FRANZ PETER SCHUBERT Lieder per a veu sola i piano D 204 – 211

D 204 A Das Traumbild/La visió

Any composoció.-1815

Any publicació.-

Llibretista.- Ludwig Christoph Heinrich Hölty

Període.- Romàntic

Per a veu i piano

Das Traumbild

Geliebtes Bild, das mir mit Feurentzücken
Die Seele füllt!
Wann werd’ ich dich an meinen Busen drücken,
Geliebtes Bild?

Wann mich am Bach’, im Wehn der Pappelweide,
Der Schlaf umwallt,
Erscheinst du mir im weissen Abendkleide,
Du Lichtgestalt!

Du flatterst oft in früher Morgenstunde
Durch mein Gemach,
Und küssest mich mit deinem rothen Munde
Vom Schlummer wach.

Lang glaub’ ich noch den Herzenskuß zu fühlen,
Der mich entzückt,
Und mit dem Strauß’ an deiner Brust zu spielen,
Der mir genickt.

Jezt seh’ ich dich, im Rauschen grüner Linden,
Ein goldnes Band
Um einen Kranz von Tausendschönchen winden
Mit weisser Hand;

Und bald darauf im kleinen Blumengarten,
Wie Eva schön,
Des Rosenbaums, des Nelkenstrauchs zu warten,
Am Beete gehn.

Erblick’ ich dich, die ich vom Himmel bitte,
Erblick’ ich dich,
So komm, so komm in meine Halmenhütte,
Und tröste mich!

Dir soll ein Beet, wo tausend Blumen wanken,
Entgegenblühn;
Ich will ein Dach von jungen Geisblattranken
Für dich erziehn;

Ins Paradies an deiner Brust mich träumen,
Mein süsses Kind;
Und froher sein, als unter Lebensbäumen
Die Engel sind!

La visió

Estimada imatge que amb fogós encís m’omples l’ànima!
Quan t’estrenyeré al meu pit, estimada imatge?

Quan prop del rierol, en l’hàlit de la verneda, m’abraça la son,
Se m’apareixes en una blanca vestimenta, tu, figura lluminosa!

Sovint, a primera hora del matí, aleteges per la meva estança,
I em beses amb els teus llavis vermells, desvetllant-me.

Per molta estona creia percebre encara el bes efusiu que m’encisa,
I jugar amb el pomell al teu pit que em fa adormir.

Ara et veig, en la remor dels verds til·lers, trenar una cinta daurada
I una garlanda de mil petites meravelles amb les teves blanques mans;

I poc després, en el petit jardí de flors, ben bé com Eva,
Tenir cura dels rosers, de les clavellines, als planters.

Et veig, la que jo del cel imploro, et veig,
Vine doncs, vine a la meva cabana de palla,
I dóna’m reconfort!

Un planter, on milers de flors onegen,
Hauria de florir al teu encontre;
Un dosser de joves mareselves jo vull fer pujar per a tu;

Al teu pit, somiar d’anar al paradís, dolça criatura meva;
I ser més joiós que, dessota els arbres de la vida, ho són els àngels.

D 206  Liebeständelei/Flirteig

Any de composició.- 1815

Any publicació.- 1872

En mi bemoll major

Indicació de temps.-Una mica ràpid (Etwas gerschwind)

Llibretista.- Theodor Körner

Període.- Romàntic

Per a veu i piano

Liebeständelei

Süßes Liebchen! Komm zu mir!
Tausend Küsse geb’ ich Dir.
Sieh mich hier zu Deinen Füßen.
Mädchen, Deiner Lippen Gluth
Giebt mir Kraft und Lebensmuth.
Laß Dich küssen!

Mädchen, werde doch nicht roth!
Wenns die Mutter auch verbot.
Sollst Du alle Freuden missen?
Nur an des Geliebten Brust
Blüht des Lebens schönste Lust.
Laß Dich küssen!

Liebchen, warum zierst Du Dich?
Höre doch, und küsse mich.
Willst Du nichts von Liebe wissen?
Wogt Dir nicht Dein kleines Herz
Bald in Freuden, bald in Schmerz?
Laß Dich küssen!

Sieh’, Dein Sträuben hilft Dir nicht;
Schon hab’ ich nach Sängers Pflicht
Dir den ersten Kuß entrissen! –
Und nun sinkst Du liebewarm,
Willig selbst in meinen Arm,
Läßt Dich küssen!

Flirteig

Dolça estimada! Vine cap a mi!
Un miler de besades et donaré.
Mira’m aquí als teus peus.
Nena, la fervor dels teus llavis
Em dóna la força i el coratge de viure.
Deixa’m besar-te!

Nena, no et posis vermella!
Encara que la teva mare ho prohibeixi,
Has d’estar mancada de tots els gaudis?
Només al pit de l’estimat
Floreix el més bell plaer de la vida.
Deixa’m besar-te!

Estimada, per què fas tants escarafalls?
Escolta’m i fes-me un petó.
No vols saber res de l’amor?
És que el teu petit cor no oneja
Ara en la joia i adés en la pena?
Deixa’m besar-te!

Guaita, la teva resistència no t’ha ajudat;
D’acord amb el meu deure de poeta,
Ja t’he arrencat el primer bes!
I ara, ardent d’amor, et deixes caure
De bon grat en els meus braços, deixa’t besar!

D 207 Der Liebende/L’enamorat

Any composició -1815

Any publicació – 1894

En si bemoll major

Llibretista.-Ludwig Christoph Heinrich Hölty

Període.- Romàntic

Per a veu i piano

Der Liebende

Beglückt, beglückt,
Wer dich erblickt,
Und deinen Himmel trinket;
Wem dein Gesicht
Voll Engellicht
Den Gruß des Friedens winket.

Ein süßer Blick,
Ein Wink, ein Nick,
Glänzt mir wie Frühlingssonnen;
Den ganzen Tag
Sinn’ ich ihm nach,
Und schweb’ in Himmelswonnen.

Dein holdes Bild
Führt mich so mild
An sanfter Blumenkette;
In meinem Arm
Erwacht es warm,
Und geht mit mir zu Bette.

Beglückt, beglückt,
Wer dich erblickt,
Und deinen Himmel trinket;
Wen süsser Blick
Und Wink und Nick
Zum süssern Kusse winket.

L’enamorat

Feliç, feliç, qui t’albira
I s’abeura en el teu cel;
A qui el teu rostre reblert de llum dels àngels,
Fa senyals de salutació de pau.

Un dolç esguard, un senyal, un consentiment,
Llueixen per a mi com el sol de primavera;
Tot el dia hi penso i repenso
Surant en delits celestials.

La teva encisadora imatge em menava tan suaument
Amb una gentil cadena de flors; als meus braços,
Amb l’escalfor es despertarà i anirà amb mi al llit.

Feliç, feliç, qui t’albira
I s’abeura en el teu cel;
A qui un dolç esguard,
I un senyal, i un consentiment,
Inviten a les besades més dolces.

D 208 Die Nonne/La monja

Any composició.- 1815

Any de publicació.-1897

En la bemoll major

Indicació de temps.-Moderadament narratiu (Mässig erzählend)

Llibretista.-Ludwig Christoph Heinrich Hölty

Període Romàntic

Per a veu i piano

Die Nonne

Es liebt’ in Welschland irgendwo
Ein schöner junger Ritter
Ein Mädchen, das der Welt entfloh,
Troz Klosterthor und Gitter;
Sprach viel von seiner Liebespein,
Und schwur, auf seinen Knieen,
Sie aus dem Kerker zu befreyn,
Und stets für sie zu glühen.

“Bey diesem Muttergottesbild,
Bey diesem Jesuskinde,
Das ihre Mutterarme füllt,
Schwör’ ich’s dir, o Belinde!
Dir ist mein ganzes Herz geweiht,
So lang ich Odem habe,
Bei meiner Seelen Seligkeit!
Dich lieb’ ich bis zum Grabe.”

Was glaubt ein armes Mädchen nicht,
Zumal in einer Zelle?
Ach! sie vergaß der Nonnenpflicht,
Des Himmels und der Hölle.
Die, von den Engeln angeschaut,
Sich ihrem Jesu weihte,
Die reine schöne Gottesbraut,
Ward eines Frevlers Beute.

