des Gottes allmächtiger Hand,
dann säuselt’s aus Zweigen hernieder,
wie Träume aus himmlischem Land.

Oh bosc, tu, font de frescor

Oh bosc, tu, font de frescor,
Com reconfortes el pit assedegat!
De la xardor abrusadora del sol
Ens invites a un refrescant delit.

I quan reposem a l’ombra de les branques,
Els ulls adreçats vers l’èter,
Sembla que el cel s’apropi
I que una fresca brisa bufi d’un país celestial.

Oh bosc, tu, temple de les melodies,
Ben alta s’estén la teva volta verdejant,
Clars ressonen encara, en redoblada formosor,
Els cants a les teves capçades.

I quan, al sentir el so de les cançons,
Ens frega la mà totpoderosa de Déu,
Llavors davallen xiuxiuejant de les branques,
Com somnis d’un país celestial.

Opus 116 Trauergesang/Cant funebre

Any 1845

Per a cors seculars; Cors; Per a cor mixt

Llibretista.-Friedrich Aulenbach

Trauergesang

Sahst du ihn hernieder schweben
in der Morgenröthe Lichtgewand?
Palmen strahlten in des Engels Hand;
sein Berühren trennt des Geistes Leben
von der Erdenhülle schwerem Band.

Wem, o Engel, rufet dein Erscheinen?
Sag, wem gilt dein Flug so ernst und hehr?
Was erblick’ ich! Aller Augen weinen,
ach, ihr Liebling ist nicht mehr!

Lächelnd schlief er ein, des Himmels Frieden
strahlt vom vielgeliebten Angesicht,
und die Mien’, in der sein Geist hienieden
sich verklärt, verließ ihn sterbend nicht.

Cant funebre

L’has vist davallar surant
En la lluminosa vestidura de l’aurora?
Les palmes resplendeixen a la mà de l’àngel;
El seu frec separa la vida de l’esperit
Del feixuc vincle de l’embolcall de la terra.

A qui, oh àngel, crida la teva aparició?
Digues, a qui s’adreça el teu vol tan formal i noble?
Què veig! Tots els ulls ploren,
Ai, el seu estimat ha perdut la vida!

Somrient, es va adormir, la pau del cel
Resplendeix del seu rostre tan estimat
I el semblant, en el que el seu esperit aquí a la terra
Es transfigurà, no l’ha deixat al morir.

4 Lieder Opus 120

Any 1820/47?

Per a cor masculí  TTBB

Nº1 Jagdlied/Cançó de caça

Any 1837

Llibretista.-Sir Walter Scott

Jagdlied

Auf, ihr Herrn und Damen schön!
Tag schon wird es auf den Höh’n,
Und die muntre Jagd ist da,
Falk und Hund und Pferd sind nah.
Hundgebell und Hörnerschall
Tönet laut schon überall,
Alles jubelt auf den Höh’n,
Auf ihr Herrn und Damen schön.

Auf, ihr Herrn und Damen schön!
Nebel schwindet af den See’n,
Und der Thau erglänzet hell.
Klarer rinnt des Baches Well,
Waidmann jagte durch die Flur,
Suchte schon des Wildes Spur,
Hört der Hörner rauh’ Getön,
Auf, ihr Herrn und Damen schön!

Lauter schallt das Horngetön!
Auf, ihr Herrn und Damen schön,
Keine Jugendfreude weilt,
Rasch von dannen Alles eilt,
Wackrer Jäger ist die Zeit,
Nicht den Hirsch im Laufe scheut,
D’rum wie Tag graut auf den Höh’n,
Auf, ihr Herrn und Damen schön!

Cançó de caça

Vinga, vosaltres cavallers i dames gentils!
Ja es fa de dia a les muntanyes,
I és l’hora de l’alegre cacera,
Els falcons, gossos i cavalls s’apropen.
La lladradissa dels gossos i el so dels corns
Ja ressonen ben fort arreu,
Tothom llança crits de joia a les muntanyes,
Vinga, vosaltres cavallers i dames gentils.

Vinga, vosaltres cavallers i dames gentils!
La boira s’esvaeix als llacs,
I lluminosa resplendeix la rosada.
Més clares corren les ones dels rierols,
Els caçadors fan la batuda als camps,
Ja cerquen el rastre de la caça,
Se sent el ronc so dels corns,
Vinga, vosaltres cavallers i dames gentils!

Més fort ressona el so dels corns!
Vinga, vosaltres cavallers i dames gentils,
La joia de la joventut no té aturador,
Rabent tots se’n van d’aquí,
És l’hora del brau caçador
Que no recela del cérvol que corre,
Així doncs, ara que el dia ja apunta a les muntanyes,
Vinga, vosaltres cavallers i dames gentils!

Nº2 Morgengruss des Thüringer Sängerbundes/Salutació matinal de la colla de cantaires de Turíngia

Any 1847

Llibretista.- Johann Georg Heinrich Christian Schwerdt

Morgengruss des Thüringer Sängerbundes

Seid gegrüsset, traute Brüder,
Sei gegrüsst, du liebe Stadt,
Die zum schönen Fest der Lieder
Diesen Kreis versammelt hat.
Fahnen wehen durch’s Gedränge,
Blicke fliegen hin und her,
Und des Festes Jubelklänge
Wogen durch des Volkes Meer.

