FRANZ PETER SCHUBERT Lieder per a veu sola i piano D 170 – 180

D 170  Schwertlied

Any 1815

En do  major

Indicació de temps.- Fort i fort (Kräftig und stark)

Instrumentació.- Tenor, cor  l’unison, piano

Llibretista.- Theodor Körner

Schwertlied

Du Schwerdt an meiner Linken,
Was soll dein heitres Blinken?
Schaust mich so freundlich an,
Hab’ meine Freude dran.
Hurrah!

»Mich trägt ein wackrer Reiter,
Drum blink ich auch so heiter,
Bin freien Mannes Wehr,
Das freut dem Schwerdte sehr.«
Hurrah!

Ja, gutes Schwerdt frei bin ich,
Und liebe dich herzinnig,
Als wärst du mir getraut,
Als eine liebe Braut.
Hurrah!

»Dir hab ich’s ja ergeben,
Mein lichtes Eisenleben.
Ach wären wir getraut!
Wann hohlst du deine Braut?«
Hurrah!

Zur Brautnachts Morgenröthe,
Ruft festlich die Trompete,
Wenn die Kanonen schrei’n,
Hohl ich das Liebchen ein.
Hurrah!

»O seeliges Umfangen!
Ich harre mit Verlangen.
Du Bräut’gam, hohle mich,
Mein Kränzchen bleibt für dich.«
Hurrah!

Was klirrst du in der Scheide,
Du helle Eisenfreude,
So wild, so schlachtenfroh?
Mein Schwerdt, was klingst du so?
Hurrah!

»Wohl klirr ich in der Scheide,
Ich sehne mich zum Streite,
Recht wild und schlachtenfroh.
Drum Reiter klirr ich so.«
Hurrah!

Bleib doch im engen Stübchen.
Was willst du hier, mein Liebchen?
Bleib still im Kämmerlein,
Bleib, bald hohl’ ich dich ein.
Hurrah!

»Laß mich nicht lange warten!
O schöner Liebesgarten,
Voll Röslein blutigroth,
Und aufgeblühtem Tod!«
Hurrah!

So komm denn aus der Scheide,
Du Reiters Augenweide,
Heraus, mein Schwerdt, heraus!
Führ’ dich ins Vaterhaus.
Hurrah!

»Ach herrlich ists im Freien,
Im rüst’gen Hochzeitreihen.
Wie glänzt im Sonnenstrahl
So bräutlich hell der Stahl!«
Hurrah!

Wohlauf, ihr kecken Streiter,
Wohlauf, ihr deutschen Reiter!
Wird euch das Herz nicht warm,
Nehmt’s Liebchen in den Arm!
Hurrah!

Erst that es an der Linken,
Nur ganz verstohlen blinken,
Doch an die Rechte traut,
Gott sichtbarlich die Braut.
Hurrah!

Drum drückt den liebeheißen,
Bräutlichen Mund von Eisen,
An eure Lippen fest.
Fluch! wer die Braut verläßt.
Hurrah!

Nun laßt das Liebchen singen,
Daß helle Funken springen,
Der Hochzeitsmorgen graut –
Hurrah! du Eisenbraut!
Hurrah!

La cançó de l’espasa

Tu espasa, a la meva mà esquerra,
Per què resplendeixes tan brillant?
M’esguardes tan gentilment
I em fas content.
Hurra!

“Em porta un valent cavaller
I per això resplendeixo tan brillant,
Soc l’arma d’un home lliure,
I això fa molt contenta una espasa.”
Hurra!

Sí, bona espasa, soc un home lliure,
I t’estimo de tot cor,
Com si estiguessis casada amb mi.
Com una esposa estimada.
Hurra!

“A tu he dedicat
La meva brillant vida d’espasa.
Ai, si estiguéssim casats!
Quan prendràs la teva núvia?”
Hurra!

A l’alba de la nit de noces,
Sonaran festives les trompetes,
Quan cridin els canons,
Prendré la meva estimada.
Hurra!

“Oh, feliç enllaç!
Espero amb deler
Que tu, nuvi, em prenguis,
La meva petita garlanda és per a tu.”
Hurra!

Per què dringues dins la beina,
Tu, joiosa espasa brillant,
Tan ferotge, tan presta per al combat?
Espasa meva, per què dringues així?
Hurra!

“Dringo dins la beina
Perquè glateixo per lluitar,
Ben ferotge i presta per al combat.
Per això, cavaller, dringo així.”
Hurra!