Drauf wurde, wie die Männer sind,
Sein Herz von Stund’ an lauer,
Er überließ das arme Kind
Auf ewig ihrer Trauer,
Vergaß der alten Zärtlichkeit
Und aller seiner Eide,
Und flog, im bunten Gallakleid,
Nach neuer Augenweide;

Begann mit andern Weibern Reihn,
Im kerzenhellen Saale,
Gab andern Weibern Schmeichelein,
Beim lauten Traubenmahle.
Und rühmte sich des Minneglücks
Bei seiner schönen Nonne,
Und jedes Kusses, jedes Blicks
Und jeder andern Wonne.

Die Nonne, voll von welscher Wuth,
Entglüht’ in ihrem Muthe,
Und sann auf nichts als Dolch und Blut,
Und schwamm in lauter Blute.
Sie dingte plözlich eine Schaar
Von wilden Meuchelmördern,
Den Mann, der treulos worden war,
Ins Todtenreich zu fördern.

Die bohren manches Mörderschwert
In seine schwarze Seele;
Sein schwarzer, falscher Geist entfährt,
Wie Schwefeldampf der Höhle;
Er wimmert durch die Luft, wo sein
Ein Krallenteufel harret.
Drauf ward sein blutendes Gebein
In eine Gruft verscharret.

Die Nonne flog, wie Nacht begann,
Zur kleinen Dorfkapelle,
Und riß den wunden Rittersmann
Aus seiner Ruhestelle,
Riß ihm das Bubenherz heraus,
Recht ihren Zorn zu büßen,
Und trat es, daß das Gotteshaus
Erschallte, mit den Füßen.

Ihr Geist soll, wie die Sagen gehn,
In dieser Kirche weilen,
Und, bis im Dorf die Hahnen krähn,
Bald wimmern und bald heulen.
Sobald der Seiger zwölfe schlägt,
Rauscht sie, an Grabsteinwänden,
Aus einer Gruft empor, und trägt
Ein blutend Herz in Händen.

Die tiefen hohlen Augen sprühn
Ein düsterrothes Feuer,
Und glühn, wie Schwefelflammen glühn,
Durch ihren weißen Schleyer.
Sie gafft auf das zerrißne Herz,
Mit wilder Rachgeberde,
Und hebt es dreymal himmelwärts,
Und wirft es auf die Erde;

Und rollt die Augen voller Wuth,
Die eine Hölle blicken,
Und schüttelt aus dem Schleyer Blut,
Und stampft das Herz in Stücken.
Ein dunkler Todtenflimmer macht
Indeß die Fenster helle.
Der Wächter, der das Dorf bewacht,
Sah’s oft in der Kapelle.

La monja

En algun lloc d’Itàlia un bell i jove cavaller estimava
Una donzella que s’havia retirat del món
I que era darrere la porta i el reixat del convent;
ell parlava sovint de la seva pena d’amor, i jurà de genolls,
Alliberar-la de la seva reclusió
I estimar-la per sempre amb fervor.

“Per aquesta imatge de la Mare de Déu, per aquest Nen Jesús,
Que els seus braços maternals carreguen, et juro, oh Belinde!
Que el meu cor sencer et serà consagrat tant de temps com tingui alè,
Per el salvament de la meva ànima!
T’estimaré fins a la tomba.”

Què no es creuria una pobre donzella, sobretot estant en una cel·la?
Ai! Ella oblidà els seus deures de monja, el cel i l’infern.
Ella, que sota l’esguard dels àngels,
S’havia consagrat a Jesús,
La pura i bella núvia de Déu, esdevingué la presa d’un sacríleg.

Temps més tard, i tal com són els homes,
El cor d’ell es va anar entebeint d’hora en hora,
I abandonà la pobra criatura per sempre a la seva aflicció.
Ell oblidà la primerenca tendresa i tots els seus juraments,
I fugí amb llampant vestimenta de gala a la recerca de nous plaers;

Començà a ballar amb altres dones
En sales il·luminades per candelers,
Començà a fer afalacs a d’altres dones
En banquets plens de vi i gatzara.
I es vantà de l’èxit amorós amb la seva bella monja
I de cada bes, de cada esguard, i dels tots els altres delits.

La monja, plena de ràbia italiana,
S’aflamà en el seu esperit, i no pensà en res més que punyals i sang,
Immersa en dèries sanguinàries.
Tot d’una, contractà una banda
De ferotges assassins a sou,
Per què l’home que l’havia traït,
Fos enviat al reialme de la mort.

Ells clavaren més d’una espasa homicida
En la seva ànima negra;
El seu fosc, pèrfid esperit s’escapà
Com els vapors sulfurosos d’una gruta;
Gemegant en l’aire on les urpes d’un diable l’esperaven.
Tot seguit, el seu cadàver sangonent
Fou colgat en un sepulcre.

Al caure la nit, la monja corregué
A la petita capella del poble,
I tragué el cavaller mort del seu lloc de repòs,
Li arrancà el seu cor de brivall i, per satisfer la seva ràbia,
El trepitjà fort amb els peus perquè ressonés en el temple.

Segons diu la llegenda, el seu esperit
Roman en aquesta església,
I, fins que el gall canta en el poble,
Adés gemegant, adés udolant.
Tan aviat com l’agulla del rellotge toca les dotze,
Als murs de làpides, ella surt bramulant d’un sepulcre i porta
Un cor sagnant a les mans.

Els seus ulls enfonsats, buits, espurnegen
Un llòbrec foc vermell,
I fulguren com flames sulfuroses,
A través del seu vel blanc.
Ella esguarda el cor esquinçat,
Amb un posat ferotge de venjança,
L’aixeca tres cops vers el cel i el llença a terra;

I fa girar els seus ulls que veuen l’infern,
S’espolsa la sang del seu vel
I picant de peus, parteix el cor a trossos.
Entretant, un pàl·lid besllum de morts il·lumina les finestres.
El guardià que vigila el poble sovint l’ha vist a la capella.

D 209 Op. 38  Der Liedler/El joglar

Any composició.- 1815

Any publicació.- 1825

Indicacció de temps.- Moderadament ràpid (Mässig gerschwind)

Llibretista.-Joseph Kenner

Període Romàntic

Per a veu i piano

Der Liedler

Gib, Schwester, mir die Harf’ herab,
Gib mir Biret und Wanderstab,
Kann hier nicht fürder weilen!
Bin ahnenlos, bin nur ein Knecht
Bin für die edle Maid zu schlecht,
Muß stracks von hinnen eilen.

“Still, Schwester, bist gottlob nun Braut,
Wirst morgen Wilhelm angetraut,
Soll mich nichts weiter halten.
Nun küsse mich, leb, Trude, wohl!
Dies Herze, schmerz- und liebevoll,
Laß Gott den Herrn bewalten.”

Der Liedler zog durch manches Land
Am alten Rhein- und Donaustrand,
Wohl über Berg und Flüsse.
Wie weit er flieht, wohin er zieht,
Er trägt den Wurm im Herzen mit
Und singt nur sie, die Süße.

Und er’s nicht länger tragen kann,
Tät sich mit Schwert und Panzer an,
Den Tod sich zu erstreiten.
Im Tod ist Ruh, im Grab ist Ruh,
Das Grab deckt Herz und Wünsche zu;
Ein Grab will er erreiten.

Der Tod ihn floh, und Ruh ihn floh!
Des Herzogs Banner flattert froh
Der Heimat Gruß entgegen,
Entgegen wallt, entgegen schallt
Der Freunde Gruß durch Saat und Wald
Auf allen Weg’ und Stegen.

Da ward ihm unterm Panzer weh!
Im Frührot glüht der ferne Schnee
Der heimischen Gebirge;
Ihm war, als zög’s mit Hünenkraft
Dahin sein Herz, der Brust entrafft,
Als ob’s ihn hier erwürge.

Da konnt er’s fürder nicht bestehn:
“Muß meine Heimat wiedersehn,
Muß sie noch einmal schauen!”
Die mit der Minne Rosenhand
Sein Herz an jene Berge band,
Die herrlichen, die blauen!

