FRANZ PETER SCHUBERT Lieder per a veu sola i piano D 182 – 195

D 182  Die erste Liebe

Any 1815

En do major

Indicació de temps.- Moderadament, amb expressió (Mässig, mit Ausdruck) en do major.

Llibretista.- Johann Georg Felliger

Per a veu i piano

Die erste Liebe

Die erste Liebe füllt das Herz mit Sehnen
Nach einem unbekannten Geisterlande,
Die Seele gaukelt an dem Lebensrande,
Und süße Wehmuth letzet1 sich in Thränen.

Da wacht es auf, das Vorgefühl des Schönen,
Du schaust die Gattinn in dem Lichtgewande,
Geschlungen sind des Glaubens leise Bande,
Und Tage rieseln hin auf Liebestönen;

Du siehst nur sie allein im Wiederscheine,
Die Holde, der du ganz dich hingegeben,
Nur sie durchwebet deines Daseyns Räume!

Sie lächelt dir herab vom Goldgesäume,
Wenn stille Lichter an den Himmeln schweben,
Der Erde jubelst du: “Sie ist die Meine!”

El primer amor

El primer amor omple el cor de nervis
A una terra fantasma desconeguda,
L’ànima es trontolla al límit de la vida,
I la dolça tristesa acaba amb llàgrimes.

Aleshores es desperta, l’anticipació de la bellesa,
Veus la dona amb la túnica de llum,
Els llaços tranquils de la fe s’entrellacen,
I els dies degoten els sons de l’amor;

Només la veus sola en el reflex,
La bella a qui et vas lliurar completament,
Només ella teixeix pels espais de la teva existència!

Ella et somriu des del seu serrell daurat,
Quan les llums silencioses suren al cel,
Crides a la terra: “Ella és meva!”

D 183 Trinklied

Any 1815

En Sol major

Indicació de temps.- Moderato

LLibretista.- Alois Zettler

Per a veu, piano i cor a l’unison

Trinklied

Ihr, Freunde, und du, goldner Wein!
Versüßet mir das Leben;
Ohn’ euch Beglücker wäre fein
Ich stets in Angst und Beben.
Chor. Ohne Freunde, ohne Wein
Möcht’ ich nicht im Leben seyn!

Wie Manchen seh’ ich nach dem Kuß
Des spröden Liebchens streben;
Doch folget nicht auch Überdruß
Dem Wechsel-Küssegeben?
Chor. Ohne Freunde, ohne Wein
Mag ich nicht bey Mädchen seyn!

Wer Tausende in Kisten schließt,
Nach mehreren noch trachtet,
Der Freunde Noth, und sich vergißt,
Sey reich, von mir verachtet!
Chor. Ohne Freunde, ohne Wein
Mag ein Andrer reicher seyn!

Ohn’ allen Freund, was ist der Held?
Was sind des Reichs Magnaten?
Was ist ein Herr der ganzen Welt?
Sind alle schlecht berathen!
Chor. Ohne Freunde, ohne Wein
Möcht’ ich selbst kein Kaiser seyn!

Und soll es in der Zukunft Port
Der Freuden höchste geben:
So winke mir schon an der Pfort
Ein Freund und Saft der Reben!
Chor. Sonst will ohne Freund und Wein,
Ich selbst nicht im Himmel seyn.

Cançó de Taverna

Vosaltres, amics, i tu, vi daurat,
Endolciu la meva vida;
Sense vosaltres, que doneu felicitat, jo estaria
Sempre en un estat d’angoixa i tremolor.
Cor: Sense amics, sense vi,
No voldria pas viure!

Com molts, sospiro per un bes
De l’esquiva estimada;
Però, no queda un tip
De l’intercanvi de besades?
Cor: Sense amics, sense vi,
No voldria estar amb les noies!

Qui tanca milers a la caixa
I desitja tenir-ne encara més,
Oblidant-se d’ell mateix i dels amics,
Pot ser ric, però jo el menyspreo!
Cor: Sense amics, sense vi,
Que siguin rics els altres!

Sense cap amic, què és un heroi?
Què són els magnats de l’imperi?
Què és l’amo del món sencer?
Tots han estat mal aconsellats!
Cor: Sense amics, sense vi,
Jo no voldria pas ser emperador!

I si a l’eixida futura
Hem d’abandonar els més elevats plaers:
Que des de la porta ja em faci senyals
Un amic i el suc dels raïms!
Cor: Si no, sense amic ni vi,
No vull pas estar al paradís.