Resta però a la teva petita cambra.
Què vols fer aquí, estimada meva?
Resta tranquil·la a la petita cambra,
Aviat et prendré.
Hurra!

“No em facis esperar gaire!
Oh formós jardí d’amor,
Ple de roses vermelles de sang
I esbadellat de mort!”
Hurra!

Així doncs, surt de la beina,
Tu, delit dels ulls del cavaller.
A fora, espasa meva, a fora!
Et porto a la casa del pare.
Hurra!

“Ai, que bé s’està a l’aire lliure,
En la valenta comitiva nupcial.
Com brilla als raigs del sol,
El lluminós acer de la núvia!”
Hurra!

Endavant ardits guerrers,
Endavant, cavallers alemanys!
No s’escalfa el vostre cor?
Preneu l’estimada als braços!
Hurra!

Primer branda a la mà esquerra,
Resplendint tan sols furtivament,
Però a la mà dreta, visiblement,
Déu fa casar la núvia.
Hurra!

Així doncs, premeu la càlida i amorosa
Boca de ferro de la núvia
Fermament als vostres llavis.
Maleït sigui qui abandoni l’esposa.
Hurra!

Ara que canti l’estimada,
Que saltin espurnes lluminoses,
Ja apunta el dia de noces –
Hurra! Tu núvia de ferro!
Hurra!

 D 171 Gebetwahrend der Schlacht

Any 1815

En sol major

Indicació de temps.-Una mica lent  (Etwas langsam)

Llibretista.- Theodor Körner

Per a veu i piano

Gebetwahrend der Schlacht

Vater, ich rufe dich!
Brüllend umwölkt mich der Dampf der Geschütze,
Sprühend umzucken mich rasselnde Blitze.
Lenker der Schlachten, ich rufe dich!
Vater du, führe mich!

Vater du, führe mich!
Führ’ mich zum Sieg, führ’ mich zum Tode:
Herr, ich erkenne deine Gebote,
Herr, wie du willst, so führe mich.
Gott, ich erkenne dich!

Gott, ich erkenne dich!
So im herbstlichen Rauschen der Blätter
Als im Schlachtendonnerwetter
Urquell der Gnade, erkenn’ ich dich.
Vater du, segne mich!

Vater du, segne mich!
In deine Hand befehl’ ich mein Leben,
Du kannst es nehmen, du hast es gegeben,
Zum Leben, zum Sterben segne mich.
Vater, ich preise dich!

Vater, ich preise dich!
‘S ist ja kein Kampf für die Güter der Erde;
Das Heiligste schützen wir mit dem Schwerdte,
Drum fallend und siegend preis’ ich dich,
Gott, dir ergeb’ ich mich!

Gott, dir ergeb’ ich mich!
Wenn mich die Donner des Todes begrüßen,
Wenn meine Adern geöffnet fließen,
Dir, mein Gott, dir ergeb’ ich mich!
Vater, ich rufe dich!

Pregària durant la batalla

Pare, jo t’invoco!
El fum dels canons que bramulen m’envolta,
Espurnejants, els esclats que detonen em fan tremolar.
Sobirà de les batalles, jo t’invoco!
Pare, guia’m!

Pare, guia’m!
Guia’m vers la victòria, guia’m vers la mort:
Senyor, reconec els teus manaments,
Senyor, de la forma que vulguis, guia’m.
Déu, et reconec!

Déu, et reconec!
En el remoreig de les fulles a la tardor
I en el retronar de la batalla,
Font primigènia de la gràcia, et reconec.
Pare, beneeix-me!

Pare, beneeix-me!
A les teves mans encomano la meva vida,
Tu me la pots prendre, tu me l’has donada,
Per la vida, per la mort, beneeix-me.
Pare, t’enalteixo!

Pare, t’enalteixo!
Un combat no és per al bé de la terra;
Amb l’espasa protegim el que és sagrat,
Per això, morint o victoriós, t’enalteixo.
Déu, em lliuro a tu!

Déu em lliuro a tu!
Quan el baluern de la mort em saludi,
Quan s’escolin les meves venes obertes,
A tu, Déu meu, a tu em lliuro!
Pare, jo t’invoco!

D 172  Der Morgenstern

Any 1815

En sol bemoll major

Indicació de temps.- Preciós, agradable (Lieblich, angenehm)

LLibretista .-Theodor Körner

Stern der Liebe, Glanzgebilde,
Glühend, wie die Himmelsbraut
Wanderst durch die Lichtgefilde,
Kündend, daß der Morgen graut.

