JOHANNES BRAHMS Lieder i Cançons 10 Opus 69 Opus 72/Nº 5

1,139,000+ Musica Pictures

Nou cants  Opus 69
Per a veu sola amb acompanyament de piano
Any 1877

Opus 697Nº1

Klage I/Cançó trista

 

Principi.- Ach’ mir fehlt
Text.- Anònim bohemi
Traducció Josef Wenzig
Vocal.- Einfach
Indicació de temps.- Unruhig / Piano: Poco allegro e grazioso, en do major

Klage I

Ach, mir fehlt, nicht ist da,
Was mich einst süß beglückt;
Ach, mir fehlt, nicht ist da,
Was mich erfreut!
Was mich einst süß beglückt,
Ist wie die Well’ entrückt.
Ach, mir fehlt, nicht ist da,
Was mich erfreut!

Sagt, wie man ackern kann
Ohne Pflug, ohne Roß?
Sagt, wie man ackern kann,
Wenn das Rad bricht?
Ach, wie solch Ackern ist,
So ist die Liebe auch,
So ist die Liebe auch,
Küßt man sich nicht!

Zwingen mir fort nur auf,
Was mit Qual mich erfüllt;
Zwingen mir fort nur auf,
Was meine Pein:
Geben den Witwer mir,
Der kein ganz Herze hat;
Halb ist’s der ersten Frau,
Halb nur wär’s mein!

Cançó trista I

Oh, allò estrany, no és allà,
Allò que una vegada em va fer dolçament feliç;
Ai, allò estrany, no hi és,
El que em fa feliç
El que una vegada em va fer dolçament feliç,
És arrabassat com l’onada.
Ai, allò estrany, no hi és,
El que em fa feliç.

Digues-me, com es pot llaurar
Sense una arada, sense un cavall?
Digues-me com llaurar,
Quan la roda es trenca?
Oh, com és aquesta arada,
És així l’amor,
És així l’amor,
No es facin petons!

Només m’obliguen,
El que m’omple d’angoixa;
Només obliga’m,
El que és el meu turment:
Dóna’m al vidu,
Que no té el cor sencer;
La meitat és de la primera dona,
La meitat seria meva!

Opus 69/Nº2 

Klage II/Cançó trista II


Pricipi.- O Felsen, lieber Felsen
Text.- Anònim eslovac
Traducció .- Josef Wenzig
Vocal.- Einfach

Indicació de temps.- Piano.- Con moto, en la menor

Klage II

O Felsen, lieber Felsen,
Was stürztest du nicht ein,
Als ich mich trennen mußte
Von dem Geliebten mein?

[Aquí dues estrofes no fixades per Brahms]

Laß dämmern, Gott, laß dämmern,
Daß bald der Abend wink’
Und daß auch bald mein Leben
In Dämmerung versink’!

O Nachtigall, du traute,
O sing’ im grünen Hain,
Erleichtere das Herz mir
Und meines Herzens Pein!

Mein Herz, das liegt erstarret
Zu Stein in meiner Brust,
Es findet hier auf Erden
An nichts, an nichts mehr Lust.

Ich frei’ wohl einen Andern
Und lieb’ ich ihn auch nicht;
Ich tue, was mein Vater
Und meine Mutter spricht.

Ich tue nach des Vaters
Und nach der Mutter Wort,
Doch heiße Tränen weinet
Mein Herz in einem fort.

Cançó trista II

Oh roca, estimada roca,
Que no et vas ensorrar,
Quan vaig haver de separar-me
De la meva estimada?

[Aquí dues estrofes no fixades per Brahms]

Que claregi, Déu, que claregi,
Que aviat arriba la nit
I que aviat la meva vida també
s’enfonsa al crepuscle.

Oh rossinyol, tu que plores,
Canta a la verda arbreda,
Alleugereix el meu cor
I el dolor del meu cor.

El meu cor, que jeu gelat
En pedra al meu pit,
Troba aquí a la terra
En res, en res més plaer.

Estic lliure d’un altre
I tampoc ho estimo;
Faig el que el meu pare
I la meva mare diu.

Faig segons la paraula del meu pare
I segons la paraula de la meva mare,
Però el meu cor plora llàgrimes calentes
El meu cor tot alhora.

Opus 69/Nº 3

Abschied/Adéu


Principi.- Ach! Mich hält der Gram gefangen
Text.- Anònim boemi
Traducció.-  Josef Wenzig
Vocal.- Bewegt

Indicació de temps.-Piano: Con moto, en mi bemoll major

Abschied

Ach mich hält der Gram gefangen,
Meinem Herzen ist so weh,
Denn ich soll von hinnen ziehen
Über jenes Berges Höh.