D 186  Die Sternbende

Any 1815

En la bemoll major

Indicació de temps.- Una cançó en la bemoll major

Llibretista.- Friedrich von Mattisson

Per a veu i piano

Die Sternbende

Die Sterbende
Heil! dies ist die letzte Zähre,
Die der Müden Aug’ entfällt!
Schon entschattet sich die Sphäre
Ihrer heimatlichen Welt!
Leicht, wie Frühlingsnebel schwinden,
Ist des Lebens Traum entflohn,
Paradiesesblumen winden
Seraphim zum Kranze schon!

Ha! mit deinem Staubgewimmel
Fleugst, o Erde, du dahin!
Näher glänzt der offne Himmel
Der befreiten Dulderin.
Neuer Tag ist aufgegangen!
Herrlich strahlt sein Morgenlicht!
O des Landes, wo der bangen
Trennung Weh kein Herz mehr bricht!

Horch! im heil’gen Hain der Palmen
Wo der Strom des Lebens fließt,
Tönt es in der Engel Psalmen:
Schwesterseele, sei gegrüßt!
Die empor mit Adlerschnelle
Zu des Lichtes Urquell stieg;
Tod! wo ist dein Stachel? Hola!
Stolze Hölle! wo dein Sieg?

La dona moribunda
Hola! Aquesta és l’última llàgrima
Que caurà d’aquest ull cansat!
Aviat l’esfera estarà a l’ombra del seu món natal.
Lleugerament, com boires primaverals que desapareixen,
El somni de la Vida ha volat;
Les flors del paradís estan sent enrotllades
Ja en una corona pels serafins!

Ha! Amb els teus eixams de pols
Estàs volant, oh Terra!
El cel obert brilla més a prop
De la dona que pateix alliberada.
Ha sorgit un nou dia!
La seva llum matinal brilla majestuosament!
Oh, és d’aquella terra on els
Dolors ansiosos de la separació ja no trencaran cap cor!

Escolta! Al bosc sagrat de palmeres
On flueix el torrent de la vida
Ressonen els salms dels àngels:
Germana-ànima, salutacions!
Aixecant-se a la velocitat d’una àguila, va
Pujar a la font de llum original;
Mort! On és la teva picada? Infern!
Un infern orgullós! On és la teva victòria?

D 187 Stimme der Liebe

Any 1815

En fa major

Indicació de temps.- Liebkich

Llibretista.- Friedrich von Matthisson

Per a veu i piano

Stimme der Liebe

Abendgewölke schweben hell
Am bepurpurten Himmel;
Hesperus schaut mit Liebesblick
Durch den blühenden Lindenhain,
Und sein prophetisches Trauerlied
Zirpt im Kraute das Heimchen!

Freuden der Liebe harren dein!
Flüstern leise die Winde;
Freuden der Liebe harren dein!
Tönt die Kehle der Nachtigall;
Hoch von dem Sternengewölb herab
Hallt mir die Stimme der Liebe!

Aus der Platanen Labyrinth
Wandelt Laura, die Holde!
Blumen entsprießen dem Zephyrtritt,
Und wie Sphärengesangeston
Bebt von den Rosen der Lippe mir
Süße Stimme der Liebe!

La veu de l’amor

Els núvols del vespre suren brillants
En el cel carmesí.
Hesperus mira amb una mirada amorosa
Através de l’arbreda florida de til·lers,
I el cant profètic de dol
Del grill és piulant al sotabosc!

Les alegries de l’amor t’esperen!
Els vents xiuxiuegen suaument;
Les alegries de l’amor t’esperen!
La gola del rossinyol sona;
A dalt, a la volta de les estrelles,
Em fa ressò la veu de l’amor!

Del laberint de plàtans surt la Laura, la bella!
Les flors brollen sobre els passos dels zefirs,
I com les notes de la música de les esferes
Llavis tremolants criden des de les roses amb
La dolça veu de l’amor!

D 188  Naturgenuss

Any 1815

En si bemoll major

Indicació de temps.-Tranquil (Ruhig) en si bemoll major

Llibretista.- Friedrich von Mattisson

Per a veu i piano

Naturgenuss
Im Abendschimmer wallt der Quell
Durch Wiesenblumen purpurhell,
Der Pappelweide wechselnd Grün
Weht ruhelispelnd drüber hin.

