LUDWIG van BEETHOVEN Lieder Opus 32-108

Opus 32

An die Hoffnung/A l’esperança que tant estimeu en les nits santes

Any 1804/5
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.-Poco Adagio
Llibretista.-Christoph August Tiedge
Per a veu i piano
Primera versió

An die Hoffnung

Die du so gern in heil’gen Nächten feierst
Und sanft und weich den Gram verschleierst,
Der eine zarte Seele quält,
O Hoffnung! Laß, durch dich empor gehoben,
Den Dulder ahnen, daß dort oben
Ein Engel seine Tränen zählt!

Wenn, längst verhallt, geliebte Stimmen schweigen;
Wenn unter ausgestorb’nen Zweigen
Verödet die Erinn’rung sitzt:
Dann nahe dich, wo dein Verlaßner trauert
Und, von der Mitternacht umschauert,
Sich auf versunk’ne Urnen stützt.

Und blickt er auf, das Schicksal anzuklagen,
Wenn scheidend über seinen Tagen
Die letzten Strahlen untergehn:
Dann laß’ ihn um den Rand des Erdentraumes
Das Leuchten eines Wolkensaumes
Von einer nahen Sonne seh’n!

A l’esperança

Tu, que a les tempestuoses nits,
Dolça i calladament confortes a l’ànima turmentada,
oh, esperança! consola el que pateix
I fes que un àngel arreplegue les seues llàgrimes.

Quan les veus estimades callen,
Quan sota l’enramada el record es perd;
Aleshores, acosta’t al que pateix, a qui tremolós
S’aixopluga al costat de les urnes enterrades.

I si la seva mirada, quan s’apaga la darrera llum de la seva vida,
S’alça contra el destí, permet que contempli el final de la seva existència
Reflectit en un núvol il·luminada pel proper sol

Opus 46 Adelaide/Adelaida


Any 1794/96
En clau de si bemoll major
Indicaciò de temps.- Una cançó
Llibretista.-Friedrich von Matthisson
Dedicat a Friedrich von Matthisson
Per a veu i piano

Adelaide

Einsam wandelt dein Freund im Frühlingsgarten
Mild vom lieblichen Zauberlicht umflossen
Das durch wankende Blütenzweige zittert
Adelaide!
Adelaide!
In der spiegelnden Flut, im Schnee der Alpen
In des sinkenden Tages Goldgewölke
Im Gefilde der Sterne strahlt dein Bildnis
Dein Bildnis
Adelaide!
In des sinkenden Tages Goldgewölke
Im Gefilde der Sterne strahlt dein Bildnis
Dein Bildnis
Adelaide!
Abendlüftchen im zarten Laube flüstern
Silberglöckchen des Mais im Grase säuseln
Wellen rauschen und Nachtigallen flöten
Wellen rauschen und Nachtigallen flöten
Adelaide!
Abendlüftchen im zarten Laube flüstern
Silberglöckchen des Mais im Grase säuseln
Wellen rauschen und Nachtigallen flöten
Und Nachtigallen flöten
Adelaide!
Adelaide!
Einst, o Wunder!
O Wunder! entblüht, auf meinem Grabe
O Wunder! entblüht, auf meinem Grabe
Eine Blume der Asche meines Herzens
Der Asche meines Herzens
Deutlich schimmert
Deutlich schimmert auf jedem Purpurblättchen
Auf jedem Purpurblättchen
Adelaide!
Adelaide!
Einst, o Wunder!
Einst, o Wunder!
Entblüht, ach entblüht auf meinem Grabe
Eine Blume der Asche meines Herzens
Der Asche meines Herzens
Deutlich schimmert
Deutlich schimmert auf jedem Purpurblättchen
Auf jedem Purpurblättchen
Adelaide!
Adelaide!
Deutlich schimmert auf jedem Purpurblättchen
Auf jedem Purpurblättchen
Adelaide!
Adelaide!
Adelaide!

Adelaida

El teu amic camina sol pel jardí de primavera
Lleugerament envoltat per la preciosa llum màgica
Que tremola entre branques de flors balancejant
Adelaida!
Adelaida!
En la inundació reflexa, en la neu dels Alps
Al dia que cau núvols d’or
La teva imatge brilla al regne de les estrelles
El teu retrat
Adelaida!
Al dia que cau núvols d’or
La teva imatge brilla al regne de les estrelles
El teu retrat
Adelaida!
Les brises del vespre xiuxiuegen al delicat fullatge
Les campanes de plata del blat de moro cruixen a l’herba
Les onades corren i els rossinyols xiulen
Les onades corren i els rossinyols xiulen
Adelaida!
Les brises del vespre xiuxiuegen al delicat fullatge
Les campanes de plata del blat de moro cruixen a l’herba
Les onades corren i els rossinyols xiulen
I xiulen els rossinyols
Adelaida!
Adelaida!
Un dia, oh meravella!
Oh meravella! florit, a la meva tomba
Oh meravella! florit, a la meva tomba
Una flor de les cendres del meu cor
Les cendres del meu cor
Brilla clarament
Brilla clarament a totes les fulles morades
A cada fulla porpra
Adelaida!
Adelaida!
Un dia, oh meravella!
Un dia, oh meravella!
Va florir, va florir a la meva tomba
Una flor de les cendres del meu cor
Les cendres del meu cor
Brilla clarament
Brilla clarament a totes les fulles morades
A cada fulla porpra
Adelaida!
Adelaida!
Brilla clarament a totes les fulles morades
A cada fulla porpra
Adelaida!
Adelaida!
Adelaida!

Opus 48 Nº1

Bitten/Pregaria

Peticions: “Déu, la teva bondat és suficient”

Any 1802
En clau de  mi major
Indicació de temps.-Solemne i reverent – Fierlich und mit Andacht
Llibretista.-Christian Fürchtegott Gellert
Per a veu i piano

Bitten

Gott, deine Güte reicht so weit,
So weit die Wolken gehen,
Du krönst uns mit Barmherzigkeit
Und eilst, uns beizustehen.
Herr! Meine Burg, mein Fels, mein Hort,
Vernimm mein Flehn, merk auf mein Wort;
Denn ich will vor dir beten!

“Pregaria”

Déu, molt lluny aconsegueix la teva bondat,
Tan lluny com els núvols arriben;
Tu ens corones de misericòrdia
I t’afanyes a ajudar-nos.
Senyor! El meu castell, la meva roca, el meu refugi,
Escolta la meva súplica, sent les meves paraules;
Perquè davant teu resaré!

Opus 48 Nº 2

Die Liebe des Nachsten: So jemand spricht/L’amor al proïsme

Any 1802
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.-Viva, però no massa -Lebhaft, doch nicht zu sehr
Llibretista.- Christian Fürchtegott Gellert
Per a veu i piano

Die Liebe des Nächsten

So jemand spricht: Ich liebe Gott,
Und haßt doch seine Brüder,
Der treibt mit Gottes Wahrheit Spott
Und reißt sie ganz darnieder.
Gott ist die Lieb, und will, daß ich
Den Nächsten liebe, gleich als mich.

L’amor al proïsme

Si algú diu: estimo Déu
I no obstant odia el seu germà,
Traeix greument la veritat divina
La fa enterament miques.
Déu és amor, i desitja
Que estimi el proïsme com a mi mateix.

Opus 48 Nº 3

Vom Tode: Meine Lebenszeit verstreicht/Sobre l’amor

Any 1802
En clau de fa sostingut menor
Indicació de temps.- De pau i més lentament que ràpid- Mussig und eherm langsam als geschwind
Llibretista.-Christian Fürchtegott Gellert
Per a veu i piano
Vom Tode

Meine Lebenszeit verstreicht,
Stündlich eil ich zu dem Grabe,
Und was ist’s, das ich vielleicht,
Das ich noch zu leben habe?
Denk, o Mensch, an deinen Tod!
Säume nicht, denn Eins ist Not!

Sobre la mort

El meu temps de vida acaba;
Cada hora m’afanya cap a la tomba;
I què serà allò de manera que encara he de viure?
Pensa, oh home, a la mort!
No et demoris, és necessari

Opus 48 Nº 4

Die Ehre Gottes in der Narur:Die Himmel ruhmen des Ewigen/La Gloria de Deu per a la natura 


Any 1802
En clau de do major
Indicació de temps.-Majestuosa i sublim -Majestatisch und erhaben
Llibretista.- Christian Fürchtegott Geller
Per a veu i piano
Die Ehre Gottes aus der Natur

Die Himmel rühmen des Ewigen Ehre;
Ihr Schall pflanzt seinen Namen fort.
Ihn rühmt der Erdkreis, ihn preisen die Meere;
Vernimm, o Mensch, ihr göttlich Wort!
Wer trägt der Himmel unzählbare Sterne?
Wer führt die Sonn aus ihrem Zelt?
Sie kommt und leuchtet und lacht uns von ferne
Und läuft den Weg gleich als ein Held.

La glòria de déu a la natura

El cel aclama la glòria de l’eternitat;
El seu bram estén el seu nom.
La terra ho aclama, el mar ho aclama;
Escolta, oh home, les seves paraules divines!
Qui sosté les infinites estrelles del cel?
Qui porta al sol des del seu refugi?
Arriba resplendent i ens somriu de lluny,
I com un heroi fa el recorregut.

Opus 48 Nº5

Gottes Macht und Vorsehung:Gott ist mein Lied!/ Força i providència divina

Any 1802
En clau de do major
Indicació de temps.- Amb força i foc -Mit Kraft and Feuer
Llibretista.-Christian Fürchtegott Geller
Per a veu i piano

Gottes Macht und Vorsehung

Gott ist mein Lied!
Er ist der Gott der Stärke,
Hehr ist sein Nam’
Und groß sind seine Werke,
Und alle Himmel sein Gebiet.

El poder de Déu i la Providència

Déu és la meva cançó!
Ell és el Déu de la força,
Gloriós és el seu nom
I grans són les seves obres;
I el cel sencer l’obeeix.

Opus 48 Nº6

Busslied:An dir allein,an dir hab’ ich gesundigt/Cançò de penitència

Any 1802
En clau de la menor
Indicació de temps.-Poco Adagio
Llibretista.- Christian Fürchtegott Geller
Per a veu i piano
Bußlied

An dir allein, an dir hab ich gesündigt,
Und übel oft vor dir getan.
Du siehst die Schuld, die mir den Fluch verkündigt;
Sieh, Gott, auch meinen Jammer an.

Dir ist mein Flehn, mein Seufzen nicht verborgen,
Und meine Tränen sind vor dir.
Ach Gott, mein Gott, wie lange soll ich sorgen?
Wie lang entfernst du dich von mir?

Herr, handle nicht mit mir nach meinen Sünden,
Vergilt mir nicht nach meiner Schuld.
Ich suche dich, laß mich dein Antlitz finden,
Du Gott der Langmut und Geduld.

Früh wollst du mich mit deiner Gnade füllen,
Gott, Vater der Barmherzigeit.
Erfreue mich um deines Namens willen,
Du bist mein Gott, der gern erfreut.

Laß deinen Weg mich wieder freudig wallen
Und lehre mich dein heilig Recht
Mich täglich tun nach deinem Wohlgefallen;
Du bist mein Gott, ich bin dein Knecht.

Herr, eile du, mein Schutz, mir beizustehen,
Und leite mich auf ebner Bahn.
Er hört mein Schrei’n, der Herr erhört mein Flehen
Und nimmt sich meiner Seele an.

Cançó de penitència

Només, davant teu, he pecat,
I he fet el mal moltes vegades a la teva presència.
Tu veus l’angoixa que pateix el qui renuncia a Tu,
Mira també, Senyor, el meu patiment.

Aquests són els meus precs, no amago el meu plor,
I les meves llàgrimes cauen davant teu.
Ah, Déu, el meu Déu, per quant de temps continuaré patint?
Quant de temps em mantindràs apartat?

Senyor, no em tractis d’acord amb els meus pecats,
No em paguis d’acord amb la meva culpa.
Jo et busco; deixa que trobi el teu rostre,
Déu de la temprança i la paciència.

Tant de bo i m’ompliràs aviat amb la teva gràcia,
Déu, pare misericordiós.
Beneïu-me amb el favor del vostre nom
Tu ets el meu Déu, el qui joiós reconforta.

Deixa que un cop més recorri feliç el teu camí
I ensenya’m la teva justícia sagrada,
I així poder acostar-me cada dia més a la vostra voluntat;
Tu ets el meu Déu, jo el teu servent.

Senyor, protector meu, vine en la meva ajuda
I condueix-me pel camí recte.
Ell escolta els meus laments, el Senyor escolta els meus precs
I pren a canvi la meva ànima.

Vuit cançons Opus 52

Any 1790/1805

Opus 52 Nº1

Urians Reise um die Welt: Wenn jemand eine Reise thut/ El viatge d’Urian al voltant del món

Any 1790/1805
En clau de la menor
Indicació de temps.- En un moviment massiu i ràpid -In einer massigen geschwinden Bewegung
Llibretista.-Matthias Claudius
Per a veu i piano

Wenn jemand eine Reise thut

Wenn jemand eine Reise tut,
So kann er was erzählen.
D’rum nahm ich meinen Stock und Hut
Und tät das Reisen wählen.
Da hat er gar nicht übel dran getan,
Verzähl’ er doch weiter, Herr Urian!
Zuerst ging’s an den Nordpol hin;
Da war es kalt bei Ehre!

Der Mogul ist ein großer Mann
Und gnädig über Massen
Und klug; er war itzt eben dran,
‘n Zahn auszieh’n zu lassen.
Da hat er gar nicht übel drum getan,
Verzähl’ er doch weiter, Herr Urian!
Hm! dacht’ ich, der hat Zähnepein,
Bei aller Größ’ und Gaben!
Was hilfts denn auch noch Mogul sein?
Die kann man so wohl haben!
Da hat er gar nicht übel drum getan,
Verzähl’ er doch weiter, Herr Urian!
Ich gab dem Wirth mein Ehrenwort,
Ihn nächstens zu bezahlen;
Und damit reist’ ich weiter fort,
Nach China und Bengalen.
Da hat er gar nicht übel drum getan,
Verzähl’ er doch weiter, Herr Urian!
Und fand es überall wie hier,
Fand überall ‘n Sparren,
Die Menschen grade so wie wir,
Und eben solche Narren.

Quan algú va de viatge

Quan algú va de viatge,
Així pot dir alguna cosa.
Així que vaig agafar el meu bastó i el barret
I triar viatjar.
No va fer res de dolent,
Seguim comptant malament, senyor Urian!
Primer vam anar al pol nord;
Allà feia fred amb honor!

El magnat és un gran home
I amable amb les multituds
I intel·ligent; només era el seu torn
Que li treguin una dent.
No hi va fer res de dolent,
Seguim comptant malament, senyor Urian!
Hm! Vaig pensar, té dolor a les dents,
Amb tota la teva grandesa i regals!
De què serveix ser un magnat?
Els pots tenir molt bé!
No hi va fer res de dolent,
Seguim comptant malament, senyor Urian!
Vaig donar a l’hostaler la meva paraula d’honor,
Per pagar-li a continuació;
I amb això viatjo més enllà,
A la Xina i Bengala.
No hi va fer res de dolent,
Seguim comptant malament, senyor Urian!
I el vaig trobar a tot arreu com aquí,
Trobava una biga per tot arreu,
Gent com nosaltres
I aquests ximples.

Opus 52 Nº2

Feuerfarb’: Ichweiss eine Farbe/Color del foc.Conec un color

Any 1792
En clau de sol major
Indicació de temps.- Andante con moto
Llibretista.- Sophie Mereau
Per a veu i piano

Feuerfarb’: Ichweiss eine Farbe

Ich weiß eine Farbe, der bin ich so hold,
Die achte ich höher als Silber und Gold;
Die trag’ ich so gerne um Stirn und
Gewand
Und habe sie ,,Farbe der Wahrheit“
genannt.
Wohl blühet in lieblicher, sanfter Gestalt
Die glühende Rose, doch bleichet sie
bald.
Drum weihte zur Blume der Liebe man
sie;
Ihr Reiz ist unendlich, doch welket er früh.
Die Bläue das Himmels strahlt herrlich
und
mild,
D’rum gab man der Treue dies
freundliche Bild.
Doch trübet manch’ Wölkchen den
Äther so
rein!

Noch bleicht sie der Sonne verzehrendes
Licht:
D’rum trag’ ich so gern sie um Stirn’ und
Gewand
Und habe sie,

Conec un color que m’agrada tant

Conec un color que m’agrada tant,
Els valoro més que la plata i l’or;
M’encanta portar-los al front i peça
I tenir-lo “color de la veritat”. va trucar.
Bé floreix en una forma encantadora i suau
La rosa brillant, però ella es blanqueja aviat.
Per això la van consagrar com a flor de l’amor ella;
El seu encant és infinit, però es marceix aviat.
La blau del cel brilla molt bé i lleu,
Per tant això es va donar a la lleialtat
Imatge amigable.
Però alguns núvols ho ennuvolaven
Èter així pur!

Encara blanqueja les coses que consumeixen el sol
Llum: Per això m’agrada portar-los al front i peça
I tenir-los,

Opus 52 Nº3

Das Liedchen von der Ruhe: Im Arm der Liebe ruht sich’s wohl/Pots descansar còmodament al braç de l’amor 

Any 1793
En clau de fa major
Indicació de temps.- Adagio
Llibretista.- Hermann Wilhelm Franz Ueltzen
Per a veu i piano

Im Arm der Liebe ruht sich’s wohl

Im Arm der Liebe ruht sich’s wohl,
Wohl auch im Schoß der Erde.

Geheimnisvolles Schweigen
Ruht auf der Blumenflur.
Ach, mir nur schließt kein Schlummer
Die müden Augen zu:
Komm, lindre meinen Kummer,
Du stiller Gott der Ruh!
Sanft trockne mir die Tränen
Gib süßer Freude Raum,
Komm, täusche hold mein Sehnen
Mit einem Wonnetraum!
O zaubre meinen Blicken
Die Holde, die mich flieht,
Laß mich ans Herz sie drücken,
Daß edle Lieb’ entglüht!
Du Holde, die ich meine,
Wie sehn’ ich mich nach dir;
Erscheine, ach, erscheine
Und läche Hoffnung mir!

Pots descansar còmodament al braç de l’amor

Pots descansar còmodament al braç de l’amor,
Probablement també al ventre de la terra.

Silenci misteriós
Descansant al passadís de flors.
Oh, simplement no puc dormir
Els ulls cansats també:
Vine, calma el meu dolor,
Déu silenciós de pau!
Asseca suaument les meves llàgrimes
Dóna lloc a la dolça alegria,
Vine, enganya suaument el meu anhel
Amb un somni feliç!
Oh, encanta els meus ulls
La dona justa que fuig de mi
Deixa’m tenir-la a prop del meu cor,
Perquè aquest noble amor es crema!
Ets just, vull dir,
Com et desitjo;
Apareix, oh, apareix
I somriu-me esperança!

Opus 52 Nº4

Mailied: Wie herrlich leuchtet/Que meravellosament brilla

Any 1790/1805
En la bemoll major
Indicació de temps.- Allegro
Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe
Per a veu i piano

Mailied: Wie herrlich leuchtet

Wie herrlich leuchtet mir die Natur,
Wie glänzt die Sonne, wie lacht die Flur!
Es dringen Blüten aus jedem Zweig
Und tausend Stimmen aus dem
Gesträuch,
Und Freud und Wonne aus jeder Brust;
O Erd’, o Sonne, o Glück, o Lust!

Que meravellosament brilla

Que meravellosament brilla la natura per a mi,
Com brilla el sol, com riuen els camps!
Les flors surten de cada branca
I mil veus d’això
arbustos,
I alegria i delit de tots els pits;
Oh terra, oh sol, oh felicitat, oh plaer!

Opus 52 Nº5

Molly’s Abschied/L’adéu de Molly 

Any 1790/1805
En clau de sol major
Indicació de temps.- Adagio con espressione
Llibretista.-Gottfried August Bürger
Per a veu i piano

Molly’s Abschied

Lebewohl, du Mann der Lust und
Schmerzen,
Mann der Liebe, meines Lebens Stab!
Gott mit dir, Geliebter, tief zu Herzen
Halle dir mein Segensruf hinab!
Zum Gedächtnis biet’ ich dir statt
Goldes,
Was ist Gold und goldeswerter Tand?
Biet’ ich lieber was dein Auge Holdes,
Was dein Herz an Molly Liebes fand.
Vom Gesicht, der Waltstatt deiner Küße,
Nimm, so lang’ ich ferne von dir bin,
Halb zum Mindesten im Schattenrisse
Für die Phantasie die Abschrift hin!
Nimm, du süßer Schmeichler, von den
Locken,
Die du oft zerwühltest und verschobst,
Wann du über Flachs an Pallas Rocken,
Über Gold und Seide sie erhobst!

L’adéu de Molly 

Adéu, home de luxúria i
Dolors,
Home d’amor, vara de la meva vida!
Déu sigui amb tu, estimat, en el fons del teu cor
Que la meva benedicció us cridi!
Us ofereixo això com a recor
Què val l’or i les quincalles?
Preferiria oferir el que estima als teus ulls,
El que el teu cor va trobar estimat a Molly.
De la cara, el regnat dels teus petons,
Pren el temps que estic lluny de tu,
Almenys la meitat en silueta
La còpia per a la imaginació!
Preneu, dolç adulador, alguns d’ells atraure,
Que sovint llençaves i movís,
Quan et despulles de lli a Pal·les,
Per sobre de l’or i la seda s’exaltaven!

Opus 52 Nº6

Die Liebe: Ohne Liebe lebe wer da kann/Amor: Viu sense amor 

Any 1790/1805
En clau de fa major
Indicació de temps.- Allegretto
Llibretista.-Gotthold Ephraim Lessing
Per a veu i piano

Ohne Liebe lebe

Ohne Liebe lebe,
wer da kann;
Wenn er auch ein Mensch schon bliebe,
Bleibt er doch kein Mann.
Süße Liebe,
mach’ mein Leben süß,
Stille ein die regen Triebe
Sonder Hindernis

Ach! hättest du nur die gekannt,
Die einst mein Kleinod war
Der Tod entriß sie meiner Hand
Hart hinterm Traualtar –
Dann würdest du es ganz verstehn,
Was Wunderhold vermag,
Und in das Licht der Wahrheit sehn,
Wie in den hellen Tag.