Freundlich kommst du angezogen,
Freundlich schwebst du himmelwärts,
Glitzernd durch des Äthers Wogen,
Strahlst du Hoffnung in das Herz.

Wie in schäumenden Pokalen
Traubenpurpur muthig schwellt,
So durchleuchten deine Strahlen
Die erwachte Frühlingswelt.

Wie im herrlichen Geschiebe
Sich des Goldes Pracht verschließt,
So erglänz’st du, Stern der Liebe,
Der den Morgen still begrüßt.

Und es treibt dich nach den Sternen
Hell im Dunkel zu erglüh’n.
Über Berge, über Fernen
Möcht’ ich einmal mit dir ziehn.

Faß’t mich, faß’t mich heil’ge Strahlen,
Schlingt um mich das goldne Band,
Daß ich aus den Erdenqualen
Fliehe in ein glücklich Land.

Doch ich kann dich nicht erfassen,
Nicht erreichen, stehst so fern! –
Kann ich von der Sehnsucht lassen?
Darf ich’s, heil’ger Himmelsstern?

Estel de l’amor, imatge resplendent,
fulgurant, com la núvia del cel,
et mous a través dels camps de llum,
anunciant que el dia apunta.

L’estel del matí

Afectuós, arribes abillat,
Afable, sures vers el cel,
Centellejant, travesses les ones de l’èter,
Envies raigs d’esperança al cor.

Tal com en el grandiós rocam
S’amaga l’esplendor de l’or,
Així brilles tu, estel de l’amor,
Quan silent saludes el matí.

I t’empeny vers les estrelles,
Per refulgir lluminós en la foscúria.
Més enllà de les muntanyes, de la llunyania
Voldria poder anar amb tu.

Preneu-me, preneu-me, raigs sagrats,
Lligueu-me amb la cinta daurada,
Perquè dels sofriments de la terra
Pugui fugir vers un país benaurat.

Però no et puc agafar,
No et puc abastar, ets tan lluny! –
Podré desistir d’aquest desig?
Em serà permès, estel sagrat del cel?

D174  Das  war ich

Any 1815

En sol major

Indicació de temps.- Narrativa.- Erzahlend en sol major

Llibretista.-  Theodor Körner

Per a veu i piano

Das  war ich

Jüngst träumte mir, ich sah’ auf lichten Höhen
Ein Mädchen sich im jungen Tag ergehen,
So hold, so süß, daß es Dir völlig glich.
Und vor ihr lag ein Jüngling auf den Knien,
Er schien sie sanft an seine Brust zu ziehen,
Und das war ich!

Doch bald verändert hatte sich die Scene.
In tiefen Fluthen sah’ ich jetzt die Schöne,
Wie ihr die letzte schwache Kraft entwich.
Da kam ein Jüngling hülfreich ihr geflogen,
Er sprang ihr nach, und trug sie aus den Wogen,
Und das war ich!

So malte sich der Traum in bunten Zügen,
Und überall sah’ ich die Liebe siegen,
Und alles, alles dreh’te sich um Dich!
Du flogst voran in ungebundner Freie,
Der Jüngling zog dir nach mit stiller Treue,
Und das war ich!

Und als ich endlich aus dem Traum erwachte,
Der neue Tag die neue Sehnsucht brachte,
Da blieb Dein liebes süßes Bild um mich.
Ich sah Dich von der Küsse Gluth erwarmen,
Ich sah Dich selig in des Jünglings Armen,
Und das war ich!

Aquest era jo

Fa poc vaig somiar que damunt alçàries lluminoses
Veia una noia passejant de bon matí,
Tan encisadora, tan dolça, que s’assemblava del tot a tu.
I davant d’ella hi havia un jovencell de genolls
Que semblava estirar-la suaument cap al seu pit,
I aquest era jo!

Però aviat l’escena canvià.
En aigües profundes veia ara la bella noia
Com perdia les seves febles, darreres forces.
Llavors arribà volant un jovencell,
Saltà damunt d’ella i la tragué de les onades,
I aquest era jo!

Així, el somni es va anar pintant amb traços acolorits,
I a tot arreu triomfava l’amor,
I tot, tot girava al teu entorn!
Tu volaves endavant en plena llibertat
I el jovencell et seguia amb tranquil•la devoció,
I aquest era jo!