Im Lenzhauch webt der Geist des Herrn!
Sieh! Auferstehung nah und fern,
Sieh! Jugendfülle, Schönheitsmeer
Und Wonnetaumel sona!

Ich blicke her, ich blicke hin,
Und immer höher schwebt mein Sinn.
Nur Tand sind Pracht und Gold und Ruhm,
Natur, in deinem Heiligtum!

Des Himmels Ahnung den umweht,
Der deinen Liebeston versteht;
Doch, an dein Mutterherz gedrückt,
Wird er zum Himmel selbst entzückt.

Gaudi de la natura

A la llum del vespre, la primavera flueix
A través de flors de prat brillants carmesí,
El verd canviant dels salzes d’àlbers
Bufa per sobre, xiuxiuejant pacíficament.

L’esperit del Senyor està teixint a través de l’alè de la primavera!
Mira! Resurrecció a prop i lluny,
Mira! La plenitud de la joventut, un mar de bellesa
I un frenesí de delit per tot arreu.

Miro d’aquesta manera, miro d’aquesta manera,
I la meva ment flota cada cop més amunt.
L’esplendor, l’or i la glòria són inútils,
Natura, al teu santuari!

Una consciència del cel envolta
Qualsevol que entengui la teva música d’amor;
Però, pres al teu cor de mare,
Serà portat encantat al cel mateix.

D 189 An Die Freude

Any 1815

En mi major

Indicació de temps.- Allegro

Llibretista.- Friedrich von Schiller escrit el 1785. Publicat per primera vegada el febrer de 1786.

Per a veu, cor a l’unison i piano

Un die Freude
Freude, schöner Götterfunken,
Tochter aus Elysium,
Wir betreten feuertrunken,
Himmlische, dein Heiligtum.
Deine Zauber binden wieder,
Was die Mode streng geteilt,
Alle Menschen werden Brüder,
Wo dein sanfter Flügel weilt.

Chor
Seid umschlungen Millionen!
Diesen Kuss der ganzen Welt!
Brüder, überm Sternenzelt
Muss ein guter Vater wohnen.

Wem der große Wurf gelungen,
Eines Freundes Freund zu sein,
Wer ein holdes Weib errungen,
Mische seinen Jubel ein!
Ja, wer auch nur eine Seele
Sein nennt auf dem Erdenrund!
Und wer’s nie gekonnt, der stehle
Weinend sich aus diesem Bund!

Chor
Was den großen Ring bewohnet
Huldige der Sympathie!
Zu den Sternen leitet sie,
Wo der Unbekannte thronet.

Freude trinken alle Wesen
An der Brüsten der Natur,
Alle Guten, alle Bösen
Folgen ihrer Rosenspur.
Küsse gab sie uns und Reben,
Einen Freund, geprüft im Tod.
Wollust ward dem Wurm gegeben,
Und der Cherub steht vor Gott.

Chor
Ihr stürzt nieder, Millionen?
Ahnest du den Schöpfer, Welt?
Tal ihn überm Sternenzelt,
Über Sternen muss er wohnen.

Freude heißt die starke Feder
In der ewigen Natur.
Freude, Freude treibt die Räder
In der großen Weltenuhr.
Blumen lockt sie aus den Keimen,
Sonnen aus dem Firmament,
Sphären rollt sie in den Räumen,
Die des Sehers Rohr nicht kennt.

Chor
Froh, wie seine Sonnen fliegen,
Durch des Himmels prächt’gen Plan,
Laufet, Brüder, eure Bahn,
Freudig wie ein Held zum Siegen.

Aus der Wahrheit Feuerspiegel
Lächelt sie den Forscher an.
Zu der Tugend steilem Hügel
Leitet sie des Dulders Bahn.
Auf des Glaubens Sonnenberge
Sieht man ihre Fahnen wehn,
Durch den Riss gesprengter Särge
Sie im Chor der Engel stehn.

Chor
Duldet mutig, Millionen!
Duldet für die bess’re Welt!
Droben überm Sternenzelt
Wird ein großer Gott belohnen.

Göttern kann man nicht vergelten,
Schön ist’s, ihnen gleich zu sein.
Gram und Armut soll sich melden,
Mit den Frohen sich erfreun.
Groll und Rache sei vergessen,
Unserm Todfeind sei verziehn.
Keine Träne soll ihn pressen,
Keine Reue nage ihn.