Viure sense amor

Viure sense amor, qui pot;
Encara que continués sent humà,
No seguirà sent un home.
Dolç amor, fes la meva vida dolça,
Silenci els brots plujosos
Obstacle especial

Oh! si els haguéssiu conegut,
Que una vegada va ser el meu tresor
La mort la va agafar de la meva mà
Dur darrere de l’altar –
Llavors ho entendries completament
Què pot fer Wunderhold
I mira a la llum de la veritat,
Com a plena llum del dia.

Opus 52 Nº7

Marmotte:Ich komme schon  durch manches Land/He passat per molts països 

Any 1790/1805
En clau de la menor
Indicació de temps.- Allegretto
Llibretista.- Johann Wolfgang Goethe
Per a veu i piano

Ich komme schon durch manches Land

Ich komme schon durch manches Land,
Avec que la marmotte,
Und immer was zu essen fand,

Und an diesem Zauberfädchen,
Das sich nicht zerreissen läßt,
Hält das liebe, lose Mädchen
Mich so wider Willen fest,
Muß in ihrem Zauberkreise
Leben nun auf ihre Weise.
Die Verändrung, ach wie groß!
Liebe, Liebe, laß mich los!

He passat per molts països 

He passat per molts països,
Amb la marmota,
I sempre trobava alguna cosa per menjar,

I en aquest fil màgic,
Això no es pot trencar,
Aguanta la noia estimada i solta
M’aferro tan fort contra la meva voluntat,
Deu estar al seu cercle màgic
Ara viuen a la seva manera.
El canvi, que gran!
Amor, amor, deixa’m anar!

Opus 52 Nº8

Das Blumchen Wundderhold: Es steht ein Blumchen irgend wo in/Una flor està florint en algun lloc

Any 1790–1805
En clau de sol major
Indicació de temps.- Andante
Llibretista.-Gottfried August Bürger
Per a veu i piano

Das Blumchen Wundderhold

Es blüht ein Blümchen irgendwo
In einem stillen Tal.
das schmeichelt Aug’ und Herz so froh
wie Abendsonnenstrahl.
Das ist viel köstlicher als Gold,
als Perl’ und Diamant.
Drum wird es “Blümchen Wunderhold”
mit gutem Fug genannt.
Wohl sänge sich ein langes Lied
Von meines Blümchens Kraft;
Wie es am Leib’ und am Gemüt
So hohe Wunder schafft.
Was kein geheimes Elixier
Dir sonst gewähren kann,
Das leistet traun! mein Blümchen dir.
Man säh’ es ihm nicht an.

Una flor està florint en algun lloc

Una flor està florint en algun lloc
En una vall silenciosa.
que és tan agradable als ulls i al cor
com els raigs de sol del vespre.
Això és molt més preuat que l’or,
Com la perla i el diamant.
Per això es converteix en “Blümchen Wunderhold”
Trucada amb raó.
Cantem una llarga cançó
De la força de la meva floreta;
Com és en el cos i en la ment
Crea miracles tan alts.
Quin elixir secret
En cas contrari et puc concedir
Això és el que fa la confiança! la meva petita flor per a tu.
No ho sabríeu saber mirant-lo.

Ah! perfido!  Opus 65


Any 1795/6
En clau de do major
Escena, en sol major i ària, en mi bemoll major, per a soprano i orquestra
Llibretista- Pietro Metastasio.- Achille in Sciro
Veu.- Mezzosoprano
Consta de.- Ah! perfido! – Allegro con brio, en sol major
Per pieta, non dirmi addio – Ària- Adagio, en mi bemoll major
Obra dedicada  Countess Josephine de Clary
Orquestra.-Flauta, 2 clarinets, 2 fagots, 2 trompes, cordes

Ah! perfido! 
Ah! perfido, spergiuro,
Barbaro traditor, tu parti?
E son questi gl’ultimi tuoi congedi?
Ove s’intese tirannia più crudel?
Va, scellerato! va, pur fuggi da me,
L’ira de’ numi non fuggirai.
Se v’è giustizia in ciel, se v’è pietà,
Congiureranno a gara tutti a punirti!
Ombra seguace, presente, ovunque vai,
Vedrò le mie vendette,
Io già le godo immaginando.
I fulmini ti veggo già balenar d’intorno.
Ah no! Fermate, vindici Dei!
Risparmiate quel cor, ferite il mio!
S’ei non è più qual era, son io qual fui,
Per lui vivea, voglio morir per lui!

Per pietà, non dirmi addio!
Di te priva che farò?
Tu lo sai, bell’idol mio!
Io d’affanno morirò.

Ah crudel! Tu vuoi ch’io mora!
Tu non hai pietà di me?
Perchè rendi a chi t’adora
Così barbara mercè?
Dite voi se in tanto affanno
Non son degna di pietà?

Ah, malvat, fals

Ah, malvat, fals,
Bàrbar traïdor! Marxes?
I és aquest el teu comiat?
On s’ha vist una tirania semblant?
Vés-te’n, pervers! Vés-te’n, fuig de mi!
No escaparàs de la ira dels déus.
Si hi ha justícia al cel, si hi ha la pietat,
Competiran per castigar-te!
Ombra fugaç, allà on vagis,
La meva venjança et seguirà,
Ja gaudeixo imaginant-m’ho.
Ja veig raigs centellejant al teu voltant.
Ah, no! Atureu-vos, déus venjadors!
Protegiu el vostre cor i feriu el meu!
Si ell no és el que era, jo soc la que vaig ser,
Per ell vivia, i vull morir per ell!

Per pietat, no em diguis adéu!
Què faré sense tu?
Bé ho saps, el meu bell ídol!
Moriré de pena.

Ah, cruel! Vols que mori!
No t’apiades de mi?
Per què pagues a qui t’adora
Amb el teu ingrat menyspreu?
Potser jo, per tant patiment,
No soc digna de pietat?

Sis cançons Opus 75 

                                   

 

 

 

 

 

Any 1809

1 “Mignon”


Any 1809
En clau de la major
Indicació de temps.-Bastant lent-  Ziemlich langsam en la major
Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe
Dedicat a Furstin von Kinsky
Per a veu i piano

Mignon Kennst du das Land

Kennst du das Land, wo die Zitronen blühn,
Im dunkeln Laub die Gold-Orangen glühn,
Ein sanfter Wind vom blauen Himmel weht,
Die Myrte still und hoch der Lorbeer steht?
Kennst du es wohl?
Dahin! dahin
Möcht ich mit dir, o mein Geliebter, ziehn.

Kennst du das Haus? Auf Säulen ruht sein Dach.
Es glänzt der Saal, es schimmert das Gemach,
Und Marmorbilder stehn und sehn mich an:
Was hat man dir, du armes Kind, getan?
Kennst du es wohl?
Dahin! dahin
Möcht ich mit dir, o mein Beschützer, ziehn.

Kennst du den Berg und seinen Wolkensteg?
Das Maultier sucht im Nebel seinen Weg;
In Höhlen wohnt der Drachen alte Brut;
Es stürzt der Fels und über ihn die Flut!
Kennst du ihn wohl?
Dahin! dahin
Geht unser Weg! O Vater, laß uns ziehn!

Mignon Coneixes el país

Coneixes el país on floreixen els llimoners
I daurades taronges resplendeixen enmig del fosc fullam,
On del cel blau bufa un oreig suau,
On creixen la serena murtra i el llorer ben alt?
El coneixes potser?
Cap allí, cap allí
Amb tu m’agradaria anar, oh estimat meu.

Coneixes la casa? Damunt columnes reposa la seva teulada.
Brilla la sala, les estances resplendeixen,
Hi ha estàtues de marbre que m’esguarden:
Què t’han fet, pobre criatura?
La coneixes potser?
Cap allí, cap allí
Amb tu m’agradaria anar, oh protector meu.

Coneixes la muntanya i la seva passera ennuvolada?
La mula hi cerca el seu camí;
Dins de coves viu la vella nissaga dels dracs;
Cau la roca i al seu damunt el devessall!
La coneixes potser?
Cap allí, cap allí
Ens porta el nostre camí! Oh Pare, deixa’ns marxar!

2 Neue Liebe, neues Leben/Nou amor, nova vida

Any 1809
En clau de do major
Indicació de temps.- Lebhaft doch nicht zu sehr en do major
Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe
Per a veu i piano
Dedicat a Furstin von Kinsky

Neue Liebe, neues Leben

Herz, mein Herz, was soll das geben?
Was bedränget dich so sehr?
Welch ein fremdes neues Leben!
Ich erkenne dich nicht mehr!
Weg ist alles, was du liebtest,
Weg, warum du dich betrübtest,
Weg dein Fleiß und deine Ruh’,
Ach, wie kamst du nur dazu!

Fesselt dich die Jugendblüte,
Diese liebliche Gestalt,
Dieser Blick voll Treu und Güte
Mit unendlicher Gewalt?
Will ich rasch mich ihr entziehen,
Mich ermannen, ihr entfliehen,
Führet mich im Augenblick
Ach, mein Weg zu ihr zurück.

Und an diesem Zauberfädchen,
Das sich nicht zerreissen läßt,
Hält das liebe, lose Mädchen
Mich so wider Willen fest,
Muß in ihrem Zauberkreise
Leben nun auf ihre Weise.
Die Verändrung, ach wie groß!
Liebe, Liebe, laß mich los!

Nou amor, nova vida

Cor, cor meu, què passa?
Què és el que et turmenta tant?
Quina estranya nova vida!
Adés ja no et conec!
Tot el que estimaves se’n ha anat,
Lluny, el per què t’afligies,
Lluny, el teu zel i la teva pau,
Ai, com has pogut arribar fins aquí!

Et captiva la flor de jovenesa,
Aquesta gentil figura,
Aquest esguard ple de lleialtat i bon cor,
Amb una força infinita?
Voldria ràpidament allunyar-me d’ella,
Fer el cor fort, fugir,
Però, en un instant, el meu camí,
Ai, em retorna al seu envers.

I amb aquest petit fil màgic
Que no es deixa trencar,
La donzella estimada i lliure,
Em reté a contracor meu,
En el seu encanteri, haig de viure tal com ella vol.
Quin canviament tan gran!
Amor, amor, deixa’m lliure!

3 Aus Goethes Faust -Del Faust de Goethe

Any 1809
En clau de sol menor
Indicació de temps.-Poco allegretto en sol menor
Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe
Dedicat a Furstin von Kinsky
Per a veu i piano

Es war einmal ein König

Es war einmal ein König,
Der hatt’ einen großen Floh,
Den liebt’ er gar nicht wenig,
Als wie seinen eig’nen Sohn.
Da rief er seinen Schneider,
Der Schneider kam heran;
“Da, miß dem Junker Kleider
Und miß ihm Hosen an!”

In Sammet und in Seide
War er nun angetan,
Hatte Bänder auf dem Kleide,
Hatt’ auch ein Kreuz daran,
Und war sogleich Minister,
Und hatt einen großen Stern.
Da wurden seine Geschwister
Bei Hof auch große Herrn.

Und Herrn und Frau’n am Hofe,
Die waren sehr geplagt,
Die Königin und die Zofe
Gestochen und genagt,
Und durften sie nicht knicken,
Und weg sie jucken nicht.
Wir knicken und ersticken
Doch gleich, wenn einer sticht.

Hi havia una vegada un rei

Una vegada hi havia un rei
Que tenia una gran puça
I no l’estimava pas menys
Que el seu propi fill.
Un dia va fer venir
Un sastre i li digué:
“Pren mides a aquest gentilhome
Per fer-li un vestit i uns pantalons!”

La peça fou abillada
De seda i de vellut, amb cintes al vestit
I també una creu,
Tot seguit fou nomenada ministre
I portà una gran estrella.
Adés tots els seus parents
Esdevingueren grans senyors a la cort.

I els senyors i les dames de la cort
Foren molt importunats,
La reina i la seva criada
Picades i mossegades,
I no els era permès d’aixafar-les
Ni gratar-se per fer-les fora.
Mentre que nosaltres de seguida
Aixafem i matem a qui ens pica.

4 Gretels Warnung/L’advertència de Gretel

Any 1809
En clau de la major
Indicació de temps.- Una mica animat amb una sensació de cançó, però no massa ràpid -Etwas lebhaft mit liedehschaftlicher Empfindung, doch nicht zu geschwind  en la major
Llibretista.-Gerhard Anton von Halem
Dedicat a Furstin von Kinsky
Per a veu i piano

Gretels Warnung

Mit Liebesblick und Spiel und Sang
Warb Christel jung und schön;
So lieblich war, so frisch und schlank
Kein Jüngling rings zu seh’n.
Nein, keiner war
In ihrer Schaar,
Für den ich das gefühlt!
Das merkt er, ach!
Und ließ nicht nach,
Bis er es all, bis er es all,
Bis er es all erhielt!
Wohl war im Dorfe mancher Mann,
So jung und schön wie er;
Doch sah’n nur ihn die Mädchen an
Und kos’ten um ihn her.
Bald riß ihr Wort
Ihn schmeichelnd fort,
Gewonnen war sein Herz.
Mir ward er kalt,
Dann floh er bald
Und ließ mich hier, und ließ mich hier,
und ließ mich hier im Schmerz.

Ein Wort, ein Mann, war deutscher
Klang,
der von dem Mund zum Herzen drang,
und das der Schlag von deutscher Hand,
gleich heil’gen Eiden, fest verband.
Und dieses Wort, das er dir gab,
brach nicht die Furcht am nahen Grab,
nicht Weibergunst, noch
Menschenzwang,
nicht Gold, nicht Gut, noch Fürstenrang.
Wenn so dein deutscher Ahne sprach,
dann folg’, als Sohn, dem Vater nach,
der seinen Eid: Ein Wort, ein Mann,
als Mann von Wort verbürgen kann.
Nun sind wir auch der Deutschen wert,
des Volkes, das die Welt verehrt.
Hier meine Hand; wir schlagen ein,
und wollen deutsche Männer sein.

L’advertència de Gretel

Amb una mirada d’amor i tocant i cantant
Christel era jove i bella;
Era tan encantadora, tan fresca i esvelta
No es veu un home jove al voltant.
No, cap
En el seu ramat,
Per qui vaig sentir això!
Se n’adona, oh!
I no va deixar,
Fins que ho tingui tot, fins que ho tingui tot,
Fins que ho va aconseguir tot!
Hi havia molts homes al poble,
Tan jove i bonic com és;
Però les noies eren les úniques que el miraven
I va tastar al seu voltant.
Aviat la seva paraula es va trencar
afalagant-lo,
El seu cor va ser guanyat.
Vaig sentir fred
Després va fugir aviat
I em va deixar aquí, i em va deixar aquí,
i em va deixar aquí amb dolor.

Una paraula, un home, era alemany
so,
Que va passar de la boca al cor,
I que el cop de mà alemanya,
Com sants juraments, fermament lligats.
I aquesta paraula que et va donar,
La por no es va trencar a la tomba propera,
No és el favor de les dones, encara coacció humana,
Ni or, ni bon, ni rang príncep.
Si el teu avantpassat alemany parlava així,
Després segueix el pare com un fill,
Qui presta el seu jurament: una paraula, un home,
Com un home de paraula pot assegurar.
Ara també som dignes dels alemanys,
De les persones que el món adora.
Aquí tens la meva mà; fem vaga,
I volen ser homes alemanys.

5 An den fernen Geliebten/A l’amant llunyà 


Any 1809
En clau de Sol major
Indicació de temps.- Larghetto en sol major
Llibretista.-Christian Ludwig Reissig
Per a veu i piano
Dedicat a Furstin von Kinsky

An den fernen Geliebten

Einst wohnten süße Ruh’ und gold’ner Frieden
in meiner Brust;
nun mischt sich Wehmut, ach! seit wir geschieden,
in jede Lust.

Der Trennung Stunde hör’ ich immer hallen
so dumpf und hohl,
mir tönt im Abendlied der Nachtigallen
dein Lebewohl!

Wohin ich wandle, schwebt vor meinen Blicken
dein holdes Bild,
das mir mit banger Sehnsucht und Entzücken
den Busen füllt.

Stets mahn’ es flehend deine schöne Seele,
was Liebe spricht:
“Ach Freund! den ich aus einer Welt erwähle,
Vergiß mein nicht!”

Wenn sanft ein Lüftchen deine Locken kräuselt
im Mondenlicht;
Das ist mein Geist, der flehend dich umsäuselt:
“Vergiss mein nicht!”

Wirst du im Vollmondschein dich nach mir sehnen,
wie Zephyrs Weh’n
Wird dir’s melodisch durch die Lüfte tönen:
“Auf Wiedersehn!”

A l’amant llunyà

La pau dolça i la pau daurada van viure una vegada al meu pit;
Ara la malenconia es barreja, oh! des que ens vam divorciar, a cada desig.

Sempre sento ressonar l’hora de la separació tan avorrit i buit,
Sento el cant de la tarda dels rossinyols el teu adéu!

Allà on camini flota davant els meus ulls
La teva preciosa imatge,
Que a mi amb ansietat i delit omple el pit.

La teva bella ànima sempre et recorda, què parla l’amor:
“Ah amic! a qui trio d’un món,
No m’oblidis!”

Quan una suau brisa enrotlla els teus rínxols a la llum de la lluna;
Aquest és el meu esperit que xiuxiueja implorant al teu voltant:
“No m’oblidis!”

M’enyoraràs a la llum de la lluna plena, com els mals de Zephyr
Sonarà melòdicament per l’aire:
“Adéu!”

6 “Der Zufriedene”/El satisfet


Any 1809
En clau de la major
Indicació de temps.- Froh und heiter, etwas lebhaft  en la major – Froh und heiter, etwas lebhaft
Llibretista.-Christian Ludwig Reissig
Dedicat a Furstin von Kinsky
Per a veu i piano

Der Zufriedene

Zwar schuf das Glück hienieden
mich weder reich noch groß,
allen ich bin zufrieden,
Wie mit dem schönsten los.

So ganz nach meinem Herzen
Ward mir ein Freund vergönnt,
denn Küßen, Trinken, Scherzen
ist auch sein Element.

Wenn mir bei diesem Lose
nun auch ein trüb’res fällt,
so denk’ ich: keine Rose
blüht dornlos in der Welt.

El satisfet

És cert, la felicitat creada aquí a continuació
No jo ni ric ni gran, tot estic satisfet
Com amb el més bonic.

Igual que el meu cor
Em van concedir un amic,
Perquè besar, beure, fer broma
També és el seu element.

Si tinc aquest lot
Ara també en cau un ennuvolat,
Així que penso: cap rosa
Floreix sense espines al món.

Quatre àries i duet per a veu i piano opus 82 

Opus 82 Nº1 Hoffnung: Dimmi ben mio/Digues-me, amor meu

Any 1809
Ària , en la major, per a soprano i piano
Indicació de temps.- Adagio moderato
Llibretista.- Anònim

Dimmi, ben mio

Dimmi, ben mio, che m’ami,
Dimmi che mia tu sei.
E non invidio ai Dei
La lor’ divinità!
Con un tuo sguardo solo,
Cara, con un sorriso
Tu m’apri il paradiso
Di mia felicità!

Digues-me, amor meu

Digues-me, amor meu, que m’estimes;
Digues que ets meu.
No tinc enveja dels déus a la divinitat!
Amb només amb una mirada
M’obres al paradís de la meva felicitat!

Opus 82 Nº2

Liebsklage T’indendo, si, mio cor/Comprenc, si, cor meu

Any 1809
Indicació de temps.- Adagio ma non troppo
Llibretista.-Pietro Metastasio
Ària, en re major, per a soprano i piano

T’intendo, sì, mio cor!

T’intendo, sì, mio cor,
con tanto palpitar!
So che ti vuoi lagnar,
che amante sei.

Ah! taci il tuo dolor,
ah! soffri il tuo martir.
Tacilo e non tradir
l’affetti miei!

Comprenc, si, cor meu

Comprenc, sí, cor meu, el teu fort palpitar!
Sé que tu vols lamentar-te, que estàs enamorat.

Ah, calla el teu dolor!
Ah, pateix el teu martiri!
Calla-t’ho i no traïcions els meus sentiments!

Opus 82 Nº 3

Stille Frage:Che fa il mio bene?/Darf nimmer ich dir nahen?/Qué fa el meu bé?

Any 1809
Indicació de temps.- Allegro
Llibretista-Pietro Metastasio
Ària, en mi bemoll major, per a soprano i piano

Che fa il mio bene?

Che fa il mio bene?
Perché non viene?
Vedermi vuole
languir così!

Oh come è lento
nel corso il sole!
Ogni momento
mi sembra un di!

Qué fa el meu bé?

Què fa el meu bé?
Per què no ve?
Voleu veure’m llanguir així?

Oh, que lent és el curs del sol!
Cada moment em sembla com un dia!

Opus 82 Nº4

Liebes-Ungeduld: Che fa il mio Bene?/So muss ich ihm entsagen/Qué fa el meu bé?


Igual que el nº3
Any 1809
Indicació de temps.- Andante con espressione
Llibretista- Pietro Metastasio
Ària, en si bemoll major, per a soprano i piano

Che fa il mio Bene

Che fa il mio bene?
Perché non viene?
Vedermi vuole
languir così!

Oh come è lento
nel corso il sole!
Ogni momento
mi sembra un di

Què fa el meu bé?

Què fa el meu bé?
Per què no ve?
Voleu veure’m llanguir així?

Oh, que lent és el curs del sol!
Cada moment em sembla com un dia!

Opus 82 Nº 5

Lebens-Genuss: Odil’aura che dolce suspira/Schnell verbluhen/ Escolta l’aire que sospira dolçament

Any 1809
Indicació de temps.- Andante vivace
Llibretista.-Pietro Metastasio
Duo, en mi major, per a soprano i tenor amb piano

Venere:
Odi l’aura che dolce sospira;
Mentre fugge scutendo le fronde,
Se l’intendi, ti parla d’amor.

Pallade:
Senti l’onda che rauca s’aggira;
Mentre geme radendo le sponde,
Se l’intendi, si lagna d’amor.

(a due):
Quell’affetto chi sente nel petto,
Sa per prova se nuoce, se giova,
Se diletto produce o dolor!

Escolta l’aire que sospira dolçament

Venus:
Escolta l’aire que sospira dolçament;
Mentre fuig sacsejant les branques,
Si ho entens, et parla d’amor.

Pallas:
Sent l’ona rondant roncament;
Mentre gemega, afaitant els bancs,
Si ho entens, es queixa d’amor.

Tots dos
Qui sent aquest afecte al pit,
Ell sap per prova si fa mal, si ajuda,
Si produeix plaer o dolor!