I quan finalment em vaig despertar del somni,
El nou dia portà un nou anhel,
La teva estimada, dolça imatge restà amb mi.
Et vaig veure inflamar amb l’ardor de les besades,
Et vaig veure feliç als braços del jovencell,
I aquest era jo!

D 176  Die Sterne

Any 1815

En la bemoll major

Indicació de temps.-Preciós, bastant lent (Lieblich, ziemlich langsam)

Llibretista.- Johann Georg Fellinger

Per a veu i piano

Die Sterne
Era funkelt ihr tan suau mich an,
Ihr Sterne, aguanta und hehr!
Was treibet euch auf dunkler Bahn
Im ätherblauen Meer!
Wie Gottes Augen schaut ihr dort
Aus Ost und West, aus Süd und Nord,
So freundlich auf mich her.

Und überall verfolgt ihr mich,
Mit sanftem Dämmerlicht,
Die Sonne hebt im Morgen sich,
Doch ihr verlasst mich nicht.
Wenn kaum der Abend wieder graut,
So blickt ihr mir so fromm und traut,
Schon wieder ins Gesicht.

Willkommen denn – willkommen mir!
Ihr Freunde still und bleich!
Wie lichte Geister wandelt ihr
Durch euer weites Reich;
Und – ach! vielleicht begrüßet mich
Ein Edler, der zu früh erblich,
Ein treuer Freund aus euch!

Vielleicht wird einst mein Aufenthalt
Im hellen Sirius,
Wenn diese kleine Wurmgestalt
Die Hülle wechseln muss;
Vielleicht erhebt der Funken Geist,
Wenn diese schwache Form zerreißt
Sich auf zum Uranus.

O lächelt nur! o winket nur
Mir encara zu euch hinan!
Mich führet Mutter Allnatur
Nach ihrem großen Plan;
Mich kümmert nicht der Welten Fall,
Wenn ich nur dort die Lieben all
Vereinet finden kann.

Les estrelles
Amb quina suavitat m’il·lumines
Estrelles, tan justes i sublims.
Com ets conduït pel teu camí fosc
En el mar blau etèric,
Mires com els ulls de Déu
Des de l’est i l’oest, del sud i del nord
Mirant-me d’una manera tan amistosa.

I em seguiu per tot arreu
Amb un suau glop.
El sol s’aixeca al matí,
Però mai em deixes.
La llum grisa del vespre amb prou feines ha aparegut
I aquí em mires tan mansu i acollidor,
Tornant a mirar-me a la cara.

Benvingut doncs, benvingut a mi!
Amics, tranquils i pàl·lids!
Com els esperits de la llum vagues
Pel teu ampli imperi,
I oh! potser hi ha una salutació per a mi,
Algú noble, que va morir massa aviat,
Un veritable amic pot ser entre vosaltres, que em saludi!

Potser arribarà un moment en què el meu allotjament
Estarà al brillant Sírius,
Quan aquesta petita forma semblant a un cuc
Hagi de canviar el seu recobriment exterior;
Potser l’esperit de l’espurna s’alçarà,
Després d’esclatar aquesta forma feble,
Pujant fins a Urà!

Oh, només somriu, només fes una senyal,
Cridant-me en silenci cap a tu.
La mare pan-natura em condueix
Segons el seu gran pla.
El món caigut no em molesta
Si només hi puc trobar tots els éssers estimats,
Si els puc trobar reunits.

D 177  opus 173/3 Vergebliche Liebe

Any 1815

En mi bemoll major

Indicació de temps.- No massa ràpid (Nicht zu geschwind)

Llibretista .- Josef Karl Bernard

Per a veu i piano

Vergebliche Liebe

Ja, ich weiß es, diese treue Liebe
Hegt umsonst mein wundes Herz;
Wenn mir nur die kleinste Hoffnung bliebe:
Reich belohnet wär’ mein Schmerz!

Aber auch die Hoffnung ist vergebens,
Kenn’ ich doch ihr grausam Spiel!
Trotz der Treue meines heissen Strebens
Fliehet ewig mich das Ziel! –

Dennoch lieb’ ich, dennoch hoff’ ich immer,
Ohne Liebe, ohne Hoffnung treu;
Lassen kann ich diese Liebe nimmer,
Mit ihr bricht das Herz entzwey!

Amor van

Sí, ho sé, aquest amor lleial
Estima en va el meu cor adolorit;
Si només em quedava la més mínima esperança:
El meu dolor seria ricament recompensat!