Da warf er Wehr und Waffe weg,
Sein Rüstzeug weg ins Dorngeheg;
Die liederreichen Saiten,
Die Harfe nur, der Süßen Ruhm,
Sein Klagespsalm, sein Heiligtum,
Soll ihn zurückbegleiten.

Und als der Winter trat ins Land,
Der Frost im Lauf die Ströme band,
Betrat er seine Berge.
Da lag’s, ein Leichentuch von Eis,
Lag’s vorn und neben totenweiß,
Wie tausend Hünensärge!

Lag’s unter ihm, sein Muttertal,
Das gräflich Schloß im Abendstrahl,
Wo Milla drin geborgen.
Glück auf, der Alpe Pilgerruh
Winkt heute Ruh dir Ärmster zu:
Zur Feste, Liedler, morgen!

Ich hab nicht Rast, ich hab nicht Ruh,
Muß heute noch der Feste zu,
Wo Milla drin geborgen.
“Bist starr, bist blaß!” Bin totenkrank,
Heut ist noch mein! Tot, Gott sei Dank,
Tot find’t mich wohl der Morgen.

Horch Maulgetrab, horch Schellenklang!
Vom Schloß herab der Alp’ entlang
Zog’s unter Fackelhelle.
Ein Ritter führt ihm angetraut,
Führt Milla heim als seine Braut.
Bist Liedler schon zur Stelle!

Der Liedler schaut und sank in sich.
Da bricht und schnaubet wütiglich
Ein Werwolf durchs Gehege,
Die Maule fliehn, kein Saum sie zwingt.
Der Schecke stürzt. Weh! Milla sinkt
Ohnmächtig hin am Wege.

Da riß er sich, ein Blitz, empor,
Zum Hort der Heißgeminnten vor,
Hoch auf des Untiers Nacken
Schwang er sein teures Harfenspiel,
Daß es zersplittert niederfiel,
Und Nick und Rachen knacken.

Und wenn er stark wie Simson wär’,
Erschöpft mag er und sonder Wehr
Den Grimmen nicht bestehen.
Vom Busen, vom zerfleischten Arm
Quillt’s Herzblut nieder, liebewarm,
Schier denkt er zu vergehen.

Ein Blick auf sie, und alle Kraft
Mit einmal er zusammenrafft,
Die noch verborgen schliefe!
Ringt um den Werwolf Arm und Hand,
Und stürzt sich von der Felsenwand
Mit ihm in schwindle Tiefe.

Fahr, Liedler, fahr auf ewig wohl!
Dein Herze schmerz- und liebevoll
Hat Ruh im Grab gefunden!
Das Grab ist aller Pilger Ruh,
Das Grab deckt Herz und Wünsche zu,
Macht alles Leids gesunden.

El joglar

Germana, baixa’m l’arpa,
Dóna’m el barret i el bastó de viatge,
No puc restar per més temps aquí!
No tinc avantpassats, només sóc un servent,
Soc massa humil per a la noble donzella,
Haig de marxar d’aquí de seguida.

“Tranquil·la, germana, gràcies a Déu tu ara ets promesa,
Demà et casaràs amb el Wilhelm,
No hi ha res que aquí em pugui retenir.
Fes-me ara un bes, Trude, adéu-siau!
Aquest cor, ple d’amor i dolor, que Déu Senyor el guardi.”

El joglar viatjà per moltes contrades,
A les ribes del vell Rin i del Danubi, travessant muntanyes i rius.
Però per més lluny que fugia, allà on anava,
Portava sempre el rau-rau al cor
I cantava només d’ella, el seu dolç amor.

I quan ja no ho pogué suportar més,
Es posà armadura i espasa
Per anar a trobar la mort a la batalla.
La mort és la pau, la tomba el repòs,
La tomba colga el cor i els afanys;
A cavall, cercava una tomba.

La mort l’eludí i la pau el defugí!
La bandera del duc onejava exultant
A l’encontre dels saluts de la pàtria,
Al seu encontre xarbotaven, ressonaven
Les salutacions dels amics per camps i boscatges,
Per tots els camins i els ponts.

Llavors se sentí malament dins la seva armadura!
Al trenc d’alba, al lluny, brillava la neu de les muntanyes de la pàtria;
Li semblà que, amb una força titànica,
El seu cor hi era atret, arrancat del pit, com si el volgués escanyar.

Llavors no pogué resistir més:
“Haig de tornar a veure la meva pàtria,
L’haig de veure encara una vegada!”
La que amb la mà color de rosa de l’amor
Entrelligava el seu cor amb aquelles muntanyes tan majestàtiques, tan blaves!

Aleshores llençà l’escut, les armes
I la seva armadura a un clos de bardisses;
Les cordes reblertes de tonades,
L’arpa, la glòria de l’estimada,
Els seus cants planyívols, el seu santuari,
Era tot el que l’havia d’acompanyar en el seu retorn.

I quan l’hivern arribà al país,
I el gel deturà el curs dels rius,
Va atènyer les seves muntanyes.
Allà, tot al voltant, hi havia un sudari
De gel blanc com la mort,
Com milers de taüts gegantins!

Al seu dessota es trobava la vall natal,
El castell comtal a la llum del capvespre,
On Milla estava arrecerada.
Bona sort, el refugi alpí dels pelegrins
Avui et dóna aixopluc, pobre viatger: demà, joglar, al castell!

No em puc deturar ni reposar,
Avui mateix haig d’arribar al castell on Milla està a resguard.
“Estàs ert, estàs pàl·lid!” Estic malalt de mort
Però avui encara és meu! Mort, gràcies a Déu, mort, em trobarà el matí.

Escolteu el trot de les mules, escolteu el so dels picarols!
Del castell, al llarg de la carena,
Sota la llum de les torxes, davalla un seguici.
Un cavaller porta la seva esposa,
S’emporta Milla a casa com a muller seva.
Joglar, ja ets al teu lloc!

El joglar ho veu i s’esfondra en si mateix.
Aleshores, un home llop surt del tancat esbufegant de ràbia,
Les mules fugen, res les pot aturar.
El cavall cau a terra. Ai! Milla cau també desmaiada a la vora del camí.

Llavors ell es refà veloç com un llampec,
Per protegir la que tan apassionadament estima,
Enlaire, vers el coll del monstre
Llança la seva arpa dilecta que s’esberla caient a terra
Trencant però el coll i les barres del monstre.

I encara que hagués estat més fort que Samsó, extenuat i sense armes,
No pot resistir la seva fúria.
Del pit i del seu braç lacerat,
Brolla la sang del seu cor, calenta d’amor,
I creu que gairebé està a punt de morir.

Un sol esguard vers ella li retorna de cop totes les forces
Que restaven latents en ell!
Encercla l’home llop amb la mà i els braços
I es llança amb ell del penya-segat
Al vertiginós abisme.

Adéu, joglar, adéu per sempre!
El seu cor ple d’amor i de dolor
Trobarà el seu repòs a la tomba!
La tomba és el repòs de tots els pelegrins,
La tomba colga el cor i els afanys,
Fa que guareixin tots els sofriments.

D 210 Die Liebe/L’amor 

Any de composició.- 1815

Any publicació.- 1838

Indicació de temps.- Molt lent (Sehr langsam)

Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe

Període Romàntic

Per a veu i piano

Die Liebe 

Freudvoll
Und leidvoll,
Gedankenvoll sein;
Langen
Und bangen
In schwebender Pein;
Himmelhoch jauchzend
Zum Tode betrübt;
Glücklich allein
Ist die Seele, die liebt.

L’amor

Plena de joiai plena de pena,pensarosa; delerosa i angoixada,
Sospesa en la sofrença;
Immensament exultant,
Mortalment trista; només així és feliç l’ànima que estima.

D 211 Adelwold und Emma

Any de composició.- 1815

Any publicació.- 1894

En fa major

Indicació de temps.-Moderadament greu (Mässig ernst)

Llibretista.- Friedrich Anton Franz Bertrand

Període Romàntic

Per a veu i piano

Adelwold i Emma. Ballada
Möcht’ es meinem Wunsch gelingen –
Der geprüften Liebe Lohn
Euch im edlen deutschen Ton
Eines Stolberg vorzusingen!…
Oft ja trug sie den Geringen
Auf des Adlers kühnen Schwingen
Durch Geduld und Biedersinn
Zu der Freuden Gipfel hin….