Was einst mein war, ist verloren,
Alle, alle Hoffnung flieht;
Ja, ich fürchte, daß, o Mädchen,
Dich mein Aug’ nicht wieder sieht.

Dunkel wird mein Weg sich dehnen,
Wenn ich scheiden muß von hier:
Steh’ ich dann auf jenem Berge,
Seufz’ ich ein Mal noch nach dir.

Adéu

Oh, la pena em té captiva,
El meu cor està tan adolorit,
Perquè he de partir
Sobre l’alçada d’aquesta muntanya.

El que una vegada va ser meu està perdut,
Tota, tota esperança fuig;
Sí, em temo que, oh noia,
Els meus ulls no et tornaran a veure.

El meu camí s’estendrà a la foscor,
Quan hagi de partir d’aquí:
Aleshores em pararé en aquesta muntanya,
Sospiraré per tu una vegada més.

Opus 69/Nº 4

Der Liebsten Schwur/El jurament del meu estimat


Principi.- Ei, schmollte mein Vater nicht wach und im Schlaf
Text.- Anònim boemi
Traducció.- Josef Wenzig
Indicació de temps.-Molt ocupat i secret (Sehr belebt und heimlich) en fa major

Der Liebsten Schwur

Ei, schmollte mein Vater nicht wach und im Schlaf,
So sagt’ ich ihm, wen ich im Gärtelein traf.
Und schmolle nur, Vater, und schmolle nur fort,
Ich traf den Geliebten im Gärtelein dort.

Ei, zankte mein Vater nicht wieder sich ab,
So sagt’ ich ihm, was der Geliebte mir gab.
Und zanke nur, Vater, mein Väterchen du,
Er gab mir ein Küßchen und eines dazu.

Ei, klänge dem Vater nicht staunend das Ohr,
So sagt’ ich ihm, was der Geliebte mir schwor.
Und staune nur, Vater, und staune noch mehr,
Du gibst mir doch einmal mit Freuden noch her.

Mir schwor der Geliebte so fest und gewiß,
Bevor er aus meiner Umarmung sich riß:
Ich hätte am längsten zu Hause gesäumt,
Bis lustig im Felde die Weizensaat keimt.

El jurament del meu estimat

Oh, no s’emmurria el meu pare despert i adormit,
Jo explicava a qui vaig conèixer al jardí.
I s’emmurriava, pare, i s’emmurriava,
Vaig conèixer la meva estimada al petit jardí d’allà.

Oh, el meu pare no va tornar a renyar,
Li vaig explicar el que em va donar el meu estimat.
I només baralla, pare, el meu pare petit tu,
Em va fer un petó i un altre.

Tant de bo l’oïda del meu pare no sonés de sorpresa,
Li explicaria el que el meu estimat em va jurar.
I meravella’t, pare, i meravella’t encara més,
Em donaràs una vegada més amb joia.

El meu estimat m’ho va jurar amb tanta fermesa i seguretat,
Abans d’arrencar-se de la meva abraçada:
M’hauria quedat més temps a casa,
Fins que la llavor de blat brot alegrement al camp.

Opus 69/Nº5

Tambourliedchen/La petita cançó de pandereta


Principi.- Den Wirdel schlag’ ich gar so stark
Text.- Karl Candidus
Sehr lebhaft, en la major

Tambourliedchen

Den Wirbel schlag’ ich gar so stark,
Daß euch erzittert Bein und Mark,
Drum denk’ ich ans schön Schätzelein,
Blaugrau,
Blau,
Blaugrau,
Blau
Ist seiner Augen Schein.

Und denk’ ich an den Schein so hell,
Von selber dämpft das Trommelfell,
Den wilden Ton, klingt hell und rein:
Blaugrau,
Blau,
Blaugrau,
Blau
Sind Liebchens Äugelein.

La petita cançó de pandereta

Colpejaré el vòrtex tan fort
Que les cames i la medul·la tremolin,
Per això penso en el petit i bell tresor,
Blau-gris,
Blau,
Blau-gris,
Blau
És la brillantor dels seus ulls.

I penso en la llum tan brillant
De si mateixa el timpà esmorteeix,
El so salvatge, sona brillant i pur:
Blau-gris,
Blau,
Blau-gris,
Blau
Són els ulls del petit amor.

