FRANZ PETER SCHUBERT Lieder per a veu sola i piano D 247 – 254

D 247 Die Spinnerin/La filadora Op. posth. 118 núm. 6

Any composició 1815

Any publicació 1829

En si menor

Indicació de temps.- Moderat (Mässig)

Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe

Període Romàntic

Die Spinnerin

Als ich still und ruhig spann,
Ohne nur zu stocken,
Trat ein schöner junger Mann
Nahe mir zum Rocken.

Lobte, was zu loben war;
Sollte das was schaden?
Mein dem Flachse gleiches Haar,
Und den gleichen Faden.

Ruhig war er nicht dabei,
Ließ es nicht beim Alten;
Und der Faden riß entzwei,
Den ich lang’ erhalten.

Und des Flachses Steingewicht
Gab noch viele Zahlen;
Aber, ach! ich konnte nicht
Mehr mit ihnen prahlen.

Als ich sie zum Weber trug,
Fühlt’ ich was sich regen,
Und mein armes Herze schlug
Mit geschwindem Schlägen.

Nun, beim heißen Sonnenstich,
Bring’ ich’s auf die Bleiche,
Und mit Mühe bück’ ich mich
Nach dem nächsten Teiche.

Was ich in dem Kämmerlein
Still und fein gesponnen,
Kommt – wie kann es anders sein? –
Endlich an die Sonnen.

La filadora

         El Guisante Verde Project - Blog de Viajes: Las Hilanderas. Tejiendo la Innovación                                                                             

 

 

 

 

 

Quan jo filava tranquil·la i en silenci, sense interrupció,
Entrà un bell home jove i se m’atansà a la filosa.

Féu lloança de tot el que es podia lloar; quin mal pot fer això?
Els meus cabells semblants al lli, així com també el meu fil.

Amb això no es calmà pas i no deixà res al seu lloc;
El fil s’esquinçà amb el que tanta estona havia filat.

I el torn de filar féu encara molts fils
Però, ai! d’ells ja no en vaig poder fer ostentació.

Quan els vaig dur al teixidor, sentia en mi un fremiment
I el meu pobre cor bategava més de pressa.

Doncs bé, els dies de sol abrusador els porto a l’estenedor,
I amb molt d’esforç m’ajupo a l’estany més proper.

Tot el que, a la meva petita cambra,
he filat finament i tranquil·la,
Arriba – com podria ser d’altra manera? – finalment al sol.

D 248  Lob des Tokayers/Elogi del vi de Tokay Op. posth. 118 núm. 4

Any composició 1815

Any publicació 1829

En mi bemoll major

Indicació de temps.- No massa ràpid, però animat (Nicht zu geschwind, doch lebhaft)

LLibretista.- Gabriele von Baumberg

Període Romàntic

Per a veu i piano

Lob des Tokayers

O köstlicher Tokayer!
O königlicher Wein!
Du stimmest meine Leyer
Zu seltnen Raimerey’n.
Mit lang’ entbehrter Wonne
Und neu erwachtem Scherz
Erwärmst du, gleich der Sonne,
Mein halb erstorbnes Herz:
Du stimmest meine Leyer
Zu seltnen Reimerey’n
O köstlicher Tokayer!
O königlicher Wein!

O köstlicher Tokayer!
O königlicher Wein!
Du gießest Kraft und Feuer
Durch Mark und durch Gebein.
Ich fühle neues Leben
Durch meine Adern sprühn,
Und deine Nektarreben
In meinem Busen glühn.
Du gießest Kraft und Feuer
Durch Mark und durch Gebein,
O köstlicher Tokayer!
O königlicher Wein!

O köstlicher Tokayer!
O königlicher Wein!
Dir soll, als Gramzerstreuer,
Dieß Lied geweihet seyn!
In Schwermuthsvollen Launen
Beflügelst du das Blut;
Bey Blonden und bey Braunen
Giebst du dem Blödsinn Muth.
Dir soll, als Gramzerstreuer,
Dies Lied geweihet seyn,
O köstlicher Tokayer!
O königlicher Wein!

