FELIX MENDELSSOHN BARTHOLDY Lieder Opus 57

6 Lieder Opus 57

Any 1837/42

Dedicats versió alemanya i francesa a Livia Frege

Versió anglesa Charlotte Helen Dolby

1 Altdeutsches Lied/Cançó antiga alemanya

Any 1839

Llibretista.-Heinrich Schreiber

Per a veu i piano

Altdeutsches Lied

Es ist in den Wald gesungen,
Wenn ich der mein Leiden sage,
Die mein Herz mir hat bezwungen;
Sie hört nicht auf meine Klage.

Mir ist wie der Nachtigall,
Die so viel vergeblich singet,
Und ihr doch am Ende bringet
Lauter Schmerz ihr süßer Schall.

Was nützt in dem wilden Walde
Kleiner Vögelein Gesang,
Und ihr Tönen mannichfalte,
Wer sagt ihrem Singen Dank?

Stille bleibt der wilde Wald,
Und die Hirsche weiter ziehen,
Hören nicht den Ton im Fliehen,
Der so ganz umsonst verhallt.

Cançó antiga alemanya

Es canta al bosc,
Si li dic el meu sofriment,
Que el meu cor ha vençut;
Ella no escolta la meva queixa.

Em sento com un rossinyol,
Qui canta tant en va,
I tanmateix ho portes al final
Dolor fort, el seu so dolç.

De què serveix al bosc salvatge?
Ocellets cantant,
I els seus molts plecs de tons,
Qui li agraeix el cant?

El bosc salvatge roman en silenci,
I el cérvol segueix endavant,
No escoltis el so mentre fuges,
Això s’esvaeix completament en va.

2 Hirtenlied/Oh hivern, malvat hivern

Any 1839

Llibretista.- Ludwig Uhland

Per a veu i piano

Hirtenlied

O Winter, schlimmer Winter,
Wie ist die Welt so klein!
Du drängst uns all’ in die Täler,
In die engen Hütten hinein.

Und geh’ ich auch vorüber
An meiner Liebsten Haus,
Kaum sieht sie mit dem Köpfchen
Zum kleinen Fenster heraus.

Und nehm ich’s Herz in die Hände
Und geh hinauf ins Haus:
Sie sitzt zwischen Vater und Mutter,
Schaut kaum zu den Äuglein heraus.

O Sommer, schöner Sommer,
Wie wird die Welt so weit!
Je höher man steigt auf die Berge,
Je weiter sie sich verbreit’t.

Und stehest du auf dem Felsen,
Traut’ Liebchen! ich rufe dir zu.
Die Halle sagen es weiter,
Doch Niemand hört es als du.

Und halt’ ich dich in den Armen
Auf freien Bergeshöh’n:
Wir seh’n in die weiten Lande,
Und werden doch nicht geseh’n.

Oh hivern, malvat hivern

Oh hivern, malvat hivern,
Que n’és de petit el món!
Tu ens empenys a tots vers la vall,
Cap dins a les petites cabanes.

I si jo passo davant
La casa de la meva estimada,
A penes veig el seu petit cap
Esguardant a la seva finestra.

I si em veig amb cor, pujo a casa seva;
Ella seu entre el pare i la mare
I amb els seus petis ulls a penes em mira.

Oh estiu, formós estiu,
Que ampli s’esdevé el món!
Com més alt hom puja a la muntanya, més vast s’estén.

I si tu estiguessis damunt d’una roca,
Estimada meva! Et cridaria.
L’eco ho faria ressonar al lluny,
Però ningú més que tu ho sentiria.

I si t’agafés amb els meus braços
A la lliure alçària de la muntanya,
Esguardaríem la vasta contrada,
Però ningú ens podria veure.

3 Suleika/Que vol dir tot aquest enrenou?

Any 1837

Llibretista.- Marianne von Willemer

Per a veu i piano

Suleika

Was bedeutet die Bewegung?
Bringt der Ost mir frohe Kunde?
Seiner Schwingen frische Regung
Kühlt des Herzens tiefe Wunde.

Kosend spielt er mit dem Staube,
Jagt ihn auf in leichten Wölkchen,
Treibt zur sichern Rebenlaube
Der Insecten frohes Völkchen.

Lindert sanft der Sonne Glühen,
Kühlt auch mir die heißen Wangen,
Küßt die Reben noch im Fliehen,
Die auf Feld und Hügel prangen.

Und mir bringt sein leises Flüstern
Von dem Freunde tausend Grüße]8;
Eh noch diese Hügel düstern
Grüßen mich wohl tausend Küsse.

Und so kannst du weiter ziehen!
Diene Freunden und Betrübten.
Dort wo hohe Mauern glühen,
Find’ ich bald den Vielgeliebten.

Ach, die wahre Herzenskunde,
Liebeshauch, erfrischtes Leben
Wird mir nur aus seinem Munde,
Kann mir nur sein Athem geben.

Que vol dir tot aquest enrenou?

Què vol dir tot aquest enrenou?
Em porta bones notícies el vent de llevant?
El fresc impuls de les seves ales
Enfreda les ferides del meu cor.

Acariciant, juga amb la pols,
La fa enlairar com petits núvols lleugers,
Mena, vers el segur fullatge de la vinya,
El joiós eixam d’insectes.

Assuauja dolçament la xardor del sol
I refresca també les meves galtes ardents,
Tot fugint, besa les vinyes
Que resplendeixen pels camps i els tossals.

I el seu suau xiuxiueig em porta
Milers de salutacions de l’amic;
Abans que aquests tossals fosquegin,
Milers de besos em saludaran encara.

I així pots anar fent el teu camí!
Al servei dels amics i dels entristits.
Allà, on altes muralles vermellegen,
Trobaré aviat el meu estimat.

Ai!, el veritable missatge del cor,
l’hàlit d’amor, de vida renovellada,
Només em pot arribar de la seva boca,
Només me’l pot donar el seu alè.

4 O Jugend, o schöne Rosenzeit/Oh joventut, oh bell temps de les roses

Any 1841

Llibretista.- Cançó popular, recollida per Anton Wilhelm Florentin von Zuccalmaglio

Per a veu i piano

O Jugend, o schöne Rosenzeit

Von allen schönen Kindern auf der Welt
Mir eines doch am meisten wohlgefällt;
Es hat ein rot Mündlein und dunkelbraunes Haar;
Wohl will ich es lieben auch ganz und gar.

Die Grübchen in den Wangen,
Das Grübchen in dem Kinn,
Drin war mich gleich gefangen
Mein ganzer leichter Sinn,

Und in die blauen Augen,
Seh’ ich da recht hinein,
Da möcht’ ich mein Lebtag
Gefangen drin sein!

O Jugend, o schöne Rosenzeit!
Die Wege, die Stege sind mit Blumen bestreut;
Der Himmel steht offen, man schaut die Engelein.
O könnt’ ich, Herzliebsten, stets bei dir sein!

Oh joventut, oh bell temps de les roses

De totes les belles criatures de la terra,
Una d’elles és la que més m’agrada;
Té una boca vermella i cabells castanys;
Segur que l’estimaré del tot per sempre.

Els clotets a les seves galtes, el clotet al mentó,
A dins varen restar captius
Els meus lleugers, enters sentits,

I a dins dels seus ulls blaus
Faig entrar el meu esguard,
Allí voldria restar captiva
Tots els dies de la meva vida!

