JOHANNES BRAHMS Lieder i Cançons 3 Opus 45 Opus 48/Nº7

Two Burning Candles Image & Photo (Free Trial) | Bigstock

Eine deutsches Rèquiem – Un rèquiem Alemany  opus 45

Per a solistes ( soprano i baríton) cor a quatre veus mixtes amb orquestra
Orquestra.- Flautí, dues flautes, dos oboès, dos clarinets, contrafagot ad lib, quatre trompes, dues trompetes, tres trombons, tuba, timbales, arpa i cordes- Dos violins, viola, dos violoncels, contrabaix , orgue ad lib
Text.- Litúrgic
Any 1857 /68

Indicació de temps.-1-  Selig sind die da Leid tragen cor.Ziemlich langsam und mit Ausdruck( (Assez lent amb expressió), en fa major
2- Denn alles Fleisch es ist wie Gras –cor- Langsam, marschmässig ( Lent, temps de marxa moderat), en si bemoll major
3- Herr,lehre doch mich- Bariton sol i cor- Andante moderat, en re menor/ fuga, en re major
4- Wie lieblich sind deine Wohungen – cor- Mässig bewegt (Andante moderat), en mi bemoll major
5- Ihr habt nun Traurigkeit- Soprano sola i cor- Langsam ,lent, en sol major
6- Denn wir haben hie – cor- Andante, en do menor / Fuga , en la menor
7- Selig sind die Toten – cor- Feierlich (Solennel), en fa major

Soprano    DOROTHEA RÖSCHMANN
Baríton    THOMAS QUASTHOFF
COR DE LA RADIO DE BERLIN
ORQUESTRA FILHARMÒNICA DE BERLIN
Director    SIMON RATTLE

Quatre cants Opus 46
Per a veu sola amb acompanyament de piano
Any 1868

Opus 46/Nº1

Die Kränze/ Les corones  


Principi.- Hier ob dem Eingang seis befestiget, ihr Kränze
Text.- Georg Friedrich Daumer d’una font grega
Indicació de temps.- Bastant lent (Ziemlich langsam) en re bemoll major/ do sostingut menor / re bemoll major
Any 1868

Die Kränze

Hier ob dem Eingang seid befestiget,
Ihr Kränze, so beregnet und benetzt
Von meines Auges schmerzlichem Erguß!
Denn reich zu thränen pflegt das Aug’ der Liebe.
Dies zarte Naß, ich bitte, Nicht allzu frühe träufet es herab.
Spart es, bis ihr vernehmet, daß sie sich Der Schwelle naht mit ihrem Grazienschritte,
Die Theuere, die mir so ungelind!
Mit einem Male dann hernieder sei es
Auf ihres Hauptes goldne Pracht ergossen,
Und sie empfinde, daß es Thränen sind;
Daß es die Thränen sind, die meinem
Aug’ In dieser kummervollen Nacht entflossen

Les corones

Aquí sobre l’entrada se subjecten,
Corones, tan esquitxades i mullades
De la dolorosa efusió dels meus ulls.
Perquè l’ull de l’amor acostuma a plorar abundantment.
Aquesta tendra humitat, t’ho prego, no l’aboques massa aviat.
Guarda-la fins que sentis que s’acosta al llindar amb el seu pas gràcil,
La bella, tan poc amable amb mi!
Aleshores, d’una vegada, deixa que baixi
Sobre la daurada esplendor del seu cap vessat,
I ella sent que són llàgrimes;
Que són les llàgrimes que els meus ulls
Dels meus ulls en aquesta nit dolorosa

Opus 46/Nº2

Magyarichs/Cançó màgica

Principi.- Sah dem edlen Bildnis
Text.-Georg Friedrich Daumer
Indicació de temps.-Andante, en la major
Any 1868

Magyarichs

Sah dem edlen Bildnis in des Auges
Allzusüßen Wunderschein,
Büßte so des eigenen Auges heitern
Schimmer ein.