Welche Fessel mag ihr wehren? –
An der Mutter Brust fürwahr
Läßt sie das geweihte Paar
Schon die Zauberschale leeren; –
Was ist Tand, den Menschen ehren?
Wann einst Blick und Ahndung lehren:
Halb den Nektar gab sie dir, –
O du bists! du trankst mit mir!..

Hoch, und ehern schier von Dauer,
Rag ein Ritterschloss empor,
Bären lagen an dem Tor
Beute schnaubend auf der Lauer; –
Türme zingelten die Mauer,
Gleich den Riesen, – bange Schauer
Wehten brausend, wie ein Meer,
Von den Tannenwipfeln her.

Aber finstrer Kummer nagte
Mutverzehrend um und an,
Hier den wackern deutschen Mann,
Dem kein Feind zu trotzen wagte; –
Oft noch, eh der Morgen tagte,
Fuhr er auf vom Traum und fragte,
Itzt mit Seufzer, itzt mit Schrei,
Wo sein theurer Letzer sei?

»Vater rufe nicht dem Lieben;«
Flüstert´ einstens Emma drein,
»Sieh, er schläft im Kämmerlein
Sanft und stolz, was kann ihn trüben?«
»Ich nicht rufen? – sind nicht die sieben
Meiner Söhn’ im Kampf geblieben?
Weint’ ich nicht schon fünfzehn Jahr
Um das Weib, das euch gebar?«

Emma hört’s – und schmiegt mit Beben
Weinend sich um seine Knie:
»Vater – sieh dein Kind, ach früh
War dein Beifall mein Bestreben!«
Wie wenn Trosteswort zu geben
Boten Gottes niederschweben,
Führt der Holden New Kradück i Kradück Red’ und schmiegt mit Beben Weinend
sich um seine Knie: .

Heißer presst’ er sie ans Herze:
»O vergib, dass ich vergaß,
Welchen Schatz ich noch besaß,
Übermannt von meinem Schmerze.
Aber – sprachst du nicht im Scherze –
Wohl dann! Bei dem Schein der Kerze
Wandle mit mir einen Gang
Stracks den düstern Weg entlang.«

Zitternd folgte sie, – bald gelangen
Sie zur Halle, graus und tief,
Wo die Schar der Väter schlief; –
Rings im Kreis’ an Silberspangen
Um ein achtes hergehangen,
Leuchteten mit bleichem bangen
Grabesschimmer fort und fort
Sieben Lämplein diesem Ort.

Untern Lämplein war’s von Steinen . . . —Traun
! erzählen kann ich’s nicht . . .
War’s so traurig zugericht,
War’s so ladend ach zum Weinen.
»Bei den heiligen Gebeinen,
Welchen diese Lampen scheinen«,
Ruft´ er laut, »beschwör ich dich,
Traute Tochter, höre mich:

Mein Geschlecht seit grauen Zeiten
War – wie Rittersmännern ziemt –
Keck, gestreng und fast berühmt;
In des Grabes Dunkelheit
Sank die Reih von Biederleuten,
Sanken die, so mich erfreuten,
Bis einst der Posaune Hall
Sie wird wecken allzumal.

Nie vergaßen deine Brüder
Dieser großen Ahnen Werth,
Reich und Kaiser schätzt’ ihr Schwert
Wie ein deckendes Gefieder.
Ach, die Tapfern enfonsat nider!
Gib sie, Tochter, gib sie wieder
Mir im wackern Bräutigam,
Dir erkiest aus Heldenstamm!

Aber Fluch!« Und mit dem Worte,
Gleich als schreckt’ ihn Nacht und Graus –
Zog er plötzlich sie hinaus
Aus dem schauervollen Orte;
Emma wankte durch die Pforte:
»Ende nicht die Schreckensworte!
Denk an Himmel und Gericht!
O verwirf, verwirf mich nicht!«

Bleich wie sie, mit bangem Zagen,
Lehnt des Ritters Knappe hier,
Wie dem Sünder wird’s ihm schier,
Den die Schrecken Gottes schlagen,
Kaum zu atmen tät er wagen,
Kaum die Kerze vorzutragen
Hatte, matt und fieberhaft
kaum di Seine Kraft.

Adelwolden bracht’ als Waise
Mitleidsvoll auf seinem Ross
Einst der Ritter nach dem Schloss
Heim von einer fernen Reise,
Pflegte sein mit Trank und Speise,
Tät ihn hegen in dem Kreise
Seiner Kinder, oft und viel
War er tummelnd ihr Gespiel. –

Aber Emma … seine ganze
Zarte Seele webt’ um sie . . .
War es frühe Sympathie?
Froh umwand sie seine Lanze
Im Turnier mit einem Kranze,
Schwebte leichter dann im Tanze
Mit dem Ritter, keck und treu,
Als das Lüftchen schwebt im Mai.

Rosig auf zum Jüngling blühte
Bald der Niedre von Geschlecht;
Edler lohnte nie ein Knecht
Seines Pflegers Vatergüte;
Aber heiß und heißer glühte,
Was zu dämpfen er sich mühte,
Fester knüpft’ ihn, fester ach!
An das Fräulein jeder Tag;

Fest und fester sie an ihren
Süßen, trauten Adelwold.
»Was sind Wappen, Land, und Gold,
Sollt’ ich Arme dich verlieren?
Era die Flitter, tan mich zieren?
Era Bankete bei Turnieren? –
Wappen, Land, Geschmuck und Gold
Lohnt ein Traum von Adelwold!«

So das Fräulein, wann der Schleier
Grauer Nächte sie umfing;
Oft im Totenkleide ging –
Ihrem Herzen o wie teuer!
Itzt vorbei ihr Vielgetreuer –
Itzt der Vater …. Ungeheuer
Dräuten dann für jede Wahl
Ihr der Hölle bange Qual.

Doch mit eins – als Emma heute
Spät noch betet, weint, und wacht,
Steht gehüllt in Pilgertracht
Adelwold an ihrer Seite:
“Zürne nicht, Gebenedeite!
Denn mich treibt’s, mich treibt’s in’s Weite;
Fräulein, dich befehl’ ich Gott,
Dein im Leben und im Tod!

Leiten soll mich dieser Stecken
Hin in Zions heil’ges Land,
Wo vielleicht ein Häuflein Sand
Bald den Armen wird bedecken.
Meine Seele muss erschrecken,
Durch Verrat sich zu beflecken
An dem Mann, der mild und groß
Her mich trug in seinem Schoß.

Selig träumt’ ich einst als Knabe . . .
Engel! ach, vergib es mir!
Denn ein Bettler bin ich schier,
Nur dies Herz ist meine Habe.«
»Jüngling ach, an diesem Stabe
Führst du treulos mich zum Grabe,
Du würgest – Gott verzeih´ es dir!
Die dich liebte, für und für.«

Und schon wankte der Entzückte,
Als des Fräuleins keuscher Arm,
Ach, so weiß, so weich und warm,
Sanft ihn hin zum Busen drückte!
Aber fürchterlicher blickte –
Was ihm schier ihr Kuss entrückte,
Und vom Herzen, das ihm schlug,
Riss ihn schnell des Vaters Fluch.

Schneller schwand er – wie die Kunde
Traun vom Nachtgespenste sagt,
Wenn es wittert, dass es tagt….
»Lindre, Vater, meine Wunde!
Keinen Laut aus deinem Munde!
Keine Zähr’ in dieser Stunde!
Keine Sonne, die mir blickt!
Keine Nacht, die mich erquickt!«

Gold, Gestein, und Seide nimmer,
Schwört sie, fort zu legen an,
Keine Zofe darf ihr nahn,
Und kein Knappe jetzt und nimmer;
Sovint bei trautem Mondesschimmer
Wallt sie barfuß über Trümmer,
Wild verwachsen, steil und rau,
Noch zur hochgelobten Frau.