Oh joventut, oh bell temps de les roses!
Els camins, les passeres estan coberts de flors;
El cel roman obert, hom pot veure els àngels.
Oh, estimat, si pogués restar amb tu per sempre!

5 Venetianisches Gondellied/Quan a través de la piazetta

Any 1842

Llibretista.-Thomas Moore

Per a veu i piano

Venetianisches Gondellied

Wenn durch die Piazetta
Die Abendluft weht,
Dann weißt du, Ninetta,
Wer wartend hier steht.
Du weißt, wer trotz Schleier
Und Maske dich kennt,
Wie Amor die Venus
Am Nachtfirmament.

Ein Schifferkleid trag’ ich
Zur selbigen Zeit,
Und zitternd dir sag’ ich:
„Das Boot liegt bereit!
O, komm’! jetzt, wo Lune’n
Noch Wolken umziehn,
Laß durch die Lagunen,
Mein Leben, uns fliehn!“

Quan a través de la piazetta

Quan a través de la piazetta
Bufa l’aire del vespre,
Llavors tu saps, Ninetta
Qui espera aquí
Tu saps, qui malgrat el teu vel
I mascara, et coneix,
Com Amor coneix Venus
En el Firmament.

Porto un vestit de gondoler
A cada hora
I tremolant et dic:
La nostra barca està preparada!
Oh vine ara, mentre la lluna
Es coberta de núvols
Deixa que a través de les llacunes,
Estimada, llisquem!

6 Wanderlied/Arriba un aire tebi, blau i fluent

Any 1841

Llibretista.- Joseph von Eichendorff

Per a veu i piano

Wanderlied

Laue Luft kommt blau geflossen,
Frühling, Frühling soll es sein!
Waldwärts Hörnerklang geschossen,
Mut’ger Augen lichter Schein;
Und das Wirren bunt und bunter
Wird ein magisch wilder Fluß,
In die schöne Welt hinunter
Lockt dich dieses Stromes Gruß.

Und ich mag mich nicht bewahren!
Weit von Euch treibt mich der Wind;
Auf dem Strome will ich fahren,
Von dem Glanze selig blind!
Tausend Stimmen lockend schlagen;
Hoch Aurora flammend weht;
Fahre zu! ich mag nicht fragen,
Wo die Fahrt zu Ende geht.

Arriba un aire tebi, blau i fluent

Arriba un aire tebi, blau i fluent,
Primavera, ha de ser primavera!
Vers el bosc, el so dels corns és gitat,
L’esplendor lluminosa d’un ulls coratjosos
I el policrom garbull
Esdevé un màgic, salvatge riu,
En el formós món, allà baix,
Et sedueix la salutació del llimerol.

I no voldria pas estar-me’n!
El vent m’arrossega lluny de vosaltres;
Vull córrer damunt el corrent,
Venturosament encegat per l’esclat!
Mil veus captivants ressonen;
L’aurora altiva oneja flamejant;
Segueix endavant! I no goso preguntar
On acabarà el viatge.

6 Lieder Opus 71

Any 1842/47

1 Tröstung/Asserena’t, ànima meva

Any 1845

Llibretista.- August Heinrich Hoffmann von Fallersleben

Per a veu i piano

Tröstung

Werde heiter, mein Gemüte,
Und vergiß der Angst und Pein!
Groß ist Gottes Gnad’ und Güte,
Groß muß auch dein Hoffen sein.

Kommt der helle, gold’ne Morgen
Nicht hervor aus dunkler Nacht?
Lag nicht einst im Schnee verborgen
Tief des Frühlings Blütenpracht?

Durch die Finsterniß der Klagen
Bricht der Freude Morgenstern;
Bald wird auch dein Morgen tagen,
Gottes Güt’ ist nimmer fern!

Asserena’t, ànima meva

Asserena’t, ànima meva,
I oblida les pors i les penes!
Grans són la gràcia i la bondat de Déu,
Gran ha de ser també la teva esperança.

El clar i auri matí, és que no surt de la fosca nit?
No restava oculta al fons en la neu
L’esplendor de les flors de primavera?

A través de la foscor dels planys,
Esclata la joia de l’estel del matí;
Aviat clarejarà al teu matí,
Mai és lluny la bondat de Déu!

2 Frühlingslied/La primavera s’atansa amb un bramul

Any 1845

Llibretista.- Karl Klingemann

Per a veu i piano

Frühlingslied

Der Frühling naht mit Brausen,
Er rüstet sich zur Tat,
Und unter Sturm und Sausen
Keimt still die grüne Saat;
Drum wach, erwach, du Menschenkind,
Daß dich der Lenz nicht schlafend find’!

Tu ab die Wintersorgen,
Empfange frisch den Gast;
Er fliegt wie junger Morgen,
Er hält nicht lange Rast.
Die Knospe schwillt,
Die Blume blüht,
Die Stunde eilt,
Der Frühling flieht.
Drum wach, erwach, du Menschenkind,
Daß dich der Lenz nicht schlafend find’!

Dir armen Menschenkinde
Ist wund und weh ums Herz,
Auf, spreng getrost die Rinde,
Schau mutig frühlingswärts!
Es schmilzt das Eis, die Quelle rinnt,
Dir taut der Schmerz und löst sich lind.

Und wie die Vöglein leise
Anstimmen ihren Chor,
So schall auch deine Weise
Aus tiefster Brust hervor:
Bist nicht verarmt, bist nicht allein,
Umringt von Sang und Sonnenschein!

La primavera s’atansa amb un bramul

La primavera s’atansa amb un bramul,
Es prepara per a l’acció, i sota tempestes i bruels,
Les verdes llavors germinen tranquil·lament;
Així doncs desperta, desperta humana criatura,
Perquè la primavera no et trobi dormint!

Oblida les preocupacions de l’hivern, acull l’hostessa amb alegria;
Ella vola com el nou matí, no reposa gaire temps.
S’obren les poncelles, brosten les flors, l’hora s’apressa, vola la primavera.
Així doncs desperta, desperta humana criatura,
Perquè la primavera no et trobi dormint!

Pobres criatures humanes, teniu el cor ferit i dolorit,
Vinga, sortiu de la crosta, esguardeu la primavera amb coratge!
El glaç es fon, ragen les fonts, la teva pena es desfà i es dissol suaument.

I tal com els ocellets dolçament
Entonen llurs corals, així ressona la teva cançó
Des del més fons del teu pit: tu no ets pas pobre, tu no estàs sol,
Envoltat de cants i de llum del sol.

3 An die Entfernte/A la que és lluny

Any 1847

LLibretista.- Nikolaus Lenau

Per a veu i piano

An die Entfernte

Diese Rose pflück’ ich hier
In der fremden Ferne,
Liebes Mädchen, dir, ach dir,
Brächt’ ich sie so gerne!

Doch bis ich zu dir mag ziehn
Viele weite Meilen,
Ist die Rose längst dahin;
Denn die Rosen eilen.

Nie soll weiter sich in’s Land
Lieb’ von Liebe wagen,
Als sich blühend in der Hand
Läßt die Rose tragen;

Oder als die Nachtigall
Halme bringt zum Neste,
Oder als ihr süßer Schall
Wandert mit dem Weste.

A la que és lluny

Aquesta rosa l’he collit aquí, a la llunyania,
Noia estimada, a tu, ai, a tu de bon grat la portaria.