Tres cançons per a veu i piano opus 83

Opus 83 Nº1 Wonne der Wehmuth/Delit de la Tristesa


Any 1810
En clau de mi major
Indicació de temps.- Andante espressivo en mi major
Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe
Per a veu i piano

Wonne der Wehmuth 

1. Wonne der Wehmut
Trocknet nicht, trocknet nicht,
Tränen der ewigen Liebe!
Ach, nur dem halbgetrockneten Auge
Wie öde, wie tot die Welt ihm erscheint!
Trocknet nicht, trocknet nicht,
Tränen unglücklicher Liebe!

 Delit de la Tristesa
No us assequeu, no us assequeu,
Llàgrimes de l’amor etern!
Ah, només a l’ull mig sec
Li sembla el món mort i erm!
No us assequeu, no us assequeu,
Llàgrimes de l’amor infeliç!

Opus 83 Nº2 Sehnsucht/Anhel


Any 1810
En clau de si menor
Indicació de temps.- Allegretto
Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe
Per a veu i piano

Sehnsucht

Was zieht mir das Herz so?
Was zieht mich hinaus?
Und windet und schraubt mich
Aus Zimmer und Haus?
Wie dort sich die Wolken
Am Felsen verziehn!
Da möcht ich hinüber,
Da möcht ich wohl hin!

Nun wiegt sich der Raben
Geselliger Flug;
Ich mische mich drunter
Und folge dem Zug.
Und Berg und Gemäuer
Umfittigen wir;
Sie weilet da drunten,
Ich spähe nach ihr.

Da kommt sie und wandelt;
Ich eile sobald,
Ein singender Vogel,
Im buschigen Wald.
Sie weilet und horchet
Und lächelt mit sich:
“Er singet so lieblich
Und singt es an mich.”

Die scheidende Sonne
Vergüldet die Höh’n;
Die sinnende Schöne,
Sie läßt es geschehn.
Sie wandelt am Bache
Die Wiesen entlang,
Und finster und finstrer
Umschlingt sich der Gang;

Auf einmal erschein ich,
Ein blinkender Stern.
“Was glänzet da droben,
So nah und so fern?”
Und hast du mit Staunen
Das Leuchten erblickt,
Ich lieg dir zu Füßen,
Da bin ich beglückt!

Anhel
Què m’arrenca el cor així?
Què m’estira cap a fora?
I em recargola i em doblega fora de la sala i de la casa?
Fins on els núvols s’esvaeixen a la roca!
Fins allà voldria arribar, fins allà mateix jo voldria arribar!

Ara planegen els corbs amb un vol pacífic;
M’entremescle i segueixo la bandada.
I muntanyes i muralles emboliquem en el vol;
Ella roman allà baix, jo la miro.

Aleshores s’acosta passejant; jo apresso el pas,
Un ocell canta al bosc espès.
Ella s’atura i ho escolta i somriu:
“Canta tan dolçament i canta per a mi”.

El sol lluent daura els cims;
La bella i pensativa dama
Deixa que això passi.
Passeja pel costat del rierol
A través dels prats, i fosc i més fosc
S’embolica el camí.

De sobte aparec jo, una estrella lluent.
“Què és allò que brilla allà dalt, tan a prop i tan lluny?”
I quan meravellada has albirat la resplendor,
M’he rendit als teus peus; aquí soc feliç!

Opus 83 Nº 3 Mie einem gemalten Band/Amb una cinta pintada


Any 1810
En clau de fa major
Indicació de temps.- Realitzat amb facilitat i gràcia –  Leichtlich und mit Grazie vorzutra
Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe
Per a veu i piano

Mit einem gemalten Band
Kleine Blumen, kleine Blätter
Streuen mir mit leichter Hand
Gute, junge Frühlingsgötter
Tändelnd auf ein luftig Band.

Zephir, nimm’s auf deine Flügel,
Schling’s um meiner Liebsten Kleid;
Und so tritt sie vor den Spiegel
All in ihrer Munterkeit.

Sieht mit Rosen sich umgeben,
Selbst wie eine Rose jung.
Einen Blick, geliebtes Leben!
Und ich bin belohnt genug.

Fühle, was dies Herz empfindet,
Reiche frei mir deine Hand,
Und das Band, das uns verbindet,
Sei kein schwaches Rosenband!

Amb una cinta pintada
Petites flors, petites fulles
Sembrau per a mi amb mà lleugera
Bons i joves déus de la primavera,
Mentre jugueteu amb una airosa cinta.

Safir, pren-la entre les ales,
Lliga-la al vestit de la meva estimada;
I així es mirarà al mirall plena de vitalitat.

Es veurà embolicada de roses,
Ella mateixa jove com una rosa.
Una mirada, vida meva!
I tindré gran recompensa.

Sent el que sent aquest cor,
Dóna’m lliure la mà,
I que la cinta que ens uneix
No sigui un simple llaç de roses!

Opus 88h Das Gluck der Freundschaft/ La felicitat de l’amistat

Any 1803
En clau de  la major
Indicació de temps.-Andante quasi allegretto
Llibretista.- Desconegut
Per a veu i piano

Das Gluck der Freundschaft

Das Glück der Freundschaft
Der lebt ein Leben wonniglich,
Deß Herz ein Herz gewinnt;
Geteilte Lust verdoppelt sich,
Geteilter Gram zerrinnt.
Beblümte Wege wandelt ab,
Wem trauliches Geleit;
Den Arm die gold’ne Freundschaft gab
In dieser eh’rnen Zeit.
Sie weckt die Kraft und spornt den Mut
Zu schönen Taten nur,
Und nährt in uns die heil’ge Glut
Für Wahrheit und Natur.
Erflogen hat des Glückes Ziel,
Wer eine Freundin fand,
Mit der der Liebe Zartgefühl
Ihn inniglich verband.

Vermählt sich mir doch keine Braut.
Mir wächst vom süßesten der Triebe
Nie Honigfrucht zur Lust heran.
Denn ach! Mir mangelt Gegenliebe,
Die Eine, nur Eine gewähren kann.
Gegenliebe:
Wüßt’ ich, daß du mich lieb und wert
Ein bißchen hieltest,
Und von dem, was ich für dich,
Nur ein Hundertteilchen fühltest;
Daß dein Dank hübsch meinem Gruß
Halben Wegs entgegenkäme,
Und dein Mund den Wechselkuß
Gerne gäb’ und wieder nähme:
Dann, o Himmel, außer sich,
Würde ganz mein Herz zerlodern!
Leib und Leben könnt’ ich
Dich nicht vergebens lassen fodern!
Gegengunst erhöhet Gunst,
Liebe nähret Gegenliebe,

Das sich nicht zerreissen läßt!
Oft will ich die Theure fliehen;
Thränen zittern dann im Blick,
Und der Liebe Geister ziehen
Auf der Stelle mich zurück.
Denn ihr pocht mit heißen Schlägen
Ewig dieses Herz entgegen,
Aber ach, sie fühlt es nicht,
Was mein Herz im Auge spricht!

La felicitat de l’amistat

La felicitat de l’amistat
Viu una vida feliç,
El cor de qui guanya un cor;
El plaer compartit es duplica,
El dol compartit es desfà.
Camins florits vaguen,
A qui una guia de confiança;
El braç que donava amistat d’or
En aquest temps honorable.
Desperta força i inspira coratge
Només per belles accions,
I nodreix el sant resplendor dins nostre
Per la veritat i la natura.
L’objectiu de la felicitat ha volat,
Qualsevol que trobés una xicota
Amb la tendresa de l’amor
El va connectar íntimament.

Cap núvia es casarà amb mi.
Crec del més dolç dels brots
Mai acosteu-vos a la fruita de la mel al plaer.
Perquè oh! Em falta amor de retorn,
L’únic, només un pot concedir.
Amor a canvi:
Si sabés que m’estimaves i m’estimaves
Aguanta una mica,
I pel que tinc per a tu,
Només sentiu cent partícules;
El vostre agraïment a les meves salutacions
Es trobaria a mig camí,
I la teva boca l’intercanvi de petons
Amb molt de gust tornaria a donar i a prendre:
Aleshores, oh cel, al costat de tu,
El meu cor explotaria!
Podria viure i respirar
No et deixis desafiar en va!
El contrafavor augmenta el favor,
L’amor nodreix l’amor a canvi,

Això no es pot trencar!
Sovint vull fugir de l’actriu;
Aleshores les llàgrimes tremolen als ulls,
I els esperits d’amor dibuixen
De tornada al lloc.
Perquè batecs amb ritmes calents
Per sempre aquest cor cap a,
Però oh, ella no ho sent,
El que em diu el cor als ulls!

Opus 94

An die Hoffnung/Esperar

Any 1813/15
En clau de si bemoll major
Indicació de temps.- Poco sostenuto
Die du so gern in heil’gen Nachten feirst – Larghetto, en sol major
Llibretista.- Christoph August Tiedge
Per a veu piano

An die Hoffnung

Ob ein Gott sei? Ob er einst erfülle,
Was die Sehnsucht weinend sich verspricht?
Ob, vor irgendeinem Weltgericht,
Sich dies rätselhafte Sein enthülle?
Hoffen soll der Mensch! Er frage nicht!

Die du so gern in heil’gen Nächten feierst
Und sanft und weich den Gram verschleierst,
Der eine zarte Seele quält,
O Hoffnung! Laß, durch dich empor gehoben,
Den Dulder ahnen, daß dort oben
Ein Engel seine Tränen zählt!

Wenn, längst verhallt, geliebte Stimmen schweigen;
Wenn unter ausgestorb’nen Zweigen
Verödet die Erinn’rung sitzt:
Dann nahe dich, wo dein Verlaßner trauert
Und, von der Mitternacht umschauert,
Sich auf versunk’ne Urnen stützt.

Und blickt er auf, das Schicksal anzuklagen,
Wenn scheidend über seinen Tagen
Die letzten Strahlen untergehn:
Dann laß’ ihn um den Rand des Erdentraumes
Das Leuchten eines Wolkensaumes
Von einer nahen Sonne seh’n!

Esperar

Déu existeix?
Allò que l’ànsia persegueix, ¿s’arribarà a complir?
Es presentarà aquest Ens sobre una estrada?
¡L’home no ha de perdre l’esperança!
No heu de fer preguntes!

Tu, que a les tempestuoses nits,
Dolça i calladament confortes a l’ànima turmentada,
oh, esperança! consola el que pateix
I fes que un àngel arreplegue les seues llàgrimes.

Quan les veus estimades callen,
Quan sota l’enramada el record es perd;
Aleshores, acosta’t al que pateix, a qui tremolós
S’aixopluga al costat de les urnes enterrades.

I si la seva mirada, quan s’apaga la darrera llum de la seva vida,
S’alça contra el destí,
Permet que contempli el final de la seva existència
reflectit en un núvol il·luminada pel proper sol!

Cicle de  sis lieds (cançons) per a veu i piano Opus 98

Sembla que les sis cançons del cicle constituirien una espècie de Réquiem per la difunta amant del príncep Lobkowitz, que va morir just abans que es comencés a escriure el cicle.

Opus 98 Nº1 Auf dem Hügel sitz ich spähend


Any 1815/16
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.- Bastant lent i amb expressió -Zemlich langsam unt mit Ausdruck
Llibretita.-Alois Isidor Jeitteles
Dedicat a Joseph Franz von Lobkowitz
Per a veu i piano

La cançó te un argument.-L’estimat seu, meditant a la natura, i s’adona de la gran distància que el separa de la seva estimada, i decideix cantar-li cançons perquè ella s’adoni de la pena que sent.
El protagonista parla de paisatges idíl·lics on vol estar, que representen la meravella de l’amor que sent per la dona. Res el podria fer marxar, car sentiria una pena massa gran.
Amb aquests sentiments, crida els elements de la natura (ocells, arbres, vents de l’oest i raigs de sol) per a que portin el seu missatge d’amor a l’estimada.
Ell seu, encisat, veient com els núvols i el cel veuran l’estimada i podran gaudir-la, i els demana que comparteixin aquest plaer amb ell.
Una descripció del mes de maig i l’oreneta que construeix el seu niu mostra la joia i alegria que porta al món la primavera, però l’amor de la parella és l’únic lloc on aquesta joia no és present, perquè estan separats.
L’estimat demana a la noia que rebi les cançons, i li diu que en cantar-les, es venceran els obstacles que els separaven i tornaran, per fi, a estar junts.

Auf dem Hügel sitz ich spähend

Auf dem Hügel sitz ich spähend
In das blaue Nebelland,
Nach den fernen Triften sehend,
Wo ich dich, Geliebte, fand.

Weit bin ich von dir geschieden,
Trennend liegen Berg und Tal
Zwischen uns und unserm Frieden,
Unserm Glück und unsrer Qual.

Ach, den Blick kannst du nicht sehen,
Der zu dir so glühend eilt,
Und die Seufzer, sie verwehen
In dem Raume, der uns teilt.

Will denn nichts mehr zu dir dringen,
Nichts der Liebe Bote sein?
Singen will ich, Lieder singen,
Die dir klagen meine Pein!

Denn vor Liebesklang entweichet
Jeder Raum und jede Zeit,
Und ein liebend Herz erreichet
Was ein liebend Herz geweiht!

Sec dalt d’un turó a l’aguait
Sec dalt d’un turó a l’aguait
Dels camps de boira blava,
Veient les prades llunyanes
On et vaig trobar, estimada.
Jo soc ara lluny de tu,
Valls i muntanyes ens separen
L’un de l’altre i de la nostra pau,
De la nostra felicitat i del nostre turment.
Ai, tu no pots veure l’esguard
Que tan ardentment s’apressa al teu envers
I els sospirs que s’esvaneixenen l’espai que ens separa.
És que no et pot arribar res més,
Res pot ser el missatger de l’amor?
Jo vull cantar, cantar cançons
Que et parlin de la meva pena!
Perquè, abans que el so de l’amor s’escapi
El temps i l’espaii un cor que estima assoleix
El que un cor enamorat li ha promès.

Opus 98 Nº2

Wo die Berge so blau/On les muntanyes blaves 


Any 1815/6
En clau de sol major
Indicació de temps.-Una mica més ràpid- Ein  wenig geschwinder
Llibretista.-Alois Isidor Jeitteles
Per a veu i piano

Wo die Berge so blau

Wo die Berge so blau
Aus dem nebligen Grau
Schauen aquí,
Wo die Sonne verglüht,
Wo die Wolke umzieht,
Möchte ich sein!
Dort im ruhigen Tal
Schweigen Schmerzen und Qual.
Wo im Gestein
Still die Primel dort sinnt,
Weht so leise der Wind,
Möchte ich sein!
Hin zum sinnigen Wald
Drängt mich Liebesgewalt,
Innere Pein.
Ach, mich zög’s nicht von hier,
Könnt ich, Traute, bei dir
Ewiglich sein!

On les muntanyes blaves

On les muntanyes blaves
Des del gris boirós
Mireu cap a mi,
On s’esvaeix la resplendor del sol,
On els núvols s’escampen 
Jo hi seria!
Allà, a la tranquil·la vall,
El dolor i el turment cessen.
On entre les roques
La primavera medita en silenci,
I el vent bufa tan suaument 
​​Jo hi seria!
Estic conduït al bosc reflexionant
Pel poder de l’amor, el dolor interior.
Ah, res podria temptar-me des d’aquí,
Si pogués, amor meu,
Estar amb tu eternament!

Opus 98 Nº3

Leichte Segler/Vels lleugers als cims 


Any 1815/6
En clau de la bemoll major
Indicació de temps.- Allegro assai
Llibretista.-Alois Isidor Jeitteles
Per a veu i piano

Leichte Segler in den Höhen  

Leichte Segler in den Höhen,
Und du, Bächlein klein und schmal,
Könnt mein Liebchen ihr erspähen,
Grüßt sie mir viel tausendmal.

Seht ihr, Wolken, sie dann gehen
Sinnend in dem stillen Tal,
Laßt mein Bild vor ihr entstehen
In dem luft’gen Himmelssaal.

Wird sie an den Büschen stehen,
Die nun herbstlich falb und kahl.
Klagt ihr, wie mir ist geschehen,
Klagt ihr, Vöglein, meine Qual.

Stille Weste, bringt im Wehen
Hin zu meiner Herzenswahl
Meine Seufzer, die vergehen
Wie der Sonne letzter Strahl.

Flüstr’ ihr zu mein Liebesflehen,
Laß sie, Bächlein klein und schmal,
Treu in deinen Wogen sehen
Meine Tränen ohne Zahl!

Vels lleugers als cims

Lleugers navegants dels cims,
I tu, petit rierol, sovint i estret,
La meva estimada bé pogués observar-vos,
Saludeu-la una i mil vegades de part meva.

Aneu a veure-la, aneu-hi, núvols
Que en la silenciosa vall mediteu,
Deixeu que davant d’ella aparegui la meva imatge
Al vaporós i celestial firmament.

Si a prop dels arbustos hi és,
Ara que la tardor empal·lideix i cauen les fulles,
Ploreu-li el que m’està passant,
Ploreu-li, ocellets, el meu patiment.

Silenciós vent de ponent,
Porta fins a la que el meu cor ha triat,
Els meus sospirs, que se succeeixen
Com els darrers raigs de sol.

Surta-li els precs del meu amor.
Deixa, petit rierol, petit i estret,
Que a les teves onades vegi
Les meves llàgrimes innombrables!

Opus 98 Nº4

Diese wolken in den Hohen/Aquests núvols a les altures


Any 1815/6
En clau de la bemoll major
Indicació de temps.-No massa ràpid-Nicht zu geschwinde
Llibretista.-Alois Isidor Jeitteles
Per a veu i piano

Diese Wolken in den Höhen
Diese Wolken in den Höhen,
Dieser Vöglein muntrer Zug,
Werden dich, o Huldin, sehen.
Nehmt mich mit im leichten Flug!

Diese Weste werden spielen
Scherzend dir um Wang’ und Brust,
In den seidnen Locken wühlen.
Teilt ich mit euch diese Lust!

Hin zu dir von jenen Hügeln
Emsig dieses Bächlein eilt.
Wird ihr Bild sich in dir spiegeln,
Fließ zurück dann unverweilt!

Aquests núvols a les altures

Aquests núvols a les altures,
Aquests ocells que alegrement passen,
Et veuran, la meva estimada.
Porteu-me en el vostre vol lleuger!

Aquests vents de ponent brincaran
Amb tu, sobre la teva galta i el teu si,
En els teus rínxols sedosos s’internaran.
Compartís amb vosaltres aquest plaer!

Fins a tu, des d’aquest turó,
El petit rierol s’afanya diligent.
Si la teva imatge s’hi reflecteix,
Que a l’instant el corrent inverteixi el sentit!

Opus 98 Nº 5

Es kehret der Maien, es bluhet die Au/El maig torna, el prat floreix

Any 1815/16
En clau de do major
Indicació de temps.- Vivace
Llibretista.-Alois Isidor Jeitteles
Per a veu i piano

Es kehret der Maien, es blühet die Au

Es kehret der Maien, es blühet die Au,
Die Lüfte, sie wehen so milde, so lau,
Geschwätzig die Bäche nun rinnen.

Die Schwalbe, die kehret zum wirtlichen Dach,
Sie baut sich so emsig ihr bräutlich Gemach,
Die Liebe soll wohnen da drinnen.

Sie bringt sich geschäftig von kreuz und von quer
Manch weicheres Stück zu dem Brautbett hieher,
Manch wärmendes Stück für die Kleinen.

Nun wohnen die Gatten beisammen so treu,
Was Winter geschieden, verband nun der Mai,
Was liebet, das weiß er zu einen.

Es kehret der Maien, es blühet die Au.
Die Lüfte, sie wehen so milde, so lau.
Nur ich kann nicht ziehen von hinnen.

Wenn alles, was liebet, der Frühling vereint,
Nur unserer Liebe kein Frühling erscheint,
Und Tränen sind all ihr Gewinnen.

Maig torna, el prat floreix,

Maig torna, el prat floreix,
La brisa bufa suau, amable,
Sorollosament corre ara el rierol.

L’oreneta, que torna a la seva acollidora teulada,
Construeix, afanosa, la seva càmera nupcial,
L’amor allà dins morarà.

Diligent, de totes direccions porta
Moltes peces diminutes per a l’amorós llit,
Moltes càlides peces per als petits.

Ara la parella viu fidelment unida,
El que l’hivern va separar, maig ho ha unit,
Als que estimen sap bé com unir-los.

Maig torna, el prat floreix,
La brisa bufa suau, amablement,
Només jo no puc fugir d’aquí.

Mentre tot aquest amor la primavera uneix,
Només pel nostre amor no arriba la primavera
i les llàgrimes són el nostre únic consol.

Opus 98 Nº 6

Nimm sie hin denn, diese Lieder/Pren, doncs, aquestes cançons


Any 1815/6
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.- Andante con moto, cantabile
Llibretista.-Alois Isidor Jeitteles
Per a veu i piano

Nimm sie hin denn, diese Lieder

Nimm sie hin denn, diese Lieder,
Die ich dir, Geliebte, sang,
Singe die dann abends wieder
Zu der Laute süßem Klang.

Wenn das Dämmrungsrot dann zieht
Nach dem stillen blauen See,
Und sein letzter Strahl verglühet
Hinter jener Bergeshöh;

Und du singst, was ich gesungen,
Was mir aus der vollen Brust
ohne Kunstgepräng erklungen,
Nur der Sehnsucht sich bewußt:

Dann vor diesen Liedern weichet
Was geschieden uns so weit,
Und ein liebend Herz erreichet
Was ein liebend Herz geweiht.

Pren, doncs, aquestes cançons

Pren, doncs, aquestes cançons,
Que per a tu, la meva estimada, cant.
Canta-les de nou al capvespre
Als dolços sons del llaüt.

Quan el vermell crepuscle avanci
Cap al llac, serè i blau,
I els darrers raigs morin
Després del cim d’aquell turó;

Estaràs cantant el que jo he cantat,
El que jo, amb tot el meu cor,
He convertit ingènuament en sons,
Conscient només dels meus anhels.

Perquè aquestes cançons vencen
Allò que tant ens separa,
I un cor que estima abast
Allò a què s’ha consagrat.

Opus Nº99

Der Mann von Wort/L’home de paraula


Any 1816
En clau de sol major
Indicació de temps.- Segons la diferent expressió en els versos piano i forte-Gemäss dem verschiedenen Ausdruck in den Versen piano und forte
Llibretista.- Friedrich August Kleinschmid
Per a veu i piano

Der Mann von Wort

Du sagtest, Freund, an diesen Ort
komm ich zurück, das war dein Wort.
Du kamest nicht; ist das ein Mann,
auf dessen Wort man trauen kann?