Herr mein Gott, was hast du doch gebildet
Uns zu Jammer und zu Qual
Solche dunkle Sterne mit so lichtem
Zauberstrahl!

Mich geblendet hat für alle Wonnen
Dieser Erde jene Pracht;
All umher, wo meine Blicke forschen,
Ist es Nacht

Cançó màgica

Va veure la noble imatge a l’ull
Tota dolça meravella,
Així va perdre el seu propi ull alegre
Una brillantor.

Senyor el meu Déu, que has format
Per a la nostra misèria i turment
Estrelles tan fosques amb un llamp
Màgic llamp!

He estat encegat a totes les delícies
De l’esplendor d’aquesta terra;
Tot al voltant, on els meus ulls busquen,
És de nit

Opus 46/Nº3

Die Schale der Vergessenheit/La copa del oblit 


Principi.- Eine Schale des Stroms
Text.- Ludwig Heinrich Christophh Hölty
Indicació de temps.-Animat, però no massa ràpid (Lebhaft, doch nicht zu rasch) en mi major / la bemoll major / mi major
Any 1868

Die Schale der Vergessenheit

Eine Schale des Stroms, welcher Vergessenheit
Durch Elysiums Blumen rollt,
Bring, o Genius, bring deinem Verschmachtenden!
Dort, wo Phaon die Sängerin,
Dort, wo Orpheus vergaß seiner Eurydike,
Schöpf den silbernen Schlummerquell!

Ha! Dann tauch’ ich dein Bild, spröde Gebieterin,
Und die lächelnde Lippe voll
Lautenklanges, des Haars schattige Wallungen,
Und das Beben der weißen Brust,
Und den siegenden Blick, der mir im Marke zuckt,
Tauch’ ich tiefquel in Schlummerl

La copa del oblit  

Un bol de la riera que l’oblit roda per les flors de l’Elisi,
Porta, oh geni, porta el teu llanguidecent!
Allà, on Faó va oblidar el cantor,
On Orfeu va oblidar el seu Eurídice,
Porta la font de plata del somni!

Ja! Aleshores submergiré la teva imatge, fràgil amant,
I el llavi somrient ple de
So de dol, les ones ombrívoles del cabell,
I el tremolor del blanc pit,
I la mirada victoriosa que titila a la meva marca,
Em submergeixo profundament en el somni

Opus 46/Nº4

An die Nachtigall/El rossinyol  


Principi.- Geuss nicht so laut
Text.- Ludwig Heinrich Christoph Hölty
Indicació de temps.- Bastant lent (Ziemlich langsam) en mi major
Any 1868

An die Nachtigall

Geuß nicht so laut der liebentflammten Lieder
Tonreichen Schall
Vom Blütenast des Apfelbaums hernieder,
O Nachtigall.

Du tönest mir mit deiner süssen Kehle
Die Liebe wach;
Denn schon durchbebt die Tiefen meiner Seele
Dein schmelzend Ach.

Dann flieht der Schlaf von neuem dieses Lager,
Ich starre dann,
Mit nassem Blick, und todtenbleich und hager,
Den Himmel an.

Fleuch, Nachtigall, in grüne Finsternisse,
Ins Haingesträuch,
Und spend’ im Nest der treuen Gattin Küsse;
Entfleuch, entfleuch!

El rossinyol  

No aboques tan alt les cançons dolçament flamejades
El ric so
De la branca florida de la pomera,
Oh rossinyol.

Em sones amb la teva dolça gola
Amor despert;
Doncs ja tremolen les profunditats de la meva ànima
El teu fos dolor.

Aleshores el somni torna a fugir d’aquest llit,
Aleshores miro fixament,
Amb els ulls humits, i mortalment pàl·lid i demacrat, al cel.

Fuig, rossinyol, cap a la verda foscor, cap a l’arbreda,
I fa petons al niu de la fidel esposa;
Fuig, fuig!