Però per poder arribar fins a tu
Hi ha moltes i llargues milles, la rosa es marciria
Car les roses no són duradores.

Mai ha de gosar l’enamorat
De restar més lluny del seu amor
Per tal de permetre portar-li una rosa encara florida.

O més lluny del que el rossinyol porta una tija al seu niu,
O del que el seu dolç cant
S’emporta el vent de ponent.

4 Schilflied/A l’estany d’aigües calmes resta

Any 1842

Llibretista.- Nikolaus Lenau

Per a veu i piano

Schilflied

Auf dem Teich, dem Regungslosen,
Weilt des Mondes holder Glanz,
Flechtend seine bleichen Rosen
In des Schilfes grünen Kranz.

Hirsche wandeln dort am Hügel,
Blicken in die Nacht empor;
Manchmal regt sich das Geflügel
Träumerisch im tiefen Rohr.

Weinend muß mein Blick sich senken;
Durch die tiefste Seele geht
Mir ein süßes Deingedenken,
Wie ein stilles Nachtgebet.

A l’estany d’aigües calmes resta

A l’estany d’aigües calmes resta
L’esclat encisador de la lluna,
Trenant llurs pàl·lides roses
En la verda garlanda del canyís.

Cérvols corren allà al tossal,
Alcen l’esguard a través de la nit;
De tant en tant ocells es belluguen
Somiejant al fons dels joncs.

Plorant, haig d’abaixar el meu esguard;
Al més profund de la meva ànima
Passa un pensament de tu,
Com una silent pregària nocturna.

5 Auf der Wanderschaft/Jo sortia de viatge vers un país llunyà

Any 1845

LLibretista.- Nikolaus Lenau

Per a veu i piano

Auf der Wanderschaft

Ich wandre fort ins ferne Land,
Noch einmal blickt’ ich um, bewegt,
Und sah, wie sie den Mund geregt,
Und wie gewinket ihre Hand.

Wohl rief sie noch ein freundlich Wort
Mir nach auf meinem trüben Gang,
Doch hört’ ich nicht den liebsten Klang,
Weil ihn der Wind getragen fort.

Daß ich mein Glück verlassen muß,
Du rauher, kalter Windeshauch,
Ist’s nicht genug, daß du mir auch
Entreißest ihren letzten Gruß?

Jo sortia de viatge vers un país llunyà

Jo sortia de viatge vers un país llunyà,
Encara un cop vaig mirar enrere, emocionat,
I vaig veure com ella movia la boca,
Com em deia adéu amb la mà.

Em devia cridar encara una paraula amical
En la meva trista marxa,
Però jo no vaig sentir aquell amorós ressò,
Perquè el vent se’l emportà.

Quan haig de deixar la meva felicitat,
Tu rude, fred brufol del vent,
No en tens prou, que també m’hagis d’arrabassar el seu darrer adéu?

6 Nachtlied/Cançó de la nit

Any 1845

Llibretista.- Joseph von Eichendorff

Per a veu i piano

Nachtlied

Vergangen ist der lichte Tag;
Von ferne kommt der Glocken Schlag.
So reist die Zeit die ganze Nacht,
Nimmt manchen mit, der’s nicht gedacht.

Wo ist nun hin die bunte Lust,
Des Freundes Trost und treue Brust,
Des Weibes süßer Augenschein?
Will keiner mit mir munter sein?

Da’s nun so stille auf der Welt,
Ziehn Wolken einsam übers Feld,
Und Feld und Baum besprechen sich, —
O Menschenkind, was schauert dich?

Wie weit die falsche Welt auch sei,
Bleibt mir doch Einer nur getreu,
Der mit mir weint, der mit mir wacht,
Wenn ich nur recht an ihn gedacht.

Frisch auf denn, liebe Nachtigall,
Du Wasserfall mit hellem Schall!
Gott loben wollen wir vereint,
Bis daß der lichte Morgen scheint!

Cançó de la nit

Ha passat el dia lluminós;
El timbre de les campanes ve de lluny.
Així que el temps viatja tota la nit,
Porta gent amb tu que no ho pensaven.

On ha anat ara el colorit desig?
La comoditat d’un amic i el pit fidel,
L’aspecte dolç de la dona?
Ningú vol estar alegre amb mi?

Com que ara és tan tranquil al món,
Els núvols es mouen solitaris pel camp,
I el camp i l’arbre es discuteixen, —
Oh fill d’home, per què t’estreflis?

Per molt gran que sigui el fals món,
Només una persona em segueix fidel,
Qui plora amb mi, qui mira amb mi,
Si només hagués pensat bé en ell.

Aleshores fresc, estimat rossinyol,
Tu cascada amb un so brillant!
Volem lloar Déu junts,
Fins que brilla el matí brillant!

3 Lieder Opus 84

Any 1831/39

1 Verschwunden/M’ajec sota els arbres

Any 1831

Llibretista.- Desconegut, possiblement Johann Gustav Droysen

Per a veu i piano

Verschwunden

Da lieg’ ich unter den Bäumen, trüb’ ist mein Herz mir und schwer,
O sage, sag’ mir getreulich, mein Herz, was drückt dich so sehr?
Der Himmel ist düster umzogen, die Winde so schaurig weh’n,
Das bringt mir düstre Gedanken, drum muß in Trauer ich geh’n.

Du hast die Freude verlassen, es schweift in die Ferne dein Blick,
O komm zurück zu den Frohen, o kehr’ den Deinen zurück!
Es hat mich die Freude verlassen, wo alles erstirbt in dem Hain,
Schon sinkt die herbstliche Sonne, bald bricht das Dunkel herein.

Laß schwinden die Tage der Wonne, laß fallen die Blätter herab!
Sie kehren ja alle dir wieder, verjüngt aus dunkelem Grab,
Wohl klärt sich der Himmel, die Sonne ersteht, es verjüngt sich der Hain,
Mein Hoffen schwand und ersteht nicht, das mag meine Trauer wohl sein.

M’ajec sota els arbres

M’ajec sota els arbres, trist i feixuc és el meu cor,
Digues, digues-me amb franquesa, cor meu, què és el que tant t’oprimeix?
El cel s’ha encapotat, el vent bufa tan horripilant,
Que em porta foscos pensaments i camino amb tristor per tot arreu.

Tu has abandonat la joia, el teu esguard vagareja al lluny,
Oh, retorna a l’alegria, torna a ser el que eres!
La joia m’ha abandonat on tot mor al boscatge,
El sol de tardor ja s’amaga, aviat es farà fosc.

Deixa esvanir-se els dies de joia, deixa que caiguin les fulles!
Elles tornaran cap a tu, de l’ombrívola tomba rejovenides,
Per bé que el cel s’aclareixi, que el sol surti, que el bosc es rejoveneixi,
S’esvaní la meva esperança i no renaixerà, i és per això que estic afligit.

2 Herbstlied/Cançó de tardor

Any 1839

Llibretista.-Karl Klingemann

Per a veu i piano

Herbstlied

Im Walde rauschen dürre Blätter,
Es schweigt der Sang, das Grün verdorrt,
Im Fluge zieh’n, wie Wind und Wetter,
Der Sommer und die Sänger fort.
Was zagst du, Herz? Was zagst du trübe?
Die Liebe bleibt, dir bleibt die Liebe!

Die reifen Garben sind geschnitten,
Der Wind fährt übers Stoppelfeld,
Ein Schnitter kommt dahergeschritten,
Der andere dunkle Ernten hält.
Was bangst du Herz? Bangst so betroffen?
Das Hoffen bleibt, dir bleibt das Hoffen!