Fast größer bild’ ich mir nichts ein,
als seines Wortes Mann zu sein;
wer Worte, gleich den Weibern, bricht,
verdient des Mannes Namen nicht.

Ein Wort, ein Mann, war deutscher Klang,
der von dem Mund zum Herzen drang,
und das der Schlag von deutscher Hand,
gleich heil’gen Eiden, fest verband.

Und dieses Wort, das er dir gab,
brach nicht die Furcht am nahen Grab,
nicht Weibergunst, noch Menschenzwang,
nicht Gold, nicht Gut, noch Fürstenrang.

Wenn so dein deutscher Ahne sprach,
dann folg’, als Sohn, dem Vater nach,
der seinen Eid: Ein Wort, ein Mann,
als Mann von Wort verbürgen kann.

Nun sind wir auch der Deutschen wert,
des Volkes, das die Welt verehrt.
Hier meine Hand; wir schlagen ein,
und wollen deutsche Männer sein.

L’home de paraula

Vas dir, amic, a aquest lloc
Tornaré, aquesta era la teva paraula.
No has vingut; aquest és un home,
De quina paraula pots confiar?

No puc imaginar res més gran,
Ser un home de paraula;
Qui trenca paraules com dones,
No mereix el nom d’aquest home.

Una paraula, un home, era un so alemany,
Que va passar de la boca al cor,
i que el cop de mà alemanya,
Com sants juraments, fermament lligats.

I aquesta paraula que et va donar,
La por no es va trencar a la tomba propera,
Ni el favor de les dones, ni la coacció humana,
Ni or, ni bon, ni rang príncep.

Si el teu avantpassat alemany parlava així,
Després segueix el pare com un fill,
Qui presta el seu jurament: una paraula, un home,
Com un home de paraula pot assegurar.

Ara també som dignes dels alemanys,
De les persones que el món adora.
Aquí tens la meva mà; fem vaga,
I volen ser homes alemanys.

Opus Nº100

Merkenstein:Merkenstein! Wo ich wandle denk ich dein 


Any 1814/15
En clau de fa major
Indicació de temps.-Enorme, però no lent-Massig, jedoch nicht schleppend
Llibretista.- Johann Baptist Rupprecht
Per a veu i piano

Merkenstein

Merkenstein! Merkenstein!
Wo ich wandle, denk’ ich dein.
Wenn Aurora Felsen rötet,
Hell im Busch die Amsel flötet,
Weidend Herden sich zerstreun,
Denk’ ich dein, Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
Dich erhellt mir Hesper’s Schein,
Duftend rings von Florens Kränzen
Seh’ ich die Gemächer glänzen,
Traulich blickt der Mond hinein.
Merkenstein! Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
Weckend soll der Morgen sein,
Laß uns dort von Ritterhöhen
Nach der Vorzeit Bildern spähen:
Sie, so groß und wir _ so klein!
Merkenstein! Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
Bei der schwülen Mittagspein
Sehn’ ich mich nach deinen Gängen,
Deinen Grotten, Felsenhängen,
Deiner Kühlung mich zu freun.
Merkenstein! Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
Dir nur hüllt die Nacht mich ein.
Ewig möcht’ ich wonnig träumen
Unter deinen Schwesterbäumen,
Deinen Frieden mir verleihn!
Merkenstein! Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
Höchster Anmut Lust-Verein.
Ewig jung ist in Ruinen
Mir Natur in dir erschienen;
Ihr, nur ihr mich stets zu weihn,
Denk’ ich dein, Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein

Merkenstein! Merkenstein!
Allà on camini, penso en tu.
Quan l’alba encén les roques,
Quan la merla trina a l’esbarzer
I el ramat es dispersa pasturant,
Penso en tu, Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
Les Hespèrides t’il·luminen
Deixant veure les corones d’oloroses flors
De les teves brillants alcoves.
La lluna et mira amb afecte.
Merkenstein! Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
En despertar al matí,
Des del cim dels Cavallers,
Contemplarem el passat.
¡Ells tan imponents, nosaltres tan petits!
Merkenstein! Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
A la canícula del migdia
Enyoro els teus passadissos,
Les teves arcades, les teves grutes,
Plenes d’alegre frescor.
Merkenstein! Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
Per la teva causa enyoro la nit.
Desitjaria somiar sempre
Sota els teus fraternals arbres
Que em tornen la pau.
Merkenstein! Merkenstein!

Merkenstein! Merkenstein!
Plaer i bellesa sàviament units.
Voldria consagrar-me per sempre
A la natura sempre jove
De les teves ruïnes.
Penso en tu, Merkenstein!

Sis àries nacionals amb variacions  Opus 105
Any 1818/19
Indicació de temps.- 6 Àries escoseses
Per a flauta o violí ad lib i piano
Nº1 The Cottage Maid/La donzella de la cabana


Ària escocesa
Andantino quasi allegretto en sol major
Llibretista.-William Smyth

The Cottage Maid

I envy not the splendour fine
That glitters in Sir Watkyn’s hall;
I ask not for the gems that shine
Om lady fair at Wintley ball:
I wish but for a ribbon gay,
Which I might on a Sunday wear;
Unseen which I might kiss, and say,
‘Twas Owen’s gift from Wrexham fair.

O Owen, I believe thee kind,
And love is surely on thy tongue …
But would that I could read thy mind,
For hope betrays the maiden young.
Last night I saw thee loth to part,
I watch’d thy looks – so bright the moon –
And know not but my simple heart
Might own too much, or own too soon.

Unhappy fate, oh doubtful maid!
Her tears may fall, her bosom swell.
But even to the desert shade
She never must her secret tell.
And is it Love, – his softer mien?
And is it Love, – his whisper low?
And does he much, or nothing mean?
Ah! She that loves, how can she know!

With Owen I the dance have led,
And then I thought that sure he seem’d
To dance with lighter, livelier tread …
Oh! Was it so, – or have I dream’d?
Today he goes with merry glee,
And all are going to the fair …
O may I by some ribbon see
He thought of one that was not there.

Das Hirtenmädchen
Ich neide nicht den stolzen Schein,
Der Watkyns Hallen füllt mit Glanz;
Begehre nicht den Edelstein,
Der Wintleys Lady schmückt zum Tanz.
Ein Band nur ist’s, war mir behagt,
Das Sonntag schmückte mein Gewand,
Das ungesehn ich küßt’ und sagt’:
“Von Wrexhams Markt, von Owens Hand!”

Auf Owens Treue möcht’ich baun,
Und Liebe atmet, was er spricht,
O könnt’ ich klar ins Herz ihm schaun,
Denn blind vertrauen darf ich nicht.
Du schiedest gestern, Freund, im Schmerz,
Ich sah dich an … der Mond schien grell -,
Ich weiß nicht, ob mein arglos Herz
Gehofft zuviel, gehofft zu schnell.

O Mädchenbrust, die zweifelnd bricht!
Ihr Seufzer steig’, die Träne flieh’.
Doch selbst den Waldesschatten nicht
Darf künden ihr Geheimnis sie.
Ob wohl sein sanftes Mienenspiel,
Sein leises Flüstern Liebe sind?
Ach, meint er nichts? Ach, meint er viel?
Mich Ärmste macht die Liebe blind!

Als ich mit ihm zum Tanze schritt,
Mir war’s, als schwebte durch den Raum
Beseelter, feuriger sein Tritt …
O war es Wahrheit oder Traum?
Zum Markte will er heute gehen,
Und jauchzend ziehen alle fort …
O möchte’an einem Band ich sehn,
Er dacht’an eine, die nicht dort.

La donzella de la cabana

No envejo l’esplendor fina
Que brilla a la sala de Sir Watkyn;
No demano les joies que brillen
Om Lady Fair al Wintley Ball:
Desitjo, però per una cinta alegre
Que podria portar un diumenge;
Sense veure que podria besar i dir:
Va ser el regal d’Owen de la fira de Wrexham.

Oh Owen, et crec amable,
I segurament l’amor està a la teva llengua…
Però si pogués llegir-te la ment,
Perquè l’esperança traeix la jove donzella.
Ahir a la nit et vaig veure amb ganes de separar-te,
Vaig mirar el teu aspecte, tan brillant la lluna…
I no sé sinó el meu cor senzill
Pot ser tenir massa, o tenir massa aviat.

Destí infeliç, oh minyona dubtosa!
Les seves llàgrimes poden caure, el seu pit s’infla.
Però fins i tot a l’ombra del desert
Mai ha de dir-li el seu secret.
I és Amor, el seu aspecte més suau?
I és Amor, – el seu xiuxiueig baix?
I vol dir molt, o res?
Ah! Ella que estima, com pot saber-ho!

Amb Owen I la dansa he conduït,
I llavors vaig pensar que segur que semblava
Per ballar amb un pas més lleuger i viu…
Oh! Va ser així, o he somiat?
Avui va amb alegria,
I tots anem a la fira…
Oh, puc veure per alguna cinta
Va pensar en un que no hi era.

Nº2Of Noble Stock was Shinkin/De noble nissaga era Shinkin

Ària escocesa
Allegretto scheroso en do menor 

Nº3A Schüsserl und a Reindel/Un Schüsserl i un Reindel

Ària Austríaca
Andantino en do major

Nº4Sad and luckless was the season/Trist i sense sort va ser la temporada


Ària Irlandesa
Andante espressivo assai en mi bemoll major
Llibretista.- William Smyth

Sad and luckless was the season

Sad and luckless was the season,
When to court fair Ellen flew,
Flew from Love, and Peace, and Reason,
Worlds to see of promise new.
Back she comes – each grace is finer,
Ev’ry charm that crowds adore,
All the form divine, diviner –
But the heart is there no more.

Oh! ’tis gone, the temper even,
Careless nature, artless ease!
All that makes retirement heaven –
Pleasing, without toil to please,
Hope no more, sweet lark, to cheer her,
Vain to her these echoing skies –
Bloom non more, ye violets, near her,
Yours are charms she would not prize.

Ellen! Go where crowds admire thee,
Chariots rattle, torches blaze;
Here our dull content would tire thee,
Worthless be our village praise.
Go! Yet oh, that Thought’s soft season
Ellen’s heart might but restore!
Hard the task – whate’er the reason –
Hard the task to love no more.

Trist i sense sort va ser la temporada

Trista i desafortunat va ser la temporada,
Quan a la justícia Ellen va volar,
Volava des de l’amor, i la pau, i la raó, mons per veure promesos nous.
Ella torna – cada gràcia és més fina,
Cada encant que la multitud adora,
Tota la forma divina, endevina –
Però el cor ja no hi és.
Oralesa descuidada, facilitat sense art!

Tot el que fa que la jubilació sigui el paradís
Agradable, sense esforç per complaure,
No esperes més, dolça alosa, per animar-la,
Van per a ella aquests cels ressò –
No floriu més, violetes, a prop d’ella,
Els teus són encants que ella no valoraria.
Ellen! Ves on t’admiren les multituds, els carros sonen, les torxes encenen;
Aquí el nostre avorrit contingut et cansaria, inútil serà l’elogi del nostre poble.
Va! No obstant això, oh, la temporada suau d’aquella Pensament, el cor d’Ellen només podria restaurar-se!

Nº5Put round the bright wine/Poseu al voltant del vi brillant


Ària escocesa
Allegretto spiritoso en mi bemoll major
Llibretista.- William Smyth

Put round the bright wine

Put round the bright wine,
for my bosom is gay,
the night may have sunshine
as well as the day.
Oh welcome the hours!
when dear visions arise
to melt my kind spirit,
and charm my fond eyes.
When wine to my head
can its wisdom impart,
and love has its promise
to make to my heart;
when dim in far shade
sink the spectres of care,
and I tread a bright world
with a footstep of air.

Yes, mirth is my goddess,
come round me, ye few,
who have wit for her worship,
I doat upon you:
delighted with life,
like a swallow on wing,
I catch ev’ry pleasure
the current may bring:
the feast and the frolic,
the masque and the ball,
dear scenes of enchantment!
I come at your call;
let me meet the bay beings
of beauty and song,
and let Erin’s good humour
be found in the throng.

If life be a dream,
’tis a pleasant one sure,
and the dream of tonight
we at least may secure.
If life be a bubble,
tho’ better I deem,
let us light up its colours
by gaiety’s beam.
Away with cold vapours,
I pity the mind
that nothing but dullness
and darkness can find:
give me the kind spirit
that laughs on its way,
and turns thorns into roses,
and winters to May.

Den Goldwein kredenzt

Den Goldwein kredenzt,
Denn mein Herz ist voll Lust,
Hat Nachtzeit nicht Sonnen
Wie Tag sie hat just?
O Heil jenen Stunden,
Wo traumhaft gewiegt
Die Seele mir schmilzt,
Und dem Zauber erliegt!
Wenn Wein, mich erleuchtend,
Die Schatten beschwor,
Und Liebe verheißend
Mir flüstert ins Ohr;
Wenn Sorgengespenster
Wie Nebel entfliehn,
Und strahlende Welten
Mein Flug mag durchziehn.

Ja, Lust ist mir Göttin:
Folgt, Lieblinge, mir,
Du Häuflein, das Witz hat
Zu huldigen ihr.
Von Leben durchjauchzt,
Wie ein Vöglein beschwingt,
Schlürf?ich jegliche Lust,
Die der Zeitstrom mir bringt:
Ergötzen und Fest,
Maskerade und Ball,
Entzückende Bilder
Mich lockt euer Schall!
Begegne uns Schönheit,
Die Leier in Arm,
Und irischer Frohsinn
Beseele den Schwarm.

Ist Leben ein Traum,
Wie ist lieblich sein Glühn,
Und der Traum dieser Nacht
Wird uns sicherlich blühn.
Ist Leben ein Trugbild?
Doch gilt es mir mehr?
So gieß ihren Lichtschein
Die Freude umher.
Hinweg mit den Grillen!
Wie arm ist die Brust,
Die finster und traurig
Und abhold der Lust;
Gebt Frohsinn mir, lächelnd
An allem vorbei,
Der den Dorn macht zur Rose
Und Winter zum Mai.

Posa al voltant del vi brillant

Posa al voltant del vi brillant,
Perquè el meu pit és alegre,
La nit pot tenir sol així com el dia.
Oh benvingudes les hores!
Quan sorgeixen estimades visions
Per fondre el meu esperit amable,
I encisa els meus ulls afectuosos.
Quan el vi al meu cap
Pot impartir la seva saviesa,
I l’amor té la seva promesa fer al meu cor;
quan està fosc a l’ombra llunyana
Enfonsar els fantasmes de la cura,
I trepitjo un món brillant amb un pas d’aire.

Sí, l’alegria és la meva deessa,
Vine al meu voltant, pocs,
Que tenen enginy per al seu culte,
Et congrat: encantat de la vida, com una oreneta a l’ala,
Agafo cada plaer el corrent pot aportar:
La festa i la festa, la màscara i la pilota,
Estimades escenes d’encant! vinc a la teva crida;
Deixa’m conèixer els éssers de la badia de bellesa i cançó,
I deixem el bon humor d’Erin trobar-se entre la multitud.

Si la vida és un somni,
Segur que és agradable, i el somni d’aquesta nit
Almenys podem assegurar-nos.
Si la vida és una bombolla, encara que millor crec,
Il·luminem els seus colors pel raig de la alegria.
Lluny amb els vapors freds,
Em compadeixo de la ment
Això no és més que avorrit
I la foscor pot trobar:
Dóna’m l’esperit amable que riu pel seu camí,
i converteix les espines en roses,
I els hiverns fins al maig.

Nº6English Bulls/Toros anglesos


Ària escocesa
Allegretto più tosto vivace en re major
Llibretista.- Anònim

English Bulls

Och! I have you not heard, Pat, of many a joke
That’s made by the wits ‘gainst your own country folk;
They may talk of our bulls, but it must be confest,
That, of all the bullmakers, John Bull is the best.
I’m just come from London, their capital town,
A fine place it is, faith, I’m sorry to own;
For there you can’t shew your sweet face in the street,
But a Bull is the very first man that you meet.

Now, I went to Saint Paul’s, ’twas just after my landing.
A great house they’ve built, that has scarce room to stand in;
And there, gramachree! Won’t you think it a joke,
The lower I whisper’d, the louder I spoke!
Then I went to the Tower to see the wild beasts,
Thinking out of my wits to be frighten’d at least;
But these wild beasts I found standing tame on a shelf,
Not one of the kit half so wild as myself.

Next I made for the Bank, Sir, for there, I was told,
Were oceans of silver and mountains of gold;
But I soon found this talk was mere bluster and vapour
For the gold and the silver were all made of paper.
A friend took me into the Parliament house,
And there sat the Speaker as mum as a mouse,
For in spite of his name, won’t you think this a joke tho’,
The speaker he whom they all of them spoke to.

Of all the strange places I ever was in,
Wasn’t that now the place for a hubbub and din.
While some made a bother to keep others quiet,
And the rest call’d for “Order” meaning just, make a riot.
Then should you hereafter be told of some joke,
By the Englishmen made ‘gainst your own country folk,
Tell this tale, my dear honey, and stoutly protest,
That of all the bullmakers, John Bull is the best.

Schnitzer anglès

O hörtest du, Pat, von manch stichelndem Wort,
Manchen Märchen, ersonnen uns Iren zum Tort?
Sie zeihn uns der Schnitzer, doch leugne wer kann,
Im Schnitzern geht allen John Bull noch voran.
Erst jüngst hab’ ich London, die Hauptstadt, gesehn,
Und ein schöner Platz ist’s, muß ich leider gestehn,
Doch zeigst du dort nirgends dein liebes Gesicht,
Daß ein Pinsel der erst dir Begegnende nicht.

Nur, zur Paulskirche ging ich, kam eben von Deck,
Ein stattlicher Bau, doch zum Stehn kaum ein Fleck;
Und dort, meiner Six! ‘war ein närrisches Ding,
Je leiser ich schritt, desto lauter ich ging.
Dann eilt’ ich zum Zwinger, die Bestien zu sehn,
Da wähnt’ ich, vor Angst wird dir Spott schon vergehn,
Doch zahm wie die Lämmer begafften sie mich,
Und keins war nur halb so voll Wildheit wie ich.

Dann ging ich zur Bank, denn man sagte, dort sollt’
Von Silber ein Meer sein und Berge von Gold;
Ach Possen, um die ich kein Wort mehr verlier’,
Denn das Gold und das Silber war nichts als Papier.
Im Haus der Gemeinen auch sah ich mich um,
Und der Sprecher saß da wie ein Mäuschen so stumm;
Denn trotz seines Namens, glaubt nicht, daß ich lüg’,
Der Sprecher allein war’s von allen, der schwieg.

Stand oft schon auf mannig gar seltsamen Platz;
Doch auf keinem gleich dem, so voll Lärmen und Schwatz.
A tobte, zur Ruhe zu bringen den B,
Und dazwischen noch toller “zur Ordnung” schrie C.
Drum hörst du in Zukunft ein stichelndes Wort,
Ein Englisches Märchen, uns Iren zum Tort:
Gib dies nur zum Besten, dann leugne wer kann,
Daß im Schnitzern doch allen John Bull geht voran.

Toros anglesos

Oh! No t’he sentit a parlar, Pat, de moltes bromes
Això ho fa l’enginy contra els teus propis paisans;
Poden parlar dels nostres toros, però ha de ser confestat,
Que, de tots els toros, John Bull és el millor.
Acabo de venir de Londres, la seva capital,
És un bon lloc, fe, em sap greu;
Perquè allà no pots mostrar la teva cara dolça al carrer,
Però un toro és el primer home que coneixes.

Ara, vaig anar a Saint Paul, va ser just després del meu desembarcament.
Una gran casa que han construït, que té poc espai per estar-hi;
I allà, gramhree! No creus que és una broma,
Com més baix vaig xiuxiuejar, més fort parlava!
Després vaig anar a la Torre per veure les bèsties salvatges,
Pensant amb el meu enginy per tenir por almenys;
Però aquestes bèsties salvatges les vaig trobar dempeus en un prestatge,
Ni un dels equips tan salvatges com jo.

Després vaig anar cap al banc, senyor, perquè allà, em van dir,
Eren oceans de plata i muntanyes d’or;
Però aviat vaig trobar que aquesta xerrada era una simple fanfarroneria i vapor
Perquè l’or i la plata eren tots de paper.
Un amic em va portar al Parlament,
I allí seia l’orador tan mare com un ratolí,
Perquè malgrat el seu nom, no creus que això és una broma?
L’orador amb qui parlaven tots.

De tots els llocs estranys on he estat mai,
No era aquest ara el lloc per a una bulliciosa?
Mentre que alguns es van molestar per callar els altres,
I la resta cridava per “Ordre”, que vol dir, fer un motí.
Aleshores, si us dirien d’alguna broma d’ara endavant,
Pels anglesos fets “contra la teva pròpia gent del país,
Explica aquesta història, estimada mel, i protesta fermament,
Que de tots els toros, John Bull és el millor.
La Nº4 basat en “L’última rosa de l’estiu”


Llibretista.- Thomas Moore

The Last Rose of Summer

Tis the last rose of summer,
Left blooming alone;
All her lovely companions
Are faded and gone;
No flower of her kindred,
No rosebud is nigh,
To reflect back her blushes,
Or give sigh for sigh.

I’ll not leave thee, thou lone one!
To pine on the stem;
Since the lovely are sleeping,
Go, sleep thou with them.
Thus kindly I scatter,
Thy leaves o’er the bed,
Where thy mates of the garden
Lie scentless and dead.

So soon may I follow,
When friendships decay,
And from Love’s shining circle
The gems drop away.
When true hearts lie withered,
And fond ones are flown,
Oh! who would inhabit
This bleak world alone?

Die Letzte Rose

Über Nacht starb die letzte Rose
in den Gärten der Phantasien.
Als der Frost kam, ist sie erfroren
auch wenn sie unvergänglich schien.
Unser Schmerz und unsre Trauer
werden auf die Wege schnei´n
doch die Eiszeit ist nicht von Dauer
es wird wieder Frühling sein.

Unser Traum war wie eine Rose
doch die Wahrheit ein Dornenstrauch.
Unsre Liebe geht nicht verloren
wenn das Glück auch verweht im Rausch.
Wo die Winterfeuer glühen
träumt die Hoffnung unbeirrt.
Unsre Rose wird neu erblühen,
wenn es wieder Frühling wird.