Cinc cançons  Opus 47
Per a una veu acompanyada  de piano
Any 1868

Opus 47/Nº1

Botschaft/ Missatje  


Principi.- WeheLüftchen, lind und lieblich
Text.- Hâfis;
Traducció.- Georg Friedrich Daumer adaptació del persa per Hafis
Indicació de temps.-Grazioso, en si bemoll major

Botschaft

Wehe, Lüftchen, lind und lieblich
Um die Wange der Geliebten,
Spiele zart in ihrer Locke,
Eile nicht hinwegzufliehn!

Tut sie dann vielleicht die Frage,
Wie es um mich Armen stehe;
Sprich: »Unendlich war sein Wehe,
Höchst bedenklich seine Lage;

Aber jetzo kann er hoffen
Wieder herrlich aufzuleben,
Denn du, Holde,
Denkst an ihn.«

Missatge

Ai, brisa, amable i encantadora
Al voltant de la galta de l’estimat,
Juga amb tendresa als seus rínxols,
No tinguis pressa per fugir!

Aleshores potser ella fa la pregunta:
Com em van les coses, pobret;
Digues: “Infinit va ser el seu dolor,
La seva situació és extremadament preocupant;

Però ara pot esperar
Per tornar a reviure meravellosament,
Perquè tu, estimada,
Pensant en ell.”

Opus 47/Nº2

Liebesgluth/ Brases d’amor


Principi.- Die Flamme hier, die wilde, zu verhshlen
Text.-  Hâfis; Georg Friedrich Daumer adaptació del persa per Hafis
Indicació de temps.-Appassionato,en fa menor/ fa major

Liebesgluth

Die Flamme hier, die wilde, zu verhehlen,
Die Schmerzen alle, welche mich zerquälen,
Vermag ich es, da alle Winde ringsum
Die Gründe meiner Traurigkeit erzählen?

Daß ich ein Stäubchen deines Weges stäube,
Wie magst du doch, o sprich, wie darfst du schmählen?
Verklage dich, verklage das Verhängnis,
Das waltet über alle Menschenseelen!

Da selbiges verordnete, das ewige,
Wie alle sollten ihre Wege wählen,
Da wurde deinem Lockenhaar der Auftrag,
Mir Ehre, Glauben und Vernunft zu stehlen.

Brases d’amor

Per amagar la flama aquí, la salvatge,
Tot el dolor que em turmenta
Si puc fer-ho, hi ha tots els vents al voltant
Digues-me els motius de la meva tristesa?

Perquè em pols un tros de pols al teu camí,
Com t’atreveixes, oh digues, com t’atreveixes a insultar?
Demanda a tu mateix, demanda a la perdició,
Això domina totes les ànimes humanes!

Com que el mateix va ordenar l’etern,
Com cadascú ha de triar el seu camí,
Llavors es va encarregar el teu cabell arrissat,
Per robar-me l’honor, la fe i la raó.

Opus 47/Nº3

Sonntag/Diumenge 


Principi.- So hab ‘ ich doch die ganze Woche
Text.- Text de la col·lecció de cançons populars de Johann Ludwig Uhland.
Indicació de temps.-No massa lent (Nicht zu langsam) en fa major

Sonntag

So hab’ ich doch die ganze Woche
Mein feines Liebchen nicht geseh’n,
Ich sah es an einem Sonntag
Wohl vor der Türe steh’n:
Das tausendschöne Jungfräulein,
Das tausendschöne Herzelein,
Wollte Gott, wollte Gott’, heute bei ihr!

Així que mir doch die ganze Woche
Das Lachen nicht vergeh’n,
Ich sah es an einem Sonntag
Wohl in die Kirche geh’n:
Das tausendschöne Jungfräulein,
Das tausendschöne Herzelein,
Wollte Gott, wollte Gott, ich wär’ heute bei!

Diumenge 

Així ho tinc tota la setmana
No he vist la meva bonica estimada,
Ho vaig veure un diumenge
Dempeus a la porta:
La donzella mil-bella,
Els mil cors bonics,
Déu volia, Déu volia, estar amb ella avui!