Will denn die Welt ganz einsam stehen,
Wenn alles zieht und mich verläßt?
Wenn Lenz und Lieb und Jugend gehen,
Was bleibt mir denn? Was hält noch fest?
Was sorgst du Herz? Was sorgst aufs neue?
Die Treue bleibt, dir bleibt die Treue!

Cançó de tardor

Al bosc les fulles seques fan fressa,
callen els cants, s’asseca la verdor,
volant, com el vent i el temps,
l’estiu i els ocells se’n van.
De què et preocupes, tu, cor meu? Per què et neguiteges?
L’amor roman, per a tu roman l’amor!

Les espigues madures ja s’han segat,
El vent passa damunt el camp de rostolls,
D’allí arriba un segador caminant,
Un altre sosté la bruna sega.
De què tens por, tu, cor meu? Per què sembles tan afectat?
L’esperança roman, per a tu roman l’esperança!

Restarà el món tot sol,
Quan tot passi i m’abandoni?
Quan la primavera, l’amor i la joventut se’n van,
Què em resta aleshores? Què resisteix encara?
De què t’inquietes, tu, cor meu? Què et preocupa de nou?
La fidelitat roman, per a tu roman la fidelitat!

3 Jagdlied/M’agradaria sortir a cavall

 

Any 1834

Llibretista.-from Des Knaben Wunderhorn

Per a veu i piano

Jagdlied/Mit Lust tät ich ausreiten  

Mit Lust tät ich ausreiten
Durch einen grünen Wald,
Darin da hört’ ich singen
Drei Vög’lein wohlgestalt,
Und sind es nicht drei Vögelein,
So sind’s drei Fräulein fein,
Soll mir die Ein’ nicht werden,
So gilt’s das Leben mein.

Die Abendstrahlen breiten
Das Goldnetz über’n Wald,
Und ihm entgegen streiten
Die Vög’lein, daß es schallt.
Ich stehe auf der Lauer,
Ich harr’ auf dunkle Nacht,
Es hat der Abendschauer
Ihr Herz wohl weich gemacht.

In’s Jubelhorn ich stoße,
Das Firmament wird klar,
Ich steige von dem Roße,
Und zählt’ die Vögelschaar.
Die Ein’ ist schwarzbraun’ Anne,
Die Andre Bärbelein,
Die Dritt’ hat keinen Namen,
Die soll mein eigen sein.

Da drüben auf jenem Berge,
Da steht der rote Mond,
Hier hüben in diesem Thale,
Mein feines Liebchen wohnt.
Kehr dich Feinslieb herumme,
Beu ihm den rothen Mund,
Sonst ist die Nacht schon umme,
Es schlägt schon an der Hund.

M’agradaria sortir a cavall

M’agradaria sortir a cavall
A través d’un bosc verd,
Vaig sentir cantar allà dins
Tres ocellets ben formats,
I no hi ha tres ocells,
Així que hi ha tres noies,
No hauria de convertir-se en el millor per a mi,
Aquesta és la meva vida.

Els raigs del vespre es van estendre
La xarxa d’or sobre un bosc,
I discutir contra ell
Els ocellets, això sona.
Estic esperant,
Estic esperant una nit fosca,
Hi ha una dutxa al vespre
Probablement el teu cor es va suavitzar.

Toco la banya que clama,
El firmament es fa clar,
Baixo del cavall,
I compta el ramat d’ocells.
L’Anne és marró negre,
Andre Bärbelein,
El tercer no té nom
Hauria de ser meu.

Allà en aquella muntanya,
Allà està la lluna vermella,
Aquí en aquesta vall,
La meva bona vida estimada.
Gira amb amor,
Dobla la seva boca vermella,
Si no, la nit ja s’ha acabat,
Ja està colpejant el gos.

6 Lieder opus 86

Any 1826/47

1 Das Fenster/La finestra

Any 1826

Llibretista.-Karl Klingemann

Per a veu i piano

Das Fenster

Es lauschte das Laub so dunkelgrün
Dort in das Fenster hinein,
Die Sonne darin am liebsten schien,
Dort sangen die Vögelein.
Sie wähnen, es werde so ewig währen,
Sie spielen und mögen’s nicht anders begehren.

Es lauscht aus dem Laub so dunkelgrün,
Es strahlen dort Augen hinaus,
Es ranken die Reben im stillen Bemüh’n,
Umgarnen das einsame Haus.
Es wähnen die Armen, das Leuchten zu fangen,
Sie streben und weben mit Sehnsucht und Bangen.

Nun rauschet das Laub so gelblich rot,
Sieht nicht mehr in’s Fenster hinein,
Das Vögelgezwitscher ist still und tot,
Vorüber der Sonnenschein!
Wohl mußte das freudige Grün verblassen,
Das Fenster im Laube ist leer und verlassen.

El fullatge d’un verd fosc escoltava

El fullatge d’un verd fosc escoltava cap a dins a la finestra,
El sol hi tocava molt agradablement,
Allà cantaven els ocellets.
Ells imaginen que això durarà per sempre,
Juguen i no desitgen que sigui de cap altra manera.

Hom escolta des del fullatge verd fosc,
Uns ulls irradien allà cap enfora,
Amb tranquil afany, la parra s’enfila
Envoltant la casa solitària.
Els braços creuen poder agafar la llum,
Malden i es belluguen amb anhel i neguit.

Ara remoreja groc i vermellós el fullatge,
Ja no esguarda cap dins a la finestra,
Els refilets dels ocells són fluixets i somorts, el sol ja no hi toca!
L’alegre verdor havia de perdre el color,
La finestra al mig del fullatge és buida i abandonada.

2 Morgenlied/Cançó del matí

Any 1845

Llibretista.-Johann Heinrich Voss

Per a veu i piano

Morgenlied

Erwacht in neuer Stärke,
Begrüß’ ich, Gott, dein Licht,
Und wend’ auf deine Werke
Mein frohes Angesicht.
Wie herrlicht strahlt die Sonn’ empor
Und weckt des Lebens lauten Chor!

Von Jubelliedern schallen
Schon Feld, Gebüsch und Luft,
Und aus des Waldes Hallen
Strömt frisch der Morgenduft.
Das Vöglein schüttelt ab den Tau,
Fliegt auf und singt im hellen Blau.

Schon höher schwebt die Sonne
In ihrem Siegeslauf,
Was lebt, das atmet Wonne,
Und was da schlief, wacht auf.
O Gott, in deinem Sonnenschein,
Wie herrlich ist’s lebendig sein!

Cançó del matí

Al despertar, amb nova força,
Et saludo, Déu, la teva llum,
I a les teves obres adreço la meva alegre faç.
Que esplèndid brilla el sol allà dalt
I desperta els sonors càntics de la vida!

Dels cants d’alegria ja ressonen
Els camps, els matossars i l’aire,
I des de l’àmbit del bosc brilla la fresca flaire del matí.
L’ocellet s’espolsa la rosada,
I vola cantant en la lluminosa blavor.

El sol ja és ben amunt en el seu recorregut victoriós.
Tot el que viu, alena el goig, i el que dorm, es desperta.
Oh Déu, en la teva llum del sol, que magnífic és estar viu!