Über Nacht starb die letzte Rose,
war der Sommer Vergangenheit.
Doch die Sehnsucht ist nicht erfroren,
sie führt uns durch die Einsamkeit.
Denn ich bin für dich geboren,
wo auch immer du jetzt bist.
Nur für dich blüht die erste Rose,
wenn es wieder Frühling ist

És la darrera rosa de l’estiu

És l’última rosa de l’estiu,
deixada en flor sola;
Tots els seus encantadors companys
s’han esvaït i se n’han anat;
No hi ha cap flor de la seva parentela,
no hi ha cap capoll de rosa a prop,
per reflectir el seu rubor
o donar sospir per sospir!

No et deixaré, sol.
Pintar a la tija;
Com que els encantadors dormen,
vés, dorm amb ells;
Així, amablement, escampo
les teves fulles pel llit,
on els teus companys del jardí
jauen sense olor i morts.

Tan avia puc seguir ,
Quan els amistats decain,
I del cercle brillant de l’amor
Les joies cauen!
Quan els cors veritables queden marcits,
i els afectuosos volen,
Oh! qui habitaria
sol aquest món desolador?

Deu temes variats per a flauta Versió violí i piano Opus 107
Any 1818/19
Indicació de temps.- 10 cançons
Per a veus, flauta o violí i piano

Nº1 I bin a Tiroler Bua/Soc un Bua tirolès

Ària tirolesa
Moderato en mi bemoll major

Nº2 Bonny Laddie, Highland Laddie
Ària Escocesa


Any 1818
Ària escocesa
En fa major
Indicació de temps.- Allegretto quasi vivace
Una de les lletres, n’hi ha vàries

Rebel·lió jacobita
On has estat un dia?
Bonnie laddie, Hielan’ laddie
L’heu vist molt lluny,
Bonnie laddie, Hielan’ laddie

Al cap un capó blau
Bonnie laddie, Hielan’ laddie
Plaid tartan i Hielan’ trews
Bonnie laddie, Hielan’ laddie

Quan va treure el seu gude trena-espasa
Llavors va donar la seva paraula reial.
Del camp que mai no fugirà
Si els seus amics viuran o dee.

La Geordie s’asseu a la cadira d’en Charlie
Però crec que no s’hi esperarà.
Charlie encara pujarà al tron,
Sabeu que és el seu.

Nº3 Ària de Rússia


Vivace en sol major

Nº4 The Pulse of an Irishman/El pols d’un irlandès

Ària escocesa
Allegretto scherzo en fa major
Llibretista.-Sir Alexander Boswell

The Pulse of an Irishman

The pulse of an Irishman ever beats quicker,
whan war is the story, or love is the theme;
and place him where bullets fly thicker and thicker,
you’ll find him all cowardice scorning.
And tho’ a ball should maim poor Darby,
light at the heart he rallies on:
“Fortune is cruel, but Norah, my jewel,
is kind, and with smiling, all sorrow beguiling,
shall bid from our cabin all care to be gone,
and how they will jig it, and tug at the spigot,
an Patrick’s day in the mornin’.”

O blest by the land in the wide western waters,
sweet Erin, lov’d Erin, the pride of my song;
still brave be the sons, and still fair be the daughters
thy meads and thy mountains adorning!
And tho’ the eastern sun seems tardy,
tho’ the pure light of knowledge slow,
night and delusion, and darkling confusion
like mists from the river shall vanish for ever,
and true Irish hearts with warm loyalty glow;
and proud exaltation burst forth from the nation
on Patrick’s day in the mornin’.

Das Blut eines Iren

Das Blut eines Iren wird Feuriger wallen,
So oft es um Krieg oder Liebe sich dreht;
Und just wo die Kugeln am Dichtesten fallen,
habt ach, wie am kühnsten er Glühe.
Macht auch die Kugel ihn zum Stelzfuß,
Er trällert leichten herzens fort:
“Schicksal hat Mängel, doch Nora, mein Engel,
Die sanft aus dem Herzen mir lächelt die Schmerzen,
Scheucht jegliches Leid durch ein trauliches Wort;
Und hei, wie sie springen und trinken und singen
An Patricks Tag in der Frühe!”

O Heil dir, du Perle der westlichen Meere,
Mein liebliches Eiland, du Stolz meines Sangs;
Daß ewig der Mut deiner Söhne dich mehre,
Der Reiz deiner Töchter durchglühe!
Säumt scheinbar auch des Ostens Sonne,
Wird Weisheitslicht auch spät gesehn,
Nacht und Beirrung und dunkle Verwirrung
Wird spurlos entweichen wie Nebel von Teichen,
Und Irland, die Ketten zerbrechend, erstehn;
Und hell wird, wie Glocken, die Heimat frohlocken
An Patricks Tag in der Frühe!

El pols d’un irlandès

El pols d’un irlandès sempre batega més ràpid
Quan la història és de guerres o el tema és amor;
Posa-li on les bales xilun incessants
I el trobaràs menyspreant tota covardia.
I encara que una bala mutilés el pobre Darby,
Amb alegria al cor diria, resolt:
“Cruel és la fortuna, però Norah, el meu tresor,
És amable i, amb el seu somriure que tot ho guareix,
farà desaparèixer tots els pesars de la nostra llar.
I com dansarem, a l’aixeta li donarem,
El dia de Sant Patrici, al matí!

Beneïda sigui la terra a les àmplies aigües de l’oest,
Dolça Erín, estimada Erín, orgull de la meva cançó;
Que els teus fills segueixin sent braus i les teves filles belles,
Els teus prats i muntanyes fèrtils i bonics!
Si el sol de l’est t’arriba tard,
Si la llum de la saviesa és lenta,
Nit, desemparament i desassossec s’esvairan
Per sempre, com boires que pugen del torrent,
Doncs els nobles cors irlandesos brillaran amb
Ardent lleialtat i tota la nació traspuarà orgull
El dia de Sant Patrici, al matí.

Nº5 A Madel, ja a Madel


Ària tirolesa
Moderato en fa major
Llibretista.- Folklore

A Madel, ja a Madel

A Madel, ja a Madel
Ist als wie a Fahn,
Die jede Luft bewegt,
Viel ärger als a Wetterhahn,
Der sich vom Winde dreht.
Das hat mir mei Vater gesagt,
Der war ein g’scheider Mann,
Wenn aner etwa Zweifel trägt,
Der schau nur den Anton an;
Der Anton, der sagt engs,
Und gar auf ein Haar,
Der Anton ist kein Narr.

Die Madeln, die führen
Uns an der Nase her,
Und kommt nur ein andrer Wind,
So gilt a der schönste Bua schon a nicht mehr,
Wie halt Madeln sind.
Drum hörts mein Rat, und gebst gut acht,
Es ward, wenn Mondschein ist,
Schon mancher zum Schafskopf g’macht,
der sich nichts träumen lieβ;
A Madel, a Madel
Ist als wie a Fahn,
Die jede Luft bewegt,
Viel ärger als a Wetterhahn,
Der sich vom Winde dreht,
Das weiβ ich auf ein Haar,
Der Anton ist kein Narr.

Una noia, sí una noia

Una noia, sí una noia
És com una bandera
Que mou tots els aires,
Molt pitjor que un penell,
Que gira amb el vent.
Això és el que el meu pare em va dir,
Era un home intel·ligent,
Si algú té algun dubte,
Només cal mirar Anton;
Anton, diu estretament,
I fins i tot per un pèl,
Anton no és ximple.

Les noies, ens porten
Ens porten pel nas,
I només ve un altre vent,
Així que fins i tot el noi més guapo ja no val,
Com les noies.
Així que escolta el meu consell i cuida’t molt,
Quan la lluna brilla,
Molts caps d’ovella s’han fet,
Que mai va somiar amb res;
Una noia, una noia
És com una bandera
Que mou tots els aires,
Molt pitjor que un penell,
Que gira amb el vent,
Ho sé per uns cabells,
Anton no és ximple.

Nº6 Merch Megan/Al bressol blanc on habita la Peggy


Ària escocesa
Andante commodo en mi bemoll major
Llibretista.-Anne Hunter

Merch Megan

In the white cot where Peggy dwells,
Her daughter fair the rose excels
That round her casement sweetly blows,
And on the gale its fragrance throws.
O were she mine, the lovely maid!
She soon would leave the lonely shade.

I’d bear her where the beams of morn
Should with their brightest rays adorn
Each budding charm and op’ning grace,
That moulds her form and decks her face.
O were she mine, the lovely maid!
I’d bear her from the lonely shade.

But, should the sultry orb of day
Too fiercely dart his fervid ray,
The rose upon its stalk might die,
And zephyr o’er its ruins sigh!
No — I would keep my lovely maid
Secure beneath the friendly shade.

Al bressol blanc on habita la Peggy

A la casa blanca on descansa la Peggy
La bellesa de la seva filla supera la rosa,
El que suaument al voltant de la finestra
Exhala la seva olor a la brisa del país.
Aquesta nena encantadora, si fos meva,
De seguida deixaria l’ombra trista i freda.

M’agradaria portar-la on la llum del dia
La llum brillant adornaria la gala
Tots els seus encants naixents, la gràcia amb prou feines va eclosionar
Qui sobre la seva silueta, li sorgeix la cara.
Aquesta nena encantadora, si fos meva,
El faria deixar l’ombra trista i freda.

Però que la llum del dia es torni sufocant
I els seus raigs febrils llancen ferotgement,
La rosa de la seva tija pot morir aviat
I aquest espectacle espantós desola el zèfir.
Aquest nen encantador, vull protegir-la
Sota l’ombra amistosa m’agradaria mantenir-lo.

Nº7 Schöne Minka/Suècia


Ària russa
Andante en la menor
Llibretista.-Christoph August Tiedge

Schöne Minka

Olis
Schöne Minka, ich muß scheiden!
Ach, du fühltest nicht das Leiden,
Fern auf freudenlosen Heiden
Fern zu sein von dir!
Finster wird der Tag mir scheinen,
Einsam werd’ ich gehen und weinen;
Auf den Bergen, in den Hainen
Ruf’ ich, Minka, dir!

Nie werd’ ich von dir mich wenden;
Mit den Lippen, mit den Händen
Werd’ ich Grüße zu dir senden
Von entfernten Höhn!
Mancher Mond wird noch vergehen,
Ehe wir uns wiedersehen:
Ach, vernimm mein letztes Flehen:
Bleib mir treu und schön!

Minka
Du, mein Olis, mich verlassen?
Meine Wange wird erblassen!
Alle Freuden werd’ ich hassen,
Die sich freundlich nahn!
Ach, den Nächten und den Tagen
Werd’ ich meinen Kummer klagen;
Alle Lüfte werd’ ich fragen,
Ob sie Olis sahn!

Tief verstummen meine Lieder,
Meine Augen schlag’ ich nieder,
Aber seh’ ich einst dich wieder,
Dann wird’s anders sein!
Ob auch all die frischen Farben
Deiner Jugendblüte starben:
Ja, mit Wunden und mit Narben
Bist du, Süßer, mein!

Lovely Minka, I must go!

Olis
Lovely Minka, I must leave!
Oh, you don’t know the pain,
Far away upon the joyless heath
Far from you to be!
The day will seem dark to me,
Lonely will I go and weep;
On the mountains, in the groves,
I will call to you, Minka!

Never would I turn away from you;
With lips and with hands
I would send you greetings
From the distant heights!
Many moons will go by,
Before we see each other again:
Ah, hear my final plea:
Remain true to me, and lovely!

Minka
You, my Olis, to leave me?
My cheek will become pale!
All joys will be hateful to me,
That approach me gracioiusly!
Oh, the nights and days
Will I bewail my sorrow;
I will ask all the breezes
If they have seen Olis!

My songs will fall deeply silent,
I will cast my eyes downward,
But I will see you again one day,
Then it will be different.!
Even if all the beautiful colors
Of your youth have died:
Yes, with wounds and scars,
You will be mine, darling!

Schöne Minka

Olis:
Bella Minka, he de partir!
Ai, tu no sentiràs les penes,
En llunyans i desolats paratges,
D’estar lluny de tu!
Foscos em semblaran els dies,
Solitari caminaré i ploraré:
Des de les muntanyes, des dels boscos, et trucaré, Minka.

Mai no t’oblidaré,
Amb els llavis, amb les mans salutacions et llançaré, des d’allunyats cims.
Encara passaran algunes llunes fins que ens tornem a veure;
Escolta ara la meva última súplica: roman fidel i bella!

Minka:
Tu, el meu Olis, abandonar-me?
Les meves galtes empal·lidiran!
Odiaré tota alegria
Que s’acosti amistosament.
Ai! a les nits i als dies
Els meus pesars explicaré,
A totes les brises preguntaré
Si al meu Olis van veure.

Les meves cançons emmudeixen,
Els meus ulls es tanquen, mes, si et tornen a veure,
Tornaran als que eren.
Encara tota la frescor i els colors
De la teva joventut morissin,
Encara amb ferides i senyals,
Tu, el meu dolç amor, series meu!

Nº8 O Mary, at thy Window Be 


Any 1818/19
Ària escocesa
Andantino quasi allegretto en re major
Llibretista.-Wilhelm Christoph Leonhard Gerhard
Basat del text escocès de Robert Burns

Mary Morison

Oh Mary, come to your little window!
The hour of sweet bliss beckons;
Let me be delighted by the radiance of your glances,
Which shines more brightly than gold and crowns!
How gladly I would bear it if fate made me
A slave in the dust, in duress and scorn:
If I were rewarded with a sweet glance
From the beautiful Mary Morison!

Last night, at the sounds of the strings,
By rejoicing dance and candlelight,
In the oppression of my heart
I thought of you, and saw and heard nothing.
Truly many a pretty maiden swayed
In the dance to the tune of the pipes;
But I said: You are all
Not a Mary Morison!

And to hate him — oh think about it! —
Him, who would give his life for you?
To slight him, who has done no wrong,
But that he loved you and continues to love? —
And if he is not permitted to dedicate love to you,
May hate not be the reward for his faithfulness:
To be capable of ignoble thinking
Is not possible for Mary Morison!

Mary Morison

O Mary, komm an’s Fensterlein!
Die Stunde süßer Wonne winkt;
Mich labe deiner Blicke Schein
Der Gold und Kronen überblinkt!
Wie gern ertrüg’ ich vom Geschick,
Ein Sklav im Staube, Zwang und Hohn:
Belohnte mich ein süßer Blick
Der schönen Mary Morison!

Verwichne Nacht, bei Saitenklang,
Bei Jubel Tanz und Kerzenlicht,
Dacht’ ich in meines Herzens Drang
An dich, und sah und hörte nicht.
Wohl schwang sich manche hübsche Maid
Im Tanze zu der Pfeifen Ton;
Ich aber sagt’: ihr Alle seid
Doch keine Mary Morison!

Und hassen ihn — o denke nach! —
Ihn, der für dich sein Leben giebt?
Ihn kränken, der doch nichts verbrach,
Als daß er dich geliebt und liebt? —
Und darf er dir nicht Liebe weihn,
Sei Haß nicht seiner Treue Lohn:
Unedler Denkart fähig sein
Kann keine Mary Morison!

Mary Morison

Oh Maria, vine a la teva petita finestra!
L’hora de la dolça felicitat fa senyal;
Deixa’m estar encantat amb la resplendor de les teves mirades,
Que brilla més que l’or i les corones!
Amb quina alegria ho suportaria si el destí em fes
Un esclau a la pols, en la coacció i el menyspreu:
Si em premiés amb una dolça mirada
De la bella Mary Morison!

Ahir a la nit, al so de les cordes,
Amb la dansa alegre i la llum de les espelmes,
En l’opressió del meu cor
Vaig pensar en tu, i no vaig veure ni sentir res.
De veritat que moltes donzelles boniques es van balancejar
En el ball al son dels tubs;
Però vaig dir: Sou tots
No és una Mary Morison!

I odiar-lo, oh, pensa-ho! —
Ell, qui donaria la seva vida per tu?
Per menysprear el que no ha fet cap mal,
Però que t’estimava i continua estimant? —
I si no se li permet dedicar-te amor,
Que l’odi no sigui la recompensa de la seva fidelitat:
Ser capaç de pensar innoble
No és possible per a Mary Morison!

Nº9 Oh, Thou art the Lad of my Heart/Oh! tu ets el noi del meu cor


Any 1818/19
Ària escocesa
Allegretto più tosto vivace en mi bemoll major
Llibretista.-William Smyth

Oh, Thou art the Lad of my Heart

Oh! Thou are the lad of my heart, Willy,
There’s love and there’s life and glee,
There’s a cheer in thy voice, and thy bounding step,
And there’s bliss in thy blithesome e’e.
But, oh, how my heart was tried, Willy,
For little I thought to see,
That the lad who won the lasses all,
Would ever be won by me.

Adown this path we came, Willy,
T’was just at this hour of eve;
And will he or will he not, I thought,
My fluttering heart relieve?
So oft as he paused, as we saunter’d on,
T’was fear and hope and fear;
But here at the wood, as we parting stood,
T’was rapture his vows to hear!

Ah vows so soft thy vows, Willy!
Who would not, like me, be proud!
Sweet lark! with thy soaring echoing song,
Come down from thy rosy cloud.
Come down to thy nest, and tell thy mate,
But tell thy mate alone,
Thou hast seen a maid, whose heart of love,
Is merry and light as thine own.

O, du nur bist mein Herzensbub

O du nur bist mein Herzensbub, Willy,
Voll Liebe und Leben und Lust!
Scherz beseelt deine Stimm’ und den leichten Schritt.
Wonne gießt dein Aug’ mir in die Brust!
O wie ward einst süß mein herz geprüft,
Als leis’ ich ausgespäht:
Daß der Sieger kühn, dem alle blühn,
Besieget vor mir dasteht.

Den Pfad kamen wir hier entlang, Willy,
‘s war grad’ um die heut’ge Zeit.
Wollt’ ich nun, woll’t ich nicht, so empfand ich doch,
Wie mein schwankendes Herz sich erfreut!
Und hielt er nun inn’im Schlendergang,
So zagt’ ich, hofft’ und zagt’,
Doch mußt’s nun am Wald geschieden sein,
Entzückt mich der Schwur, den er wagt’!

Dein Liebessschwur, so warm und treu, Willy!
Wer würde micht stolz gleich mir?
Die du schwebst auf zum Licht mit dem Silberlied,
Komm herab, süße Lerche hier!
Im Nestchen still deinem Liebchen sag’,
Nur ja dem Lieb’allein,
Wie du sahst voll Glut ein Mädchenherz,
Wie deines so leicht und rein.

Oh! tu ets el noi del meu cor

Oh! Tu ets el noi del meu cor, Willy,
Hi ha amor i hi ha vida i alegria,
Hi ha una alegria a la teva veu i el teu pas saltador,
I hi ha felicitat en el teu alegre e’e.
Però, oh, com es va provar el meu cor, Willy,
Per poc que vaig pensar en veure,
Que el noi que va guanyar totes les noies,
Alguna vegada seria guanyat per mi.

Per aquest camí hem arribat, Willy,
Era just a aquesta hora de la vigília;
I ho farà o no, vaig pensar,
El meu cor batejant s’alleuja?
Tan sovint com s’aturava, mentre anàvem caminant,
Era por i esperança i por;
Però aquí al bosc, mentre ens separem,
Estava encantat d’escoltar els seus vots!

Ah, jura tan suaus els teus vots, Willy!
Qui no, com jo, n’estaria orgullós!
Dolça alosa! amb la teva cançó ressonant,
Baixa del teu núvol rosat.
Baixa al teu niu i digues a la teva parella:
Però digues-li a la teva parella sola,
Has vist una minyona, el cor d’amor,
És alegre i lleuger com el teu.

Nº10 The Highland Watch/La Guàrdia de les Terres Altes


Any 1818/19
Ària escocesa
Indicació de temps.-Spirituoso e marciale en sol menor
Llibretista.-James Hogg

The Highland Watch

Old Scotia, wake thy mountain strain
In all its wildest splendours!
And welcome back the lads again,
Your honour’s dear defenders!
Be every harp and viol strung’,
Till all the woodlands quaver:
Of many a band your Bards have sung,
But never hail’d a braver.

Refrain
Then raise the pibroch, Donald Bane,
We’re all in key to cheer it;
And let it be a martial strain,
That warriors bold may hear it.

Ye lovely maids, pitch high your notes
As virgin voice can sound them,
Sing of your brave, your noble Scots,
For glory kindles round them.
Small is the remnant you will see,
Lamented be the others!
But such a stem of such a tree,
Take to your arms like brothers.

Refrain:
Raise high the pibroch, Donald Bane,
Strike all our glen with wonder;
Let the chanter yell, and the drone notes swell,
Till music speaks in thunder.

What storm can rend your mountain rock,
What wave your headlands shiver?
Long have they stood the tempest’s shock,
Thou knowst they will for ever.
Sooner your eye these cliffs shall view
Split by the wind and weather,
Than foeman’s eye the bonnet blue
Behind the nodding feather.

Refrain:
O raise the pibroch, Donald Bane,
Our caps to the sky we’ll send them.
Scotland, thy honours who can stain,
Thy laurels who can rend them!

Die Hochlands Wache

Alt Schottland! Wecke deiner Höh’n
So wilde prächt’ge Weisen,
Um deines Ruhmes Ritter schön
Willkommen hier zu preisen!
Stimm’ alle Harfen rein und klar,
So je im Wald erklungen,
Denn nie hat eine kühn’re Schar
Dein Bardenlied gesungen!

Refrain:
Den Pibroch stimme, Donald Bane,
Den alle noch wir ehren!
Es schalle kräft’ger Heldensang,
Wie Krieger gern ihn hören!

Ihr holden Mägdlein, himmelan
Laß eure Töne schweben!
Nur Jungfraunlied, recht würdig,
Kann der Schotten Ruhm erheben.
Nur Wen’ge kehren heim zu euch;
Der Toten denkt mit Harme!
Doch shließt des edlen Stammes Zweig
Gleich Brüdern in die Arme!

Refrain:
Hoch stimm den Pibroch, Donald Bane!
Das Land vernehm’ mit Staunen
Der Sänger Sang, der Saiten Klang,
Gleich donnernden Posaunen!

Kann deiner Berge Felsenhaupt
Die Windsbraut je zersplittern?
Sie stehen fest, vom Sturm entlaubt,
Nie wird er sie erschüttern!
Doch sieht der Feind, eh’ dass der Bau
Der stolzen Felsen sinket,
Als treulos fliehn das Käppchen blau,
Wenn Häuptlings Feder winket.

Refrain:
O stimm den Pibroch, Donald Bane,
Den Hut schwing voll Entzücken!
Denn wer kann Schottlands Ruhm entweihn,
Wer seine Lorbeern knicken!