Chor
Unser Schuldbuch sei vernichtet!
Ausgesöhnt die ganze Welt!
Brüder – überm Sternenzelt
Richtet Gott, wie wir gerichtet.

Freude sprudelt in Pokalen,
In der Traube goldnem Blut
Trinken Sanftmut Kannibalen,
Die Verzweiflung Heldenmut – –
Brüder, fliegt von euren Sitzen,
Wenn der volle Römer kreist,
Last den Schaum zum Himmel spritzen:
Dies Glas guten dem!

Chor
Den der Sterne Wirbel loben,
Den des Seraphs Hymne preist,
Dieses Glas dem guten Geist
Überm Sternenzelt dort oben!

Festen Mut in schweren Leiden,
Hülfe, wo die Unschuld weint,
Ewigkeit geschwornen Eiden,
Wahrheit gegen Freund und Feind,
Männerstolz vor Königsthronen –
Brüder, gält es Gut und Blut –
Dem Verdienste
Lütergan seine Kronen,.

Chor
Schließt den heil’gen Zirkel dichter,
Schwört bei diesem goldnen Wein,
Dem Gelübde treu zu sein,
Schwört es bei dem Sternenrichter!

A l’alegria
Goig, bella espurna divina,
Filla de l’Elisi,
Embriagada de foc, trepitgem el
Teu santuari, celestial.
Les teves màgies tornen a connectar
Quina convenció va separar poderosament;
Tots els humans es convertiran en germans,
On la teva ala suau ofereix protecció.

Cor
Abraçau-vos, milions!
Aquest petó és per a tot el món!
Germans, sobre el baldaquí de les estrelles
Hi ha d’habitar un bon pare.

Qui hagi aconseguit el gran repte de
Ser amic d’un amic,
Qui hagi adquirit una dona estimada,
Pot unir-se amb el seu júbil!
Sí, això inclou qualsevol persona que sigui capaç de dir que una sola ànima
És seva a qualsevol part de la Terra!
I qualsevol que mai ho hagi aconseguit, que s’allunyin
Plorant d’aquesta aliança!

Cor
Que tots els que habiten aquest cercle
Acceptin el valor de la simpatia!
La simpatia condueix a les estrelles
On el desconegut està entronitzat.

Tots els éssers beuen alegria
Del pit de la natura,
Totes les coses bones o dolentes
segueixen el seu rastre rosat.
Ens va donar petons i raïm,
Un amic provat fins a la mort.
Al cuc li va donar una sensació de plaer
I el querubí està davant de Déu.

Cor
Esteu abocats, milions?
Tens un sentit del creador, del món?
Busqueu-lo sobre el dosser de les estrelles,
Ha d’habitar sobre les estrelles.

L’alegria és el nom del mecanisme fort
De la natura eterna.
L’alegria, l’alegria impulsa les rodes
En el gran rellotge mundial.
Atrau les flors dels seus brots,
El sol del firmament,
Fa rodar esferes a l’espai,
Fins i tot aquelles desconegudes per les varetes dels vidents.

Cor
Feliçment, com els seus sols volant
Per la carta majestuosa del cel,
Seguiu els vostres germans de curs,
Alegrement, com un heroi cap a la victòria.

Des del mirall ardent de la veritat,
Joy somriu a l’investigador.
Al turó escarpat de la virtut
És on porta, aquest camí pels que pateixen.
A les assolellades muntanyes de la fe
Pots veure’n les seves banderes,
Per les esquerdes dels taüts que s’han obert a esclatar
El pots veure dempeus en el cor dels àngels.

Cor
Pateix amb valentia, milions!
Pateix per un món millor!
Allà dalt sobre el dosser de les estrelles
Un gran Déu ens recompensarà.

No se’ls pot oferir el pagament als déus;
És bonic assemblar-s’hi.
El dolor i la pobresa haurien de donar-se a conèixer,
I gaudir amb els que són feliços.
Que s’oblidin el ressentiment i la ira,
Que sigui perdonat el nostre mortal enemic.
Cap llàgrima no l’ha d’oprimir,
Cap penediment no l’ha de rosegar.

Cor
Que s’esborri el nostre llibre de deutes!
Que el món sencer es reconcilii!
Germans, sobre el dosser de les estrelles
Déu jutja com serem jutjats.