Opus 69/Nº6

Vom Strande/Des de la riba


Principi.- iIch rufe vom Ufer verlorenes Glück
Text.- Anònim espanyol
Traducció.- Joseph von Eichendorff
Indicació de temps.- En moviment (Bewegt) en la major

Vom Strande

Ich rufe vom Ufer
Verlorenes Glück,
Die Ruder nur schallen
Zum Strande zurück.

Vom Strande, lieb’ Mutter,
Wo der Wellenschlag geht,
Da fahren die Schiffe,
Mein Liebster drauf steht.
Je mehr ich sie rufe,
Je schneller der Lauf,
Wenn ein Hauch sie entführet,
Wer hielte sie auf?
Der Hauch meiner Klagen
Die Segel nur schwillt,
Je mehr mein Verlangen
Zurücke sie hält!
Verhielt’ ich die Klagen:
Es löst’ sie der Schmerz,
Und Klagen und Schweigen
Zersprengt mir das Herz.

Ich rufe vom Ufer
Verlorenes Glück,
Die Ruder nur schallen
Zum Strande zurück.

So flüchtige Schlösser,
Wer könnt’ ihn’n vertrau’n
Und Liebe, die bliebe,
Mit Freuden d’rauf bau’n?
Wie Vögel im Fluge,
Wo ruhen sie aus?
So eilige Wand’rer,
Sie finden kein Haus,
Zertrümmern der Wogen
Grünen Kristall,
Und was sie berühren,
Verwandelt sich all.
Es wandeln die Wellen
Und wandelt der Wind,
Meine Schmerzen im Herzen
Beständig nur sind.

Ich rufe vom Ufer
Verlorenes Glück,
Die Ruder nur schallen

Des de la riba

Truco des de la riba
La felicitat perduda,
Els rems només ressonen
De tornada a la riba.

Des de la riba, mare estimada
On les onades xoquen,
Allí naveguen els vaixells,
El meu estimat hi és.
Com més els anomeno,
Més ràpid el curs,
Quan una brisa se’ls emporta,
Qui els aturaria?
L’alè dels meus laments
Només infla les espelmes,
Com més el meu desig les reté.
Vaig retenir els laments:
El dolor els alliberarà,
I el lament i el silenci
El meu cor esclata.

Truco des de la riba
La felicitat perduda,
Els rems només ressonen
De tornada a la riba.

Aquests castells fugaços,
Qui podria confiar-hi
I l’amor que romandria
Amb alegria per construir-hi?
Com ocells en vol,
On descansen?
Tan apressats rodamóns,
No troben llar,
Trencant les onades
De vidre verd,
I el que toquen,
Tot es transforma.
Les onades canvien
I el vent canvia,
El meu dolor al meu cor
Només són constants.

Truco des de la riba
La felicitat perduda,
Els rems només ressonen

Opus 69/Nº7

Über dier See/A l’altra banda del mar


Principi.- Über die See, fern über die See
Text.- Karl Lemcke
Indicació de temps.-Andante, en mi menor

Über dier See

Über die See,
Fern über die See,
Ist mein Schatz gezogen,
Ist ihm mein Herz
Voll Ach und Weh,
Bang ihm nachgeflogen.

Brauset das Meer,
Wild brauset das Meer,
Stürme dunkel jagen,
Sinket die Sonn’,
Die Welt wird leer,
Muß mein Herz verzagen.

Bin ich allein,
Ach, immer allein,
Meine Kräfte schwinden.
Muß ich zurück
En matèria Pein,
Kann dich nimmer finden.

A l’altra banda del mar

A l’altra banda del mar,
Lluny a través del mar,
El meu tresor ha viatjat,
És el meu cor per a ell
Ple de dolor i pena,
Bang va volar darrere seu.

El mar rugeix,
Salvatgement rugeix el mar,
Les tempestes persegueixen foscament,
Enfonsen el sol,
El món es torna buit,
El meu cor s’ha de desesperar.

Estic sol,
Oh, sempre sol,
Les meves forces minven.
He de tornar
En matèria turment,
Mai no podré trobar-te.

Opus 69/Nº 8

Salome/Salomé


Principi.- Singt mein Schatz wie ein Fink
Text.- Gottfried Keller
Indicació de temps.- Molt animada (Sehr lebhaft) en do major

Salome

Singt mein Schatz wie ein Fink,
Sing ich Nachtigallensang;
Ist mein Liebster ein Luchs,
O so bin ich eine Schlang!

O ihr Jungfraun im Land,
Von dem Berg und über See,
Überlaßt mir den Schönsten,
Sonst tut ihr mir weh!