Elogi del vi de Tokay                                         

El consum del vi a l'edat mitjana - Museu d'Arqueologia de Catalunya - Seu Olèrdola

Oh, deliciós Tokay! Oh, rei dels vins!
Tu afines la meva lira per fer insòlites rimes.
Mancat de goig per tant de temps
I amb una jocositat de nou desvetllada,
Escalfes, com el sol, el meu cor mig mort:
Tu afines la meva lira per fer insòlites rimes.
Oh, deliciós Tokay! Oh, rei dels vins!

Oh, deliciós Tokay! Oh, rei dels vins!
Tu aboques força i foc a la medul·la i als ossos.
Sento una nova vida espurnejar a les meves venes,
I el nèctar de les teves vinyes abrusar al meu pit.
Tu aboques força i foc a la medul·la i als ossos.
Oh, deliciós Tokay! Oh, rei dels vins!

Oh, deliciós Tokay! Oh, rei dels vins!
A tu que dissipes les penes
T’hem de dedicar aquesta cançó!
En els períodes de melangia
Dones ales a la nostra sang, a les rosses i a les morenes,
Els dones coratge per ruquejar.
A tu que dissipes les penes t’hem de dedicar aquesta cançó!
Oh, deliciós Tokay! Oh, rei dels vins!

D 250 Das Geheimnis/El secret

Any composició 1815

Any publicació 1872

En la bemoll major

Indicació de temps.-Molt lent (Sehr langsam)

Llibretista.- Friedrich Schiller

Període Tomàntic

Per a veu i piano

Das Geheimnis

Sie konnte mir kein Wörtchen sagen,
Zu viele Lauscher waren wach;
Den Blick nur durft’ ich schüchtern fragen,
Und wohl verstand ich was er sprach.
Leis’ komm’ ich her in deine Stille,
Du schön belaubtes Buchenzelt,
Verbirg in deiner grünen Hülle
Die Liebenden dem Aug’ der Welt!

Von Ferne mit verworr’nem Sausen
Arbeitet der geschäft’ge Tag,
Und durch der Stimmen hohles Brausen
Erkenn’ ich schwerer Hämmer Schlag.
So sauer ringt die kargen Lose
Der Mensch dem harten Himmel ab;
Doch leicht erworben, aus dem Schoße
Der Götter fällt das Glück herab.

Dass ja die Menschen nie es hören,
Wie treue Lieb’ uns still beglückt!
Sie können nur die Freude stören,
Weil Freude nie sie selbst entzückt.
Die Welt wird nie das Glück erlauben,
Als Beute wird es nur gehascht,
Entwenden musst du’s oder rauben,
Eh dich die Missgunst überrascht.

Leis auf den Zehen kommt’s geschlichen,
Die Stille liebt es und die Nacht,
Mit schnellen Füßen ist’s entwichen,
Wo des Verräters Auge wacht.
O schlinge dich, du sanfte Quelle,
Ein breiter Strom um uns herum,
Und drohend mit empörter Welle
Verteidige dies Heiligtum.

El secret

Ella no em pogué dir la més mínima paraula,
Hi havia massa gent parant l’orella;
Vaig poder tan sols tímidament sondejar el seu esguard
I vaig entendre ben bé el que volia dir.
Sense fer fressa, m’he atansat vers el teu silenci,
Tu, frondós tendal de fajos, amaga, en el teu verd embolcall,
Els amants dels ulls del món.

Al lluny, en un confús brunzir, treballa el dia enfeinat
I, a través del sord bramul de les veus,
Distingeixo feixucs cops de martell.
Així, penosament, l’home arrenca
El seu miserable fat d’un cel sense pietat;
Però tanmateix, assolida sense esforç,
Del faldar dels déus, davalla la felicitat.

Els homes mai arriben a saber com,
Calladament, l’amor fidel ens fa feliços!
Només poden destorbar la joia,
Perquè la joia mai els encisa.
El món no permetrà mai la felicitat,
Com una presa es pot provar d’atrapar, o bé la tens o la robes
Abans que l’enveja t’agafi per sorpresa.

Sense fer fressa, s’esquitlla de puntetes,
Li agrada el silenci i la nit, fuig amb passos lleugers d’allà on sotja el traïdor.
Oh, envolta tu dolça font
Amb un ample torrent el nostre entorn
I, amenaçant amb grans onades, defensa aquest lloc sagrat.