L’alegria efervesca en copes,
La sang daurada del raïm permet
Als caníbals beure suavitat,
Permet que el dubte begui el coratge dels herois –
Germans, aixequeu-vos des dels vostres seients,
Quan arribi la copa de vi plena,
Deixeu que l’escuma pugi al cel. :
Aquest got és per al bon esperit!

Cor
A qui lloa el remolí de les estrelles,
A qualsevol que valora els himnes dels serafins,
Aquest got és per al bon esperit
Allà dalt, sobre el baldaquí de les estrelles!

Coratge ferm en dolors pesats,
Ajuda, on plora la innocència,
Juraments fets per l’eternitat,
Veritat contra amic o enemic,
Orgull humà davant els trons dels reis, –
Germans, a costa de béns i sang,
Que es donin corones als qui mereixen ells,
Caiguda a la raça dels mentiders!

Cor
Completa el cercle sagrat apropant-te,
Jure per aquest vi daurat,
Per ser fidel als qui prenen aquest vot,
Jure-ho pel jutge sobre les estrelles!

D 190 Nº5  Gott, Höre meine Stimme

Any 1815

En do major

Indicació de temps.- Overtura

Llibretista.- Theodor Körner

Per a veus, cor (SATB)i orquestra

Gott, Höre meine Stimme

Gott! Gott! höre meine Stimme,
Höre gnädig auf mein Flehn!
Sieh, ich liege hier im Staube!
Soll die Hoffnung, soll der Glaube
An dein Vaterherz vergehn?

Er soll es büßen mit seinem Blute,
Was er gewagt mit freudigem Muthe,
Was er für mich und die Liebe gethan?
Sind all die Wünsche nur eitle Träume,
Zerknickt die Hoffnung die zarten Keime,
Ist Lieb’ und Seligkeit nur ein Wahn?

Nein! nein! das kannst du nicht gebieten,
Das wird dein Vaterherz verhüten,
Gott, du bist meine Zuversicht!
Du wirst zwey Herzen so nicht trennen,
Die nur vereinigt schlagen können!
Nein, Vater, nein, das kannst du nicht!

Déu, escolta la meva veu

Déu, escolta la meva veu,
Escolta amb indulgència la meva súplica!
Mira, estic aquí en la pols!
La fe i l’esperança, han d’anar a morir
Al teu cor paternal?

És que ell ha d’expiar amb la seva sang,
El que va gosar fer amb un esperit joiós,
Tot el que ell ha fet per mi i per amor?
És que tots els afanys són només somnis frívols?
És que l’esperança pot esbocinar el germen tendre?
Són l’amor i la benaurança tan sols una il·lusió?

No! No! No pots permetre que sigui així,
El teu cor paternal ho impedirà,
Déu, tu ets la meva ferma esperança!
Tu no deixaràs separar dos cors
Que només junts poden bategar!
No, Pare, no, això no ho pots fer!

D 191 opus 58/3 Des Madchens Klage- El lament de la donzella

El lament de la donzella

Any 1815

En do menor

Indicació de temps.- Primera variant: Lent (Langsam) en do menor

Segona variant.-Molt lentament  (Sehr langsam) en do menor

Llibretista.- Friedrich von Schiler

Des Madchens Klage

Der Eichwald brauset, die Wolken ziehn,
Das Mägdlein sitzt an Ufers Grün,
Es bricht sich die Welle mit Macht, mit Macht,
Und sie seufzt hinaus in die finstere Nacht,
Das Auge von Weinen getrübet.

“Das Herz ist gestorben, die Welt ist leer,
Und weiter gibt sie dem Wunsche nichts mehr,
Du Heilige, rufe dein Kind zurück,
Ich habe genossen das irdische Glück,
Ich habe gelebt und geliebt!”

Es rinnet der Tränen vergeblicher Lauf,
Die Klage, sie wecket die Toten nicht auf;
Doch nenne, was tröstet und heilet die Brust
Nach der süßen Liebe verschwund’ner Lust,
Ich, die Himmlische, will’s nicht versagen.

“Laß rinnen der Tränen vergeblichen Lauf,
Es wecke die Klage den Toten nicht auf!
Das süßeste Glück für die trauernde Brust,
Nach der schönen Liebe verschwund’ner Lust,
Sind der Liebe Schmerzen und Klagen.