Er soll sich unterwerfen
Zum Ruhm uns und Preis!
Und er soll sich nicht rühren,
Nicht laut und nicht leis!

O ihr teuren Gespielen,
Überlaßt mir den teuren Mann!
Er soll sehn, wie die Liebe
Ein feurig Schwert werden kann!

Salomé

El meu amor canta com un pinsà,
Jo cantaré com un rossinyol;
Si la meva estimada és un linx,
Aleshores jo sóc una serp.

Oh donzelles de la terra,
De la muntanya i sobre el mar,
Deixeu-me a la més bella,
O em fareu mal!

Que se sotmeti
A la nostra glòria i lloança.
I que no es mogui,
Ni en veu alta ni en veu baixa.

Oh, estimats companys de joc!
Deixeu-me l’estimat home a mi.
Que vegi com lamor
Es pot convertir en una espasa de foc.

Opus 69/Nº 9

Mädchenfluch / La maledicció d’una donzella


Principi.- Ruft dei Mutter, ruft der Tochter
Text.- Anónim servi
Traducció.- Siegfried Kapper
Indicació de temps.- Dinamitzat (Belebt) en la menor/la menor/ Schnell und sehr lebhaft/ Wenig langsamer/ Schnell

Mädchenfluch 

Ruft die Mutter, ruft der Tochter
Über drei Gebirge:
“Ist, o Mara, liebe Tochter,
Ist gebleicht das Linnen?”
Ihr zurück die junge Tochter
Über neun Gebirge:
“Nichts in’s Wasser, liebe Mutter,
Taucht’ ich noch das Linnen,
Denn, o sieh’, es hat das Wasser
Jawo mir getrübet. –
Wie dann erst, o liebe Mutter,
Hätt’ ich es gebleicht schon!
Fluch’ ihm, Mutter, liebe Mutter!
Ich auch will ihm fluchen.
Gäbe Gott im hellen Himmel,
Daß er sich erhänge –
An ein böses Bäumchen hänge,
An den weißen Hals mir!
Gäbe Gott im hellen Himmel,
Daß er lieg’ gefangen –
Lieg’ gefangen tief im Kerker,
An der weißen Brust mir!
Gäbe Gott, der Herr im Himmel,
Daß er Ketten trage –
Ketten trage, festgeschlungen,
Meine weißen Arme!
Gäbe Gott im hellen Himmel,
Daß ihn nähm’ das Wasser –
Daß ihn nähm’ das wilde Wasser,
Mir in’s Haus ihn bringe!”

La maledicció d’una donzella

Truca a la mare, truca a la filla
Sobre tres muntanyes:
“Està, oh Mara, estimada filla,
Està blanquejat el lli?”
Hi torna la jove filla
Sobre nou muntanyes:
“Res a l’aigua, estimada mare,
Encara vaig mullar el lli,
Doncs, mira, l’aigua ha
Sí, m’ha ennuvolat. –
Com llavors, oh estimada mare,
Ja ho havia blanquejat!
Maleïu-ho, mare, estimada mare!
Jo també ho maleiré.
Vull Déu al cel brillant
Que es pengés
En un petit arbre malvat penjar,
Del meu blanc coll.
Vull Déu al brillant cel
Que jegués empresonat
Jeu empresonat en el profund del calabós,
Al meu blanc pit!
Vull Déu, el Senyor al cel
Que portés cadenes –
Cadenes porta, fortament lligat,
Els meus blancs braços!
Voldria Déu al cel brillant
Que l’aigua se l’emportés
Que les aigües salvatges se l’emportessin,
Porteu-lo a casa meva!”

Quatre cants  Opus 70
Per a veu sola amb acompanyament de piano
Any 1875 /77

Opus 70/Nº1

Im Garten am Seegestade/ El jardí a la bora del mar 


Principi.- Im Garten am Sreegestade
Text.- Karl Lemcke
Indicació de temps.- Trist, però no massa lent (Traurig, doch nicht  zu langsam) en sol menor
Any 1877

Im Garten am Seegestade

Im Garten am Seegestade
Uralte Bäume stehn,
In ihren hohen Kronen
Sind kaum die Vögel zu sehn.

Die Bäume mit hohen Kronen,
Die rauschen Tag und Nacht,
Die Wellen schlagen zum Strande,
Die Vöglein singen sacht.

Das gibt ein Musizieren
So süß, so traurig bang,
Als wie verlorner Liebe

El jardí a la bora del mar  

Al jardí a la vora del llac
S’alcen arbres centenaris,
A les seves altes copes
Tot just es veuen ocells.