Ritter! – ach schon weht vom Grabe
Deiner Emma Totenluft!
Schon umschwärmt der Väter Gruft
Ahnend Käuzlein, Eul’ und Rabe.
Va dir! eh! an seinem Stabe
Folgt sie willig ihm zum Grabe –
Hin, wo mehr denn Helm und Schild
Liebe, Treu’ und Tugend gilt…

Selbst dem Ritter tät sich senken
Tief und tiefer jetzt das Haupt,
Kaum dass er der Mär noch glaubt:
Seufzen tät er itzt, itzt denken,
Was den Jüngling konnte kränken?
Ob ein Spiel von Neid und Ränken?
Ob?… Wie ein Gespenst der Nacht,
Schreckt’ ihn, was er jetzt gedacht…

Doch wo ist, der zu ergründen
Wagt der Zukunft Ratschluß? – Kaum
Dass wir je und je im Traum
Ihrer Tritte Spur empfinden….
Hergeführt auf schwülen Winden,
Muss ein Strahl die Burg entzünden:
Und im Wetter wunderbar
Lösen sich – was Rätsel war.

Tosend gleich den Wogen wallen
Rings die Gluten, – krachend dräuen
Säul und Wölbung, Balk’ und Stein,
Stracks in Trümmer zu zerfallen;
Angstruf und Verzweiflung schallen
Grausend durch die weiten Hallen, –
Stürmend drängt und atemlos
Knecht und Junker aus dem Schloss.

»Richter! Richter! ach verschone!«
Ruft der Greis mit starrem Blick,
»Gott! mein Kind, és bleibt zurück!
Rettet, dass euch Gott einst lohne!
Gold und Silber, Land und Frone,
Jede Burg, die ich bewohne,
Ihrem Retter zum Gewinn,
Selbst dies Leben geb ich hin für sie!«

Gleiten ab von tauben Ohren
Tät des Hochbedrängten Schrei.
Aber plötzlich stürzt herbei,
Der ihr Treue zugeschworen,
Stürzt nach den entflammten Toren,
Gibt mit Freuden sich verloren.
Jeder staunend, fern und nah,
Wähnt’ ein Blendwerk, era er sah.

Glut an Glut, und jedes Streben
Schier vergebens! Endlich fasst
Er die teure, süße Last,
Kalt und sonder Spur von Leben;
Doch beginnt ein leises Beben
Herz und Busen jetzt zu heben, –
Und durch Flamme, Dampf und Graus
Trägt er glücklich sie hinaus.

Purpur kehrt auf ihre Wangen,
Wo der Traute sie geküsst.
»Jüngling, sage, wer du bist,
Ich beschwöre dich, der Bangen,
Hält – wie oft die Dichter sangen –
Jetzt ein Engel mich umfangen,
Der auf seinem Erdenflug
Meines Lieben Bildnis trug?«

Starr zusammenschrickt der Blöde, –
Denn der Ritter nah am Tor
Lauscht mit hingewandtem Ohr
Jedem Laut der süßen Rede.
Ach der Rückweg in die Öde,
Schimpfend, schaudervoll, und schnöde,
Preßt mit zentnerschwerem Schmerz
Itzt sein biedres, großes Herz!

Doch den Zweifler tät ermannen
Bald des Ritters Gruß und Kuss,
Dem im süßesten Genuss
Hell der Wonne Zähren rannen:
»Du es, du? sag an, von wannen?
Was dich tät von mir verbannen?
Was dich – nimmer lohn’ ich’s dir –
Emma wiedergab und mir?«

»Deines Fluchs mich zu entlasten,
War es Pflicht, dass ich entwich,
Eilig, wild und fürchterlich
Trieb’s mich sonder Ruh und Rasten;
Dort im Kloster, wo sie prassten,
Labten Tränen mich und Fasten,
Bis der frommen Pilger Schar
Voll zum Zug versammlet war;

Doch mit unsichtbaren Ketten
Zog mich plötzlich Gottes Hand
Jetzt zurück von Land zu Land
Her zur Burg, – ich wollte wetten,
Dass – mein Teuerstes zu retten!
Stürme mich beflügelt hätten….
Nimm sie, Ritter! – nimm und sprich
Nun das Urteil über mich.«

Emma harrt, in düstres Schweigen,
Wie in Mitternacht gehüllt;
Starrer denn ein Marmorbild
Harren furchterfüllte Zeugen,
Denn es zweifelten die Feigen,
Ob ​​den Ritterstolz zu beugen
Je vermöcht’ ein hoher Mut,
Sonder Ahnenglanz und Gut.

»Dein ist Emma! ewig dein! Längst entscheiden
Tät der Himmel, rein wie Gold
Bist du funden, Adelwold,
Groß in Edelmuth und Leiden,
Nimm, ich gebe sie mit Freuden,
Nimm, der Himmel tät entscheiden,
Nannte selbst im Donner laut
Sie vor Engeln Braut.

Nimm sie hin mit Vatersegen!
Ihn wird neben meine Schuld,
Ach mit Langmut und Geduld,
Der einst kömmt, Gericht zu hegen,
Auf die Prüfungswaage legen,
Mir verzeihn um euretwegen,
Der, von eitlem Stolz befleckt,
Beid’ euch schier schier ins Grab.«

Fest umschlungen jetzt von ihnen
Blickt der Greis zum Himmel auf:
»Fröhlich endet sich mein Lauf!«
Spuren der Verklärung schienen
Aus des Hochentzückten Mienen, –
Und auf dampfenden Ruinen
Fügt’ er schweig schweig

Eines Stolberg vorzusingen!…
Oft ja trug sie den Geringen
Auf des Adlers kühnen Schwingen
Durch Geduld und Biedersinn
Zu der Freuden Gipfel hin….

Welche Fessel mag ihr wehren? –
An der Mutter Brust fürwahr
Läßt sie das geweihte Paar
Schon die Zauberschale leeren; –
Was ist Tand, den Menschen ehren?
Wann einst Blick und Ahndung lehren:
Halb den Nektar gab sie dir, –
O du bists! du trankst mit mir!..

Hoch, und ehern schier von Dauer,
Rag ein Ritterschloss empor,
Bären lagen an dem Tor
Beute schnaubend auf der Lauer; –
Türme zingelten die Mauer,
Gleich den Riesen, – bange Schauer
Wehten brausend, wie ein Meer,
Von den Tannenwipfeln her.

Aber finstrer Kummer nagte
Mutverzehrend um und an,
Hier den wackern deutschen Mann,
Dem kein Feind zu trotzen wagte; –
Oft noch, eh der Morgen tagte,
Fuhr er auf vom Traum und fragte,
Itzt mit Seufzer, itzt mit Schrei,
Wo sein theurer Letzer sei?

»Vater rufe nicht dem Lieben;«
Flüstert´ einstens Emma drein,
»Sieh, er schläft im Kämmerlein
Sanft und stolz, was kann ihn trüben?«
»Ich nicht rufen? – sind nicht die sieben
Meiner Söhn’ im Kampf geblieben?
Weint’ ich nicht schon fünfzehn Jahr
Um das Weib, das euch gebar?«

Emma hört’s – und schmiegt mit Beben
Weinend sich um seine Knie:
»Vater – sieh dein Kind, ach früh
War dein Beifall mein Bestreben!«
Wie wenn Trosteswort zu geben
Boten Gottes niederschweben,
Führt der Holden New Kradück i Kradück Red’ und schmiegt mit Beben Weinend
sich um seine Knie: .

Heißer presst’ er sie ans Herze:
»O vergib, dass ich vergaß,
Welchen Schatz ich noch besaß,
Übermannt von meinem Schmerze.
Aber – sprachst du nicht im Scherze –
Wohl dann! Bei dem Schein der Kerze
Wandle mit mir einen Gang
Stracks den düstern Weg entlang.«

Zitternd folgte sie, – bald gelangen
Sie zur Halle, graus und tief,
Wo die Schar der Väter schlief; –
Rings im Kreis’ an Silberspangen
Um ein achtes hergehangen,
Leuchteten mit bleichem bangen
Grabesschimmer fort und fort
Sieben Lämplein diesem Ort.