D 251 Hoffnung/L’esperança

Any composició 1815

Any publicació 1872

En sol bemoll major

Indicació de temps.- La gent parla i somia molt (Es reden und träumen die Menschen viel)

Llibretista.- Friedrich Schiller

Període Romàntic

Per a veu i piano

Hoffnung

Es reden und träumen die Menschen viel
Von bessern künftigen Tagen;
Nach einem glücklichen, goldenen Ziel
Sieht man sie rennen und jagen.
Die Welt wird alt und wird wieder jung,
Doch der Mensch hofft immer Verbesserung.

Die Hoffnung führt ihn ins Leben ein,
Sie umflattert den fröhlichen Knaben,
Den Jüngling begeistert ihr Zauberschein,
Sie wird mit dem Greis nicht begraben;
Denn beschließt er im Grabe den müden Lauf,
Noch am Grabe pflanzt er – die Hoffnung auf.

Es ist kein leerer, schmeichelnder Wahn,
Erzeugt im Gehirne des Toren.
Im Herzen kündet es laut sich an:
“Zu was Besserm sind wir geboren!”
Und was die innere Stimme spricht,
Das täuscht die hoffende Seele nicht.

L’esperança

Els homes parlen i somien molt de dies millors que vindran;
Vers un venturós i daurat objectiu se’ls veu córrer i maldar.
El món envelleix i torna a rejovenir-se
Però l’home espera sempre el millorament.

L’esperança l’inicia a la vida,
Ella voleteja al voltant del noiet,
El seu màgic esclat engresca el jovencell,
No és enterrada amb el vell, car encara
Que al sepulcre finalitzi el seu fatigós camí,
Fins i tot allà ell hi sembra – l’esperança.

No és una vàcua, falaguera quimera
Generada a la ment d’un foll.
Ella proclama al cor en veu alta:
“Hem nascut per quelcom millor!”
I el que diu la veu interior,
No enganya mai l’ànima que espera.

D 252 Das Mädchen aus der Fremde/La noia de l’estranger

Any composició 1815

Any publicació 1887

En fa major

Indicació de temps.- Lent, dolç (Langsam, lieblich)

Llibretista.- Friedrich Schiller

Període Romàntic

Per a veu i piano

Das Mädchen aus der Fremde

In einem Tal bei armen Hirten
Erschien mit jedem jungen Jahr,
Sobald die ersten Lerchen schwirrten,
Ein Mädchen, schön und wunderbar.

Sie war nicht in dem Tal geboren,
Man wusste nicht, woher sie kam,
Doch schnell war ihre Spur verloren,
Sobald das Mädchen Abschied nahm.

Beseligend war ihre Nähe
Und alle Herzen wurden weit,
Doch eine Würde, eine Höhe
Entfernte die Vertraulichkeit.

Sie brachte Blumen mit und Früchte,
Gereift auf einer andern Flur,
In einem andern Sonnenlichte,
In einer glücklichern Natur;

Und teilte jedem eine Gabe,
Dem Früchte, jenem Blumen aus,
Der Jüngling und der Greis am Stabe,
Ein jeder ging beschenkt nach Haus.

Willkommen waren alle Gäste,
Doch nahte sich ein liebend Paar,
Dem reichte sie der Gaben beste,
Der Blumen allerschönste dar.

La noia de l’estranger
En una vall, entre pobres pastors,
Apareixia, cada cop que l’any era jove,
Tan bon punt trinaren les primeres aloses,
Una noia bella i meravellosa.

No va néixer a la vall.
La gent no sabia d’on venia,
Però tot rastre d’ella es va perdre ràpidament
Tan bon punt la noia es va acomiadar.

Estar a prop d’ella feia feliç a la gent
I tots els cors se li van obrir,
Però hi havia una dignitat i una alçada
Que impedia la familiaritat.

Ella portava amb ella flors i fruits
Que havien madurat en un altre lloc,
On la llum del sol era diferent,
On la natura donava més fortuna;

I va compartir un regal amb tothom,
Repartint fruita a uns i flors a altres.
Tant si eres jove o vell amb un bastó,
Cadascú de vosaltres va anar a casa amb un regal.

Tots els convidats eren benvinguts
Però si una parella estimada s’acostava
Ella va oferir les millors ofrenes,
La més bella de les flors.