Els arbres d’altes copes,
Xiuxiuejen dia i nit,
Les onades colpejant la riba,
Els ocells canten suaument.

Que fan música
Tan dolça, tan tristament ansiosa,
Com l’amor perdut

Opus 70/Nº2

Lerchengesang/La cançó de l’alosa

Principi.- Atherische ferne Stimmen
Text.- Karl Candidus
Indicació de temps.-Andante espressivo, en si major
Any 1877

Lerchengesang

Ätherische ferne Stimmen,
Der Lerchen himmlische Grüße,
Wie regt ihr mir so süße
Die Brust, ihr lieblichen Stimmen!
Ich schließe leis mein Auge,
Da ziehn Erinnerungen
In sanften Dämmerungen

La cançó de l’alosa

Etèrees veus llunyanes,
Les salutacions celestials de les aloses,
Què dolçament agiteu el meu pit
El meu pit, dolces veus!
Tanco els ulls suaument,
Allí els records dibuixen
En suaus crepuscles

Opus 70 Nº3

Serenade 


Principi.- Liebliches Kind, kannst du mir sagen
Text.- Johann Wolfgang von Goethe
Indicació de temps.- Grazioso, en sol major de l’obra Claudine von Villa Bella . Quarta i cinquena línies invertides per Brahms. Brahms també va canviar la paraula “betrügen” (“enganyar”) per “betrüben” (“tortura” o “pesta”). Grazioso. A través de la forma composta.
Any 1876

Serenade 

Liebliches Kind,
Kannst du mir sagen,
Sagen warum
Einsam und stumm
Zärtliche Seelen
Immer sich quälen,
Selbst sich betrüben,
Und ihr Vergnügen
Immer nur ahnen,
Da, wo sie nicht sind;

Serenata

Una nena encantadora, m’ho pots dir?
Digues-me per què
Solitària i silenciosa
Ànimes tendres
Sempre es turmenten
S’afligeixen a si mateixes,
I el seu plaer
Sempre només sospiten
On no hi són;

Opus 70/Nº4

Abendregen /Pluja del vespre 


Principi.- Langsam und schimmernd
Text.- Gottfried Keller- Les dues últimes línies una mica alterades per Brahms
Indicació de temps.-Tranquil (Ruhig) en la menor, Més lent (Langsamer) en do major

Abendregen

Langsam und schimmernd fiel ein Regen,
In den die Abendsonne schien;
Der Wandrer schritt auf engen Wegen
Mit düstrer Seele drunter hin.

Er sah die großen Tropfen blinken
Im Fallen durch den goldnen Strahl;
Er fühlt’ es kühl aufs Haupt ihm sinken
Und sprach mit schauernd süßer Qual:

Nun weiß ich, daß ein Regenbogen
Sich hoch um meine Stirne zieht,
Den auf dem Pfad, den ich gezogen,
Die heitre Ferne spielen sieh.

Und die mir hier am nächsten stehen,
Und wer mich scharf zu kennen meint,
Sie können selber doch nicht sehen,
Wie er versöhnend ob mir scheint.

So wird, wenn andre Tage kommen,
Die sonnig auf dies Heute sehn,
Ob ​​meinem fernen, bleichen Namen

Pluja del vespre

Queia una pluja lenta i resplendent,
On brillava el sol del capvespre;
El rodamón caminava per senders estrets
Amb l’ànima ombria sota ella.

Va veure centellejar les grans gotes
Caient a través del corrent daurat;
Va sentir que s’enfonsava freda al cap
I va parlar amb estremidora i dolça angoixa:

Ara sé que un arc de Sant Martí
Es dibuixa alt al voltant del meu front,
Que pel camí he viatjat,
Veig jugar la serena llunyania.

I els qui estan més a prop meu aquí
I que creuen conèixer-me bé,
Ells mateixos no poden veure,
Com em sembla conciliador.

Així que quan vinguin altres dies
Que mirin amb sol aquest avui,
Pel meu llunyà i pàl·lid nom

Cinc cants  Opus 71
Per a veu sola amb acompanyament de piano
Any 1877

Opus 71/Nº1

Es liebt sich so lieblich im Lenze/Estima tan dolçament a la primavera


Principi.- Die Wellen blinken und fliessen dahin
Text.- Heinrich Heine
Indicació de temps.- Mogut amb gràcia (Anmutig bewegt) en re major

Es liebt sich so lieblich im Lenze

Die Wellen blinken und fließen dahin,
Es liebt sich so lieblich im Lenze!
Am Flusse sitzet die Schäferin
Und windet die zärtlichsten Kränze.