La Guàrdia de les Terres Altes

Old Scotia, desperta la teva muntanya
En tots els seus esplendors més salvatges!
I benvinguts de nou als nois,
Estimats defensors del vostre honor!
Sigues tota arpa i viola encordada’,
Fins que tots els boscos tremolin:
De moltes bandes que han cantat els teus Bards,
Però mai no va aclamar un més valent.

Tornada
Llavors aixeca el pibroch, Donald Bane,
Tots estem en clau per animar-ho;
I que sigui una tensió marcial,
Que els guerrers atrevits ho sentin.

Minyones encantadores, aixequeu les vostres notes
Com la veu verge pot sonar-los,
Canta els teus valents, els teus nobles escocesos,
Perquè la glòria s’encén al seu voltant.
Petit és la resta que veuràs,
Lamentats siguin els altres!
Però tal tija d’un arbre així,
Agafeu els vostres braços com germans.

Tornada
Alça el pibroch, Donald Bane,
Sorprèn tota la nostra calada;
Deixa que el punter cridi i les notes del drone s’inflen,
Fins que la música parla amb un tro.

Quina tempesta pot trencar la teva roca de muntanya,
Quina onada tremolen els teus caps?
Fa temps que aguanten el xoc de la tempesta,
Tu saps que ho faran per sempre.
Més aviat els teus ulls veuran aquests penya-segats
dividit pel vent i el temps,
Que l’ull d’enemic el capó blau
Darrere de la ploma que assenteix.

Tornada
O aixeca el pibroch, Donald Bane,
Els nostres gorres al cel els enviarem.
Escòcia, els teus honors qui poden tacar,
Els teus llorers qui els pot arrencar!

Vint i cinc àries Escoceses per a una o dues veus, petit cor amb  piano, violí, violoncel opus 108

Versió completa

Opus 108 Nº1

Musik Liebe und Wein/Música, amor i vi 

 Any 1815
En clau de sol major
Indicació de temps.- Allegretto più tosto vivace
Llibretista.- William Smyth
Ària per a veu amb cor, amb piano, violi i violoncel

Música, Liebe und Wein

Es schalle die Musik,
Nacht und Tag!
Helle Stimmen, goldne Lei’r
Sie schüren meines Frohsinns Feu’r.
Musik! Und ich will nichts mehr,
Nacht und Tag!

Fort, mit der kalten Welt,
Fort, Adieu!
Mir nur einem Augenblick
Die schön’re Welt in Liebchens Blick,
Liebe, und ich will nichts mehr!
Was wollt Ihr?

Fort, mit der Welt voll Not,
Sag’ ich mit!
Gebt mir süßen Wonnetraum,
Froh gaukelnd um des Bechers Saum,
Wein! Und dann will ich nichts mehr!
Was sagt ihr?

Musik, belebt durch Wein!
Wie meint ihr?
Myrtenzweig und Weinlaubgrün
Soll engverschlungne Kränze ziehn,
Heil’ge Lyra zu umblühn.
Wie meint ihr?

Was wünschen alle wir,
Was sagt ihr?
Lausch’ ich der Musik mit dir,
Träumt der von Liebe dort mit mir,
Trinken alle froher wir!
Was sagt ihr?

Refrain
Wein, Musik, Lieb’ muß sein,
wahr, echt, rein!
Kreise rund der Becher Wein,
Das Liebchen soll der Wahlspruch sein!
Liebe, Wein, Musik muß sein,
Wahr, echt, rein!

Música, amor i vi

O deixa’m sentir música
Nit i dia!
Deixa la veu i deixa la Lira
Dissol el meu cor, el foc del meu esperit;
La música i no demano més,
Nit o dia!

Per tant, amb el món més fred,
Per tant, adéu!
Dóna’m. Dóna’m, però de moment,
El cel més brillant del somriure d’Ellen,
Estima i després no demano més,
Oh, ho faries?

D’aquí amb aquest món de cura
Jo també dic;
Dóna’m només el somni feliç,
Que es barreja amb la brillantor de la copa,
Vi i després no demano més,
Què dius?

La música pot alegrar el vi,
Què dius?
Vínxols de la Parra rient
Al voltant del pou de la murta es pot enfilar,
Tots dos poden donar gràcia a la Lira divina,
Què dius?

I si tots estem d’acord,
Què dius?
Llistaré la lira amb tu,
I somiarà amor com jo,
Més brillant que el vi,
Què dius?

Abstenir-se
Amor, música, vi d’acord,
Veritat, veritat, veritat!
Rodona després al got, l’alegria,
I l’Ellen en el nostre brindis serà!
Música, vi i amor coincideixen,
Veritat, veritat, veritat!

Opus 108 Nº2

Der Abend/Posta de sol

Any 1815
En clau de la menor
Indicació de temps-Andante
Llibretista.-Sir Walter Scott
Ària, per a veu amb piano, violí i violoncel

Der Abend

Die Sonne sinkt in’s Ettrick-Tal
an Weirdlaws hainumkränzter Höh’,
der Westhauch flüstert mit dem Strahl,
zu meinen Füssen schläft der See.

Doch nicht entzückt mich wie zuvor
der Landschaft glanzerfüllte Pracht,
wenn auch im reichsten Farbenflor
auf Ettrick’s Strand der Abend lacht.

Kalt bleibt mein Blick, wo grün umlaubt
die Tweed in feuchtem Silber prangt,
auf hoher Trümmer stolzem Haupt
Melrose’s heil’ge Fahne schwankt.

Der stille See, die Balsamluft,
der Berg, der Strom, die Burg, der Baum,
hat sich’s verwandelt?
oder ruft mein Ich: verschwunden ist der Traum?

Ach, ein zerrissen Pergament
nimmt nicht des Künstlers Farben an,
und dem gebrochnen Instrument
kein Bard’ ein Lied entlocken kann!

Ein wundes Auge sieht nur Nacht,
dem Kranken haucht kein Zephyr lau,
ach, ihm ist Edens Sonnenpracht
wie dieser Heidehügel rauh!

Posta de sol

El sol al turó de Weirdlaw,
A la vall d’Ettrick s’enfonsa dolçament;
El vent de l’oest és silenciós i quiet,
El llac dorm als meus peus.

Però no el paisatge als meus ulls
Porta aquells matisos brillants que una vegada va portar;
Tot i que Ev’ning, amb el seu tint més ric,
Flames sobre els turons de la costa d’Ettrick.

Amb la mirada apagada per la plana,
Veig lliscar el corrent platejat de Tweed,
I marca amb fred el ventall sant
De Melrose s’aixeca en un orgull arruïnat.

El llac tranquil, l’aire suau,
El turó, el rierol, la torre, l’arbre,
Encara són com abans,
O és el trist canvi en mi?

Ai, el tauler deformat i trencat,
Com pot suportar el tint del pintor?
L’arpa d’acords tensos i sense melodia,
Com respon l’habilitat del joglar?

A ulls adolorits cada paisatge baixa,
Al pols febril, cada vendaval fa fred:
I les parades d’Aràbia o d’Edèn,
Eren àrids com aquest turó dels erms.

Opus 108 Nº3

O Kostliche Zeit/Oh, dolçes eren les hores


Any 1815
En clau de fa major
Indicadó de temps.-Andante con moto
Llibretista.-William Smyth
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

O Kostliche Zeit

O köstliche Zeit,
wo im Jubelgedrang
ich führte den Reihen
zu Tanz und Gesang;
wo frisch von der Quelle,
wie Tageslicht hell,
mein Innres floß über,
so sprudelnd und schnell!

Wein! Wein! Wein! Komm,
bring mir Wein, zur Lust mir,
Freund meiner Brust,
tu mir Bescheid!
Wein! Bis der Jugend Träum’
umziehn die Brust mir!
Warum, ach! flohen sie, ach! so weit?

Zurück, süße Stunden!
Noch einmal kommt so,
ihr luftgen Gestalten,
bezaubernd und froh!
Schenkt eurem Freunde,
beim Glas oft gesehn,
ein Grüßchen im Kommen,
ein Lächeln im Gehn.

Könnt ich euch vergessen?
Euch missen? Nein, nein!
Gesund ist mein Puls
und ein Zauber im Wein;
und herbstliche Sonn,
ob zu bald sie entflieht,
ist mildere Sonn,
als im Juni uns glüht.

Oh, dolçes eren les hores

Oh dolçes eren les hores
Quan en l’alegria multitudinària
Vaig dirigir les festes
Amb dansa i amb cant;
Quan s’aixeca de la font
I brillant com el dia,
El meu ànim es va desbordar
I va córrer brillant!

Vi! vi! vi!
Vine a portar-me vi per animar-me,
Amic del meu cor!
Vine a prometre’m alt!
Vi! Fins als somnis de la joventut
De nou estan a prop meu,
Per què m’han de deixar,
Digue’m per què?

Torneu, hores dolces!
Un cop més deixa’m veure
La teva llum aèria es forma
D’encant i alegria;
Vine, regala un vell amic,
Mentre corona la seva copa gai,
Un cop d’ull mentre us separeu
I un somriure al passar

No et puc oblidar,
No dimitiria,
Tinc salut al meu pols,
I un encanteri al meu vi;
I el sol a la tardor,
Encara que passi massa aviat,
És més dolç i estimat
Que el sol al juny.

Opus 108 Nº4

Das Islamägdlein/La minyona d’Isla

Any 1815
En clau de re major
Indicació de temps.-Allegretto
Llibretista.-Sir Walter Scott
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Das Islamägdlein

O Islamägdlein, die du kühn
Vom Fels in Wolk’ und Woge schaust,
Siehst deinen Nachen dort du fliehn,
Vom Ozean so wild umbraust?
Er kämpft mit Schaum und Wellenwut,
Dem Sturm entgegen, wie gebannt!
Woher zu solchem Streit der Mut?
Er sucht sein liebes Heimatland!

Merkt Mägdlein auf der Möwe Flug,
Die weiße Schwinge glänzt wie Schnee,
Die sie durch Sturm und Nebel trug
Zur schwarz umflorten Klippenhöh’.
Warum, vorbei dem sichern Schiff,
Flieht sie zum wellumtosten Strand,
Zum kalten, sturmgespalten Riff?
Ach Maid, es ist ihr Heimatland!

Du Islamägdlein, feindlich mir,
Wie deinem Nachen Sturm und Flut,
Kalt wie dies Felsenriff, wo hier
Der Möwe müder Flügel ruht!
Ob hart wie Fels, wie Woge kalt,
Zu dir ich doch mich wieder fand:
In deiner Gunst, im Grab sonst bald
Find’ ich mein liebes Heimatland!

La minyona d’Isla
Oh, Maid of Island, des del penya-segat,
Que mira l’ona i el cel turbulents,
No veus aquest petit esquif?
Lluitar amb l’oceà de manera galante?
Ara batent contra la brisa i l’onada,
I va empapar la seva coberta de sotavent amb escuma,
Per què lluita amb un impuls desigual? –
Oh, la minyona d’Isla, ella busca casa seva.

Oh, criada d’Isla, aquesta marca d’ocells marins,
La seva ala blanca brilla a través de la boira i els ruixats,
Contra el núvol de tempesta, baixant la foscor,
Quant a la roca s’allunya; –
On els núvols són foscos i les onades deleren,
Per què ha de venir al refugi
De penya-segat, exposat al vent i a les onades? –
Oh, donzella d’Isla, és casa seva.

Com la brisa i la marea cap a aquell esquif,
Ets contrari al vestit que porto,
I fred com és aquest penya-segat hivernal,
On els ocells marins tanquen la seva ala cansada.
No obstant això, fred com la roca, cruel com l’ona,
Tot i així, minyona d’Isla, a tu vinc;
Perquè en el teu amor, o en la seva tomba,
Allan Vourich ha de trobar casa seva.

Opus 108 Nº5

Der schoste Bub/El noi més dolç era Jamie


Any 1815
En clau de sol menor
Indicació de temps.- Andantino un poco Allegretto
Llibretista.-William Smyth
Ària per a veu amb piano , violí i violoncel

Der schoste Bub

Der schönste Bub war Henny
Der schönste, der beste!
Mich liebt’ er, ach, so zärtlich,
Von jedem Fehler rein!
Doch einen, und der bracht’ihm Glanz:
Nicht kannt’ er Mädchenwünsche ganz,
Nicht unsrer Launen Dornenkranz.
O weh! Zu meiner Pein!

Wohl liebt’ ich meinen Henny
So herzlich und innig!
Doch oftmals, wenn er fleht’mich,
Warf ich mein Köpfchen frei;
Mich blähend, tanzt’ ich Paar an Paar
Am Kirchweihfest, mit Donald gar,
Schlang seine Bänder in mein Haar,
Henny schlich stumm vorbei.

Da rief die Kriegstrompete,
Mein Trauter, er folgte!
Bald hört’ ein schöner Mädchen,
Daß sie die Liebst’ ihm sei.
Dann bricht mein Herz! Und wohl dann mir!
Denn wer schenkt Mitleidsworte ihr,
Die lieblos, eitel trieb von hier
Ein Herz so fromm und treu?

O wüßt’ er, wie ich liebt’ihn
So redlich, so innig!
Wie gern ich zu ihm flöge:
Gesegnet wär’ der Tag!
Ach, käm’ ein milder Freund daher,
Erzählt’ ihm, wie ich welkte sehr,
Wie Jenny ist nicht Jenny mehr,
Seit Henny sprach: gut’ Nacht.

El noi més dolç era Jamie

El noi més dolç era Jamie,
El més dolç, el més estimat;
I bé en Jamie m’estimava,
I no té cap culpa.
No obstant això, un que en tenia, va dir els seus elogis,
No sabia el desig de la dona de bromejar,
No coneixia totes les nostres maneres tontes,
Ai! El mal és jo !

Perquè encara que estimava el meu Jamie
Sincerament i estimadament,
No obstant això, sovint quan em cortejava,
Vaig mantenir el cap ben alt;
I bufat i llençat amb aire descarat,
I va ballar amb Donald a la fira,
I em va posar la seva cinta als cabells,
I en Jamie, va passar per davant.

Així, quan van sonar els tubs de guerra,
Estimat Jamie, em va deixar,
I ara una altra donzella
Jamie es tornarà a cortejar.
El meu cor es trencarà, i bé pot ser,
Perquè qui diria una paraula de llàstima
A ella que va llençar un cor,
Tan fidel i tan cert?

Oh! Sabia com l’estimava,
Sincerament i amb estima!
I volaria a trobar-lo,
Oh! feliç va ser el dia!
Un amic amable, oh! venir entre,
I digues-li el meu aspecte alterat!
Que Jeanie no ha estat Jeanie
Des que en Jamie se’n va anar!

Opus 108 Nº6

Trub ist mein Auge/Dim, dim és el meu ull

Any 1815
En clau de re major
Indicació de temps.-Andante amoroso
Llibretista.-William Brown
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Trub ist mein Auge

Dunkel, dunkel ist mein Auge,
Wie der Tautropfen, sobald er klar ist,
blass, blass ist meine Wange,
Immer nass vor Tränen
Und er hebt viel
Diese weiche Brust, einst so fröhlich,
Für William, meine wahre Liebe,
Mein Guillem raus!

Traurig. Traurig war die Stunde,
als er mich gefeuert hat
Als es an meiner Brust hing,
Und er versprach, wahr zu sein;
Mein Herz schien zu explodieren
Dieser schicksalhafte Tag
Wenn der schnelle, weniger Segel segelt
Gelangweilt, mein William.

Zu Ehren meines Guillem
trotze der Gefahr und der Arbeit,
Und er kämpfte und fiel
Mit dem Herrn des Nils.
Stirb für dein Land
Am hellen Tag der Herrlichkeit,
Mein tapferer Guillem
Ganz zu schweigen von der Bestürzung.

bereue es, schöne,
Und bereut es, Mutige,
Obwohl ohne Lügen einzuhüllen,
Und das Meer ist sein Grab;
Für das gütige und aufrichtige Herz,
Der Galante und Schwule,
Leider für meinen William
Für immer weg!

Dim, dim és el meu ull

Dim, tènue és el meu ull,
Com la gota de rosada un cop clara,
Pàl·lida, pàl·lida és la meva galta,
Sempre mullat amb la llàgrima
I aixeca molt
Aquest pit suau, una vegada tan gai,
Per William, el meu veritable amor,
El meu Guillem fora!

Trist. Trista era l’hora,
Quan em va acomiadar,
Mentre es penjava al meu pit,
I va prometre ser veritat;
El meu cor semblava esclatar
Aquell dia fatal,
Quan el ràpid menys’ning navega
Va avorrir el meu William.

Per honor al meu Guillem
Valent el perill i la feina,
I va lluitar i va caure
Amb el Senyor del Nil.
Morir pel seu país
En el dia brillant de la glòria,
El meu valent Guillem
Compte mai consternació.

Lamenteu-lo, bella,
I lamenteu-lo, valents,
Encara que sense embolicar menteix,
I el mar és la seva tomba;
Per al cor amable i sincer,
El galant i gai,
Lament, pel meu William
Per sempre lluny!

Opus 108 Nº 7

Frische Bursche, Hochlands Bursche/Noi fresc, noi de les terres altes

Any 1815
En clau de fa major
Indicació de temps.- Allegretto quasi vivace
Llibretista.-Anònim
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Frische Bursche, Hochlands Bursche

Wenn den Silbermond ihr dankt,
Sagt mir frische Hochlands Bursche!
Glänzend euer Gürtel prangt,
Frische Bursche, Hochlands Bursche!
Rüstung, Mantel, Blauhut wo?
Frische Bursche, Hochlands Bursche!
Wart ihr mit bei Waterloo?
Frische Bursche, Hochlands Bursche!

Mir gefällt das Tartankleid,
Kecke Bursche, Hochlands Bursche!
Bringt viel Neu’s ihr aus dem Streit?
Kecke Bursche, Hochlands Bursche!
Habt ihr Boney wo gesehn?
Kecke Bursche, hochlands Bursche!
Graubart Blücher, keck und schön?
Kecke Bursche, Hochlands Bursche!

Ihn, den Tödlichen, vielleicht!
Finke Bursche, Hochlands Bursche!
Dessen Blick die Franzen scheucht?
Flinke Bursche, Hochlands Bursche!
“Manchem soll der Tag gereun!”
Sprach er, flinke Hochlands Bursche!
Sagt, mag’s so geworden sein?
Flinke Bursche, Hochlands Bursche!

Ihr saht alles nah und klar,
Wackre Bursche, Hochlands Bursche!
Sprecht von Donalds kühner Schar,
Wackre Bursche, Hochlands Bursche!
Mein gewürgter Stamm schläft tief,
Wäckre Bursche, Hochlands Bursche!
Sagt mir, ob er focht, ob lief?
Wackre Bursche, Hochlands Bursche!

Noi fresc, noi de les terres altes

Quan la lluna de plata li agraeix,
Digues-me, noi de les Highlands!
El teu cinturó brilla,
Noi fresc, noi de les Highlands!
Armadura, capa, barret blau on?
Noi fresc, noi de les Highlands!
Vas estar a Waterloo?
Noi fresc, noi de les Highlands!

M’agrada el vestit de tartan,
Noi atrevit, noi de les Highlands!
Moltes novetats la treuen de la discussió?
Noi atrevit, noi de les Highlands!
Has vist en Boney on?
Noi atrevit, noi de les terres altes!
Graubart Blücher, atrevit i bonic?
Noi atrevit, noi de les Highlands!

Ell, el mortal, potser!
Noi Finke, noi de les terres altes!
La mirada de qui espanta a Franzen?
Noi àgil, noi de les Highlands!
“El dia d’algunes persones serà meravellós!”
Va dir ell, àgil noi de les Highlands!
Digues, és així com va sortir?
Noi àgil, noi de les Highlands!

Ho veieu tot a prop i clar,
Bon company, noi de les Highlands!
Parlem de la banda agosarada de Donald,
Bon company, noi de les Highlands!
La meva tribu estrangulada dorm profundament,
Bon company, noi de les Highlands!
Digues-me si va lluitar o va córrer?
Bon company, noi de les Highlands!

Opus 108 Nº8

Die holde Maid von Inverness/La encantadora noia d’Inverness

Any 1815
En clau de re menor
Indicació de temps.- Affettuoso assai
Llibretista.-Robert Burns
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Die holde Maid von Inverness

Die holde Maid von Inverness
Kennt keine Freuden früh noch spät,
In Weheruf und Tränenguß
Der schönen Augen Licht vergeht!

So übertäube denn mein Herz,
O Schmerzenstagestrommel du!
Wo mein geliebter Vater fiel,
Drei Brüder gingen ein zur Ruh!

Ihr Leichentuch der blut’ge Grund
Ihr Grab in wogend grüner Pracht!
Dicht ruht dabei der schönste Mann.
Dem je ein Mädchenblick gelacht.

Dir, harter Ritter, zehnfach weh’!
Du brachst manch Herz, du blut’ger Mann,
Das harmlos schlägt und nimmer hat
Dir noch den Deinen wehgetan.

La encantadora noia d’Inverness

La donzella justa d’Inverness
No coneix les alegries d’hora ni tard,
En plorar i vessar llàgrimes
La llum dels bells ulls desapareix!

Aleshores cega el meu cor,
Oh dia tambor de dolor, tu!
On va caure el meu estimat pare,
Tres germans van anar a descansar!

La seva coberta del terra sagnant
La seva tomba en un verd esplendor ondulant!
L’home més bonic descansa a prop.
Qui es va riure mai de la mirada d’una noia.

Tu, cavaller dur, ai deu vegades!
Vas trencar molts cors, maldito home,
Això colpeja de manera inofensiva i mai
Fer mal a tu o als teus.

Opus 108 Nº9

Schau her, mein Lieb/Mira, amor meu, com verd els boscos


Any 1815
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.- Grazioso
Llibretista.-Robert Burns
Ària per a dues veus amb piano violí i violoncel

Schau her, mein Lieb

Schau her, mein Lieb, der Wälder Grün,
Der Primeln bunte Schar,
Wie Balsamluft die Blüten weckt
Und wiegt dein blondes Haar.
Die Lerche über Hütten singt,
Sie scheut Palast und Thron,
Dem Hirten lächelt süß Natur,
So wie dem Königssohn.

Schlicht sagt der Hirt im Blütental,
Daß er der Deine sei!
Des Höflings Rede feiner tönt,
Doch ist sein Herz so treu?
Zu schmücken deine reine Brust
Brach ich des Waldes Zier;
Des Höflings Glut schenkt Edelstein,
Doch liebt er nicht gleich mir!