D 253 Punschlied. Im Norden zu singen/Cançó de punxada. Per ser cantat al nord

Any composició 1815

Any publicació 1887

En si bemoll major

Indicació de temps.-Ardent (Feurig)

Llibretista.- Friedrich Schiller

Període Romàntic

Per a veu i piano

Punschlied. Im Norden zu singen

Auf der Berge freien Höhen,
In der Mittagssonne Schein,
An des warmen Strahles Kräften
Zeugt Natur den goldnen Wein.

Und noch Niemand hat’s erkundet,
Wie die große Mutter schafft;
Unergründlich ist das Wirken,
Unerforschlich ist die Kraft.

Funkelnd wie ein Sohn der Sonne,
Wie des Lichtes Feuerquell,
Springt er perlend aus der Tonne,
Purpurn und krystallenhell.

Und erfreuet alle Sinnen,
Und in jede bange Brust
Gießt er ein balsamisch Hoffen
Und des Lebens neue Lust.

Aber matt auf unsre Zonen
Fällt der Sonne schräges Licht,
Nur die Blätter kann sie färben,
Aber Früchte reift sie nicht.

Doch der Norden auch will leben,
Und was lebt will sich erfreun;
Darum schaffen wir erfindend
Ohne Weinstock uns den Wein.

Bleich nur ist’s, was wir bereiten
Auf dem häuslichen Altar;
Was Natur lebendig bildet,
Glänzend ist’s und ewig klar.

Aber freudig aus der Schale
Schöpfen wir die trübe Flut,
Auch die K unst ist Himmelsgabe,
Borgt sie gleich von ird’scher Glut.

Ihrem Wirken frei gegeben
Ist der Kräfte großes Reich;
Neues bildend aus dem Alten,
Stellt sie sich dem Schöpfer gleich.

Selbst das Band der Elemente
Trennt ihr herrschendes Gebot,
Und sie ahmt mit Herdes Flammen
Nach den hohen Sonnengott.

Fernhin zu den sel’gen Inseln
Richtet sie der Schiffe Lauf,
Und des Südens gold’ne Früchte
Schüttet sie im Norden auf.

Drum ein Sinnbild und ein Zeichen
Sei uns dieser Feuersaft,
Was der Mensch sich kann erlangen
Mit dem Willen und der Kraft.

Cançó de punxada. Per ser cantat al nord
A les altures obertes de les muntanyes,
A la resplendor del sol del migdia,
Utilitzant el poder dels raigs càlids,
La natura engendra vi daurat.

I tanmateix ningú ha aconseguit esbrinar
Com el crea la nostra gran Mare;
El funcionament és insondable, el poder és inexplicable.

Brillant com un fill del sol,
Com la font ardent de la llum,
Brolla en gotes de perla del barril,
Carmesí i clar com el cristall.

I alegra tots els sentits,
I a cada pit ansiós
Aboca una esperança semblant a un bàlsam
I una nova delícia a la vida.

Però en aquestes zones la llum és feble ja que
La llum del sol cau tan obliquament;
Només pot donar color a les fulles,
No madura els fruits.

Però el nord també vol viure,
I allò que és viu vol gaudir;
Així aconseguim fer-nos amb
El vi fins i tot sense vinyes.

Només és pàl·lid, el que preparem
A l’altar domèstic;
Allò que la natura forma i dóna vida és
Resplendent i eternament clar.

Però alegrement fora del bol
Creem una riuada ennuvolada;
Fins i tot l’art és un regal del cel,
Mentre que també pren prestat de les brases terrenals.

Cedir lliurement el seu funcionament
És el gran regne de la seva força;
Construint coses noves des de les antigues,
Es posiciona com a igual al creador.

Fins i tot el conjunt d’elements
Està dividit pel seu decret governant,
I utilitzant les flames de la llar, mesura
Segons l’alt déu del sol.

Camí cap a les illes beneïdes
Dirigeix ​​el curs de la nau,
I els fruits daurats del sud
Es dipositen al nord.

Per tant, que sigui un símbol i un signe
Per a nosaltres, aquest suc ardent,
Del que és possible que els humans aconsegueixin
Amb determinació i amb poder.

Malcolm Wren

D 254 Der Gott und die Bajadere/El déu i la baiadera

( Baiadera.-Dansarina i cantant del culte hindú que, en els temples i en les processons, atén totes les qüestions no pròpiament litúrgiques.)