Untern Lämplein war’s von Steinen . . . —Traun
! erzählen kann ich’s nicht . . .
War’s so traurig zugericht,
War’s so ladend ach zum Weinen.
»Bei den heiligen Gebeinen,
Welchen diese Lampen scheinen«,
Ruft´ er laut, »beschwör ich dich,
Traute Tochter, höre mich:

Mein Geschlecht seit grauen Zeiten
War – wie Rittersmännern ziemt –
Keck, gestreng und fast berühmt;
In des Grabes Dunkelheit
Sank die Reih von Biederleuten,
Sanken die, so mich erfreuten,
Bis einst der Posaune Hall
Sie wird wecken allzumal.

Nie vergaßen deine Brüder
Dieser großen Ahnen Werth,
Reich und Kaiser schätzt’ ihr Schwert
Wie ein deckendes Gefieder.
Ach, die Tapfern enfonsat nider!
Gib sie, Tochter, gib sie wieder
Mir im wackern Bräutigam,
Dir erkiest aus Heldenstamm!

Aber Fluch!« Und mit dem Worte,
Gleich als schreckt’ ihn Nacht und Graus –
Zog er plötzlich sie hinaus
Aus dem schauervollen Orte;
Emma wankte durch die Pforte:
»Ende nicht die Schreckensworte!
Denk an Himmel und Gericht!
O verwirf, verwirf mich nicht!«

Bleich wie sie, mit bangem Zagen,
Lehnt des Ritters Knappe hier,
Wie dem Sünder wird’s ihm schier,
Den die Schrecken Gottes schlagen,
Kaum zu atmen tät er wagen,
Kaum die Kerze vorzutragen
Hatte, matt und fieberhaft
kaum di Seine Kraft.

Adelwolden bracht’ als Waise
Mitleidsvoll auf seinem Ross
Einst der Ritter nach dem Schloss
Heim von einer fernen Reise,
Pflegte sein mit Trank und Speise,
Tät ihn hegen in dem Kreise
Seiner Kinder, oft und viel
War er tummelnd ihr Gespiel. –

Aber Emma … seine ganze
Zarte Seele webt’ um sie . . .
War es frühe Sympathie?
Froh umwand sie seine Lanze
Im Turnier mit einem Kranze,
Schwebte leichter dann im Tanze
Mit dem Ritter, keck und treu,
Als das Lüftchen schwebt im Mai.

Rosig auf zum Jüngling blühte
Bald der Niedre von Geschlecht;
Edler lohnte nie ein Knecht
Seines Pflegers Vatergüte;
Aber heiß und heißer glühte,
Was zu dämpfen er sich mühte,
Fester knüpft’ ihn, fester ach!
An das Fräulein jeder Tag;

Fest und fester sie an ihren
Süßen, trauten Adelwold.
»Was sind Wappen, Land, und Gold,
Sollt’ ich Arme dich verlieren?
Era die Flitter, tan mich zieren?
Era Bankete bei Turnieren? –
Wappen, Land, Geschmuck und Gold
Lohnt ein Traum von Adelwold!«

So das Fräulein, wann der Schleier
Grauer Nächte sie umfing;
Oft im Totenkleide ging –
Ihrem Herzen o wie teuer!
Itzt vorbei ihr Vielgetreuer –
Itzt der Vater …. Ungeheuer
Dräuten dann für jede Wahl
Ihr der Hölle bange Qual.

Doch mit eins – als Emma heute
Spät noch betet, weint, und wacht,
Steht gehüllt in Pilgertracht
Adelwold an ihrer Seite:
“Zürne nicht, Gebenedeite!
Denn mich treibt’s, mich treibt’s in’s Weite;
Fräulein, dich befehl’ ich Gott,
Dein im Leben und im Tod!

Leiten soll mich dieser Stecken
Hin in Zions heil’ges Land,
Wo vielleicht ein Häuflein Sand
Bald den Armen wird bedecken.
Meine Seele muss erschrecken,
Durch Verrat sich zu beflecken
An dem Mann, der mild und groß
Her mich trug in seinem Schoß.

Selig träumt’ ich einst als Knabe . . .
Engel! ach, vergib es mir!
Denn ein Bettler bin ich schier,
Nur dies Herz ist meine Habe.«
»Jüngling ach, an diesem Stabe
Führst du treulos mich zum Grabe,
Du würgest – Gott verzeih´ es dir!
Die dich liebte, für und für.«

Und schon wankte der Entzückte,
Als des Fräuleins keuscher Arm,
Ach, so weiß, so weich und warm,
Sanft ihn hin zum Busen drückte!
Aber fürchterlicher blickte –
Was ihm schier ihr Kuss entrückte,
Und vom Herzen, das ihm schlug,
Riss ihn schnell des Vaters Fluch.

Schneller schwand er – wie die Kunde
Traun vom Nachtgespenste sagt,
Wenn es wittert, dass es tagt….
»Lindre, Vater, meine Wunde!
Keinen Laut aus deinem Munde!
Keine Zähr’ in dieser Stunde!
Keine Sonne, die mir blickt!
Keine Nacht, die mich erquickt!«

Gold, Gestein, und Seide nimmer,
Schwört sie, fort zu legen an,
Keine Zofe darf ihr nahn,
Und kein Knappe jetzt und nimmer;
Sovint bei trautem Mondesschimmer
Wallt sie barfuß über Trümmer,
Wild verwachsen, steil und rau,
Noch zur hochgelobten Frau.

Ritter! – ach schon weht vom Grabe
Deiner Emma Totenluft!
Schon umschwärmt der Väter Gruft
Ahnend Käuzlein, Eul’ und Rabe.
Va dir! eh! an seinem Stabe
Folgt sie willig ihm zum Grabe –
Hin, wo mehr denn Helm und Schild
Liebe, Treu’ und Tugend gilt…

Selbst dem Ritter tät sich senken
Tief und tiefer jetzt das Haupt,
Kaum dass er der Mär noch glaubt:
Seufzen tät er itzt, itzt denken,
Was den Jüngling konnte kränken?
Ob ein Spiel von Neid und Ränken?
Ob?… Wie ein Gespenst der Nacht,
Schreckt’ ihn, was er jetzt gedacht…

Doch wo ist, der zu ergründen
Wagt der Zukunft Ratschluß? – Kaum
Dass wir je und je im Traum
Ihrer Tritte Spur empfinden….
Hergeführt auf schwülen Winden,
Muss ein Strahl die Burg entzünden:
Und im Wetter wunderbar
Lösen sich – was Rätsel war.

Tosend gleich den Wogen wallen
Rings die Gluten, – krachend dräuen
Säul und Wölbung, Balk’ und Stein,
Stracks in Trümmer zu zerfallen;
Angstruf und Verzweiflung schallen
Grausend durch die weiten Hallen, –
Stürmend drängt und atemlos
Knecht und Junker aus dem Schloss.

»Richter! Richter! ach verschone!«
Ruft der Greis mit starrem Blick,
»Gott! mein Kind, és bleibt zurück!
Rettet, dass euch Gott einst lohne!
Gold und Silber, Land und Frone,
Jede Burg, die ich bewohne,
Ihrem Retter zum Gewinn,
Selbst dies Leben geb ich hin für sie!«

Gleiten ab von tauben Ohren
Tät des Hochbedrängten Schrei.
Aber plötzlich stürzt herbei,
Der ihr Treue zugeschworen,
Stürzt nach den entflammten Toren,
Gibt mit Freuden sich verloren.
Jeder staunend, fern und nah,
Wähnt’ ein Blendwerk, era er sah.

Glut an Glut, und jedes Streben
Schier vergebens! Endlich fasst
Er die teure, süße Last,
Kalt und sonder Spur von Leben;
Doch beginnt ein leises Beben
Herz und Busen jetzt zu heben, –
Und durch Flamme, Dampf und Graus
Trägt er glücklich sie hinaus.

Purpur kehrt auf ihre Wangen,
Wo der Traute sie geküsst.
»Jüngling, sage, wer du bist,
Ich beschwöre dich, der Bangen,
Hält – wie oft die Dichter sangen –
Jetzt ein Engel mich umfangen,
Der auf seinem Erdenflug
Meines Lieben Bildnis trug?«

Starr zusammenschrickt der Blöde, –
Denn der Ritter nah am Tor
Lauscht mit hingewandtem Ohr
Jedem Laut der süßen Rede.
Ach der Rückweg in die Öde,
Schimpfend, schaudervoll, und schnöde,
Preßt mit zentnerschwerem Schmerz
Itzt sein biedres, großes Herz!