3 Die Liebende schreibt/Un esguard dels teus ulls en els meus

Any 1831

Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe

Per a veu i piano

Die Liebende schreibt

Ein Blick von deinen Augen in die meinen,
Ein Kuß von deinem Mund auf meinem Munde,
Wer davon hat, wie ich, gewisse Kunde,
Mag dem was anders wohl erfreulich scheinen?

Entfernt von dir, entfremdet von den Meinen,
Führ’ ich stets die Gedanken in die Runde,
Und immer treffen sie auf jene Stunde,
Die einzige: da fang’ ich an zu weinen.

Die Thräne trocknet wieder unversehens:
Er liebt ja, denk’ ich, her in diese Stille,
Und solltest du nicht in die Ferne reichen?

Vernimm das Lispeln dieses Liebewehens;
Mein einzig Glück auf Erden ist dein Wille,
Dein freundlicher zu mir; gib mir ein Zeichen!

Un esguard dels teus ulls en els meus

Un esguard dels teus ulls en els meus,
Un bes de la teva boca en la meva,
A la que, com jo, té un cert coneixement d’això,
Li pot semblar satisfactòria alguna altra cosa?

Lluny de tu, alienada dels meus,
Els pensaments em voltegen constantment
I sempre van a parar en aquella hora,
L’única: i llavors començo a plorar.

Un altre cop, les llàgrimes s’assequen de sobte:
Sí, ell estima, penso jo, aquí, en aquesta serenor,
Oh, no m’hauries d’abastar des de la llunyania?

Escolta el xiuxiueig d’aquest hàlit d’amor;
La meva única felicitat a la terra és la teva benvolença,
Afable per a mi; dóna’m un senyal!

4 Allnächtlich im Traume seh ich dich/Totes les nits et veig en somnis

Any 1834

Llibretista.-Heinrich Heine

Per a veu i piano

Allnächtlich im Traume seh ich dich

Allnächtlich im Traume seh’ ich dich
Und sehe dich freundlich grüßen,
Und laut aufweinend stürz’ ich mich
Zu deinen süßen Füßen.

Du siehst mich an wehmütiglich
Und schüttelst das blonde Köpfchen;
Aus deinen Augen schleichen sich
Die Perlentränentröpfchen.

Du sagst mir heimlich ein leises Wort
Und gibst mir den Strauß von Zypressen.
Ich wache auf, und der Strauß ist fort,
Und das Wort hab’ ich vergessen.

Totes les nits et veig en somnis

Totes les nits et veig en somnis
I et veig saludar-me amistosament,
I plorant fort em llanço als teus bonics peus.

Tu em mires malenconiosa
I bellugues el teu petit cap ros;
Dels teus ulls s’escapen llàgrimes com perles.

D’amagat, em dius baixet una paraula
I em dónes un ram de xiprer.
Em desperto i el ram ja no hi és i he oblidat la paraula.

5 Der Mond/El meu cor és com la nit fosca

Any 1845

Llibretista.-Emanuel Geibel

Per a veu i piano

Der Mond/Mein Herz ist wie die dunkle Nacht

Mein Herz ist wie die dunkle Nacht,
Wenn alle Wipfel rauschen;
Da steigt der Mond in voller Pracht
Aus Wolken sacht,
Und sieh, – der Wald verstummt in tiefem Lauschen.

Der Mond, der helle Mond bist du:
Aus deiner Liebesfülle
Wirf einen, einen Blick mir zu
Voll Himmelsruh’,
Und sieh, dies ungestüme Herz – wird stille.

El meu cor és com la nit fosca

El meu cor és com la nit fosca
Quan totes les capçades remoregen;
Llavors surt la lluna amb tota la seva esplendor
Lentament d’entre els núvols
I mira, el bosc emmudeix en profund aguait.

La lluna, la lluna clara ets tu:
De la teva plenitud d’amor dóna’m un llambrec
Ple de pau celestial i guaita, el meu cor ardorós es calmarà.

6 Altdeutsches Frühlingslied/El trist hivern s’ha acabat

Any 1847

Llibretista.-Friedrich von Spee

Per a veu i piano

Altdeutsches Frühlingslied/Der trübe Winter ist vorbei

Der trübe Winter ist vorbei,
Die Schwalben wiederkehren;
Nun regt sich alles wieder neu;
Die Quellen sich vermehren.

Laub allgemach nun schleicht an Tag,
Die Blümlein nun sich melden;
Wie Schlänglein krumm gehn lächelnd um
Die Bächlein kühl in Wälden.

Wo man nur schaut, fast alle Welt
Zur Freuden sich tut rüsten;
Zum Scherzen alles ist gestellt,
Schwebt alles fast in Lüsten.

Nur ich allein, ich leide Pein,
Ohn’ Ende werd ich leiden:
Seit du von mir und ich von dir,
O Liebste, mußte scheiden.

El trist hivern s’ha acabat

El trist hivern s’ha acabat, tornen les orenetes,
Ara tot es belluga de nou, s’acreixen les fonts.

D’esquitllada, surt el fullatge a la llum del dia,
Adés apareixen les floretes;
Voltant com petites serps, corren somrient
Els frescos rierols al bosc.

Arreu on hom esguarda, gairebé tot el món
Es disposa per a la gaubança;
Tot és a punt per esplaiar-se
I quasi tot prospera en el goig.

Només jo sol, pateixo la pena, patiré eternament:
Des que tu de mi i jo de tu,
Oh estimada, ens vam haver de separar.

6 Lieder opus 99

Any 1824/45

1 Erster Verlust/Ai, qui em retornarà els dies…

Any 1841

Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe

Per a veu i piano

Erster Verlust/Ach wer bringt die schönen Tage

Ach wer bringt die schönen Tage,
Jene Tage der ersten Liebe,
Ach wer bringt nur eine Stunde
Jener holden Zeit zurück!

Einsam nähr’ ich meine Wunde
Und mit stets erneuter Klage
Traur’ ich um’s verlorne Glück.
Ach, wer bringt die schönen Tage,
Jene holde Zeit zurück!

Ai, qui em retornarà els dies…

Ai, qui em retornarà els dies meravellosos,
Aquells dies del primer amor,
Ai, qui em retornarà tan sols una hora d’aquell temps tan feliç?

Solitari, nodreixo la meva ferida,
I amb sempre renovats planys,
Ploro per la felicitat perduda,
Ai, qui em retornarà els dies meravellosos d’aquell temps tan feliç!

2 Die Sterne schaun in stiller Nacht/En la tranquil·la nit, les estrelles esguarden

Any 1824

Llibretista.-Albert von Schlippenbach

Per a veu i piano

Die Sterne schaun in stiller Nacht

Die Sterne schau’n in stiller Nacht
Herab zur Lagerstätte,
Wo’s blonde Mädchen sitzt und wacht,
An kranker Mutter Bette.
Was blickst du einsam zu uns auf?
Willst späh’n der rollenden Welten Lauf?

Ihr Sternlein, ach! versteht ihr nicht
Der Tochter bangen Kummer?
Daß nicht das treu’ste Auge bricht,
O schenkt ihm süßen Schlummer,
Ihr Sternlein all’, hab’ euch so gern!
Doch Mutterlieb’ ist der schönste Stern.

Nur still, du weinend Mädchen, du!
Der Schlummer senkt sich nieder,
Ein holder Engel schließt ihr zu
Die müden Augenlider;
Schau’ nur, wie sanft sie ruht im Bett!
Ja, wenn nicht der Mensch seine Engel hätt’!