Mira, amor meu, com verd els boscos

Mira aquí, amor meu, els boscos verds,
El colorit ramat de prímules,
Com l’aire bàlsam desperta les flors
I et treu els cabells ros.
L’alosa canta sobre les barraques,
Ella defuig el palau i el tron,
La natura somriu dolçament al pastor,
Igual que el fill del rei.

El pastor de la vall de les flors diu senzillament:
Que ell és teu!
El discurs del cortesà sona més bé,
Però el seu cor és tan fidel?
Per adornar el teu pit pur
Vaig trencar els ornaments del bosc;
L’ardor del cortesà dóna joies,
Però ell no m’estima igual!

Opus 108 Nº10

Sympathie/Simpatia


Any 1815
En clau de re major
Indicació de temps.-  Andantino
Llibretista.-William Smyth
Ària per a veu amb piano, violí, violoncel

Sympathie

Was, Julia, sagt der Blick voll Gram,
Der Seufzer tief und bange!
Sieh! Schnell wie Morgenröte kam
Und floh die Glut der Wange.
Warum seh’ ich im sanften Aug’,
Das Frohsinn sonst geschimmert,
Ein stummes Tränchen, das im Hauch
Des Flackerlichtes flimmert?

Vertrau mir, was die Brust dir engt!
Vielleicht ein Ungetreuer?
Drum welke nicht, von Tau getränkt,
Sinkt ros’ und hebt sich neuer!
O Jlia, gern will ich bereu’n
Mein raues Wort und Wähnen!
Dein Kummer schwinde! Er allein
Lobpreist und schilt mein Sehnen.

Ach, nur zu tief hab’ ich gekannt
Verborgne Lebenswunden!
Die Seele halten sie gebannt
An einem Schmerz gebunden.
Vergib! Umsonst dies arme Herz
Dich zu erheitern dachte;
Die Träne zeugt, wie Laun’ und Schmerz
Dich mir nur teurer machte

Simpatia

Per què, Julia, digues, aquella mirada pensativa?
Vaig sentir sospirar el teu pit;
Que ràpid es veu a la teva galta
El rubor, tan ràpid volar!
Per què em marca, en el teu ull suau,
Un cop amb un esperit de llum radiant,
Una llàgrima silenciosa no sé per què,
Amb una brillantor tremolora?

Vine, digues-me tot el teu dolor de pit:
Potser algun amant infidel?
No, no caigui així, la rosa amb pluja
Pot enfonsar-se, però encara recuperar-se.
Oh Júlia! Les meves paraules recorden,
Els meus pensaments em guien massa rudes;
Veig de nou caure els teus dolors,
Sembla que em supliquin i em renyin.

Jo també, el secret hauria sabut,
Això fa llanguir l’existència,
Enllaços a l’ànima només amb el pensament,
I això, un pensament d’angoixa;
Perdona, perdona, un cor adolorit,
Que en va esperava alegrar-te
Aquestes llàgrimes poden dir-te, mentre comencen,
Com tots els teus dolors t’estimen!

Opus 108 Nº11

O du nur bist mein Herzensbub/Oh! Tu ets el noi del meu cor


Any 1815
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.- Allegretto piu tosto vivace
Llibretista.-William Smyth
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

O du nur bist mein Herzensbub

O du nur bist mein Herzensbub, Willy,
Voll Liebe und Leben und Lust!
Scherz beseelt deine Stimm’ und den leichten Schritt.
Wonne gießt dein Aug’ mir in die Brust!
O wie ward einst süß mein herz geprüft,
Als leis’ ich ausgespäht:
Daß der Sieger kühn, dem alle blühn,
Besieget vor mir dasteht.

Den Pfad kamen wir hier entlang, Willy,
‘s war grad’ um die heut’ge Zeit.
Wollt’ ich nun, woll’t ich nicht, so empfand ich doch,
Wie mein schwankendes Herz sich erfreut!
Und hielt er nun inn’im Schlendergang,
So zagt’ ich, hofft’ und zagt’,
Doch mußt’s nun am Wald geschieden sein,
Entzückt mich der Schwur, den er wagt’!

Dein Liebessschwur, so warm und treu, Willy!
Wer würde micht stolz gleich mir?
Die du schwebst auf zum Licht mit dem Silberlied,
Komm herab, süße Lerche hier!
Im Nestchen still deinem Liebchen sag’,
Nur ja dem Lieb’allein,
Wie du sahst voll Glut ein Mädchenherz,
Wie deines so leicht und rein.

Oh! Tu ets el noi del meu cor

Oh! Tu ets el noi del meu cor, Willy,
Hi ha amor i hi ha vida i alegria,
Hi ha una alegria a la teva veu i el teu pas saltador,
I hi ha felicitat en el teu alegre e’e.
Però, oh, com es va provar el meu cor, Willy,
Per poc vaig pensar en veure,
Que el noi que va guanyar totes les noies,
Alguna vegada seria guanyat per mi.

Per aquest camí hem arribat, Willy,
Era just a aquesta hora de la vigília;
I ho farà o no, vaig pensar,
El meu cor batejant s’alleuja?
Tan sovint com s’aturava, mentre anàvem caminant,
Era por i esperança i por;
Però aquí al bosc, mentre ens vam separar,
Estava encantat d’escoltar els seus vots!

Ah, jura tan suaus els teus vots, Willy!
Qui no, com jo, n’estaria orgullós!
Dolça alosa! amb la teva cançó ressonant,
Baixa del teu núvol rosat.
Baixa al teu niu i digues a la teva parella:
Però digues-li a la teva parella sol,
Has vist una minyona, el cor d’amor de la qual,
És alegre i lleuger com el teu.

Opus 108 Nº12

O hätte doch dies goldne Pfand/Oh! si el meu destí s’hagués unit al teu


Any 1816
En clau de re major
Indicació de temps.- Andante teneramente con molto espressione,
Llibretista.-George Gordon Noel Byron, Lord Byron
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

O hätte doch dies goldne Pfand

O hätte doch dies goldne Pfand
Mein Los mit deinem fest verbunden!
Nicht Leichtsinn hätt’ ich dann gekannt,
Mein Friede wäre nie verschwunden!

Ach, meiner Sünde schwere Schuld trägst Du!
Du brachst der Liebe Bande!
Sie kostet mich der Eltern Huld,
Sie riss mich früh zu Weh und Schande!

Einst war mein Herz wie Deines rein,
Ertötend jedes schnöde Feuer;
Doch Deine Treue blieb nicht mein,
Ein And’rer ward dir werth und theuer!

Gern stört’ ich seines Lebens Ruh,
Säh’ ihn von jedem Glück verlassen!
Doch lächl’ er froh der Zukunft zu:
Wie könnt ich, was du liebest hassen?

Seit sich Dein Engelbild gewandt,
Muss gramerfüllt ich unstät wandern.
Ach, was allein in Dir ich fand,
Such’ ich vergebens nun in Andern!

So lebe wohl denn, falsche Maid!
Vergeblich fliessen meine Zähren
Weg Hoffnung, weg Erinnerungsleid,
Mein Stolz soll mich vergessen lehren!

Der wüsten Jahre taumelnd Drehn,
Ermattender Genüsse Freuden
Erschrockner Mütter fruchtlos Flehn,
Des Liebelns Höllenlust und Leiden,

Dies Angesicht von Sünden bleich,
Von Glut verzehrt, dem Tod verschrieben:
Nie kannt’ ich’s! Rein war ich und reich
An stillem Glück, mit Dir geblieben!

Einst lächelt’uns so süss Natur,
Die Nachtigall schien dir zu flöten;
Mein Herz kannt’ keiner Falschheit Spur,
Es schlug im Stolz, dich anzubeten!

Jetzt lachen andre Wonnen hier:
Verwerflich Thun wehrt ernstem Denken;
Dies kann nur Wahnsinns Wüthen mir,
Nur jenes mir Vergessen schenken!

So stähl’ ich denn dies arme Herz;
Das für vergebne Reu geboren,
Selbst Teufel weinen meinem Schmerz,
Daß ich auf ewig sie verloren!

Oh! si el meu destí s’hagués unit al teu

Oh! si el meu destí s’hagués unit al teu,
Com una vegada que aquesta promesa semblava un testimoni,
Aquestes bogeries no havien estat llavors meves,
Perquè llavors la meva pau no s’havia trencat.

A tu et dec aquestes primeres faltes,
A tu el savi i vell reprovant:
Coneixen els meus pecats, però no ho saben
Va ser teu trencar elsllaçosd’estimar.

Per una vegada la meva ànima com la teva era pura,
I tots els seus focs creixents podien sufocar;
Però ara els teus vots ja no perduren,
Atorgat per tu a un altre;

Potser la seva pau la podria destruir,
I espatllar les felicitats que l’esperen;
Tanmateix, deixeu que el meu rival somriu d’alegria
Pel teu estimat bé, no el puc odiar.

Ah! ja que la teva forma d’àngel ha desaparegut,
El meu cor ja no pot descansar amb cap;
Però el que buscava només en tu
Intents, ai! trobar en molts.

Aleshores, vagis bé, donzella enganyosa,
Eren vanidosos i infructuosos penedir-se de tu;
Ni l’esperança, ni la memòria els ajuden,
Però l’orgull em pot ensenyar a oblidar-te.

Tot i això, tot aquest malbaratament vertiginós d’anys,
Aquesta cansada ronda de plaers pal·lients;
Aquests amors variats, les pors d’aquestes matrones,
Aquests esforços irreflexius a les mesures de la passió…

Si fossis meu, haguessin estat tots callats: 
Aquesta galta ara pàl·lida per l’inici dels disturbis,
Amb l’agitació de la passió mai s’havia enrogit,
Però va florir en una tranquil·litat domèstica.

Sí, un cop l’escena rural era dolça,
Perquè la natura semblava somriure davant teu;
I una vegada que el meu cor va aborrir l’engany, 
Perquè aleshores va bategar sinó adorar-te.

Però ara busco per altres alegries:
Pensar em portaria l’ànima a la bogeria;
En multitud irreflexiva i soroll buit,
Conquisto la meitat de la tristesa del meu pit.

Però, fins i tot en aquests un pensament robarà,
Malgrat tots els esforços vans, 
I els dimonis podrien compadir el que sento, 
Saber que estàs perdut per sempre.

Opus 108 Nº13

Trinklied/Cançó per beure


Any 1817
En clau de sol menor
Indicació de temps.- Spirituoso
Llibretista.-William Smyth.
Ària per a veu i cor  amb piano, violí i violoncel

Trinklied

Schenk ein, mein guter Junge!
Schenk hoch, hoch! guter Junge!
Nun singt mit fröhlicher Zunge,
und leeret noch ein Fläschen mehr!
Wenn heiß die Köpfe glühen
und Witzesfunken sprühen,
o pfui! wollt ein Murrkopf entfliehen,
nicht leeren noch ein Fläschen mehr!

Das Herz laßt mich erfreuen,
dem Licht das Leben weihen,
allein die Sorge nur scheuen.
Sie fliehet, trinkt eines ihr mehr!
Wenn auch die Tage drücken,
glänzt abends mit Entzücken
beim Wein, wenn die Brüder mir nicken:
Kommt, leeret noch ein Fläschen mehr!

Dies Glas, es gilt dem Schönen!
Seht bei des Toastes Tönen
die Becher hell sich verschönen!
Noch eins! Noch eins! Noch eines mehr!
Dies hier will ich den treuen,
verbundnen Herzen weihen!
Und dies Fest soll bald sich erneuen!
Hurra! Nun noch ein Fläschen mehr!

Vine, omple, omple el meu bon company

Vine a omplir, omplir, bon company!
Omple alt, alt, bon company meu,
I siguem alegres i suaus,
I deixem-nos una ampolla més.
Quan calent el cor flueix,
I brillant la fantasia brillant,
Oh, llàstima que el dolt aniria,
Tampoc et quedis per una ampolla més!

Cor meu, deixa’m més lleuger,
I la vida, deixa’m més il·luminar,
I Care, deixa’m només espantar.
Ens farà volar amb una ampolla més!
De dia, encara que em confongui,
Quan els amics de nit m’han trobat,
Hi ha un paradís al meu voltant
Però deixa’m una ampolla més!

Així que ara, aquí teniu les noies!
Mira, mira, mentre passa el brindis,
Com s’il·luminen les ulleres radiants!
Encore to the Lasses, bis.
Brindarem per la salutació de benvinguda
De cors en unió bategant.
I oh! Per a la nostra propera trobada alegre,
Hurra! Aleshores per una ampolla més!

Opus 108 Nº14

O, wie kann ich wohl frohlich sein/Oh, que feliç puc ser


Any 1816
En clau de re major
Indicació de temps.-Andante poco Allegretto
Llibretista.-Robert Burns.
Ària per a veu amb piano, violí, violoncel

O wie kann ich wohl fröhlich sein

O wie kann ich wohl fröhlich sein!
Wie kann ich hüpfen flink und drall?
Da nun er, den ich so treu gemeint,
Ist ferne über Berg und Tal!
Nicht ist es eis’ger Winterwind,
Nicht Schneegestöber, das mich treibt;
Doch kommen Tränen in mein Aug’,
Denk’ ich an ihn, der ferne bleibt.

Mein Vater shloß mir seine Tür,
Die Meinen kennen mich nicht mehr;
Doch noch einen kenn’ ich, der mich schützt,
Ach, wenn er nur so fern nicht wär’!
Doch bald der läst’ge Winter geht,
Den Birkenwald schmückt Lenz so lieb;
Ich habe Freudentränen nur,
Denn er kommt heim, der ferne blieb!

Oh, com puc estar alegre i feliç

Oh, que feliç puc ser!
Com puc saltar àgil i ràpid?
Ara que ell, a qui volia dir tan fidelment,
Està lluny sobre la muntanya i la vall!
No és un vent gelat d’hivern,
No ràfegues de neu que em porten;
Però les llàgrimes em venen als ulls,
Penso en aquell que es queda lluny.

El meu pare em va tancar la porta
Els meus ja no em coneixen;
Però encara conec un que em protegeix,
Oh, si no fos tan lluny!
Però aviat passarà el llarg hivern,
Lenz decora el bosc de bedolls tan dolçament;
Només tinc llàgrimes d’alegria,
Perquè el que es va quedar lluny torna a casa!

Opus 108 Nº15 

O, grausam war mein Vater/Oh cruel va ser el meu pare


Any 1816
En clau de fa major
Indicació de temps.- Andante con molto espressione
Llibretista.-Alexander Ballantyne
Ària per a veu amb piano, violí i violocel

O, grausam war mein Vater

O grausam war mein Vater
Der mir sein Haus verschloß!
Die Mutter, die es zusah,
Wie ich in Schmerz zerfloß!
Und grausam ist der Winterwind,
Der Eis ans Herz mir blies!
Doch grausamer als all’ist er,
Der mich um Gold verließ!
Husch, husch! Mein süßes Kindlein,
Wärm dich an meiner Brust!
Nicht ist wohl deinem Vater
All unsre Not bewusst,
Denn grausam wie er ist,
Wüßt’ er nur, wie uns es geht:
Es schirmte uns sein Arm,
Wenn so scharfer Nordwind weht.

Kalt, kalt! Mein liebstes Kleinod!
Dein kleines Leben schwand!
Leb auf von heißen Tränen,
Die Muttertreu’ versandt!
Doch weh mir, weh! Der glüh’nde Strom
In rinnen schon gefror.
O unglücksel’ge Mutter,
Die hir Alles nur verlor!
Verzweifelnd sank sie nieder
In den getürmten Schnee,
Und rang in Todesängsten,
Und jammert’laut ihr Weh.
Sie küßt’ den bleichen Mund,
Legt’ das Kindlein neben sich,
Erhob den Blick zu Gott,
Neigte dann ihr Haupt, erblich.

Oh cruel va ser el meu pare

Oh, el meu pare era cruel
Qui em va tancar casa amb clau!
La mare que mirava
Com em vaig fondre de dolor!
I el vent d’hivern és cruel,
El gel em va bufar el cor!
Però ell és més cruel que tots,
Qui em va deixar per or!
Silenci, xu! El meu dolç nen petit,
Escalfa’t al meu pit!
El teu pare no està bé
Conscient de tota la nostra misèria,
Perquè tan cruel com és,
Si només sabés com estàvem:
El seu braç ens va protegir,
Quan bufa un vent del nord tan fort.

Fred, fred! La meva petita joia preferida!
La teva petita vida s’estava esvaint!
Viu de les llàgrimes calentes,
S’envia la lleialtat de la mare!
Però ai de mi, ai de mi! El corrent brillant
Ja congelat als canals.
Oh mare desgraciada,
El hir acaba de perdre-ho tot!
Es va enfonsar desesperada
A la neu amuntegada,
I lluitava amb por de la mort,
I va plorar els seus dolors en veu alta.
Besa la boca pàl·lida,
Posa el nen al seu costat,
Alceu els ulls a Déu,
Aleshores va inclinar el cap, hereditària.

Opus 108 Nº16

Wenn doch die arge böse Welt/Si només el món dolent, dolent


Any 1816
En clau de re major
Indicació de temps.-Allegretto grazioso e un poco scherzoso
Llibretista.- James Hogg.
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Wenn doch die arge böse Welt

Wenn doch die arge böse Welt
Nur ohne Weiber könnte dauern,
Des Mannes friedlich Los vergällt’
Keins von den Übeln, die jetzt lauern.
Warum ward ihm zu seiner Pein
Dies Kamerädchen falsch und niedlich?
Mußt’ solch bezaubernd Bild es sein,
So wundersüß und appetitlich?

Ich wollte schuldlos, leichtgesinnt
Durchs Leben schweifen morgen, heute,
Frei wie die Wandrer: Luft und Wind,
Froh wie das Lamm an meiner Seite,
Hell sollten Tal und Bergeshöhn
Von meiner Saiten Jubel schallen,
Ach, hätt’ ich nimmer nur gesehn
Die Mädchen, schön und schlau vor allen!

Ich kannt’ und scheut’ des Pfeiles Schmerz
Aus ihrem Lachen, Blick und Wesen,
Doch offen lag mein wehrlos Herz,
Die Wund’ empfing’s, kann nie genesen!
An grüner Weide schwanket da
Mein Saitenspiel nun stumm und friedlich,
Seit ich die Schmeichelkätzchen sah,
So süß , so gottlos, ach, so niedlich.

Si només el món dolent, dolent

Si només el món dolent, dolent
Només sense dones podria durar,
El destí pacífic de l’home es va espatllar
Cap dels mals que ara s’amaguen.
Per què el van turmentar?
Aquest company és fals i simpàtic?
Havia de ser una imatge tan encantadora,
Tan meravellosament dolç i apetitós?

Volia sense culpa, descuidat
Vaga per la vida demà, avui,
Lliures com vagabunds: aire i vent,
Feliç com el xai al meu costat,
La vall i els cims de les muntanyes han de ser lluminosos
L’alegria ressona des de les meves cordes,
Oh, si no l’hagués vist mai
Les noies, maques i intel·ligents sobretot!

Coneixia i temia el dolor de la fletxa
De la seva riallada, mirada i naturalesa,
Però el meu cor indefens estava obert,
La ferida que l’ha rebut no es pot recuperar mai!
Les pastures verdes hi balancegen
La meva corda tocant ara en silenci i en pau,
Des que vaig veure els gatets afalagadors,
Tan dolç, tan impío, oh, tan bonic

Opus 108 Nº17

Mariechen, komm ans Fensterlein/Mariechen, vine a la finestra
Any 1817
En clau de re major
Indicació de temps.- Andantino quasi Allegretto
Llibretista.-Robert Burns.
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Mariechen, komm ans Fensterlein

Mariechen, komm ans Fensterlein,
Die Uhr das süße Stündchen zeigt,
Laß leuchten deines Lächelns Schein,
Dem gier’ger Habsucht Reichtum weicht!
Froh wollt’ ich sein bei Sturm und Graus,
Ein mürder Sklave früh und spät,
Brächt’ ich den Lohn mir mit nach Haus,
Daß nie Mariechens Treu’ verweht.

Als gestern man die Zither schlug,
Im hellen Saal tanzt’ hin und her,
Zu dir den Geist sein Fittiche trug,
Ich sah und hörte sonst nichts mehr!
Die waren schön, die waren gut,
Dir galt ihr aller Lebehoch!
Ach, seufzt’ ich leis’ untreuen Mut:
Nicht seid ihr mein Mariechen doch!

Stör nicht, o Mädchen, meine Ruh’,
Ich stürbe freudig ja für dich!
In meinem Herzen lebst nur du,
O nicht dies schuldlos Herze brich!
Kannst Lieb’ um Liebe nicht verleihn:
Gewähre Mitleid meinem Weh!
Nicht fühllos kann Mariechen sein,
Wenn ich in stillem Leid vergeh!

Mariechen, vine a la finestra

Mariechen, vine a la finestra,
El rellotge mostra l’hora dolça,
Deixa que brilli el teu somriure,
Les riqueses donen pas a la cobdícia!
Volia ser feliç en tempesta i horror,
Un esclau cansat d’hora i tard,
Si em portava el meu sou a casa,
Perquè la lleialtat de Mariechen no s’esvaeixi mai.

Quan ahir va tocar la cítara,
Ballant d’anada i tornada a la sala lluminosa,
A tu l’esperit portava la seva ala,
No vaig veure ni escoltar res més!
Eren preciosos, eren bons,
Tot el millor per tú!
Oh, vaig sospirar suaument amb un coratge infidel:
No ets la meva Mariechen!

No molestis, oh noia, pau meva,
Jo moriria feliç per tu!
Només tu vius al meu cor,
Oh, que no es trenqui aquest cor innocent!
No pots donar amor per amor:
Fes pietat al meu desgraciat!
Mariechen no pot ser insensible,
Quan moro en una pena silenciosa!

Opus 108 Nº18

O Zaub’rin, leb wohl/Oh bruixa, adéu


Any 1818
En clau de la major
Indicació de temps.- Andantino grazioso con espressione
Llibretista.-Sir Walter Scott.
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

O Zaub’rin, leb wohl

Leb wohl, o du Zaub’rin,
In zärtliche Bande
Süß verlockt, hab’ ich Nacht oft
Den Wald noch durchstreift,
Daß der Waidmann erstaunt’,
Wenn im dornigen Lande
Der sinnende Knabe
Im Dunkeln geschweift.

Leb wohl! Dich geleite
Dein liebendes sprechen,
Die Worte so wechselnd
In Wonn’und in Weh!
Ein zärtliches Herz nur,
Das Liebe will brechen,
Versteht meine Qual,
Daß ich dich nicht mehr seh’!