Das knospet und quillt und duftet und blüht,
es liebt sich so lieblich im Lenze!
Die Schäferin seufzt aus tiefer Brust:
»Wem geb’ ich meine Kränze?«

Ein Reiter reitet den Fluß entlang,
er grüßet so blühenden Mutes,
die Schäferin schaut ihm nach so bang,
fern flattert die Feder des Hutes.

Sie weint und wirft in den gleitenden Fluß
die schönen Blumenkränze.
Die Nachtigall singt von Lieb’ und Kuß,
es liebt sich so lieblich im Lenze!

Estima tan dolçament a la primavera

Les onades centellejen i flueixen
Estima tan dolçament a la primavera.
La pastora s’asseu al costat del riu
I enrotlla les corones més tendres

Que brolla i s’infla i fa olor i floreix,
S’estima a si mateixa tan dolçament a la primavera.
La pastora sospira des del profund del seu pit:
“A qui li dono les meves corones?”

Un genet cavalca al llarg del riu,
Saluda amb tan florent coratge,
La pastora el segueix amb ansietat,
La ploma del seu barret voleteja lluny.

Plora i llança al riu que llisca
Les belles corones de flors.
El rossinyol canta l’amor i els petons,
Estima tan dolçament al seu crepuscle!

Opus 71/Nº2

An den Mond/A la lluna   


Principi.- Silbermond, mit bleichen Strahlen
Text.- Karl Joseph Simrock
Indicació de temps.-No massa lentament i amb gràcia (Nicht zu langsam und mit Anmut) en si menor

An den Mond

Silbermond mit bleichen Strahlen
pflegst du Wald und Feld zu malen,
gibst den Bergen, gibst den Talen
der Empfindung Seufzer ein.

Sei Vertrauter meiner Schmerzen,
Segler in der Lüfte See:
Sag’ ihr, die ich trag’ im Herzen,
wie mich tötet Liebesweh.

Sag’ ihr, über tausend Meilen
sehne sich mein Herz nach ihr.
»Keine Ferne kann es heilen,
nur ein holder Blick von dir.«

Sag’ ihr, daß zu Tod getroffen
diese Hülle bald zerfällt;
nur ein schmeichlerisches Hoffen
sei’s, das sie zusammenhält.

A la lluna 

Lluna de plata amb pàl·lids raigs
Pintes boscos i camps
Dónes a les muntanyes, dónes a les valls
Els sospirs del sentiment.

Sigues la confident del meu dolor,
Mariner al mar aeri:
Digues-li a qui porto al meu cor
Com em mata el mal damors.

Digues-li, a través de mil milles
El meu cor l’anhela.
“Cap distància pot curar-ho,
Només una mirada amable teva”.

Digues-li que copejat fins a la mort
Aquesta closca aviat s’ensorrarà;
Només una esperança afalagadora
Sigui el que els mantingui units.

Opus 71/Nº 3

Geheimniss / Secret 


Principi.- O Frúhlingsabenddämmerung ¡
Text.- Karl Candidus
Indicació de temps.- En secret ens revitalitza, (Belebt uns heimlich) en sol major

Geheimnis

O Frühlingsabenddämmerung!
O laues, lindes Weh’n,
Ihr Blütenbäume, sprecht, was tut
ihr so zusammensteh’n?

Vertraut ihr das Geheimnis euch
Von uns’rer Liebe süß?
Was flüstert ihr einander zu
Von uns’rer Liebe süß?

Secret 

Oh crepuscle primaveral!
Oh suau brisa,
Arbres en flor, parleu, què feu
Esteu junts així?

Confieu el secret
Del nostre dolç amor?
Què us xiuxiueu l’un a l’altre
Del nostre dolç amor

Opus 71/Nº 4

Willst du, dass ich geh? Vols que me’n vagi


Principi.- Auf der heide weht der Wind
Text.- Karl lemcke
Indicació de temps.- Molt animada (Sehr lebhaft) en re menor/ Animada (Lebhaft) en do menor

Willst du, daß ich geh

Auf der Heide weht der Wind –
Herzig Kind, herzig Kind –
Willst du, daß trotz Sturm und Graus
In die Nacht ich muß hinaus –
Willst du, daß ich geh’?

Auf der Heid’ zu Bergeshöh’
Treibt der Schnee, treibt der Schnee;
Feget Straßen, Schlucht und Teich
Mit den weißen Flügeln gleich.
Willst du, daß ich geh’?