En la tranquil·la nit, les estrelles esguarden

En la tranquil·la nit, les estrelles esguarden cap avall, al lloc
On la noia rossa seu i vetlla
Al costat del llit de la seva mare malalta.
Per què alces la mirada, tu, noia solitària?
És que vols sotjar el curs de l’evolució dels mons?

Vosaltres estrelles, ai! És que no podeu copsar l’angoixosa pena d’una filla?
Perquè els més fidels ulls no s’apaguin per sempre,
Oh, doneu-los-hi un dolç adormiment,
Estrelles, totes, us estimo tant!
Però l’amor d’una mare és l’estrella més formosa.

Ara, silenci tan sols, tu noia somicant, tu!
Davalla l’adormiment,
Un àngel benèvol li tanca les cansades parpelles;
Mira com reposa dolçament al llit!
Ai sí, què faríem sense el nostre àngel de la guarda!

3 Lieblingsplätzchen/Un petit indret favorit

Any 1830

Llibretista.-Friederike Robert

Per a veu i piano

Lieblingsplätzchen

Wißt ihr, wo ich gerne weil’
In der Abendkühle?
In dem stillen Tale geht
Eine kleine Mühle,
Und ein kleiner Bach dabei,
Ringsumher stehn Bäume.
Oft sitz ich da stundenlang,
Schau umher und träume.

Auch die Blümlein in dem Grün
An zu sprechen fangen,
Und das blaue Blümlein sagt:
Sieh mein Köpfchen hangen!
Röslein mit dem Dornenkuß
Hat mich so gestochen:
Ach! das macht mich gar betrübt,
Hat mein Herz gebrochen.

Da naht sich ein Spinnlein weiß,
Spricht: Sei doch zufrieden;
Einmal mußt du doch vergehn,
So ist es hienieden;
Beßer, daß das Herz dir bricht
Von dem Kuß der Rose,
Als du kennst die Liebe nicht
Und stirbst liebelose.

Un petit indret favorit

Sabeu on m’agrada d’estar a la fresca del capvespre?
A la vall tranquil·la gira un petit molí,
I a prop hi ha un petit rierol amb arbres tot al voltant.
Sovint sec allà durant hores i hores,
Mirant a l’entorn i somiejant.

Fins i tot les flors a l’herbam comencen a parlar,
I la petita flor blava diu:
Mira com penja el meu caparró!
Les espines de la rosa al besar-me m’han punxat:
Ai, això m’ha entristit molt, m’ha partit el cor.

Llavors s’apropa una petita aranya blanca
I diu: estigues però contenta;
Un dia t’has de morir així és com s’esdevé aquí a la terra;
És molt millor que se’t parteixi el cor per el bes d’una rosa,
Que no haver conegut mai l’amor i morir sense amor.

4 Das Schifflein/La barqueta

Any 1841

Llibretista.-Ludwig Uhland

Per a veu i piano

Das Schifflein

Ein Schifflein ziehet leise
Den Strom hin seine Gleise.
Es schweigen, die drin wandern,
Denn keiner kennt den Andern.

Was zieht hier aus dem Felle
Der braune Weidgeselle?
Ein Horn, das sanft erschallet;
Das Ufer widerhallet.

Von seinem Wanderstabe
Schraubt jener Stift und Habe,
Und mischt mit Flötentönen
Sich in des Hornes Dröhnen.

Das Mädchen saß so blöde,
Als fehlt’ ihr gar die Rede,
Jetzt stimmt sie mit Gesange
Zu Horn und Flötenklange.

Die Rudrer auch sich regen
Mit taktgemäßen Schlägen.
Das Schiff hinunter flieget,
Von Melodie gewieget.

Hart stößt es auf am Strande,
Man trennt sich in die Lande:
Wann treffen wir uns, Brüder?
Auf einem Schifflein wieder

La barqueta

Una barqueta navega tranquil·lament
Per la seva ruta al llarg del riu.
A dins, els que hi viatgen, no diuen res,
Car ningú coneix els altres.

Què es treu de la seva pellissa el caçador carabrú?
Un corn de caça que toca dolçament
I que ressona a la riba.

Del seu bastó de passeig
Un altre descargola pern i mànec,
I amb un so de flauta es barreja amb el ressò del corn.

La noia que seia tan enfavada,
Com si li manqués la paraula,
Ara acorda el seu cant
Amb el so del corn i la flauta.

Els mariners remant també segueixen el compàs.
La barca al seu dessota sembla volar
Bressolada per la melodia.

Amb un sotrac, aborda a la riba,
A terra, tota les passatgers se separen:
“Germans, quan ens tornarem a veure de nou en una barqueta?”

5 Fahrwohl/Quan dos cors se separen

Any 1845

LLibretista.-Emanuel Geibel

Per a veu i piano

Fahrwohl/Wenn sich zwei Herzen scheiden

Wenn sich zwei Herzen scheiden,
Die sich dereinst geliebt,
Das ist ein großes Leiden,
Wie’s größ’res nimmer gibt.
Es klingt das Wort so traurig gar:
Fahr’ wohl, fahr’ wohl auf immerdar!
Wenn sich zwei Herzen scheiden,
Die sich dereinst geliebt.

Da ich zuerst empfunden,
Daß Liebe brechen mag:
Mir war’s, als sei verschwunden
Die Sonn’ am hellen Tag.
Mir klang’s im Ohre wunderbar:
Fahr’ wohl, fahr’ wohl auf immerdar!
Da ich zuerst empfunden,
Daß Liebe brechen mag.

Mein Frühling ging zur Rüste,
Ich weiß es wohl, warum;
Die Lippe, die mich küßte,
Ist worden kühl und stumm.
Das eine Wort nur sprach sie klar:
Fahr’ wohl, fahr’ wohl auf immerdar!
Mein Frühling ging zur Rüste,
Ich weiß es wohl, warum.

Quan dos cors se separen

Quan dos cors se separen,
Els que un cert dia s’estimaren,
Això és un gran sofriment,
Que no n’hi altre de més gran.
Debò, sona tan tristament la paraula:
Adéu, adéu, per sempre més!
Quan dos cors se separen,
Els que un cert dia s’estimaren.

Quan primerament sentí que l’amor pot lacerar:
Per a mi, fou com si, en ple dia,
El sol s’hagués eclipsat.
Prodigiosament sona a les meves orelles:
Adéu, adéu, per sempre més!
Quan primerament sentí
Que l’amor pot lacerar.

La meva primavera se’n anà a jóc, jo sé ben bé perquè;
Els llavis que em besaren, s’han tornat freds i muts.
Només una paraula digué ella clarament:
Adéu, adéu, per sempre més!
La meva primavera se’n anà a jóc, i jo sé ben bé perquè.

6 Die Stille/Ningú ho pot saber ni endevinar

Any 1842

Llibretista.- Joseph von Eichendorff

Per a veu i piano

Die Stille/Es weiß und rät es doch keiner

Es weiß und rät es doch keiner,
Wie mir so wohl ist, so wohl!
Ach, wüßt es nur einer, nur einer,
Kein Mensch es sonst wissen soll!

So still ist’s nicht draußen im Schnee,
So stumm und verschwiegen sind
Die Sterne nicht in der Höh,
Als meine Gedanken sind.

Ich wünscht’, es wäre schon Morgen,
Da fliegen zwei Lerchen auf,
Die überfliegen einander,
Mein Herz folgt ihrem Lauf.

