FRANZ PETER SCHUBERT Lieder per a veu sola i piano D 196 – 201

D 196  An die Nachtigall

Any 1815

En fa sostingut menor

Indicació de temps.- Inquiet, queixant-se. Creixent en el temps fins a la postura

(Unruhig, klagend. Im Zeitmesse wachsend bis zur Haltung)

Llibretista.- Ludwig Christoph Heinrich Hölty

Per a veu i piano

An die Nachtigall

Geuß nicht so laut der liebentflammten Lieder
Tonreichen Schall
Vom Blütenast des Apfelbaums hernieder,
O Nachtigall.
Du tönest mir mit deiner süssen Kehle
Die Liebe wach;
Denn schon durchbebt die Tiefen meiner Seele
Dein schmelzend Ach.

Dann flieht der Schlaf von neuem dieses Lager,
Ich starre dann,
Mit nassem Blick, und todtenbleich und hager,
Den Himmel an.
Fleuch, Nachtigall, in grüne Finsternisse,
Ins Haingesträuch,
Und spend’ im Nest der treuen Gattin Küsse;
Entfleuch, entfleuch!

Al rossinyol

Rossinyol Fotografia, Fotos

No vessis tan fort el ressò ple de tonalitats
Dels teus cants abrandats d’amor des de la branca del pomer,
Oh, rossinyol.
El so de la teva dolça gorja
Fa despertar en mi l’amor;
Car el fons de la meva ànima ja tremola
Per el teu crit melodiós.

Aleshores el son s’enfuig d’aquest lloc
I jo miro fixament, amb ulls plens de llàgrimes,
Pàl·lid com un mort i demacrat, vers el cel.
Vola enllà, rossinyol, vers la foscúria verda
Als matossars del bosc,
I, al niu, obsequia amb besades la teva fidel companya;
Vola enllà, vola enllà!

D 197 An die Apfelbäume, wo ich Julien erblickte

A les pomeres, on vaig veure Júlia

Any 1815

En la major

Indicació de temps.- A poc a poc solemne (Langsam feierlich)

Llibretista.- Ludwig Christoph Heinrich Hölty

Per a veu i piano

An die Apfelbäume, wo ich Julien erblickte

Ein heilig Säuseln, und ein Gesangeston
Durchzittere deine Wipfel, o Schattengang.
Wo bang’ und wild der ersten Liebe
Selige Taumel mein Herz berauschten.

Die Abendsonne bebte wie lichtes Gold
Durch Purpurblüten, bebte wie lichtes Gold
Um ihres Busens Silberschleier;
Und ich zerfloß in Entzückungsschauer.

Nach langer Trennung küsse mit Engelkuß
Ein treuer Jüngling hier das geliebte Weib,
Und schwör’ in diesem Blütendunkel
Ewige Treue der Auserkornen.

Ein Blümchen sprosse, wann wir gestorben sind,
Aus jedem Rasen, welchen ihr Fuß berührt,
Und trag’ auf jedem seiner Blätter
Meines verherrlichten Mädchens Namen.

A les pomeres, on vaig veure Júlia

Un mormol sagrat i el so d’una cançó
Tremolegen per les teves capçades, oh camí ombriu.
On, neguitós i ferotge, el deliri sagrat
Del primer amor inebrià el meu cor.

El sol de l’hora baixa titil·lava com un or lluminós
A través de flors porpres, titil·lava com un or lluminós
Al voltant del vel argentat del seu pit;
I jo em vaig fondre en un estremiment d’encís.

Després d’una llarga separació, amb besades angèliques,
Un fidel jovencell petoneja aquí la dona estimada
I jura, en aquesta foscúria florida,
Fidelitat eterna a la seva escollida.

Quan serem morts, que broti una petita flor
De cada gespa que els seus peus trepitjaren
I que cadascuna de les seves fulles porti
El nom de la meva adorada donzella.