Així que em tota la setmana
El riure no desapareixerà,
Ho vaig veure un diumenge
Anar a l’esglesia:
La donzella mil-bella,
Els mil cors bonics,
Desitjo a Déu, desig a Déu, avui he estat aquí!

Opus 47/Nº4

O liebliche Wangen/Oh adorables galtes  


Principi.- O liebliche Wangen
Text.- Paul Flemming
Indicació de temps.-Animada (Lebhaft) en re major

O liebliche Wangen

O liebliche Wangen,
Ihr macht mir Verlangen,
Dies rote, dies weiße
Zu schauen mit Fleiße.
Und dies nur alleine
Ist’s nicht, was ich meine;
Zu schauen, zu grüssen,
Zu rühren, zu küssen!
Ihr macht mir Verlangen,
o liebliche Wangen!

Oh Sonne der Wonne!
Oh Wonne der Sonne!
Oh Augen, so saugen
Das Licht meiner Augen.
Oh English Sinnen!
Oh himmlisch Beginnen!
Oh Himmel auf Erden,
Magst du mir nicht werden,
Oh Wonne der Sonne!
Oh Sonne der Wonne!

Oh Schönste der Schönen!
Benimm mir dies Sehnen,
Komm, eile, komm, komme,
Du süße, du fromme!
Ach, Schwester, ich sterbe,
Ich sterb’, ich verderbe,
Komm, komme, komm, eile,
Komm, komme, komm eile,
Benimm mir dies Sehnen,
O Schönste der Schönen!

Oh adorables galtes  

Oh galtes precioses,
Em fas venir ganes
Aquest vermell, aquest blanc
Per mirar amb diligència.
I això només
No és això el que vull dir;
Mirar, saludar,
Per tocar, per besar!
Em fas venir ganes
Oh galtes precioses!

Oh sol de plaer!
Oh delit del sol!
Oh, ulls, així que xucla
La llum dels meus ulls.
Oh sentits anglesos!
Oh començament celestial!
Oh cel a la terra,
No t’agrada ser meva,
Oh delit del sol!
Oh sol de plaer!

Oh la més bella de les belles!
Treu-me aquest anhel,
Vine, afanya’t, vine, vine,
Dolça, piadosa!
Oh, germana, m’estic morint,
Moro, moro,
Vine, vine, vine, afanya’t,
Vine, vine, vine apressa,
Treu-me aquest anhel,
Oh la més bella de les belles!

Opus 47/Nº5

Die Liebende schreibt/Carta de l’estimada 


Principi.- Ein Blick von deinen Augen in die meinen
Text.- Johann Wolfgang von Goethe
Indicació de temps.-Non troppo lento, en mi bemoll major

Die Liebende schreibt

Ein Blick von deinen Augen in die meinen,
Ein Kuß von deinem Mund auf meinem Munde,
Wer davon hat, wie ich, gewisse Kunde,
Mag dem was anders wohl erfreulich scheinen?

Entfernt von dir, entfremdet von den Meinen,
Führ’ ich stets die Gedanken in die Runde
Und immer treffen sie auf jene Stunde,
Die einzige: da fang’ ich an zu weinen.

Die Träne trocknet wieder unversehens:
Er liebt ja, denk’ ich, her, in diese Stille,
Und solltest du nicht in die Ferne reichen?

Vernimm das Lispeln mor Liebewehens;
Mein einzig Glück auf Erden ist dein Wille,
Dein freundlicher zu mir; gib mir ein Zeichen!

Carta de l’estimada 

Una mirada dels teus ulls als meus,
Un petó de la teva boca a la meva boca,
Qualsevol que, com jo, en tingui cert coneixement
Pot semblar una altra cosa agradable?

Lluny de tu, alienat dels meus,
Sempre tinc els meus pensaments circulant
I sempre es troben a aquella hora,
L’única cosa: començo a plorar.

La llàgrima torna a assecar-se de sobte:
Crec que li encanta aquest silenci,
I no hauries d’arribar a la distància?