Any publicació 1887

En mi bemoll major

Indicació de temps.- Moderat (Mässig)

Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe

Període Romàntic

Per a veu i piano

Der Gott und die Bajadere

Mahadöh, der Herr der Erde,
Kommt herab zum sechsten Mal,
Daß er unsers Gleichen werde,
Mit zu fühlen Freud und Qual.
Er bequemt sich, hier zu wohnen,
Läßt sich alles selbst geschehn;
Soll er strafen oder schonen,
Muß er Menschen menschlich sehn.
Und hat er die Stadt sich als Wandrer betrachtet,
Die Großen belauert, auf Kleine geachtet,
Verläßt er sie Abends, um weiter zu gehn.

Als er nun hinaus gegangen,
Wo die letzten Häuser sind,
Sieht er, mit gemalten Wangen,
Ein verlornes schönes Kind:
Grüß dich, Jungfrau! – Dank der Ehre!
Wart, ich komme gleich hinaus –
Und wer bist du? – Bajadere,
Und dies ist der Liebe Haus.
Sie rührt sich, die Zimbeln zum Tanze zu schlagen;
Sie weiß sich so lieblich im Kreise zu tragen,
Sie neigt sich und biegt sich und reicht ihm den Strauß.

Schmeichelnd zieht sie ihn zur Schwelle,
Lebhaft ihn ins Haus hinein.
Schöner Jüngling, lampenhelle
Soll sogleich die Hütte sein.
Bist du müd’, ich will dich laben,
Lindern deiner Füße Schmerz.
Was du willst, das sollst du haben,
Ruhe, Freuden oder Scherz.
Sie lindert geschäftig geheuchelte Leiden.
Der Göttliche lächelt; er siehet mit Freuden
Durch tiefes Verderben ein menschliches Herz.

Und er fordert Sklavendienste;
Immer heitrer wird sie nur,
Und des Mädchens frühe Künste
Werden nach und nach Natur.
Und so stellet auf die Blüte
Bald und bald die Frucht sich ein;
Ist Gehorsam im Gemüte,
Wird nicht fern die Liebe sein.
Aber, sie schärfer und schärfer zu prüfen,
Wählet der Kenner der Höhen und Tiefen
Lust und Entsetzen und grimmige Pein.

Und er küßt die bunten Wangen,
Und sie fühlt der Liebe Qual,
Und das Mädchen steht gefangen,
Und sie weint zum erstenmal;
Sinkt zu seinen Füßen nieder,
Nicht um Wollust noch Gewinnst,
Ach! die gelenken Glieder,
Sie versagen allen Dienst.
Und so zu des Lagers vergnüglicher Feier
Bereiten den dunklen behaglichen Schleier
Die nächtlichen Stunden, das schöne Gespinst.

Spät entschlummert unter Scherzen,
Früh erwacht nach kurzer Rast,
Findet sie an ihrem Herzen
Tot den vielgeliebten Gast.
Schreiend stürzt sie auf ihn nieder,
Aber nicht erweckt sie ihn,
Und man trägt die starren Glieder
Bald zur Flammengrube hin.
Sie höret die Priester, die Totengesänge,
Sie raset und rennet und teilet die Menge.
Wer bist du? was drängt zu der Grube dich hin?

Bei der Bahre stürzt sie nieder,
Ihr Geschrei durchdringt die Luft:
Meinen Gatten will ich wieder!
Und ich such ihn in der Gruft.
Soll zu Asche mir zerfallen
Dieser Glieder Götterpracht?
Mein! er war es, mein vor allen!
Ach, nur eine süße Nacht!
Es singen die Priester: Wir tragen die Alten,
Nach langem Ermatten und spätem Erkalten,
Wir tragen die Jugend, noch eh sie’s gedacht.

Höre deiner Priester Lehre:
Dieser war dein Gatte nicht.
Lebst du doch als Bajadere,
Und so hast du keine Pflicht.
Nur dem Körper folgt der Schatten
In das stille Totenreich;
Nur die Gattin folgt dem Gatten:
Das ist Pflicht und Ruhm zugleich.
Ertöne, Trommete, zu heiliger Klage!
O nehmet, ihr Götter, die Zierde der Tage,
O nehmet den Jüngling in Flammen zu euch!