Doch den Zweifler tät ermannen
Bald des Ritters Gruß und Kuss,
Dem im süßesten Genuss
Hell der Wonne Zähren rannen:
»Du es, du? sag an, von wannen?
Was dich tät von mir verbannen?
Was dich – nimmer lohn’ ich’s dir –
Emma wiedergab und mir?«

»Deines Fluchs mich zu entlasten,
War es Pflicht, dass ich entwich,
Eilig, wild und fürchterlich
Trieb’s mich sonder Ruh und Rasten;
Dort im Kloster, wo sie prassten,
Labten Tränen mich und Fasten,
Bis der frommen Pilger Schar
Voll zum Zug versammlet war;

Doch mit unsichtbaren Ketten
Zog mich plötzlich Gottes Hand
Jetzt zurück von Land zu Land
Her zur Burg, – ich wollte wetten,
Dass – mein Teuerstes zu retten!
Stürme mich beflügelt hätten….
Nimm sie, Ritter! – nimm und sprich
Nun das Urteil über mich.«

Emma harrt, in düstres Schweigen,
Wie in Mitternacht gehüllt;
Starrer denn ein Marmorbild
Harren furchterfüllte Zeugen,
Denn es zweifelten die Feigen,
Ob ​​den Ritterstolz zu beugen
Je vermöcht’ ein hoher Mut,
Sonder Ahnenglanz und Gut.

»Dein ist Emma! ewig dein! Längst entscheiden
Tät der Himmel, rein wie Gold
Bist du funden, Adelwold,
Groß in Edelmuth und Leiden,
Nimm, ich gebe sie mit Freuden,
Nimm, der Himmel tät entscheiden,
Nannte selbst im Donner laut
Sie vor Engeln Braut.

Nimm sie hin mit Vatersegen!
Ihn wird neben meine Schuld,
Ach mit Langmut und Geduld,
Der einst kömmt, Gericht zu hegen,
Auf die Prüfungswaage legen,
Mir verzeihn um euretwegen,
Der, von eitlem Stolz befleckt,
Beid’ euch schier schier ins Grab.«

Fest umschlungen jetzt von ihnen
Blickt der Greis zum Himmel auf:
»Fröhlich endet sich mein Lauf!«
Spuren der Verklärung schienen
Aus des Hochentzückten Mienen, –
Und auf dampfenden Ruinen
Fügt’ er schweig schweig
.Adelwold i Emma balada
Sigues prou bo per complir el meu desig:
Vull parlar-te de la recompensa d’un amor que es va provar
Fent servir per a tu la noble melodia alemanya
D’un Stolberg per cantar-la! . . .
Perquè sovint fins i tot els més humils
Volen enfilar-se a les ales agosarades de l’àguila,
A través de la misericòrdia i el sentit de l’honestedat,
I volar fins al cim de l’alegria. . .

Quins lligams poden contenir-los? –
Perquè fins i tot al pit de la mare
A la parella devota se’ls va permetre buidar ja el bol màgic; –
Què és degradant respecte als humans?
Quan tant una mirada com un càstig ens han ensenyat:
Ella et va donar la meitat del nèctar, –
Oh, ets tu! T’ho has begut amb mi! . . .

Alt, atrevit i d’una gran antiguitat
S’aixecà un castell de cavaller;
Els óssos jaien a la porta
Bufjant i a l’aguait de les preses.
Les torres encerclaven la muralla
Com els gegants; un estremiment espantós
Bufava en el vent rugent, com un mar,
Que pujava de les cims dels avets.

Però un dolor fosc rosegava, consumint el coratge, d’aquest valent alemany,
A qui cap enemic gosava desafiar.
Sovint, fins i tot abans de la primera llum del dia,
Sortia d’un somni i preguntava
(De vegades amb un sospir, de vegades amb un crit)
On era el seu estimat darrer nascut?

“Pare, no cridis per ell que estimes”, li xiuxiueja ara l’Emma.
“Mira, està adormit a l’habitació petita.
Gentil i orgullós, què el pot molestar?”
“Per què no hauria de trucar? Set dels meus fills no han tornat de la batalla?
No he plorat ja fa quinze anys per la dona que et va néixer?

L’Emma ho sent i s’arrossega tremolant i plorant, pels seus genolls.
“Pare, mira el teu fill; des de ben aviat
M’he esforçat per guanyar-te la teva aprovació!”
Com quan, per donar una paraula de consol,
Escombran els missatgers de Déu,
Així el discurs i l’aparença de la bella
Li porten a sentir una nova força en ell.

L’aprima amb calor contra el seu pit,
“Oh, perdona’m per haver oblidat
Quin tresor encara posseïa, vençut com estava amb els meus dolors!
Però si no parleu en broma –
Molt bé! a la llum de les espelmes, passeja amb mi aquest minut pel camí fosc.

Ella va seguir tot un tremolor, aviat van arribar
A La sala, temible i profunda,
On dormia l’horda dels seus avantpassats;
Al voltant d’ells hi havia un cercle de fermalls de plata
(Envoltant un vuitè que penjava)
El lloc estava il·luminat per un resplendor sepulcral pàl·lid i temible, immutable:
El lloc amb set fanals.

Sota els petits llums hi havia pedres. . .
T’ho creuries? No t’ho puc explicar.
Va ser ideat tan tristament que en realitat va fer plorar.
“Per els sagrats ossos que s’il·luminen amb aquests llums”,
Crida en veu alta: “Et imploro, filla fidel, escolta’m.

Des dels temps ombrívols del passat la meva família
Ha estat, com convé als cavallers masculins,
Atrevida, severa i àmpliament coneguda;
A la foscor de la tomba, aquesta fila de gent honesta es va enfonsar.
Aquells que tant m’alegraven es van enfonsar
Fins que l’eco de la trompeta un dia els despertarà a tots.

Els teus germans no van oblidar mai
El valor d’aquests grans avantpassats;
La seva espasa valorava l’Imperi i l’Emperador
Com a plomatge protector.
Oh, aquests nois valents també s’han enfonsat!
Filla, torna’ls, torna’ls-me’ls en forma d’espòs valent,
Escollit per a tu d’un llinatge heroic.

Però maledicció! . . I amb aquesta paraula,
Com si hagués estat aterrit per la nit i l’horror, de sobte la va treure d’aquell lloc horrible. . .
L’Emma es va tambalear per la porta:
“No completeu aquestes paraules tan horribles!
Pensa en el cel i el judici! No, no em rebutgis!”

Pàl·lid, com ella, i aprensiu
L’escuder del cavaller està inclinat aquí;
Se sent quasi com un pecador
Que ha estat colpejat pel terror diví;
Amb prou feines s’atreveix a respirar,
Amb prou feines podia portar les espelmes
Ja que, feble i febril, la seva mà dreta gairebé no tenia força.

Adelwold havia quedat orfe.
Damunt del seu cavall, fent llàstima,
El cavaller l’havia portat un dia al castell
Quan tornava a casa d’un llarg viatge.
El va cuidar amb menjar i beure,
El va fer cuidar entre el cercle
Dels seus fills. Sovint passava temps
Jugant amb ells mentre jugaven.

Però Emma. . . tota la seva
Ànima sensible es va teixir al seu voltant.
Va ser simpatia primerenca?
Ella alegrement va entrellaçar la seva llança
Amb una corona al torneig.
Llavors flotaria més lleugera, ballant
Amb el cavaller, atrevit i fidel,
Com les brises que suren al maig.

Va florir en un bon jove
Molt aviat, ell que era de descendència;
Cap escuder mai va pagar amb més honor
El patrimoni que li va donar el seu tutor.
Però brillava cada cop més càlid,
Allò que ell va intentar sotmetre.
Oh, estava lligat cada cop més fort
A la jove a mesura que passava cada dia!