Ich wünscht’, ich wäre ein Vöglein
Und zöge über das Meer,
Wohl über das Meer und weiter,
Bis daß ich im Himmel wär!

Ningú ho pot saber ni endevinar

Ningú ho pot saber ni endevinar,
Que bé que estic, que bé!
Ai, si ho sabés tan sols un, només un,
Ningú més ho hauria de saber.

No hi ha tanta calma a fora, a la neu,
Ni mudes i callades estan allà dalt les estrelles,
Com ho estan els meus pensaments.

Voldria que ja fos de matinada
I que les aloses s’envolessin, una sobrevolant l’altra
I el meu cor seguís el seu vol.

Voldria ser un ocellet i volar damunt del mar,
Travessar el mar i més lluny encara fins que arribés al cel!

6 Duos amb piano Opus 63

Any 1836/44

1 Ich wollt’, meine Lieb’ ergösse sich /Voldria que el meu amor es vessés

Any 1836

Llibretista.- Heinrich Heine

Per a dues veus i piano

Ich wollt’, meine Lieb’ ergösse sich

Ich wollt, meine Schmerzen ergössen
Sich all in ein einziges Wort,
Das gäb ich den lustigen Winden,
Die trügen es lustig fort.

Sie tragen zu dir, Geliebte,
Das schmerzerfüllte Wort;
Du hörst es zu jeder Stunde,
Du hörst es an jedem Ort.

Und hast du zum nächtlichen Schlummer
Geschlossen die Augen kaum,
So wird dich mein Wort verfolgen
Bis in den tiefsten Traum.

Voldria que el meu amor es vessés

Voldria que el meu amor es vessés en una sola paraula,
Que jo la donaria als vents
I joiosament se l’emportarien.

Te la portarien a tu, estimada,
Aquesta paraula reblerta d’amor;
Tu l’escoltaries a tothora, tu l’escoltaries arreu.

I quan a la nit t’adormis,
A penes hagis tancat els ulls,
La meva imatge et seguirà
Fins al més profund dels teus somnis.

2 Abschiedslied der Zugvögel/Com eren de bonics els boscos i els…

Any 1844

Llibretista.-August Heinrich Hoffmann von Fallersleben

Per a dues veus i piano

Abschiedslied der Zugvögel/Wie war so schön doch Wald und Feld!

Wie war so schön doch Wald und Feld!
Wie ist so traurig jetzt die Welt!
Hin ist die schöne Sommerzeit,
Und nach der Freude kam das Leid.

Wir wußten nichts von Ungemach,
Wir saßen unterm Laubesdach
Vergnügt und froh beim Sonnenschein,
Und sangen in die Welt hinein.

Wir armen Vöglein trauern sehr:
Wir haben keine Heimat mehr,
Wir müssen jetzt von hinnen fliehn
Und in die weite Fremde ziehn.

Com eren de bonics els boscos i els…

Com eren de bonics els boscos i els camps!
Que trist és ara el món!
El joliu temps de l’estiu s’ha acabat,
I després de la joia vingué la pena.

De les penes no en sabíem res,
Érem al frondós ramatge,
Contents i alegres a la llum del sol
I cantàvem envers el món.

Nosaltres, pobres ocellets, estem desolats:
Ja no tenim pàtria, ara hem de fugir d’aquí
Vers un remot país estranger.

3 Gruß/Salutació

Any 1844

Llibretista.-Joseph von Eichendorff

Per a dues veus i piano

Gruß

Wohin ich geh’ und schaue,
In Feld und Wald und Tal,
Vom Hügel hin auf die Aue,
Vom Berg aufwärts weit in’s Blaue:
Grüss’ ich dich tausend mal.

In meinem Garten find’ ich
Viel Blumen schön und fein;
Viel Kränze wohl d’raus wind’ ich,
Und tausend Gedanken bind’ ich,
Und Grüsse mit darein.

Dir darf ich keinen reichen,
Du bist zu hoch und schön,
Sie müssen zu bald verbbleichen,
Die Liebe ohne Gleichen
Bleibt ewig im Herzen steh’n.

Salutació

Allà on camini i miro,
Per la vall, el bosc i el camp,
Del cim de la muntanya al prat, jo, bella dama amable, et saludo mil vegades.

Busco al meu jardí moltes flors fines i precioses,
Teixint moltes garlandes,
Lligant mil pensaments
I salutacions també amb elles.

No puc regalar -li una garlanda, tan alta i fina,
Que vol dir que tots han de perir,
Només l’amor sense comparació
Queda al cor per sempre.

4 Herbstlied/Cançó de tardor

Any 1844

Llibretista.- Karl Klingemann

Per a dues veus i piano

Herbstlied

Ach, wie so bald verhallet der Reigen,
Wandelt sich Frühling in Winterzeit!
Ach, wie so bald in traurendes Schweigen
Wandelt sich alle die Fröhlichkeit!

Bald sind die letzten Klänge verflogen!
Bald sind die letzten Sänger gezogen!
Bald ist das letzte Grün dahin!
Alle sie wollen heimwärts ziehn!

Ach, wie so bald verhallet der Reigen,
Wandelt sich Lust in sehnendes Leid.

Wart ihr ein Traum, ihr Liebesgedanken?
Süß wie der Lenz und schnell verweht?
Eines, nur eines will nimmer wanken:
Es ist das Sehnen, das nimmer vergeht.

Ach, wie so bald verhallet der Reigen!
Ach, wie so bald in traurendes Schweigen
Wandelt sich alle die Fröhlichkeit!

Cançó de tardor

Ai, que de pressa s’acaba el cicle,
La primavera es transforma en el temps de l’hivern!
Ai, que de pressa en un trist silenci
Es transforma tota aquesta alegria!

Adés s’esvaneixen els darrers sons!
Adés marxen els darrers ocells!
Adés desapareix la darrera verdor!
Tots volen tornar a casa!

Ai, que de pressa s’acaba el cicle,
El goig es transforma en nostàlgica pena.

Fóreu un somni, vosaltres pensaments d’amor?
Dolços com la primavera i prest esvanits?
Una cosa, una sola cosa no minva mai,
És la nostàlgia que mai desapareix.

Ai, que de pressa s’acaba el cicle!
Ai, que de pressa en un trist silenci
Es transforma tota aquesta alegria!

5 Volkslied/Oh, si et pogués veure tot a la terra

Any 1844

Llibretista.-Robert Burns, traduït per Ferdinand Freiligrath

Per a dues veus i piano

Volkslied/O säh ich auf der Heide dort

O säh ich auf der Heide dort
Im Sturme dich, im Sturme dich!
Mit meinem Mantel vor dem Sturm
Beschütz ich dich, beschütz ich dich!

Und kommt mit seinem Sturme je
Dir Unglück nah, dir Unglück nah,
Dann wär dies Herz dein Zufluchtsort,
Gern teilt ich’s ja, gern teilt ich’s ja.

O wär ich in der Wüste, die
So braun und dürr, so braun und dürr,
Zum Paradiese würde sie,
Wärst du bei mir, wärst du bei mir.

Und wär ein König ich, und wär
Die Erde mein, die Erde mein,
Du wärst in meiner Krone doch
Der schönste Stein, der schönste Stein!

Oh, si et pogués veure tot a la terra

Oh, si et pogués veure allà a la landa
En la tempesta, en la tempesta!
Amb la meva capa de la tempesta
Et protegiria, et protegiria!