El lament de la donzella

La roureda brama, els núvols passen,
Una donzella està asseguda a la verda riba
Les ones trenquen amb força, amb força
I ella es plany tota la nit
Amb els ulls encegats pels plors

“El meu cor està mort, el mon es buit
I no desitjo  ja res més,
Verge Santa, porta de retorn el teu nen,
Jo he assaborit la felicitat terrenal,
He viscut i he estimat.”

Corren les llàgrimes inútilment el seu curs
Els seus planys no poden despertar els morts;
Però aquestes paraules, com consolen i guareixen el cor
Desprès que els dolços plaers de l’amor s’han esvaït;
Jo, la verge celestial, no vull rebutjar-les.

“Deixa córrer les llàgrimes el seu debades curs,
Els planys no poden despertar els morts!
Per un cor afligit, la dolça felicitat,
Desprès que el plaer del bell amor ha desaparegut,
Son les penes i els planys de l’amor”

D 192 Der Jungling am Bache

Any 181

En fa menor

Indicació de temps.-Moderadament, evidentment dol (Mässig, erzahlend trauernd) En fa menor.

Llibretista.-Friedrich von Schiller

Per a veu i piano

Der Jüngling am Bache
An der Quelle saß der Knabe,
Blumen wand er sich zum Kranz,
Und er sah sie fortgerissen,
Treiben in der Wellen Tanz.
Und so fliehen meine Tage
Wie die Quelle rastlos hin,
Und so bleichet meine Jugend,
Wie die Kränze schnell verblühn.

Fraget nicht, warum ich traure
In des Lebens Blütenzeit!
Alles freuet sich und hoffet,
Wenn der Frühling sich erneut.
Aber diese tausend Stimmen
Der erwachenden Natur
Wecken in dem tiefen Busen
Mir den schweren Kummer nur.

Era soll mir die Freude frommen,
Die der schöne Lenz mir beut?
Eine nur ist’s, die ich suche,
Sie ist nah und ewig weit.
Sehnend breit ich meine Arme
Nach dem teuren Schattenbild,
Ach ich kann es nicht erreichen,
Und das Herz ist ungestillt.

Komm herab, du schöne Holde,
Und verlass dein stolzes Schloss.
Blumen, die der Lenz geboren,
Streu ich dir in deinen Schoß.
Horch! der Hain erschallt von Liedern,
Und die Quelle rieselt klar,
Raum ist in der kleinsten Hütte
Für ein glücklich liebend Paar.

La joventut a la riera

El nen es va asseure a la primavera,
Va retorçar flors en una corona,
I la va veure emportada,
Ballant a la deriva entre les ones.
I així els meus dies passen volant
Com la primavera inquieta,
I així la meva joventut pal·lideix,
Com s’esvaeixen les corones ràpidament.

No em preguntis per què estic dol
En l’època de floració de la vida!
Tothom s’alegra i espera
Quan torna la primavera.
Però aquestes mil veus
De la natura desperta
Despertar en el si profund
Només el gran dolor per a mi.

L’era em donarà alegria,
Quina primavera té per a mi?
Només hi ha una cosa que estic buscant,
Ella és a prop i eternament lluny.
Vaig estendre els braços amb enyorança
Després de la silueta estimada,
Oh, no puc arribar-hi,
I el cor no està satisfet.

Baixa, bella bella,
I deixa el teu orgullós castell.
Flors nascudes de la primavera,
T’escamparé a la falda.
Escolta! el bosc ressona de cançons,
I la font surt clara,
Hi ha espai a la barraca més petita
Per a una parella feliç.

D 193 An den Mond

Any 1815

En fa menor

Indicació de temps.- A poc a poc, malenconia (Langsam, wehmutig) en fa menor

Llibretista.- Ludwig  Christoph Heinrich Hölty

Per a veu i piano

An den Mond

Geuß, lieber Mond, geuß deine Silberflimmer
Durch dieses Buchengrün,
Wo Phantasien und Traumgestalten immer
Vor mir vorüber fliehn.

Enthülle dich, dass ich die Stätte finde,
Wo oft mein Mädchen saß,
Und oft, im Wehn ​​des Buchbaums und der Linde,
Der goldnen Stadt vergaß.

Enthülle dich, dass ich des Strauchs mich freue,
Der Kühlung ihr gerauscht,
Und einen Kranz auf jeden Anger streue,
Wo sie den Bach belauscht.

Dann, lieber Mond, dann nimm den Schleier wieder,
Und traur’ um deinen Freund,
Und weine durch den Wolkenflor hernieder,
Wie dein Verlassner weint!