Cada cop estava més lligada al seu dolç i fidel Adelwold.
“Què són els escuts, la terra i l’or?
I si et perdés, pobre de mi?
Quines són les coses de luxe que m’adornen?
Què són els banquets als tornejos?
Els escuts, la terra, les joies i l’or
Tenen el mateix valor que un sol somni sobre Adelwold!”

Aquests van ser els pensaments de la jove quan el vel
De la nit grisa va caure al seu voltant.
Sovint passava amb vestits de mort,
Ell que era tan estimat pel seu cor! –
De vegades passar per davant era la seva més devota –
De vegades era el seu pare. . . Aleshores, una
Amenaça monstruosa es va enfrontar a ella mentre havia de prendre una decisió
Conscient de la terrible agonia de l’infern.

Però ara, avui, quan l’Emma encara és tarda resant i plorant,
Vestida amb un vestit de pelegrí, hi ha
Adelwold al seu costat:
“No t’enfadis, beneït!
Perquè m’encoratgen, m’impulsen a la llunyania!
Dona jove, et recomano a Déu!
El teu en la vida i en la mort!

Aquest pal m’hauria de conduir a la terra santa de Sió,
On potser un petit munt de sorra aviat em cobrirà, pobre com soc. . .
La meva ànima ha de tenir por de la profanació, per si traeixo
L’home que, suaument i majestuosament, em va portar aquí al seu pit.

De nen vaig somiar feliç una vegada,
Àngel, perdoneu-me!
Perquè no soc més que un captaire;
Tot el que tinc és aquest cor”.
“Jove, oh, amb aquest bastó em portaràs, infidel, a la tomba.
Déu us ho perdoni, ofegareu
Aquell que us estima per sempre i per sempre”.

I el noi encantat ja balancejava
Quan el braç cast de la jove –
Oh, tan blanc, tan suau i càlid! –
Va pressionar suaument cap a ell sobre el seu pit. . .
Però això li semblava encara més temible
Que la manera com el seu petó l’havia encisat.
I allunyat del cor que bategava per ell,
Ràpidament va ser esquinçat per la maledicció del pare.

Va desaparèixer més ràpidament que, segons s’informa,
Els fantasmes de nit surten en el moment en què senten una olor del matí. . .
“Pare, calma el dolor de la meva ferida.
Ni un so de la teva boca!
Ni una llàgrima en aquests moments!
No em mira cap sol!
Cap nit que em pugui refrescar!”

Or, pedres precioses i seda, mai més.
Va jurar que ja no els posaria.
Cap dama de companyia no es va permetre apropar-s’hi
I cap escuder ara ni mai més.
Sovint, a la trista llum de la lluna,
Vaga descalça sobre les ruïnes
Que s’havien fet salvatges, escarpades i aspres,
Anant de nou a la dama més venerada.

Cavaller! Oh, ja, bufant des de la tomba
De la teva Emma hi ha un ambient mortal!
La volta dels avantpassats ja està envoltada
De mussols i corbs, auguris de futur.
Ai de tu! Pel seu bastó
Ella de bon grat el segueix fins a la tomba,
Al lloc on, més que casc i escut,
Es valoren l’amor, la fidelitat i la virtut. . .

Fins i tot el cavaller abaixa el cap, cada cop més baix.
Amb prou feines confia més en la seva euga.
De vegades sospira i de vegades pensa:
Què podria molestar al jove?
És una qüestió d’enveja o alguna trama?
Podria ser? . . Com un fantasma a la nit
Està commocionat pel que acaba de pensar.

Però on, podem entendre Podem
Atrevir-nos a entendre la decisió final del futur? – amb prou feines
Aquí i allà en els nostres somnis podem experimentar les seves petjades. . .
Portat endavant pels vents sofocants
Un llamp deu haver incendiat el castell.
I amb temps miraculós
Es resolen el que havien estat endevinalles.

Rugint com ones que surten
Al voltant, les flames. Hi ha un xoc i una amenaça a
Pilars i arcs, balcons i pedres, tot cau en ruïnes immediatament.
Les crides d’angoixa i dubte ressonen
Grimly pels amplis salons.
Frenejats i sense alè avancen, servents i cavallers surten del castell.

“Jutge! Jutge! Oh, perdona’ns!”
El vell crida amb una mirada rígida.
“Déu! El meu nen! Ella s’ha quedat enrere!
Salva-la, que Déu et recompensi!
Or i plata, terra i treballadors,
Cada castell que em pertany
Serà el premi per a qui la salvi.
Fins i tot donaria la meva vida per ella”.

Llisquen sobre orelles sordes,
Aquests crits extremadament turmentats.
Però de sobte apareix,
Ell que havia jurat ser fidel a ella.
Es precipita cap a les torres en flames
I feliçment moriria.
Tothom està sorprès, a prop i lluny,
Creient que allò que estaven veient era una il·lusió.

Flama rere flama! I cada esforç
Va ser gairebé en va! Finalment es va apoderar de
La estimada dolça càrrega,
Freda i sense rastre de vida.
Però comença un tremolor tènue,
El cor i el pit ara s’eleven i cauen,
I a través de les flames, el fum i l’horror , feliçment la porta fora.

El color va tornar a les seves galtes
On el nen fidel la va besar. . .
“Home jove! Digues-me qui ets, t’ho suplico, en la meva neguit.
És com han cantat sovint els poetes que
Un àngel m’ha agafat
Qui, en baixar a la terra,
Ha pres la imatge del meu estimat?

El noi tímid es va quedar congelat, esglaiat,
Ja que prop de la porta el cavaller estava escoltant amb una oïda atenta
Intentant captar cada so de la dolça conversa.
Oh, el seu viatge de tornada a l’erm,
Gemegant, aterridor i menyspreable,
El pressiona com el dolor d’un pes poderós,
Pressionant ara el seu cor honrat i gran!

Però els seus dubtes van fugir
Ràpidament amb la salutació i el petó del cavaller,
Com, amb el més dolç plaer,
Començaven a fluir llàgrimes brillants de felicitat.
“Ets tu? Explica’ns, d’on has vingut?
Què va provocar el teu exili de mi?
Mai et podré pagar, què és el que t’ha tornat a l’Emma i a mi?

“Alliberar-me de la teva maledicció
Era el meu deure distanciar-me
Tan aviat com fos possible. Em van empènyer amb ràbia i por sense treva ni pausa.
Allà, al claustre, on feien festa, les llàgrimes i el dejuni em consolaven,
Fins que la banda de pelegrins pietosos s’havia reunit del tot i estava disposada a marxar.

Però amb cadenes invisibles la mà de Déu em va tirar de sobte
Tornar aquí, de terra en terra,
Aquí al castell, volia apostar
Que podria rescatar el meu tresor més gran,
Com si les tempestes m’haguessin donat ales. . .
Agafa-la, cavaller, pren-la i dóna’m ara el teu judici “.

L’Emma espera, en un silenci trist,
Com embolicat a mitjanit.
Encara més rígid que una estàtua de marbre
Els testimonis esperen, plens de por,
Perquè els covards dubtaven
De si l’orgull cavalleresc es doblaria,
O si l’alt coratge tenia tal poder
Sense la resplendor de l’ascendència o les possessions.

“L’Emma és teva! Sempre teu! Es va decidir fa molt de temps pel cel.
Pur com l’or,s’ha trobat que ets, Adelwold, gran en noble coratge i patiment.
Porta-la! Te la dono amb alegria.
Porta-la! El cel ho ha decidit.
Amb el so del tro ha estat nomenada
Davant dels àngels com la teva núvia.

Treu-la amb la benedicció del seu pare.
Això es posarà en contra de la meva culpa.
Oh, amb tolerància i paciència!
Qui algun dia vindrà a fer el judici ens posarà a la balança;
Que ell perdoni, per amor vostre,
Aquell que estava contaminat d’orgull inútil
I gairebé us va empènyer a tots dos a les vostres tombes.

Ara ben abraçat per ells
El vell mira al cel:
“El curs de la meva vida ara acaba en alegria”.
Els rastres de la transfiguració brillen
De les cares molt contentes,
I entre les ruïnes fumejants la condueix en silenci de la mà
A la unió que tant de temps ha anhelat.