Horch, wie klingt’s herauf vom See
Wild und weh, wild und weh!
An den Weiden sitzt die Fei
Und mein Weg geht dort vorbei –
Willst du, daß ich geh’?

Wie ist’s hier in deinem Arm
Traut und warm, traut und warm;
Ach, wie oft hab’ ich gedacht:
So bei dir nur eine Nacht –
Willst du, daß ich geh’?

Vols que me’n vagi

Al bruguerar bufa el vent –
Dolça nena, dolça nena –
Vols que malgrat la tempesta i l’horror
A la nit he d’anar –
Vols que me’n vagi?

Al bruguerar a les altures de la muntanya
 Derives la neu, derives la neu;
Feget camins, barranc i estany
Amb les ales blanques com.
Vols que me’n vagi?

Escolta, com sona des del llac
Salvatge i ai, salvatge i ai!
Al costat dels salzes s’asseu el cervatillo
I el meu camí passa per allà –
Vols que me’n vagi?

Com és aquí als teus braços
Càlid i acollidor, càlid i acollidor;
Oh, quantes vegades he pensat
Només una nit amb tu –
Vols que me’n vagi?

Opus 71/Nº 5

Minnelied/Cançó de joglar 


Principi.- Holder klingt der Vogelsang
Text.- Ludwig Heinrich Christoph Hölty
Indicació de temps.- Molt íntim, però no massa lent (Sehr innig, doch nicht zu langsam) en do major

Minnelied

Holder klingt der Vogelsang,
Wenn die Engelreine,
Die mein Jünglingsherz bezwang
Wandelt durch die Haine.

Röter blühen Tal und Au,
Grüner wird der Wasen,
Wo die Finger meiner Frau
Maienblumen lasen.

Ohne sie ist alles tot,
Welk sind Blüt’ und Kräuter;
Und kein Frühlingsabendrot
Dünkt mir schön und heiter.

Traute, minnigliche Frau,
Wollest nimmer fliehen;
Daß mein Herz, gleich dieser Au,
Mög’ in Wonne blühen!

Cançó de joglar

El cant de l’ocell sona més eloqüent,
Quan el pur dels àngels
Que van conquerir el meu cor juvenil
Camina per les arbredes.

Més vermells floreixen la vall i el prat,
Més verd és el prat,
On els dits de la meva dona
Podeu llegir les flors.

Sense elles tot és mort,
Marxetes hi ha les flors i les herbes;
I cap tarda vermella de primavera
Em sembla bonica i alegre.

Estimada, bella dama,
Mai fugirà;
Que el meu cor, com aquest prat
Floreixi en la felicitat.

Cinc Cançons  Opus 72

Per a veu sola amb acompanyament de piano
Any 1876 /7

Opus 72/Nº1

Alte Liebe/Vell amor  


Principi.- Es Kehrt die dunkle Schwalde
Text.- Karl Candidus
Indicació de temps.-Mogut, però no massa (Bewegt, doch nicht zi sehr) en sol menor
Any 1876

Alte Liebe

Es kehrt die dunkle Schwalbe
Aus fernem Land zurück,
Die frommen Störche kehren
Und bringen neues Glück.

An diesem Frühlingsmorgen,
So trüb’ verhängt und warm,
Ist mir, als fänd’ ich wieder
Den alten Liebesharm.

Es ist als ob mich leise
Wer auf die Schulter schlug,
Als ob ich säuseln hörte,
Wie einer Taube Flug.

Es klopft an meine Türe,
Und ist doch niemand draus;
Ich atme Jasmindüfte,
Und habe keinen Strauß.

Es ruft mir aus der Ferne,
Ein Auge sieht mich an,
Ein alter Traum erfaßt mich
Und führt mich seine Bahn.

Vell amor

Torna la fosca oreneta
D’una terra llunyana torna
Tornen les pietoses cigonyes
I porten nova felicitat.

Aquest matí de primavera,
Tan ennuvolada i càlida,
Sento com si hagués trobat
El vell cor enamorat.

És com si silenciosament
Algú em toqués a l’espatlla,
Com si sentís un xiuxiueig,
Com el vol d’un colom.

Un cop a la meva porta,
I tanmateix no hi ha ningú fora;
Respiro l’aroma del gessamí,
I no tinc ram.

Em truca des de lluny,
Un ull em mira,
Un vell somni s’apodera de mi
I em porta pel camí.