A la Lluna

Gaudeix, estimada lluna, gaudeix dels teus parpelleigs platejats
A través d’aquest verd de faig,
On fantasies i figures de somni sempre
Corre per davant meu.

Revela’t que puc trobar el lloc
On sovint s’asseia la meva noia,
I sovint, a la brisa del llibre i del til·ler,
He oblidat la ciutat daurada.

Revela’t que m’alegro a la mata,
El refredat d’ella va bruixot,
I escampa una corona per cada gespa,
On ella escolta el corrent.

Aleshores, estimada lluna, torna a agafar el vel,
I plora pel teu amic,
I plora entre els núvols,
Com plora el teu desertor!

D 194 Die Mainach

Any 1815

En re menor

Indicació de temps.-Molt ràpid  (Ziemlich geschwind) en re menor

Llibretista.- Ludwig Christoph Heinrich Holty

Per a veu i piano

Die Mainacht
Wann der silberne Mond durch die Gesträuche blinkt,
Und sein schlummerndes Licht über den Rasen streut,
Und die Nachtigall flötet,
Wandl’ ich traurig von Busch zu Busch.

Selig preis ich dich dann, flötende Nachtigall,
Weil dein Weibchen mit dir wohnet in einem Nest,
Ihrem singenden Gatten
Tausend trauliche Küsse gibt.

Überhüllet von Laub girret ein Taubenpaar
Sein Entzücken mir vor; aber ich wende mich,
Suche dunklere Schatten,
Und die einsame Träne rinnt.

Wann, o lächelndes Bild, welches wie Morgenrot
Durch die Seele mir strahlt, find ich auf Erden dich?
Und die einsame Träne
Bebt mir heißer die Wang herab.

La nit de maig

La nit de maig
Sempre que la lluna platejada brilla pel sotabosc
I escampa la seva llum adormida sobre l’herba,
I el rossinyol canta com una flauta,
Vago trist de matoll en arbust.

En aquelles ocasions et considero benaventurada, rossinyol flautant,
Ja que la teva dona petita viu amb tu en un sol niu,
A la seva parella cantant
Ella dona mil petons acollidors.

Cobertes de fullatge, un parell de coloms fa rullar
La seva devoció davant meu; però m’allunyo i busco ombres més fosques,
I la única llàgrima corre [per la meva galta].

Quan, oh imatge somrient, que, com l’alba,
Brilla per la meva ànima, quan et trobaré a la terra?
I la única llàgrima
Se sent més calenta mentre tremola per la meva galta.

D 195 opus 173/1 Amalia

Amalia / Amalia” op. posth. 173, no. 1, D. 195 (Franz ...

Any 1815

En la major

Indicació de temps.- Temperat dolç (Mässsig, lieblich) en la major

Llibretista.- Friedrich von Schiller

Per a veu i piano

Amalia

Schön wie Engel voll Walhallas Wonne,
Schön vor allen Jünglingen war er,
Himmlisch mild sein Blick, wie Maiensonne,
Rückgestrahlt vom blauen Spiegelmeer.

Seine Küsse – Paradiesisch Fühlen!
Wie zwei Flammen sich ergreifen, wie
Harfentöne in einander spielen
Zu der himmelvollen Harmonie –

Stürzten, flogen, schmolzen Geist in Geist zusammen,
Lippen, Wangen brannten, zitterten
Seele rann in Seele – Erd’ und Himmel schwammen
Wie zerronnen um die Liebenden!

Er ist hin – vergebens, ach vergebens
Stöhnet ihm der bange Seufzer nach!
Er ist hin, und alle Lust des Lebens
Rinnet hin in ein verlor’nes Ach!

Amalia

Bell com un àngel, ple de les delícies del Valhalla,
Ell era el més formós de tots els jovencells,
El seu esguard era diví, com el sol de maig
Reflectit per el blau mirall del mar.

Els seus besos – sensacions paradisíaques!
Com dues flames que s’abracen, com
Acords d’arpa sonant uns amb els altres
En una harmonia celestial 

Els nostres esperits queien, volaven, es fonien ensems,
Els llavis, les galtes abrusaven, tremolant fluïen
Ànima en ànima – el cel i la terra suraven
Com esvanits entorn dels amants!

Ell ha marxat – debades, ai endebades
El crida el meu sospir angoixat!
Ell ha marxat, i tota la joia de la vida
S’escola en un desolat lament!