D 198 Seufzer-Sospir [‘Die Nachtigall singt überall’] [‘El rossinyol canta per tot arreu’]

Any 1815

En sol menor

Indicació de temps.- Molt ràpid (Ziemlich geschwind)

Llibretista.- Ludwig Christoph Heinrich Hölty

Per a veu i piano

Seufzer

Die Nachtigall
Singt überall
Auf grünen Reisen
Die besten Weisen,
Daß ringsum Wald
Und Ufer schallt.

Manch junges Paar
Geht dort, wo klar
Das Bächlein rauschet,
Und steht, und lauschet
Mit frohem Sinn
Der Sängerin.

Ich höre bang’
Im düstern Gang
Der Nachtigallen
Gesänge schallen;
Denn ach! allein
Irr’ ich im Hain.

Sospir

El rossinyol canta a tot arreu,
Damunt verds rebrolls,
Les millors tonades
Ressonen per el bosc i els ribatges.

Moltes parelles joves van allà, on clar
Remoreja el rierol i s’hi queden escoltant
Amb alegre goig el cantaire.

En un llòbrec passatge
Jo també sento amb ànsia
Ressonar el cant del rossinyol; car, ai! tot sol
Erro per el boscatge.

D 201 Auf den Tod einer Nachtigal-A la mort d’un rossinyol

Any 1815

En Fa sostingut menor

Indicació de temps.- Lent (Langsam)

Llibretista.-Ludwig Christoph Heinrich Hölty

Per a veu i piano

Auf den Tod einer Nachtigal

Sie ist dahin, die Maienlieder tönte;
Die Sängerin,
Die durch ihr Lied den ganzen Hain verschönte,
Sie ist dahin!
Sie, deren Ton mir in die Seele hallte,
Wenn ich am Bach,
Der durch Gebüsch im Abendgolde wallte,
Auf Blumen lag!

Sie gurgelte, tief aus der vollen Kehle,
Den Silberschlag:
Der Wiederhall in seiner Felsenhöhle
Schlug leis’ ihn nach.
Die ländlichen Gesäng’ und Feldschalmeien
Erklangen drein;
Es tanzeten die Jungfraun ihre Reihen
Im Abendschein.

Auf Moose horcht’ ein Jüngling mit Entzücken
Dem holden Laut,
Und schmachtend hing an ihres Lieblings Blicken
Die junge Braut:
Sie drückten sich bei jeder deiner Fugen
Die Hand einmal,
Und hörten nicht, wenn deine Schwestern schlugen,
O Nachtigall!

Sie horchten dir, bis dumpf die Abendglocke
Des Dorfes klang,
Und Hesperus, gleich einer goldnen Flocke,
Aus Wolken drang;
Und giengen dann im Wehn der Maienkühle
Der Hütte zu,
Mit einer Brust voll zärtlicher Gefühle,
Voll süsser Ruh.

A la mort d’un rossinyol

Ell és mort, el que entonava les cançons de maig;
El cantaire, el que embellia tot el boscatge amb el seu cant, ell és mort!
Ell, de qui la tonada em ressonava a l’ànima,
Quan jo, prop del rierol
Que fluctuava entre els matolls al capvespre daurat, jeia damunt les flors!

Ell refilava, del més profund de la seva gola, sons argentins:
El ressò, a la seva cova rocallosa,
Li retornava més fluixet.
Les cançons dels camperols i el so de les xeremies s’hi barrejaven;
Les donzelles dansaven en rotllana a la llum del capvespre.

Damunt la molsa, un jovencell escoltava
Amb delícia els sons encisadors,
I lànguida, es fixava en l’esguard de l’estimat, la seva jove promesa:
A cadascuna d les seves tornades, s’agafaven de la mà,
I no sentien quan els teus germans cantaven, oh rossinyol!

T’escoltaven fins que, somorta, tocava
Al capvespre la campana del poble
I Hèsper, com un floc daurat, sorgia dels núvols;
Aleshores en el fresc oreig de maig, tornaven a la cabana
Amb el cor reblert de tendres sentiments, ple d’una dolça pau.