Du mehrtest die Freude,
Und kamen auch Sorgen,
Schien mir düster mein Pfad
Rings mit Dornen bestreut,
Sang dein Stimmchen so milde,
So freundlich von morgen,
Schnell schwand vor den Tönen
Das bittere Heut’.

Doch wenn um uns her matt
Die Liebsten erliegen,
Wenn Alter und Kummer
Des Lebens Last drückt,
Kannst lindernd und tröstend
Den Schmerz du besiegen,
Der stumm auf das Grab
Der Entschlafenen blickt?

Du lehrtest mich einmal
Im klagenden Tönen
Von dem Krieger das Lied,
Der im Felde lag tot,
Welchen schmerzvoll umschlungen
Die treu’ste der Schönen
Und fruchtlos den stärkenden
Becher ihm bot!

So machtlos dein Zauber,
O Herrin der Schmerzen,
Wenn starben im Herzen
Die Glutphantasien:
Die Glut deines Barden
Erlosch in dem Herzen,
Drum Zaub’rin, leb wohl!
Ich muß ewig dich fliehn!

Oh bruixa, adéu

Adéu, oh bruixot,
En bons licitadors
Dolçament temptat, sovint tinc nits
Encara vaga pel bosc,
Que el caçador està sorprès,
Si a la terra espinosa
El noi reflexionant
Vagava a la foscor.

Adéu! guiar-te
El teu parlar amorós,
Les paraules tan canviants
En alegria i en ai!
Només un cor tendre,
Que l’amor vol trencar,
Entén el meu turment,
Que ja no et veig!

Vas augmentar l’alegria
I també van venir les preocupacions,
El meu camí em va semblar fosc
Tot plegat d’espines,
Cantava la teva petita veu tan suaument,
Tan amable a partir de demà,
Es va esvair ràpidament dels sons
L’amarg d’avui’.

Però quan hi ha avorrit al nostre voltant
Els éssers estimats sucumben,
Quan l’edat i la pena
La càrrega de la vida pressiona,
Pot ser calmant i reconfortant
Vas vèncer el dolor,
El silenciós a la tomba
El que s’ha adormit mira?

Em vas ensenyar una vegada
En tons planyosos
La cançó del guerrer,
El que jaia mort al camp
Que són abraçats dolorosamente
La més fidel de les belles
I infructuós l’enfortiment
Li va oferir Mug!

La teva màgia és tan impotent,
Oh mestressa del dolor,
Si va morir al cor
Les fantasies de les brases:
Les brases del teu bard
Apagat al cor,
Així que, bruixa, adéu!
He de fugir de tu per sempre!

Opus 108 Nº19

Wie gleitet schnell das leichte Boot/Amb quina rapidesa llisca el vaixell lleuger


Any 1815
En clau de re major
Indicació de temps.- Andante poco allegretto
Llibretista.-Joanna Baillie.
Ària per a veu i cor amb piano, violí i violoncel

Wie gleitet schnell das leichte Boot

Wie gleitet schnell das leichte Boot,
Dem Ufer kaum entflohn,
Sanft plätschern Ruderschläge
In der Fischerchöre ton.
Die Netze knüpft ein froher Sinn,
O schenke Gott Gedeih’n!
Sie nähren fromm den schwachen Greis
Und Weib und Kindelein!

Refrain
Wir werfen aus in Largo Bucht,
Die Netze schwimmen fern!
Das leichte Boot voll Segenswucht
Wiegt auf dem See sich gern.
Wir preisen unser täglich Los
Auf heller Sommerflut
Und segnen unsrer Hütte Schoß,
Wo unser Reichtum ruht!

Die Hexe webe Zauberbann,
Das Meerweib sing’ am Riff:
Kein Kobold oder Wasserspuk
Hat Macht am kleine Schiff!
Den schuppig blanken Vorrat bringt
Es treu durch graus und Wind,
Indes vom Ufer Jubel schallt,
Glück auf! Ruft Weib und Kind.

Amb quina rapidesa llisca el vaixell lleuger?

Que ràpid planeja el vaixell lleuger,
Amb prou feines va escapar de la costa,
Els cops dels rems ondulan suaument
En els cors de pescadors sonen.
Una ment feliç teixeix les xarxes,
Déu, concediu prosperitat!
Alimenten piadosament el vell feble
I dona i fills! abstenir-se
Sortim a Largo Bay,
Les xarxes neden lluny!
El vaixell lleuger ple de poder de benedicció
Li agrada rockejar-se al llac.
Lloem el nostre dia a dia
En una marea brillant d’estiu
I beneeix el pit de la nostra barraca,
On descansa la nostra riquesa!

La bruixa fa un encanteri,
La sirena canta a l’escull:
Sense follet ni fantasma de l’aigua
Té poder a la petita nau!
Porta el subministrament escamoso i brillant
És fidel a través de l’horror i el vent,
Mentre els ànims sonen des de la costa,
Bona sort! Truca dona i fill.

Opus 108 Nº20

Der treue Jonnie/Fidel Jonnie


Any 1815
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.-Andantino semplice amoroso teneramente,
Llibretista.- Anne Grant.
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Der treue Jonnie

Wann wirst du zurückkommen, mein treuer Johnie,
Wann wirst du wiederkommen
„Wenn der Mais geerntet wird,
Und die Blätter sind verdorrt,
Ich werde wiederkommen, meine Süße und Freundliche,
Ich werde wieder kommen.”

Dann wird der Winterwind wehen, mein treuer Johnie,
Dann weht der Winterwind:
„Obwohl der Tag durch die Strömung dunkel ist,
Dass ich den Aufzug nicht sehen kann,
Ich werde wiederkommen, meine Süße und Freundliche,
Ich werde wieder kommen.”

Dann wirst du mich hier finden, mein treuer Johnie,
Also wirst du mich hier finden?
„Obwohl die Nacht Halloween war
Wenn der Anblick der Angst zu sehen ist,
Ich würde dich hier treffen, meine Süße und Freundliche,
Ich würde dich hier treffen.

Komm über die Mauer, mein treuer Johnie,
O komm na pel muir.
„Obwohl die Geister strahlend weiß waren
Im schwachen Licht der Elfenkerzen,
Ich würde zu dir kommen, meine Süße und Güte,
würde zu dir kommen.

Und sollen wir uns wieder trennen, mein Vater Johnie?
Sollen wir uns wieder trennen?
„Damit mein Auge sehen kann, Jean,
Dieses Gesicht, das mir so am Herzen liegt, Jean,
Wir werden uns nicht wieder trennen, meine Süße und Güte,
Wir werden uns nicht wieder trennen“

Fidel Jonnie

Quan tornaràs, el meu fidel Johnie,
Quan tornaràs a venir?
“Quan es recull el blat de moro,
I les fulles estan marcides,
Tornaré a venir, dolça i amable meva,
Tornaré a venir”.

Aleshores bufarà el vent de l’hivern, el meu fidel Johnie,
Aleshores bufarà el vent d’hivern:
“Tot i que el dia sigui fosc amb la deriva,
Que no puc veure l’ascensor,
Tornaré a venir, dolça i amable meva,
Tornaré a venir”.

Aleshores em trobaràs aquí, el meu fidel Johnie,
Llavors em trobareu aquí?
“Tot i que la nit era Halloween
Quan es veuen les vistes de la por,
Et trobaria aquí, dolça i amable meva,
Et trobaria aquí”.

Vine pel mur, el meu fidel Johnie,
O vine na pel muir.
“Tot i que els espectres eren blancs brillants
A la llum tènue de les espelmes elfs,
Vindria a tu, dolça i amable meva,
vindria a tu”.

I ens tornarem a separar, el meu pare Johnie?
Ens tornem a separar?
“Així que el meu ull pot veure, Jean,
Aquella cara tan estimada per a mi, Jean,
No ens tornarem a separar, dolça i amable meva,
No ens tornarem a separar”

Opus 108 Nº21

Jeanie’s Trubsal/Les tribulacions de Jeanie


Any 1817
En clau de re major
Indicació de temps.- Andantino quasi Allegretto
Llibretista.-William Smyth.
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Jeanies Trübsal

Als William jüngst mich schmähte,
Da schalt ich, zürnte sehr,
Doch bald mein Zorn verwehte
Und sieh, da zürnte er!
Nun kommt an mich die Reihe!
Was liebend ich gefehlt,
Nennt er Verrat der Treue
Und zankt, und schilt und schmält.

Drum, muß ich jetzt ihm nahen,
Spricht Kaltsinn nur mein Blick,
Es raten, die uns sahen:
Ihn fliehen, sei mein Glück.
Nicht darf an Kirmestagen,
Nicht, wo der Weißdorn steht,
Ich guten Tag ihm sagen,
Wenn er vorüber geht.

Nicht in der Kirch’ihn schauen,
Fest auf mein Buch nur sehn:
Doch mit gesenkten Brauen
Stehl’ ich manch Blicken schön.
Ach, währt der Kampf noch lange,
Natur erträgt ihn nicht!
Mein Herz vergeht so bange
Und Glück lügt mein Gesicht.

Blieb treu dein frommes Lieben,
Kein Zweifel drohet mir,
Wie würd’es dich betrüben,
Sähst du die Träne hier!
Im eignen, treuen Herzen,
Zu sorglos, ohne Arg,
Entdeckst du alle Schmerzen,
Die Jeanie dir verbarg.

Les tribulacions de Jeanie

Quan William em va insultar fa poc,
Llavors vaig renyar, estava molt enfadat,
Però aviat la meva ira va desaparèixer
I mira, estava enfadat!
Ara em toca!
Quin amor em trobava a faltar,
Ho anomena traïció a la lleialtat
I baralles, i renyes, i menyspreu.

Per tant, m’he d’apropar a ell ara,
Només la meva mirada parla sentit fred,
Endevina els que ens van veure:
Escapar d’ell és la meva sort.
No es permet els dies de fira,
No on hi ha l’arç,
Li dic bon dia
Quan ell passa.

No el mireu a l’església,
Només cal mirar el meu llibre:
Però amb les celles abaixades
Robo moltes mirades.
Oh, la lluita durarà molt de temps,
La natura no el suporta!
El meu cor està tan ansiós
I la felicitat està a la meva cara.

Sigues fidel al teu amor piadoso,
Sens dubte m’amenaça,
Com t’entristiria
Veureu la llàgrima aquí!
En el teu propi cor fidel,
Massa despreocupat, sense engany,
Descobreixes tot el dolor,
Que Jeanie t’ha amagat.

Opus 108 Nº22

Die Hochlands Wache/La Guàrdia de les Terres Altes
Any 1817
En clau de sol menor
Indicació de temps.-Spirituoso e marziale
Llibretista.-James Hogg. Arranjament de cançó folklòrica per a veu, cor i trio de piano.
Ària per a veu i cor amb piano, violí i violoncel

Die Hochlands Wache
Alt Schottland! Wecke deiner Höh’n
So wilde prächt’ge Weisen,
Um deines Ruhmes Ritter schön
Willkommen hier zu preisen!
Stimm’ alle Harfen rein und klar,
So je im Wald erklungen,
Denn nie hat eine kühn’re Schar
Dein Bardenlied gesungen!

Refrain:
Den Pibroch stimme, Donald Bane,
Den alle noch wir ehren!
Es schalle kräft’ger Heldensang,
Wie Krieger gern ihn hören!

Ihr holden Mägdlein, himmelan
Laß eure Töne schweben!
Nur Jungfraunlied, recht würdig,
Kann der Schotten Ruhm erheben.
Nur Wen’ge kehren heim zu euch;
Der Toten denkt mit Harme!
Doch shließt des edlen Stammes Zweig
Gleich Brüdern in die Arme!

Refrain:
Hoch stimm den Pibroch, Donald Bane!
Das Land vernehm’ mit Staunen
Der Sänger Sang, der Saiten Klang,
Gleich donnernden Posaunen!

Kann deiner Berge Felsenhaupt
Die Windsbraut je zersplittern?
Sie stehen fest, vom Sturm entlaubt,
Nie wird er sie erschüttern!
Doch sieht der Feind, eh’ dass der Bau
Der stolzen Felsen sinket,
Als treulos fliehn das Käppchen blau,
Wenn Häuptlings Feder winket.

Refrain:
O stimm den Pibroch, Donald Bane,
Den Hut schwing voll Entzücken!
Denn wer kann Schottlands Ruhm entweihn,
Wer seine Lorbeern knicken!

La Guàrdia de les Terres Altes

La vella Escòcia! Desperta les teves altures
Tan salvatges i magnífiques melodies,
Per la teva glòria, cavaller just
Benvingut a lloar aquí!
Afina totes les arpes pures i clares,
Com sempre sonava al bosc,
Perquè mai hi ha una multitud més atrevida
La teva cançó barda cantada!

Abstinència:
Sintonitza Pibroch, Donald Bane,
A qui tots encara honorem!
Deixa que soni la poderosa cançó dels herois,
Com els agrada escoltar-lo als guerrers!

Noies precioses, al cel
Deixa que els teus sons surin!
Només un cant de donzella, bastant digne,
Poden els escocesos assolir la glòria?
Només uns quants tornen a casa teva;
El mort pensa amb mal!
Però tanca la branca de la tribu noble
Posa’t de seguida als braços dels germans!

Abstinència:
Vota a favor el Pibroch, Donald Bane!
La terra escolta amb estupor
El cantant cantava, sonaven les cordes,
Com trompetes tronades!

Que el cap rocós de les teves muntanyes
Es trencarà mai la núvia del vent?
Es mantenen ferms, despullats de les fulles per la tempesta,
No la sacsejarà mai!
Però l’enemic veu l’edifici abans de construir-lo
La roca orgullosa s’enfonsa,
Com a infidel, la gorra blava fuig,
Quan la ploma del cap fa senyals.

Abstinència:
O tune the Pibroch, Donald Bane,
Mou el barret amb il·lusió!
Per qui pot profanar la glòria d’Escòcia,
Qui doblega els llorers!

Opus 108 Nº 23

 Des Schäfers Lied/La cançó del pastor
Any 1818
En clau de la major
Indicació de temps.- Allegretto
Llibretista.-Joanna Baillie
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Des Schäfers Lied

Die Maßlieb glänzt auf grünen Grund,
Die Lerch’ in blauer Luft,
Den Mantel hier bewacht mein Hund,
Das süße Stündchen ruft!
Ach nein! Träg’ es schleicht!
Mir schallt kein Liebeston!
Der Schatten vom vertrauten Busch
Ist kaum erst halb entflohn!

Die Glöcklein an den Schäfchen all,
Die klingen hall im West,
Nur ach, für mich der liebste Schall
Sich gar nicht hören lässt.
Ach nein! Trüb’ und träg’
Die Schatten weiten sich,
Ich steh’, ein einsames Gespenst,
Und weine bitterlich!

Vom Wasser hör’ ich rauschend laut
Der Mühle Klappern hier,
Die Wirtin treibt die Kinder traut,
Sie scheltend, von der Tür.
O weh! Öd’ es bleibt!
Der Ton ist nicht für mich!
Der Schatten vom vertrauten Busch
Vergeht betrübt in sich.

La cançó del pastor

El Maßlieb brilla sobre un fons verd,
L’alosa a l’aire blau,
El meu gos guarda aquest abric aquí,
L’hora dolça crida!
Oh no! Porteu-lo, mons!
No escolto el so de l’amor!
L’ombra de l’arbust conegut
Amb prou feines s’ha escapat a la meitat!

Totes les campanes de les ovelles,
Sonen rotunds a Occident,
Oh, el so preferit per a mi
No es pot escoltar gens.
Oh no! Ennuvolat i lent
Les ombres s’amplien,
Estic dret, un fantasma solitari,
I plora amargament!

Sento un soroll de l’aigua
El molí sona aquí,
La patrona desafia els nens,
Renyant-la, des de la porta.
Ai estimat! Segueix avorrit!
El so no és per a mi!
L’ombra de l’arbust conegut
Mor tristament dins d’ell mateix.

Opus 108 Nº 24

Noch einmal wecken Thränen/Una vegada més, les llàgrimes es desperten

Any 1815
En clau de fa major
Indicació de temps.- Andante affettuoso assai
Llibretista.- William Smyth
Ària per a veu amb piano, violí i violoncel

Noch einmal wecken Tränen

Noch einmal wecken Tränen bang,
O Lyra, deiner Saiten Klang!
Akkorde, heil’gen Schmerz geweiht,
Auch trauernd hört euch gern mein Leid!
Doch schweig! In eurem Klageschall
Tönt meiner Vorzeit Sterbefall!
Und eurer Wechsel Wonn’ und Weh
Erliegt die Seel’, und ich vergeh!

Mir schweben Lichtgestalten vor,
Ich hör’ der Seraphinen Chor,
Ihr sel’gen Geister, tragt mich euch
Mein schüchtern Lied ins bessre Reich!
Wenn der Geliebte liebreich hört
Die ird’schen Tön’, ihm einst so wert,
Zeig’ er sein Engelangesicht
Ihr, deren Herz in Jammer bricht.

Una vegada més, les llàgrimes es desperten

Una vegada més les llàgrimes desperten la por,
Oh Lyra, el so de les teves cordes!
Acordes, consagrats al sant dolor,
Encara que estiguis dol, t’agradaria escoltar el meu patiment!
Però calla! En els teus gemecs
Sona la mort dels meus temps antics!
I el teu canvi, alegria i ai
L’ànima sucumbeix i jo moro!

Imagino figures de llum,
Escolto el cor Seraphine,
Esperits beneïts, porteu-me amb vosaltres
La meva tímida cançó al millor regne!
Quan l’estimat escolta amb amor
Els sons terrenals, abans tan valuosos per a ell,
Que mostri el seu rostre angelical
Tu els cors es trenquen en la misèria.

Opus 108 Nº 25

Das Baschen in unserm Strasschen/El nen petit al nostre carrer

Any 1817
En clau de re major
Indicació de temps.- Andantino con moto grazioso e semplice assai
Llibretista.- Henry Carey.
Ària per a veu amb piano, violí, violoncel

Das Bäschen in unserm Sträßchen

Von all den Mädchen, die so schlau sind,
Es gibt niemanden wie die schöne Sally!
Sie ist der Liebling meines Herzens,
Und sie wohnt direkt in unserer Gasse!
Es gibt keine Dame auf der Erde
Das ist halb so süß wie Sally,
Sie ist der Liebling meines Herzens
Und sie wohnt in unserer Gasse.

Sein Vater stellt Kohlnetze her,
Und er weint auf der Straße um sie;
Seine Mutter verkauft lange Schnürsenkel
An solche, die sie bitte kaufen
Wie könnten diese Eltern sein?
Von einem Mädchen wie Sally!
Sie ist der Liebling meines Herzens
Und sie wohnt in unserer Gasse.

Wenn sie stirbt, verlasse ich meine Arbeit,
Ich liebe ihn so aufrichtig;
Mein Herr kommt wie jeder Türke,
Und trifft mich noch härter:
Aber lass ihn den Bauch treffen,
Ich werde alles für Sally ertragen;
Sie ist der Liebling meines Herzens,
Und sie wohnt in unserer Gasse.

Von allen Tagen in der Woche,
Ich liebe mich sehr, aber eines Tages,
Und dies ist der Tag dazwischen
Samstag und Montag,
Denn dann werde ich mein Bestes geben
Mit Sally im Ausland spazieren gehen.
Sie ist der Liebling meines Herzens
Und sie wohnt in unserer Gasse.

Mein Lehrer bringt mich in die Kirche,
Und mir wird oft die Schuld gegeben
Weil ich ihn im Stich lasse
Sobald der Text benannt ist;
Ich verlasse die Kirche zum Zeitpunkt der Predigt
Und renne zu Sally weg;
Sie ist der Liebling meines Herzens,
Und sie wohnt in unserer Gasse.

Wenn Weihnachten zurückkommt,
Oh, dann werde ich Geld haben;
Ich werde es aufstapeln und alles hineinpassen,
Ich werde meinen Schatz geben:
Ich wünschte, es wären zehntausend Pfund,
Ich würde Sally alles geben;
Sie ist der Liebling meines Herzens,
Und sie wohnt in unserer Gasse.

Mein Herr und alle Nachbarn
Machen Sie ein Spiel mit mir und Sally,
Und ohne sie wäre es besser
Ein Sklave und eine Galeere rudern;
Aber wenn meine sieben langen Jahre vorbei sind,
Oh! Dann werde ich Sally heiraten;
Sie ist der Liebling meines Herzens
Und sie wohnt in unserer Gasse.

El nen petit al nostre carrer

De totes les noies que són tan intel·ligents,
No hi ha ningú com la bonica Sally!
Ella és la estimada del meu cor,
I ella viu al nostre carreró!
No hi ha cap dama a la terra
Això és mig tan dolç com Sally,
Ella és la estimada del meu cor
I ella viu al nostre carreró.

El seu pare fa xarxes de cols,
I pel carrer els plora;
La seva mare ven cordons llargs
A tals com si us plau per comprar-los
Com podrien ser aquests pares
D’una noia com la Sally!
Ella és la estimada del meu cor
I ella viu al nostre carreró.

Quan ella passa, deixo la meva feina,
L’estimo tan sincerament;
El meu amo ve com qualsevol turc,
I em colpeja amb més severitat:
Però deixeu-lo colpejar la panxa,
Ho suportaré tot per la Sally;
Ella és la estimada del meu cor,
I ella viu al nostre carreró.

De tots els dies que hi ha a la setmana,
M’estimo molt però un dia,
I aquest és el dia entremig
Dissabte i dilluns,
Perquè aleshores em posaré tot el millor possible
Caminar a l’estranger amb la Sally.
Ella és la estimada del meu cor
I ella viu al nostre carreró.

El meu mestre em porta a l’església,
I sovint em reben la culpa
Perquè el deixo a l’estacada
Tan aviat com el text és nomenat;
Surto de l’església a l’hora del sermó
I fugir cap a Sally;
Ella és la estimada del meu cor,
I ella viu al nostre carreró.

Quan torni el Nadal,
Oh, llavors tindré diners;
L’acumularé i ho encaixaré tot,
Li donaré a la meva mel:
M’agradaria que fossin deu mil lliures,
Jo li donaria tot a la Sally;
Ella és la estimada del meu cor,
I ella viu al nostre carreró.

El meu amo i tots els veïns
Fes un joc de mi i Sally,
I, però per ella, millor que ho sigui
Un esclau, i rem una galera;
Però quan s’acabin els meus set llargs anys,
Oh! Aleshores em casaré amb la Sally;
Ella és la estimada del meu cor
I ella viu al nostre carreró