Escolteu el llampec dels dolors de l’amor;
La meva única felicitat a la terra és la teva voluntat,
La teva amable amb mi; fes-me un senyal!

Set cançons  opus 48
Per a una veu amb acompanyament de piano
Any 1868

Brahms va publicar 21 cançons juntes el 1868, separant-les en quatre números d’opus.

Opus 48/Nº1

Der Ganz zum Liebchen/La lluna brilla cap avall 


Principi.- Es glänzt der Mond nieder
Text.-Text de Joseph Wenzig, després d’un poema popular bohemi (txec)
Traducció.- Josef  Wenzig
Indicació de temps.-Con grazia, en mi menor

Der Ganz zum Liebchen

Es glänzt der Mond nieder,
Ich sollte doch wieder
Zu meinem Liebchen,
Wie mag es ihr geh’n?

Ach weh’, sie verzaget
Und klaget, und klaget,
Daß sie mich nimmer
Im Leben wird seh’n!

Es ging der Mond unter,
Ich eilte doch munter,
Und eilte daß keiner
Mein Liebchen entführt.

Ihr Täubchen, o girret,
Ihr Lüftchen, o schwirret,
Daß keiner mein Liebchen,
Mein Liebchen entführt!

La lluna brilla cap avall 

La lluna brilla cap avall,
Hauria de tornar
A la meva estimada,
Com està ella?

Ai estimat, ella es desespera
I queixar-se, i queixar-se,
Que ella no em veurà mai
Ja ho veurem a la vida!

La lluna va caure,
Em vaig afanyar alegrement,
I ningú es va afanyar
El meu amor segrestat.

Coloms petits, oh girret,
La teva petita brisa, oh xiuxiuejant,
Que ningú, estimada meva,
El meu amor segrestat!

Opus 48/Nº2

Der Überlaüfer/El desertor


Principi.- In den Garten wollen wir gehen
Text.- L. Achim von Armin i Clemens Brentano
Indicació de temps.-Andante con moto, en fa sostingut menor

Der Überlaüfer

In den Garten wollen wir gehen,
Wo die schönen Rosen stehen,
Da stehn der Rosen gar zu viel,
Brech’ ich mir eine, wo ich will.

Wir haben gar öfters beisamm’n gesessen,
Wie ist mir mein Schatz so treu gewesen!
Das hätt’ ich mir nicht gebildet ein,
Daß mein Schatz so falsch könnt’ sein.

Hört ihr nicht den Jäger blasen
In dem Wald auf grünem Rasen,
Den Jäger mit dem grünen Hut,
Der meinen Schatz verführen tut.

El desertor

Volem anar al jardí,
On són les roses precioses,
Hi ha massa roses allà,
En trencaré una on vulgui.

Fins i tot ens asseiem junts sovint,
Com m’ha estat tan fidel la meva estimada!
No m’ho hauria imaginat,
Que la meva estimada podria estar tan equivocada.

No sents bufar el caçador?
Al bosc sobre gespa verda,
El caçador amb el barret verd,
Qui sedueix la meva estimada.

Opus 48/Nº3

Liebesklage des Mädchens/Lament d’amor d’una noia 


Principi.- Wer sehen will zween lebendige Brunnen
Text.- L.Achim von Armin i Clemens Bretano
Indicació de temps.- Una mica lent (Etwas langsam) en si major

Liebesklage des Mädchens

Wer sehen will zween lebendige Brunnen,
Der soll mein’ zwei betrübte Augen seh’n,
Die mir vor Weinen schier sind ausgerunnen.

Wer sehen will viel groß’ und tiefe Wunden,
Der soll mein sehr verwund’tes Herz beseh’n,
So hat mich Liebe verwund’t im tiefsten Grunde.

Lament d’amor d’una noia

Qui vulgui veure dues fonts vives,
Hauria de veure els meus dos ulls tristos,
Els que tenien ganes de plorar s’han acabat.

Qui vulgui veure moltes ferides grans i profundes,
Hauria de mirar el meu cor molt ferit,
Així és com l’amor em va ferir en el fons.