Però l’esperança també és en va,
Conec el seu joc cruel!
Malgrat la lleialtat del meu ardent esforç
Eternament fuig de mi la meta! –

Encara estimo, encara espero sempre
Fidel sense amor, sense esperança;
Mai podré deixar aquest amor
Se li trenca el cor en dos!

D 180  Liebesrausch

Any 1815

En mi menor

Indicació de temps.- Tranquil. Lent (Langsam)

Llibretista.- Theodor Köner

Per a veu i piano

Sehnsucht der Liebe
Wie die Nacht mit heil’gem Beben
Auf der stillen Erde liegt!
Wie sie sanft der Seele Streben,
Üpp’ge Kraft und volles Leben
In den süßen Schlummer wiegt.

Aber mit ewig neuen Schmerzen
Regt sich die Sehnsucht in meiner Brust.
Schlummern auch alle Gefühle im Herzen,
Schweigt in der Seele Qual und Lust.
Sehnsucht der Liebe schlummert nie,
Sehnsucht der Liebe schlummert nie.

Leis, wie Äols Harfentöne,
Weht ein sanfter Hauch mich an.
Hold und freundlich glänzt Selene,
Und in milder geist’ger Schöne
Geht die Nacht die stille Bahn.

Aber auf kühnen, stürmischen Wegen
Führt die Liebe dem trunkenen Sinn.
Wie alle Kräfte gewaltig sich regen!
Ach! und die Ruhe der Brust ist dahin:
Sehnsucht der Liebe schlummert nie,
Sehnsucht der Liebe schlummert nie.

Tief, im süßen, heil’gen Schweigen
Ruht die Welt und atmet kaum.
Und die schönsten Bilder steigen
Aus des Lebens bunten Reigen,
Und lebendig wird der Traum.

Aber auch in des Traumes Gestalten
Winkt mir die Sehnsucht, die schmerzliche, zu,
Und ohn’ Erbarmen, mit tiefen Gewalten
Stört sie das Herz aus der wonnigen Ruh:
Sehnsucht der Liebe schlummert nie,
Sehnsucht der Liebe schlummert nie.

So entschwebt der Kreis der Horen,
Bis der Tag im Osten graut.
Da erhebt sich, neugeboren,
Aus des Morgens Rosentoren,
Glühendhell die Himmelsbraut.

Aber die Sehnsucht in meinem Herzen
Ist mit dem Morgen nur stärker erwacht.
Ewig verjüngen sich meine Schmerzen,
Quälen den Tag und quälen die Nacht:
Sehnsucht der Liebe schlummert nie,
Sehnsucht der Liebe schlummert nie.

Desig d’amor
Com la nit amb tremolors sants
Es troba a la terra silenciosa!
Amb quina suavitat s’esforça l’ànima,
Força abundant i vida plena
Arruïnat en un dolç somni.

Però amb un dolor sempre nou
L’enyorança em remou al pit.
Encara que tots els sentiments adormin al cor,
Silenci el turment i el plaer de l’ànima.
L’anhel de l’amor mai s’adorm,
L’anhel de l’amor mai s’adorm.

Suau, com l’arpa d’Eòlica,
Una respiració suau em bufa.
Selene brilla amb amabilitat i bondat,
I en suau bellesa espiritual
La nit pren el camí silenciós.

Però per camins agosarats i tempestuosos
L’amor condueix a la ment borratxo.
Amb quina força s’agiten totes les forces!
Oh! i la pau del pit ha desaparegut:
L’anhel de l’amor mai s’adorm,
L’anhel de l’amor mai s’adorm.

Profund, en dolç i sagrat silenci
El món està quiet i amb prou feines respira.
I apareixen les imatges més boniques
Del ball colorit de la vida,
I el somni cobra vida.

Però també en somnis
L’enyor, el dolorós, em fa senyals,
I sense pietat, amb violència profunda
Si pertorba el cor del seu feliç descans:
L’anhel de l’amor mai s’adorm,
L’anhel de l’amor mai s’adorm.

Així que el cercle d’Horen sura,
Fins que s’aixeca el dia a llevant.
Allà sorgeix, nounat,
Des de les portes roses del matí,
La núvia celestial està brillant.

Però l’anhel al meu cor
Només em vaig despertar més fort amb el matí.
El meu dolor es rejoveneix per sempre,
Tormenta el dia i turmenta la nit:
L’anhel de l’amor mai s’adorm,
L’anhel de l’amor mai s’adorm.