 Opus 72/Nº 2

Sommerfäden/Fils d’estiu


Pricipi.- Sommerfäden  hin und wieder
Text.- Karl Candidus
Indicació de temps.- Andante con moto , en la menor
Any 1876

Sommerfäden

Sommerfäden hin und wieder
Fliegen von den Himmeln nieder;
Sind der Menschen Hirngespinste,
Fetzen goldner Liebesträume,
An die Stauden, an die Bäume
Haben sie sich dort verfangen;
Hochselbsteigene Gewinste
Sehen wir darunter hangen.

Fils d’estiu

Fils d’estiu de tant en tant
Vola des del cel;
Són fantasies de la gent,
Retalls de somnis d’amor daurats,
Als arbustos, als arbres
Hi han atrapat;
Fils d’alta illa
Els veiem penjant a baix.

Opus 72/Nº 3

O kühler Wald/Bosc fresc 


Principi.- O hühler Wald, wo rauschest du?
Text.-  Clemens Brentano
Indicació de temps.- Lent (Langsam) En la bemoll major
Any 1877

O kühler Wald

O kühler Wald,
Wo rauschest du,
In dem mein Liebchen geht?
O Widerhall,
Wo lauschest du,
Der gern mein Lied versteht?

[Here a stanza not set by Brahms]

Im Herzen tief,
Da rauscht der Wald,
In dem mein Liebchen geht,
In Schmerzen schlief
Der Widerhall,
Die Lieder sind verweht.

[Here a stanza not set by Brahms]

Bosc fresc

Oh, fresc bosc,
On xiuxiuejes,
Per on camina el meu amor?
Oh ressò,
On escoltes,
Qui entén alegrement la meva cançó?

[Aquí una estrofa no posada per Brahms]

En allò profund del meu cor,
Xiuxiueja el bosc,
En què el meu petit amor camina,
Al dolor adormit
El ressò,
Les cançons s’allunyen.

[Aquí una estrofa no posada per Brahms]

Opus 72/Nº 4

Verzagen / Desànim

Principi.- Ich sitz am Strande der rauschenden See
Text.- Kark Lemcke
Indicació de temps.-En moviment (Bewegt) en mi menor

Indicació de temps.- Andante con moto en la menor
Any 1877

Verzagen

Ich sitz’ am Strande der rauschenden See
Und suche dort nach Ruh’,
Ich schaue dem Treiben der Wogen
Mit dumpfer Ergebung zu.

Die Wogen rauschen zum Strande hin,
Sie schäumen und vergehn,
Die Wolken, die Winde darüber,
Die kommen und verwehn.

Du ungestümes Herz sei still
Und gib dich doch zur Ruh’,
Du sollst mit Winden und Wogen
Dich trösten, – was weinest du?

Desànim

Em sento a la vora del mar rugent
I busco allà descans,
Observo la deriva de les onades
Amb avorrida resignació.

Les onades es precipiten cap a la riba,
Fan escuma i s’esvaeixen,
Els núvols, els vents de dalt,
Vénen i se’n van.

Queda’t quiet, cor impetuós
I tot i així lliura’t al descans,
Seràs consolat pels vents i les onades
Consola’t, per què plores?

Opus 72/Nº 5

Unüberwindlich/Invencible  


Principi.- Hab’ ich tausendmal geschworwn
Indicació de temps.- Vivace, en la major
Any 1876

Unüberwindlich

Hab’ ich tausendmal geschworen
Dieser Flasche nicht zu trauen,
Bin ich doch wie neugeboren,
Läßt mein Schenke fern sie schauen.

Alles ist an ihr zu loben,
Glaskristall und Purpurwein;
Wird der Propf herausgehoben,
Sie ist leer und ich nicht mein.

Hab’ ich tausendmal geschworen,
Dieser Falschen nicht zu trauen,
Und doch bin ich neugeboren,
Läßt sie sich ins Auge schauen.

Mag sie doch mit mir verfahren,
Wie’s dem stärksten Mann geschah.
Deine Scher’ in meinen Haaren,
Allerliebste Delila!

Insuperable

Vaig jurar mil vegades
No confiar en aquesta ampolla,
Soc com un nounat,
Deixa que el meu regal miri a la llunyania.

Tot en ella és digne de lloança,
Vidre de vidre i vi porpra;
El tap s’aixeca,
És buit i no sóc meu.

He jurat mil vegades
No confiar en aquesta falsa,
I no obstant, sóc nounat,
Deixa que es miri als ulls.

Que s’ocupi de mi,
Com li va passar a lhome més fort.
Les seves tisores als meus cabells,
Estimadíssima Delila!