Opus 48/Nº4

Gold überwiegt die liebe/L’or preval sobre l’amor 


Principi.- Sternchen nit dem trübenSchein
Text.-Text de Joseph Wenzig, després d’un poema popular bohemi (txec).
Traducció.- Josef Wenzig
Indicació de temps.- Poc Andante, en mi menor

Gold überwiegt die liebe

Sternchen mit dem trüben Schein,
Könntest du doch weinen!
Hättest du ein Herzelein,
O, du gold’nes Sternlein mein,
Möchtest Funken weinen.

Weintest mit mir, weintest laut
Nächte durch voll Leiden,
Daß sie mich vom Liebsten traut,
Um das Gold der reichen Braut
Mich vom Liebsten scheiden.

L’or preval sobre l’amor 

Estrelles amb un resplendor tènue,
Si només poguessis plorar!
Si tinguessis un petit cor,
Oh, petita estrella daurada, meva,
Voleu plorar espurnes.

Plora amb mi, plora fort
Nits plenes de patiment,
Que ella confia en mi del seu ésser estimat,
Per l’or de la núvia rica
Divorci del meu ésser estimat.

Opus 48/Nº5

Trost in Thránen/Consol a Thránen
Principi.-  Wie kommt’s dass du so trurig bist
Text.- Johann Wolfgang von Goethe
Indicació de temps.- Andante, en mi major/ mi menor

Trost in Thránen

Wie kommt’s, daß du so traurig bist,
Da alles froh erscheint?
Man sieht dir’s an den Augen an,
Gewiß du hast geweint.

“Und hab’ ich einsam auch geweint,
So ist’s mein eigner Schmerz,
Und Thränen fließen gar so süß,
Erleichtern mir das Herz.”

Die frohen Freunde laden dich,
O komm an unsre Brust!
Und was du auch verloren hast,
Vertraue den Verlust.

“Ihr lärmt und rauscht und ahnet nicht,
Was mich den Armen quält.
Ach nein, verloren hab’ ich’s nicht,
So sehr es mir auch fehlt.”

So raffe dich denn eilig auf,
Du bist ein junges Blut.
In deinen Jahren hat man Kraft
Und zum Erwerben Muth.

“Ach nein, erwerben kann ich’s nicht,
Es steht mir gar zu fern.
Es weilt so hoch, es blinkt so schön,
Wie droben jener Stern.

Die Sterne, die begehrt man nicht,
Man freut sich ihrer Pracht,
Und mit Entzücken blickt man auf
In jeder heitern Nacht.

“Und mit Entzücken blick’ ich auf,
So manchen lieben Tag;
Verweinen laßt die Nächte mich,
So lang’ ich weinen mag.”

Consol a Thránen

Com és que estàs tan trist
Com que tot sembla feliç?
Ho pots veure als teus ulls,
Segur que has plorat.

“I quan vaig plorar sol,
Així que és el meu propi dolor,
I les llàgrimes flueixen tan dolçament,
Alleuja el meu cor”.

Els amics feliços et conviden,
Ai, vine al nostre pit!
I el que hagis perdut,
Confia en la pèrdua.

“Ets sorollós i cruixent i no en tens ni idea
El que em turmenta, el pobre.
Oh no, no ho vaig perdre,
Per molt que ho trobo a faltar”.

Així que reuniu-vos ràpidament,
Ets una sang jove.
Hi ha força en els teus anys
I per agafar valor.

“Oh, no, no el puc comprar,
És massa lluny per a mi.
Perdura tan alt, brilla tan bellament,
Com aquella estrella de dalt.

Les estrelles que no desitgeu
Un s’alegra de la seva esplendor,
I mira cap amunt amb alegria
Cada nit brillant.

“I miro amb alegria,
Molts dies preciós;
Deixa’m plorar les nits,
Sempre que tingui ganes de plorar.