Feierlich in weiter Runde
Harrt der Sänger bunte Kreis
Und es strömt aus jedem Munde
Liedesgruss und Dank und Preis.
Heil dem Herrscher dieser Gauen,
Segen über jedes Haus,
Gruss den Freunden, und den Frauen
Einen vollen Liederstrauss.

Also schlingt um alle Herzen
Sich der Treue Zauberband,
Und es schweigen Gram und Schmerzen,
Denn die Freude zog in’s land.
Und des Himmels Gnade spende
Einen schönen, frohen Tag,
Dass der Anfang und das Ende
Glücklich sein und bleiben mag.

Salutació matinal de la colla de cantaires de Turíngia

Salutacions, estimats germans,
Salutacions, estimada ciutat
Que, per a la bella festa dels cants,
Ha reunit aquesta colla.
Les senyeres onegen entre la multitud,
Els esguards van i vénen,
I les aclamacions de la festa
Ondulen en el mar de la gentada.

Solemne, en un ampli cercle,
Roman la bigarrada colla de cantaires
I de totes les boques brollen
Cants de salutació, d’agraïment i de lloança.
Visques per al sobirà d’aquestes contrades,
Benediccions per a totes les cases,
Salutacions per als amics, i per a les dames,
Un reblert ramell de cançons.

D’aquesta manera s’enllaça a tots els cors
El màgic vincle de la fidelitat
I emmudeixen les penes i els dolors,
Car la joia s’ha instal·lat al país,
I que la gràcia del cel ens doni
Un formós i alegre dia,
Que el començament i el final
Siguin feliços i restin així.

Nº3 Im Süden/A les terres del sud

Any 1837

Llibretista.- Franz von Bernus

Im Süden

Süße Düfte,
Milde Lüfte
Freundlich uns umzieh’n,
Laue Winde,
Die gelinde
Unsre Segel bläh’n.

Und vom Haine
Tönen reine
Sanfte Melodie’n,
Die bald schwellen
Mit den Wellen,
Bald vorüberzieh’n.

Schöner Süden,
Kannst du Frieden
In die Seele streu’n?
Kannst du geben,
Was das Leben
Wahrhaft kann erfreu’n?

A les terres del sud

Dolces flaires oreigs suaus
Amicalment ens envolten,
Càlids vents que suaument
Inflen les nostres veles.

I del boscatge ressonen pures,
Dolces melodies que ara s’acreixen
Amb les onades i adés passen de pressa.

Formoses terres del sud,
Podríeu sembrar la pau a l’ànima?
Podríeu donar el que veritablement pot alegrar la vida?

Nº4 Zigeunerlied/Soc boira, soc neu profunda

Any 1822

Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe

Zigeunerlied

Im Nebelgeriesel, im tiefen Schnee,
Im wilden Wald, in der Winternacht,
Ich hörte der Wölfe Hungergeheul,
Ich hörte der Eulen Geschrei:
Wille wau wau wau!
Wille wo wo wo!
Wito hu!

Ich schoß einmal eine Katz’ am Zaun,
Der Anne, der Hex’, ihre schwarze Katz’;
Da kamen des Nachts sieben Wehrwölf’ zu mir,
Es waren sieben Weiber vom Dorf.
Wille wau wau wau!
Wille wo wo wo!
Wito hu!

Ich kannte sie all’, ich kannte sie wohl
Die Anne, die Ursel, die Käth’,
Die Liese, die Barbe, die Ev’, die Beth’;
Sie heulten im Kreise mich an.
Wille wau wau wau!
Wille wo wo wo!
Wito hu!

Da nannt’ ich sie alle beim Namen laut:
Was willst du, Anne? was willst du, Beth?
Da rüttelten sie sich, da schüttelten sie sich
Und liefen und heulten davon.
Wille wau wau wau!
Wille wo wo wo!
Wito hu!

Soc boira, soc neu profunda

A la boira, a la neu profunda,
Al bosc salvatge, a la nit d’hivern,
Vaig sentir els udols de fam dels llops,
Vaig sentir els mussols xiular:
Wow wow wow!
Voluntat on on on!
Wito hu!

Una vegada vaig disparar a un gat a la tanca,
Anne, la bruixa, el seu gat negre;
Aleshores set homes llop van venir a mi a la nit,
Hi havia set dones del poble.
Wow wow wow!
Voluntat on on on!
Wito hu!

Els coneixia tots, els coneixia bé
Anne, Ursel, Käth,
Liese, Barbe, Ev’, Beth’;
Em van udolar en cercles.
Wow wow wow!
Voluntat on on on!
Wito hu!

Llavors els vaig cridar a tots pel seu nom en veu alta:
Què vols, Anne? Què vols, Beth?
Després es van sacsejar, després es van sacsejar
I va córrer i va plorar.
Wow wow wow!
Voluntat on on on!
Wito hu!