So das Chor, das ohn’ Erbarmen
Mehret ihres Herzens Not;
Und mit ausgestreckten Armen
Springt sie in den heißen Tod.
Doch der Götter-Jüngling hebet
Aus der Flamme sich empor,
Und in seinen Armen schwebet
Die Geliebte mit hervor.
Es freut sich die Gottheit der reuigen Sünder;
Unsterbliche heben verlorene Kinder
Mit feurigen Armen zum Himmel empor.

El déu i la baiadera

Mahadeva, el senyor déu de la terra
Davalla per sisena vegada per ser com un de nosaltres
I compartir la joia i el dolor dels humans.
S’arranja a viure aquí baix i deixa
Que els fets s’esdevinguin per ells mateixos;
Per això ha de veure la humanitat com un ésser humà.
I després d’haver visitat la ciutat com un viatger,
D’haver sotjat els preeminents i atès els humils,
Marxa al vespre per seguir endavant.

Tot deixant la ciutat, on es troben les últimes cases,
Troba una bonica noia extraviada amb les galtes pintades:
Et saludo, donzella! – Mercès per aquest honor!
Espera que surto de seguida –
I tu qui ets? – Una baiadera
I aquesta és la casa de l’amor.
Ella comença a dansar i a tocar els címbals,
Sap fer voltes tan boniques,
S’ajup, es vincla i li dóna un ram de flors.

Amb afalacs l’atrau vers el llindar
I amb vivesa el fa entrar a la casa.
Formós jovenet, de seguida la llàntia
Il·luminarà l’estatge.
Si estàs cansat et reconfortaré, assuaujaré el dolor dels teus peus.
Et donaré el que vulguis, repòs, plaer o esbarjo.
Sol·lícita, conforta els seus fingits dolors.
El déu somriu; veu amb molt de goig
Un cor humà enmig de la depravació.

I ell li exigeix serveis d’una esclava,
Però ella cada cop esdevé més joiosa
I la destresa precoç de la noia a poc a poc es va tornant més natural.
I damunt la flor ben aviat apareix el fruit;
Si en l’ànim hi ha submissió, l’amor no pot estar lluny.

Però, per posar-la a prova més rigorosament,
El coneixedor de la grandesa i la misèria,
Escull el desig, l’horror i el terrible dolor.

I ell li besa les galtes acolorides i ella sent les penes de l’amor,
La noia es troba atrapada i plora per primera vegada;
Cau de genolls als seus peus sense ànim de voluptat ni de lucre,
Ai! els membres deseixits li refusen el suport.
I així, per a la plaent celebració del llit
Les hores nocturnes preparen el fosc, confortable vel: una bella xarxa.

Adormida tard enmig del joguineig
I despertada aviat després d’un curt repòs, es troba abraçat al seu pit, mort, l’hoste estimat.
Cridant, es llança al seu damunt, però res el fa despertar,
I aviat s’emporten el seu cos rígid vers la pira funerària.
Ella sent els sacerdots, els cants fúnebres,
Corre, s’apressa i s’obre pas entre la gent.
Qui ets tu? Què t’ha portat a aquest funeral?

Ella s’abalança al fèretre, els seus crits fenen l’aire:
Torneu-me el meu espòs!
L’aniré a cercar a la cripta.
Aquests membres d’esplendor divina,
Han de desintegrar-se com cendres davant meu?
Meu! Ell ho fou, meu abans que cap altre!
Ai, tan sols per una dolça nit!
Els sacerdots canten: nosaltres portem els vells
Després de llargues fatigues i un darrer cadarn,
Nosaltres portem els joves abans que s’hagin adonat.

Escolta la lliçó dels teus sacerdots: aquest no fou el teu espòs.
Tu ets una baiadera i per tant no tens cap obligació.
Només l’ombra segueix el cos vers el silent reialme dels morts;
Només l’esposa segueix l’espòs: això és a la vegada un deure i una glòria.
Ressoneu, trompetes, en sacres lamentacions!
Preneu, oh déus, l’honor del dia,
Acolliu en les flames aquest jove!

I així el càntic que, sense pietat, li fa créixer l’angoixa al cor,
Amb els braços oberts ella es llança a la mort abrasadora.
Però el jove déu s’aixeca per damunt de les flames
I en els seus braços l’estimada s’enlaira junt amb ell.
La divinitat s’alegra per un pecador penedit;
Amb llurs braços de foc, els immortals
Eleven les criatures extraviades cap el cel.