Opus 48/Nº 6

Vergangen ist mir Glück und Heil / La felicitat i la salvació m’han passat


Principi.- Vergangen ist mir Glück und Heil
Text.- Tradicional Alemany anónim en alemany antic
Editor.- Franz Ludwig Mittler
Indicació de temps.-Andante , en re menor

Vergangen ist mir Glück und Heil

Vergangen ist mir Glück und Heil
Und alle Freud’ auf Erden;
Elend bin ich verloren gar,
Mir mag nit besser werden.
Bis in den Tod
Leid’ ich groß Not,
So ich dich, Lieb, muß meiden,
Geschieht mir, ach,
O weh der Sach’!
Muß ich mich dein verjehen,
Groß Leid wird mir geschehen.

Erbarmen tu ich mich so hart,
Das kommt aus Buhlers Hulde,
Die mich in Angst und Not hat bracht,
Und williglich das dulde.
Um dich allein,
Herzliebste mein,
Ist mir kein Bürd’ zu schwere,
Wär’s noch so viel,
Ich dennoch will
In deinem Dienst ersterben,
Nach fremder Lieb’ nit werben.

Um Hülf’ ich ruf’, mein höchster Hort,
Erhör mein sehnlich Klagen!
Schaff mir, Herzlieb, dein’ Botschaft schier,
Ich must sonst vor Leid verzagen!
Mein traurig’s Herz,
Leid’t großen Schmerz,
Wie soll ich’s überwinden?
Ich sorg’, daß schier
Der Tod mit mir
Will ringen um das Leben,
Tu mir dein Troste geben.

La felicitat i la salvació m’han passat

La felicitat i la salvació m’han passat
I tota alegria a la terra;
Estic miserablement perdut,
No vull millorar.
Fins a la mort
Estic en gran angoixa,
Si t’he d’evitar, estimat,
A mi em passa, ai,
Ai estimat!
T’he d’abandonar,
Em passarà un gran patiment.

M’esforço tant per tenir pietat,
Això ve de la gràcia de Buhler,
Això em va portar a la por i l’angoixa,
I tolerar-ho de bon grat.
Per tu sol, estimada,
No hi ha cap càrrega massa pesada per a mi,
Si encara fos tant,
Encara vull
Morir al teu servei,
No cortegis l’amor d’una altra persona.

Demano ajuda, el meu refugi més alt,
Escolteu el meu lament enyorat!
Dóna’m, estimada, el teu missatge,
Si no, hauré de desesperar-me pel patiment!
El meu cor trist, patir un gran dolor,
Com se suposa que ho he de superar?
Jo m’ocuparé d’això
La mort amb mi
Vull lluitar per la vida,
Dóna’m el teu consol.

Opus 48/Nº 7

Herbstgefühl /Sensació de tardor 


Principi.- Wie wenn im  frost’gen Windhauch tödtlich
Text.- Adolf Friedrich von  Schack
Indicació de temps.- Bastant lent (Ziemlich langsam) en fa sostingut menor

Herbstgefühl

Wie wenn im frost’gen Luftzug tödlich
Des Sommers letzte Blüte krankt,
Und hier und da nur, gelb und rötlich,
Ein einzles Blatt im Windhauch schwankt:

So schauert über mein Leben
Ein nächtig trüber, Warm To kalte no
. beben,
oh Herz, mit deinem ew’gen Schlag!

Sieh rings entblättert das Gestäude!
Was spielst du, wie der Wind am Strauch,
Noch mit der letzten, welken Freude?
Gib dich zur Ruh! Bald stirbt sie auch.

Sensació de tardor 

Com si fos mortal en el corrent de gel
L’última flor de l’estiu està malalta,
I només aquí i allà, grocs i vermellosos,
Una sola fulla es balanceja a la brisa:

Així que tremola amb la meva vida
Una nit ennuvolada, de calor a fred no
. terratrèmol,
oh cor, amb el teu batec etern!

Vegeu els arbres de tot arreu despullats de les seves fulles!
Per què jugues, com el vent en un arbust,
Encara amb l’última alegria que s’esvaeix?
Descansar una mica! Aviat també morirà.