I si en la tempesta t’arribés
La desgràcia ben a prop, la desgràcia a prop,
Llavors aquest cor seria el teu lloc de refugi,
De grat el compartiria, el compartiria.

Oh, si estigués al desert que
És tan terrós i sec, tan terrós i sec,
Esdevindria el paradís,
Si estiguessis amb mi, si estiguessis amb mi.

I si jo fos un rei, i fos
Meva la terra, meva la terra,
Llavors a la meva corona series
La pedra més preciosa, la pedra més preciosa!

6 Maiglöckchen und die Blümelein/Les campanetes del muguet repiquen a la

Any 1844

Llibretista.- August Heinrich Hoffmann von Fallersleben

Per a dues veus i piano

Maiglöckchen und die Blümelein

Maiglöckchen läutet in dem Tal,
Das klingt so hell und fein;
So kommt zum Reigen allzumal,
Ihr lieben Blümelein!

Die Blümchen blau und gelb und weiß,
Die kommen all herbei,
Vergißmeinnicht und Ehrenpreis
Zeitlos’ und Akelei.

Maiglöckchen spielt zum Tanz im Nu
Und Alle tanzen dann;
Der Mond sieht ihnen freundlich zu,
Hat seine Freude dran.

Den Junker Reif verdroß das sehr,
Er kommt ins Tal hinein;
Maiglöckchen spielt zum Tanz nicht mehr,
Fort sind die Blümelein.

Doch kaum der Reif das Tal verläßt,
Da rufet wiederum
Maiglöckchen zu dem Frühlingsfest
Und läutet bim bam bum.

Nun hält’s auch mich nicht mehr zu Haus,
Maiglöckchen ruft auch mich:
Die Blümchen geh’n zum Tanz hinaus,
Zum Tanze geh’ auch ich.

Les campanetes del muguet repiquen a la

Les campanetes del muguet repiquen a la vall,
Sonen tan clares i boniques;
Vinga, veniu tots a la rotllana,
Vosaltres estimades petites flors!

Les floretes blaves, grogues i blanques, totes s’apropen,
Els miosotis i les veròniques i les violetes han arribat.

A l’instant, els muguets toquen per a la dansa
I tothom es posa a ballar;
La lluna els esguarda complaent, gaudint de l’espectacle.

El senyoret gebre, molt disgustat, arriba a la vall,
Els muguets ja no toquen per a la dansa,
Totes les flors han marxat.

Però tan aviat con se’n va el gebre,
Els muguets tornen a fer la crida
Per a la festa de primavera i toquen encara més fort.

Adés, res em fa restar a casa,
Els muguets també em criden a mi:
Les floretes surten a ballar i jo també vaig a la dansa.

3 Duos amb piano Opus 77

Any 1836/47

1 Sonntagsmorgen/Aquest és el dia del Senyor

Any 1836

Llibretista.-Ludwig Uhland

Per a dues veus i piano

Sonntagsmorgen/Das ist der Tag des Herrn!

Das ist der Tag des Herrn!
Ich bin allein auf weiter Flur;
Noch eine Morgenglocke nur,
Nun Stille nah und fern.

Anbetend knie ich hier.
O süßes Graun, geheimes Wehn,
Als knieten viele ungesehn
Und beteten mit mir.

Der Himmel nah und fern
Er ist so klar und feierlich,
So ganz, als wollt er öffnen sich.
Das ist der Tag des Herrn!

Aquest és el dia del Senyor
Aquest és el dia del Senyor!
Estic tot sol a l’àmplia campanya;
Tan sols una campanada matinal encara,
I després silenci, a prop i al lluny.

Pregant, m’agenollo aquí.
Oh dolça basarda, secret calfred,
Com si molts, sense ser vistos, preguessin amb mi.

El cel, proper i llunyà, és tan clar i tan solemne,
Tan íntegre, com si es volgués obrir.
Aquest és el dia del Senyor!

2 Das Ährenfeld/El camp d’espigues

Any 1847

LLibretista.-. August Heinrich Hoffmann von Fallersleben

Per a dues veus i piano

Das Ährenfeld

Ein Leben war’s im Ährenfeld,
Wie sonst wohl nirgend auf der Welt:
Musik und Kirmes weit und breit,
Und lauter Lust und Fröhlichkeit.

Die Grillen zirpten früh am Tag
Und luden ein zum Zechgelag:
« Hier ist es gut, herein, herein!
Hier schenkt man Tau und Blütenwein!»

Der Käfer kam mit seiner Frau,
Trank hier ein Mäßlein kühlen Tau,
Und wo nur winkt’ ein Blümelein,
Da kehrte gleich das Bienchen ein.

Den Fliegen ward die Zeit nicht lang,
Sie summten manchen frohen Sang,
Die Mücken tanzten ihren Reih’n
Wohl auf und ab im Sonnenschein.

Das war ein Leben ringsumher,
Als ob es ewig Kirmes wär’;
Die Gäste zogen aus und ein
Und ließen sich’s gar wohl dort sein.

Wie aber geht es in der Welt?
Heut’ ist gemäht das Ährenfeld,
Zerstöret ist das schöne Haus,
Und hin ist Kirmes, Tanz und Schmaus.

El camp d’espigues

Hi havia una gran animació al camp d’espigues,
Com enlloc arreu del món:
Música i festa per tots costats,
I gran goig i alegria.

Els grills cantaven d’hora al matí
I convidaven a la xerinola:
“Aquí va de bo, veniu, veniu!
Aquí serveixen rosada i nèctar!”

L’escarabat vingué amb la seva dona,
I begué aquí un petit vas de rosada fresca,
I allà on una petita flor feia signes,
S’hi posà immediatament l’abella.

Les mosques no perderen el temps,
I brunziren moltes alegres cançons,
Els mosquits ballaven en rotllana,
Amunt i avall a la llum del sol.

Hi havia una gran animació tot a l’entorn
Com si fos una festa eterna;
Els convidats entraven i sortien
I allà s’hi trobaven molt bé.

Però com va el món?
Avui el camp d’espigues està segat,
Destruïda al bella mansió,
I s’han acabat les festes, els balls i els tiberis.

3 Lied aus Ruy Blas/Per què escoltar els cants

Any 1839

LLibretista.-Karl Ferdinand Dräxler

Per a dues veus i piano

Lied aus Ruy Blas

Wozu der Vöglein Chöre
belauschen fern und nah?
Das Schönste, was ich höre,
ist deine Stimme ja.

Ob die Gestirne flimmern,
ob Nebel sie verhüllt,
die schönsten Sterne flimmern
in deinen Augen mild,

Ob Frühling überziehet
mit Blumen Feld und Flur,
die schönste Blume blühet
in deinem Herzen nur.

Die Stimme süß und klagend,
des Auges Stern so rein,
Die Blume, Düfte tragend,
das muß die Liebe sein.

Per què escoltar els cants

Per què escoltar els cants dels ocells de lluny i de prop?
El més formós que sento és, sens dubte, la teva veu.

Encara que els estels centellegin,
Encara que la boira els veli,
Les estrelles més formoses
Espurnegen als teus dolços ulls.

Encara que la primavera cobreixi
Els camps i les prades de flors,
La flor més formosa brosta només al teu cor.

La veu dolça i planyívola,
Les nines dels ulls tan pures,
La flor, portadora de flaires, això deu ser l’amor.